──ในที่สุด เวลานี้ก็มาถึง

ตรงหน้าฉันมีคอมพิวเตอร์และจอที่มอบต่อมาจากมิยาบิจัง วางอยู่เคียงกับเมาส์และคีย์บอร์ดที่ฉันไปซื้อกับชิซุกะกับฮิโยริน รวมถึงไมโครโฟนกับกล้อง

ห้องของฉันที่เคยมีแค่โน้ตบุ๊กเครื่องเดียว ตอนนี้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ราวกับกลายเป็นห้องของชิซุกะไปแล้ว นี่แหละคือหลักฐานชัดเจนว่าฉันกลายเป็นวีทูปเบอร์เข้าแล้ว เหมือนตอนที่กำลังอ่านหนังสือสอบแล้วอยู่ๆ ก็รำคาญความรกของโต๊ะจนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนั่นแหละ

“…………”

หน้าจอที่ตั้งอยู่เบื้องหน้ากำลังเล่นหน้าจอรอไลฟ์แบบช้าๆ ด้วยซอฟต์แวร์จาก VirtualReal ที่ชิซุกะเป็นคนตั้งค่าให้

ภาพที่เห็นตอนชิซุกะผู้ที่แม้แต่จะเก็บถุงขนมยังทำไม่เป็น กลับจัดการคอมพ์ได้อย่างคล่องแคล่วนี่มันทั้งน่าทึ่งและน่าขันไปพร้อมกัน “ทำไมยัยนี่ทำเรื่องยากพวกนี้ได้ แต่เรื่องง่ายอย่างโยนขยะลงถังถึงยังทำไม่ได้กันนะ” นี่คือปริศนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตฉันเลยล่ะ แล้วคนแบบนี้เล่นเป็นคาแรคเตอร์สาวเรียบร้อยเนี่ยนะ?

…………แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมานั่งคิดเรื่องแบบนั้น

การเดบิวต์ของสมาชิก VirtualReal รุ่นแรกฝั่งชายจะจัดแบ่งเป็น 4 วัน เพราะมี 4 คน ทุกคนได้วันของตัวเอง ซึ่งเหลือฉันคนสุดท้ายพอดี เพราะฉันไม่ใช่คนที่มาจากสายสตรีมอยู่ก่อนแล้ว การได้ขึ้นท้ายสุดแบบนี้ก็เลยดีเหมือนกัน เพราะต้องเตรียมใจเยอะหน่อย

การเดบิวต์ของสามคนก่อนหน้าดูเหมือนจะผ่านไปด้วยดี

มีคนเป็นห่วงว่าฝั่งชายจะโดนกระแสตีกลับ เพราะ VirtualReal เคยเป็นหน่วยงานที่มีแต่ผู้หญิง แต่สุดท้ายก็ไม่มีปัญหาอะไร บรรยากาศโดยรวมของสตรีมพวกเขาก็ชวนอบอุ่นตลอด และจากแชตในไลฟ์ก็ดูออกเลยว่าผู้ชมยินดีกับก้าวใหม่นี้ของ VirtualReal ฉันเองก็เป็นหน้าใหม่ แต่ก็รู้สึกปลื้มตามไปด้วย

สตรีมของพวกเขาแต่ละคนมีผู้ชมทะลุ 10,000 คน ทั้งที่ยังเป็นมือใหม่ ไม่มีแฟนคลับเลยด้วยซ้ำ ชื่อเสียงของ VirtualReal นี่มันทรงพลังจริงๆ

“ห้าหมื่นคนเหรอ…………”

เมื่อเห็นจำนวนผู้ชมที่ขึ้นรออยู่บนหน้าจอ ฉันก็รู้สึกทั้งตื่นตระหนกและประหม่าเข้าครอบงำ

…………ถึงฉันจะคิดว่าตัวเองเป็นคนสุดท้าย แถมมีคนจับตาดูอยู่บ้าง ก็ไม่คาดคิดหรอกว่าจะมีคนดูเยอะกว่าคนอื่น “อาจจะทะลุสองหมื่นคนก็ได้นะ จะทำไงดีเนี่ย” ยังคิดเล่นๆ อยู่เลย

แต่ห้าหมื่นนี่มันเกินคาดไปมาก

แม้แต่วีทูปเบอร์ตัวท็อปของ VirtualReal อย่าง “มามิมุ เมโมะ” หรือ “ฟุคาชิกิ อาริสึ” เองก็ยังไม่ค่อยแตะห้าหมื่นเลย แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะส่งเสียงแจ้งเตือนจากไรม์ว่าได้รับข้อความ

