“โอนี่จังของฉัน…กลายเป็นเด็กประถม…งั้นเหรอ…?”

เมื่อมองดูร่างอวตาร์ของฉันบนหน้าจอ มาฟุยุจังก็ยกมือขึ้นกุมขมับ ร้องครางออกมาเหมือนไม่อยากจะเชื่อ ภาพตรงหน้านั้นแตกต่างจากตัวฉันในชีวิตจริงจนเธอดูจะรับความจริงไม่ไหว…ก็คงไม่แปลกใจนัก

“น่ารักใช่มั้ยล่ะ~? นี่แหละ มาฟุยุ นี่คือพี่ชายคนใหม่ของเธอไงจ้ะ”

ชิซุกะถือโน้ตบุ๊กเดินเข้ามาใกล้ พลางยิ้มกรุ้มกริ่ม ยื่นจอให้ดู มาฟุยุจังจ้องภาพตรงหน้านิ่ง แล้วก็พูดออกมาคำหนึ่งที่ฉันไม่คาดคิดเลยว่าจะได้ยิน

“…ก็…น่ารักดี…คงได้มั้ง”
“เห็นมั้ยล่ะ~! ต้องดังแน่ๆ เลย~”
“พูดจริงดิ…”

มาฟุยุจังยิ้มบางๆ ขณะมองภาพอวตาร์บนหน้าจอ ฉันได้แต่ยืนงงกับสถานการณ์ตรงหน้า

“เหมือนโอนี่จังตอนเด็กๆ เลย”
“เหรอ? ฉันว่าตอนเด็กๆ ฉันดูสุขุม เท่ๆ กว่านี้นะ”
“ไม่เห็นจะใช่เลย ใจดี…แล้วก็ดูเท่จะตาย”
“…งั้นเหรอ”

ฉันเบือนหน้าหนีด้วยความเขิน คำพูดเกี่ยวกับอดีตแบบนี้ มันน่าอายยิ่งกว่าคำชมในปัจจุบันอีก

“ทั้งสองคนคะ~ พอได้แล้วค่ะ~ อย่ามัวแต่ซึ้งกับอดีตตอนที่ฉันยังไม่โผล่แบบนั้นสิคะ~ แย่เลยนะคะที่เมินสาวน้อยน่ารักอย่างชิซุกะจังแบบนี้~”

ชิซุกะโผล่หน้ามาก่อกวนสายตาด้วยท่าทางน่ารำคาญ ฉันมองหา “สาวน้อยน่ารักชิซุกะจัง” อย่างที่ว่า แต่ก็หาไม่เจอ เลยได้แต่ส่ายหัว

“ว่าแต่…ในที่สุดแบบร่างก็เสร็จแล้วสินะ อีกนิดเดียวก็จะได้เดบิวต์แล้วล่ะ”
“จริงเหรอ?”
“ปกติถ้าไปจ้างคนนอกก็ต้องใช้เวลาหลายเดือน แต่บริษัทเรามีทีมวาดกับทีมวิศวะในบริษัทเอง เลยไม่ถึงเดือนก็เสร็จแล้ว”
“…จริงดิ ใกล้กว่าที่คิดแฮะ”

ว่าแล้วเชียว ฉันจำได้ว่ามายะซังเคยบอกว่ากำลังเริ่มทำโมเดล 3D อยู่ ดูท่าทางทีมงานจะเร่งมือกันสุดๆ

“เริ่มตื่นเต้นแล้วสิ…”
“ฉันเองก็โคตรตื่นเต้นเลยตอนสตรีมครั้งแรก จำได้ว่ามีคนดูประมาณสองหมื่นคนเลยนะ พอดูย้อนหลังถึงเห็นว่าเสียงตัวเองสั่นยิ่งกว่าอะไรดี”
“ก็ช่วยไม่ได้นี่ ฉันยังนึกไม่ออกเลยว่าจะพูดอะไร”

สองหมื่นคน…ฟังดูเกินจริงจนรู้สึกเหมือนสมองประมวลผลไม่ทัน คงต้องถึงวันจริงก่อนถึงจะเข้าใจว่ามันใหญ่มากขนาดไหน

ในขณะที่ฉันกำลังเหม่อลอยคิดถึงวันแรกของการสตรีม ชิซุกะก็เสนอขึ้นมาทันใด

“ทางบริษัทเราก็คงมีเทรนนิ่งให้อยู่แล้วล่ะ แต่ลองซ้อมกันตอนนี้เลยไหมล่ะ?”