อีกไม่นานก็ต้องเริ่มสตรีมแล้ว จะมัวดูมือถืออยู่ไม่ได้ แต่ฉันก็เหมือนพุ่งเข้าหามันโดยอัตโนมัติ เพื่อขอความช่วยเหลือจากความประหม่า

‘โซมะคุง สู้ๆ นะ! ผู้ชมก็คือครอบครัว!’
‘หายใจเข้าลึกๆ แล้วใจเย็นๆ นะ’
‘พี่ชายคะ น้องสาวที่น่ารักอยู่ข้างๆ แล้วนะ’

“…………โอเคล่ะ”

สามคนนั้นไม่เหมือนที่ฉันคิดไว้สักเท่าไหร่………แต่ ณ ตอนนี้ พวกเขาช่างเป็นที่พึ่งพาได้เหลือเกิน

“งั้น ก็…เริ่มกันเลยแล้วกันนะ”

ฉันคลิกปุ่ม “เริ่มสตรีม” อย่างช้าๆ

──ชื่อของฉันคือ “โอโตนะ โอโตนะ โคโดโมะ”

………น่าจะคิดชื่อให้แหวกกว่านี้หน่อยนะ จริงๆ น่ะ

◆

เมื่อเริ่มสตรีม ตัวอวตารเด็กประถมแบบตลกๆ ก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ (ปล. ไม้จับแมลงยาวจนเลยเฟรมไปแล้ว)

คอมเมนต์: “!?”
คอมเมนต์: “มาแล้วววววววววววววววววววววว”
คอมเมนต์: “โคโดโม๊วววววววววววววววว”
คอมเมนต์: “เอาว่ะ เด็กประถมจริงๆ เหรอเนี่ย”
คอมเมนต์: “นึกว่าจะเป็นมุกมาตลอดซะอีก”
คอมเมนต์: “ตัลล้ากกกกกกกกกก”
คอมเมนต์: “โคโดโมะจางงงงงงงง!!!!”

ช่องแชตไหลเหมือนพายุกระหน่ำจนดูแทบไม่ทัน ฉันเลยล้มเลิกความคิดจะคุยกับแชตไปก่อน

“…………อึ่ก”

ซวยแล้ว…

………พอเริ่มสตรีมเท่านั้นแหละ ก็ปวดเข้าห้องน้ำเฉยเลย

ไปตอนนี้จะดีมั้ย……? แต่ถ้าไม่ไปก็ไม่ไหวแน่ๆ จะฝืนไลฟ์ทั้งที่อยากเข้าห้องน้ำขนาดนี้ไม่ใช่ฉันแน่ๆ

ยิ่งไลฟ์เปิดตัวแบบนี้ ฉันอยากเริ่มด้วยใจที่ “ราบเรียบ” ที่สุด ไม่อยากให้จบลงแบบใจลอยเพราะมัวแต่ห่วงเรื่องอื่น

………ตัดสินใจแล้ว ขอโทษผู้ชมแป๊บนึงแล้ววิ่งไปก็แล้วกัน เพิ่งเริ่มเอง แล้วเพื่อนร่วมรุ่นบางคนยังมาเลทกว่านี้อีก นี่ยังถือว่าดีกว่าเยอะ

คอมเมนต์: “พูดสิ!!!!!!”
คอมเมนต์: “โมเดลน่ารักมาก”
คอมเมนต์: “เหมือนจะได้เจอรสนิยมใหม่ที่ไม่ควรจะมี”

กระแสแชตเริ่มช้าลงบ้างแล้ว พอจะอ่านตามทัน แบบนี้ก็น่าจะพูดคุยกับแชตได้ล่ะนะ

“…………เอ่อ ขอโทษนะ ขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะ งั้นแป๊บเดียว”

ฉันกดปิดไมค์แล้ววิ่งไปห้องน้ำ

◆

“โอเค สดชื่นล่ะ มาเริ่มกันเถอะ”

หายไปแค่ประมาณ 1 นาที ไม่น่ามีใครว่าอะไรหรอก

แถมความประหม่าก็คลายไปเยอะ น่าจะกลายเป็นไลฟ์เปิดตัวที่ดีได้แน่

ฉันนั่งลงที่เก้าอี้แล้วเปิดไมค์

“กลับมาแล้ว”

คอมเมนต์: “กลับมาแล้วwww”
คอมเมนต์: “เด็กแสบชัดๆ”
คอมเมนต์: “เปิดตัวด้วยเข้าห้องน้ำเลยเหรอ ตำนานจัดๆ”
คอมเมนต์: “ยินดีต้อนรับกลับน้า〜”