◆

“เอ่อ…คือ…แบบว่า…ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ…ขอความกรุณาด้วยนะครับ…อะไรประมาณนี้?”
“เสียงเบาไปค่า~!”
“ไม่รู้เลยว่าอยากจะพูดอะไร”
“อุ๊ก…”

ให้คิดซะว่านี่คือของจริง
คำสั่งนั้นทำให้ฉันต้องมายืนพิงผนังห้องนั่งเล่น ส่วนอีกสองคนก็นั่งที่โต๊ะ มองฉันด้วยสายตาเหมือนเป็นกรรมการตัดสิน

“พวกเธอนี่…อย่ามาโห่กันสิ”
“ตั้งใจหน่อยสิยะ”
“งั้นช่วยคอมเมนต์ดีๆ หน่อยสิ”
“ก็คอมเมนต์ดีๆ อยู่นี่ไง เสียงเบาแถมไม่รู้ว่าต้องการจะพูดอะไร”
“ฉันว่าก็พูดมีเหตุมีผลดีนะ”
“ไม่มี๊~ สตรีมแรกของฉันยังดูดีกว่านี้อีก”

ชิซุกะส่ายหน้าด้วยท่าทางหมดหวัง มาฟุยุจังก็พยักหน้าเล็กๆ เห็นด้วยอย่างเงียบๆ ซึ่งไม่ค่อยเห็นบ่อย

“เอาจริงดิ…ว่าแต่ ปกติมันต้องมีคาแรกเตอร์อะไรแบบนั้นไม่ใช่เหรอ? อย่างคำพูดติดปากหรือสไตล์เฉพาะตัวอะไรสักอย่าง ชิซุกะก็เล่นเป็นสายเรียบร้อยไม่ใช่เหรอ…ถึงตัวจริงจะเป็นแบบนี้ก็เถอะ”
“พูดมากน่า! …ก็จริง ปกติก็ต้องมีบ้างแหละ แต่มายะซังบอกว่าไม่ต้องฝืนสร้างคาแรกเตอร์ก็ได้ เพราะโซมะคุงเป็นมือใหม่ จะให้คีปคาแรกเตอร์แล้วคุยกับแชทไปด้วยมันยากจะตาย”
“อ้อ อย่างงี้นี่เอง…”

ก็จริง ถ้ายังพูดปกติไม่ได้ จะให้เล่นเข้าคาร์อีกมันก็ยิ่งยากเข้าไปใหญ่

“ถ้าจะให้ฉันแนะนำนะ…ก็แค่คิดว่าคนดูทุกคนรักนายมากๆ แบบสุดๆ ไปเลย แล้วก็คิดว่าไม่มีทางโดนเกลียดแน่นอน แบบนี้ก็ไม่ตื่นเต้นแล้วล่ะใช่ม้า? จะพูดอะไรก็พูดได้ทั้งนั้น”
“ไม่มีทางโดนเกลียด…เหมือนกับครอบครัวอะไรแบบนั้นน่ะเหรอ?”

คำพูดหลุดปากของฉัน ทำให้ชิซุกะเบิกตากว้าง

“──นั่นล่ะดีเลย ลองคิดซะว่าผู้ชมคือครอบครัวสิ”
“…ครอบครัวจริงๆ ก็กำลังดูอยู่นี่ไง”
“มาฟุยุไม่ใช่น้องสาวจริงๆ นะ”

มาฟุยุจังยกมือขึ้นเบาๆ แต่ก็โดนปัดตกอย่างไว… รู้สึกดีแปลกๆ แฮะ

ผู้ชมคือครอบครัว…ผู้ชมคือครอบครัว…

“งั้น──ลุยล่ะนะ”

แค่เปลี่ยนวิธีคิดนิดเดียว ฉันก็สามารถพูดออกมาได้โดยไม่ต้องฝืนเลย

◆

สองสัปดาห์ต่อมาในวันหยุด

“โซมะคุงๆ! เห็นโพสต์ของ VirtualReal บนสึบุยัคกี้แล้วยัง!?”