แชตเร็วขึ้นอีก ไม่มีใครดูโกรธเลย โล่งอกนิดนึง

“ไม่ใช่เด็กแสบซะหน่อย ก็แบบนี้แหละ พอประหม่าแล้วก็ปวดเข้าห้องน้ำ มันเป็นกลไกของร่างกายล่ะ เอาเถอะ ช่างเรื่องห้องน้ำเถอะนะ”

ฉันพูดแก้ตัวไปพลางขยับตัวหาท่านั่งบนเก้าอี้ จำไว้ซะ “ผู้ชมก็คือครอบครัว”

คอมเมนต์: “อย่ามาแก้ตัว!”
คอมเมนต์: “ทำผิดต้องขอโทษสิจ๊ะ?”
คอมเมนต์: “ขอโทษแม่เดี๋ยวนี้นะ”
คอมเมนต์: “พี่สาวคนนี้สึกเสียใจนะ”

ฉันนึกว่าจะโดนเบาๆ แต่แชตกลับเต็มไปด้วยเสียงเรียกร้องให้ขอโทษ งงเลย นี่มันเรื่องใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ?

“หา ต้องขอโทษจริงดิ แล้วแม่นี่ใคร พี่สาวก็ใครเนี่ย?”

ฉันมีแต่น้องสาวนะ

………อ๊ะ ไม่สิ จริงๆ ฉันไม่มีทั้งน้องสาวด้วยซ้ำ ลืมตัวเกือบไปละ

คอมเมนต์: “ขอโทษมาเถอะน่า”
คอมเมนต์: “ขอโทษหน่อยนะ”
คอมเมนต์: “ขอโทษได้มุ้ย”
คอมเมนต์: “นี่พี่สาวเองจ้ะ”

“จริงดิ…………ก็แค่ไปเข้าห้องน้ำเองนะ?”

หรือสตรีมมันจริงจังขนาดนี้เลย? ฉันนึกว่าแบบว่า พอใจเย็นๆ แล้วจะกลับมาก็ได้นี่หว่า ไม่ใช่เหรอ? หรือฉันเข้าใจผิด?

ว่าแต่ ผู้ชมเนี่ย ไม่เห็นเหมือนครอบครัวเลยนี่หว่า!

คอมเมนต์: “ไปห้องน้ำกลางไลฟ์นี่มันแย่นะ”
คอมเมนต์: “ไม่เคยมีมาก่อนเรย”
คอมเมนต์: “แม่ไม่เคยเลี้ยงลูกให้เป็นแบบนี้เลยนะ”
คอมเมนต์: “ถ้ายังงี้ต่อไปได้มีดราม่าแน่”
คอมเมนต์: “พี่สาวเสียใจนะ”
คอมเมนต์: “โคโดโมะ ขอโทษมาซะ”

“อ่า…………ก็ได้ เอ่อ…………ขอโทษนะที่เพิ่งเริ่มไลฟ์ก็ไปเข้าห้องน้ำก่อนเลย แบบนี้โอเคมั้ย?”

คอมเมนต์: “โอเคเลย”
คอมเมนต์: “เก่งมาก”
คอมเมนต์: “เด็กดีจังเลย”
คอมเมนต์: “ขอโทษได้ก็น่ารักแล้ว”
คอมเมนต์: “ให้สติกเกอร์เด็กดีเลย”

ทันทีที่ฉันเอ่ยขอโทษ แชตก็เปลี่ยนท่าทีเป็นห่วงใยแบบสุดๆ

อะไรกันบรรยากาศนี้ เข้าไม่ถึงมุกเลยแฮะ…?

“อะไรเนี่ย แล้วขอแนะนำตัวได้ยัง? วันนี้ต้องตัดสินใจอะไรหลายอย่างเลยน่ะ”

──ใช่ ฉันต่างจากคนอื่น เพราะยังมีอะไรต้องทำ

………ก่อนหน้านี้ฉันเปิดรับไอเดียชื่อเรียกกลุ่มผู้ชมกับแฮชแท็กแฟนอาร์ต แต่ไม่มีอันไหนเข้าท่าซักอัน

เพื่อนร่วมรุ่นคนอื่นๆ ก็เลือกชื่อจากไอเดียที่ได้รับ แล้วค่อยประกาศในไลฟ์เปิดตัว แต่ฉันต้องมาคิดเอาในไลฟ์นี้แหละ

………อะไรคือชื่อกลุ่มผู้ชม “โอเน่จังส์” กันฟะ?

………แล้วแฮชแท็กแฟนอาร์ต “ศิลปะมืดรูปแบบศูนย์” คืออะไรฟะ?

ชัดเลย พวกนี้ล้อฉันเล่นกันอยู่แน่ๆ…