ชิซุกะเปิดประตูบุกเข้ามาในห้องแล้วตะโกนลั่น

“โวยวายอะไรอีกล่ะ…สึบุยัคกี้อะไรของ VirtualReal น่ะ?”

ฉันละมือจากการทำอาหาร เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ชิซุกะยัดมือถือใส่มือฉัน หน้าจอแสดงรูปภาพบางอย่าง

“อะไรวะเนี่ย──ฟุฮ่า!”
“ฮ่าๆๆ ใช่มั้ยล่ะ!? โคตรพีคเลยใช่ม้ายยย”

ภาพที่ฉันเห็นทำเอาหัวเราะลั่นทันที

มันคือ──ภาพเปิดตัวสมาชิกฝ่ายชายของค่าย VirtualReal

พื้นหลังสีดำลายอวกาศ ตัวละครสี่คนยืนโพสท่าเท่ๆ กันอย่างมั่นใจ ภาพดูเป็นภาพเปิดตัวธรรมดาดี…ยกเว้นจุดเดียวที่ผิดแผกจนรับไม่ได้

“ทำไมถึงมีตาข่ายจับแมลงโผล่มาได้วะ!!”

──ใช่ ฉันเองนั่นแหละ

อีกสามคนใส่ทักซิโด้สีดำ ทรงผมย้อมหลากสี ยืนโพสเท่เหมือนเจ้าของคลับดัง หล่อจนพร้อมพาแฟนๆ เสียคน

…แต่ข้างๆ พวกเขากลับมี “เด็กประถมในเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ถือตาข่ายจับแมลง” ยืนยิ้มอยู่…ฉันนั่นเอง

ไม่ใช่แค่นั้น ภาพแม่งหยั่งหลุดธีม ยังกะตัดต่อมาห่วยๆ แต่ภาพนี้เป็นของ “ออฟฟิเชียล” จริงๆ ซะด้วย

“ตัวละครซูมะคุงเป็นกระแสสุดๆ ไปเลยนะ ‘มีเด็กประถมด้วยเหรอ 555’ อะไรแบบนี้อะ”
“ก็แน่ล่ะสิ…มาอยู่รวมกับพวกนั้นก็…”

ฉันลองค้นดูในมือถือตัวเอง ไม่ต้องถึงขั้นพิมพ์เลยด้วยซ้ำ โพสต์ก็ขึ้นเต็มจอแล้ว

“เปิดตัวหนุ่มๆ รุ่นแรกของ VirtualReal โคตรกล้าโคตรบ้า 555”
“เดี๋ยวนะ เด็กนี่น่ารักเกินปายย”
“เด็กประถมนี่คาแรกเตอร์ยังไงอะ”
“คนอื่นก็หล่อเท่กัน แต่ไม่มีใครพูดถึงเลย 555”
“ได้เมนเจนแรกแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ”
“เอาจริงดิ…”

กระแสเกือบทั้งหมดพุ่งมาที่ฉัน

ส่วนมากก็เล่นมุกกัน แต่ก็มีบางโพสต์ที่ดู “จริงจัง” จนทำเอาฉันขนลุก

“เห็นมั้ย~ ฉันบอกแล้วว่าต้องดังต้องปัง!”

ชิซุกะยิ้มกว้างแบบคนรู้อยู่แล้วว่าจะเป็นแบบนี้ หัวฉันเหมือนมีเครื่องหมายคำถามลอยเต็มไปหมด…และมันคงไม่หายไปง่ายๆ แน่