‘ช่องเมาเบาๆ ของฮิโยริน’—
นั่นคือชื่อช่องมีทูปของฮิโยริน

ฉันได้ยินชื่อนั้นตอนหลังเลิกประชุมโซมะไค ขณะกำลังเปิดตู้เย็นหยิบชูไฮออกมา
ชิซุกะกับมาฟุยุจังก็กลับบ้านกันไปแล้ว

“เอ๋… ฮิโยรินซังจะดื่มเหล้าระหว่างไลฟ์เหรอครับ?”

นั่นคือความรู้สึกตรงไปตรงมาของฉัน
เพราะสภาพตอนเมาของฮิโยรินน่ะ…มันเกินกว่าจะเอาออกสื่อได้แล้วจริงๆ

เจ้าตัวเองก็น่าจะรู้ตัวอยู่หรอกว่าเป็นยังไง…

“คือ… ปกติก็คงถ่ายที่บ้านน่ะแหละ…แต่ถ้าให้ไม่ดื่มเลย มันก็… เหมือนจะทนไม่ได้…”

พูดจบก็ยกชูไฮกระป๋องประจำขึ้นดื่ม—นี่ก็ปาไปกระป๋องที่สามแล้ว
ควรเปลี่ยนชื่อช่องเป็น “ช่องเมาแอ๋ของฮิโยริน” จะดีกว่ามั้ง…

“อา…”

พอเธอพูดแบบนั้น ฉันก็เถียงไม่ออก
ก็รู้อยู่ว่าฮิโยรินเป็นคนชอบเหล้าแบบสุดๆ ต่างจากฉันที่รู้สึกว่าไม่ดื่มก็ไม่เห็นเป็นไร

“…อย่าดื่มเกินขนาดล่ะครับ?”

ฉันกลับไปนั่งที่เก้าอี้ในห้องนั่งเล่น ยกชูไฮแช่เย็นเจี๊ยบดื่มลงคอ
อร่อยดี…แต่กระป๋องเดียวก็พอแล้วแฮะ เรากับฮิโยรินนี่รู้สึกต่างกันจริงๆ

“คือ… แบบว่า… โซมะคุงจะดูไลฟ์ของฉัน…มั้ย?”

ฮิโยรินถามเสียงเบา กลบหน้าด้วยกระป๋องชูไฮเหมือนจะซ่อนความเขิน
…เธอเมาทีไร จะกลายเป็นเด็กนิดๆ ทุกที
ทั้งที่ปกติก็ดูเป็นผู้ใหญ่แท้ๆ ความแตกต่างนี่มันร้ายแรงมากจนฉันเกือบหลงเธอทุกครั้ง
อีกอย่าง ทุกครั้งที่อยู่กับฮิโยรินกันสองคน ก็มักจะมีเหล้าเข้ามาเกี่ยวด้วยเสมอ

“แน่นอนครับว่าจะดู ถ้าคุณบอกว่าอาย ไม่อยากให้ดู ผมก็จะไม่ดูนะ”

ฉันเองก็ใกล้จะเดบิวต์เป็นวีทูบเบอร์ ความรู้สึกที่ไม่อยากให้คนรู้จักดูน่ะ เข้าใจดี

“อะ…อื้ม! ไม่ใช่แบบนั้นเลยนะ! คือ…ถ้าโซมะคุงดูอยู่ด้วยล่ะก็…ถึงจะเผลอแสดงอาการแย่ๆ ออกไปบ้าง…ก็ช่วยหยุดฉันทีได้มั้ย…”
“เอ๋…?”
“…ไม่ได้เหรอ?”

ฮิโยรินเอียงคอนิดๆ โผล่หน้าพ้นกระป๋องชูไฮออกมา
ท่าทางนั้นดูน่ารักมากจนฉันรู้สึกหน้าร้อนวูบขึ้นมาทันที

“…ไม่ใช่ว่าไม่ได้หรอกครับ แต่ผมก็เข้าไปหยุดอะไรไม่ได้อยู่ดี ถ้าคุณไม่ตอบอินเตอร์โฟนอะนะ”
“คือ…เรื่องนั้นแหละ…ก็เลยอยากให้โซมะคุงรับ…เจ้านี่ไว้หน่อยน่ะ…”

เธอเอื้อมมือออกมา แล้วยื่นบางสิ่งให้ฉันอย่างกล้าๆ กลัวๆ

…

ความรู้สึกเหมือนเดจาวู ฉันยังไม่ต้องมองก็รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร

ฉันยื่นมือออกไป
ฮิโยรินวางบางสิ่งลงบนฝ่ามือของฉัน

…ใช่, ความรู้สึกแบบนี้แหละ ฉันรู้ดี

“กุญแจบ้านเหรอครับ”
“อื้ม…กุญแจบ้านของฉันน่ะ…”
“เอ่อ…ฮิโยรินซัง รู้ตัวมั้ยครับว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่…”

จากมุมมองของฉัน การมอบกุญแจบ้านให้ใครสักคนมันเป็นเรื่องใหญ่มาก
อย่างน้อย ถ้าไม่ใช่แฟนกัน ก็คงไม่ยอมให้แบบนี้

ซึ่งก็แปลว่า…นี่มันเป็นแบบนั้นแล้วสินะ

“กะ-ก็…ฉันมาบ้านโซมะคุงแทบทุกวันอยู่แล้วนี่…เลยคิดว่า…มันก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่…”

เธอพูดตะกุกตะกักแล้วก็ยกชูไฮดื่มอึกใหญ่
ลำคอขาวผ่องขยับอย่างเย้ายวน ขณะของเหลวอันตรายซึมเข้าไปในตัวเธอ

…และพอเธอวางแขนลง

ฮิโยรินก็กลายเป็นอีกคนไปแล้ว

“เอาน่าาา รับไว้ซะดีๆ สิ!!”
“เหวอ!?”

เสียงกระป๋องชูไฮกระแทกโต๊ะดัง แกร๊ง!
พอฉันเงยหน้าขึ้นมอง—ฮิโยรินก็เข้าสู่โหมด เมาแล้วเกรี้ยวกราด ไปเรียบร้อยแล้ว

“คนคนนี้นี่เปลี่ยนโหมดไวเป็นบ้าเลย…”

จริงๆ แล้ว ช่วงนี้โหมดนั้นโผล่มาบ่อยขึ้นด้วย
ดีหน่อยที่เราดื่มกันตอนคนอื่นกลับไปแล้ว เลยไม่รบกวนใคร
แต่ฉันก็จำไม่ได้แล้วว่าอุ้มฮิโยรินกลับบ้านมากี่ครั้ง
อาจเพราะอย่างนั้น เธอเลยรู้สึกว่าให้กุญแจไปก็ไม่เป็นไรแล้ว

“โซม๊า~ ฟังนะ~?”
“ครับๆ มีอะไรเหรอครับ?”

ฉันเดินไปเติมน้ำดื่มในครัว แล้วหันหลังรับคำเรียกจากเธอ

“คือว่า…ฉันน่ะ…ชอบโซมะ…”
“…หะ…ครับ?”

พอหันกลับไปดู
ฮิโยรินฟุบหน้าลงไปถึงขอบโต๊ะ แล้วก็โงนเงนเงยหัวขึ้นเหมือนจะหงายหลังทุกเมื่อ
หัวเธอโยกไปมาแทบจะตกโต๊ะ

“ชอบนะ~ ถึงกับให้กุญแจเลยไงล่ะ~! คิดหน่อยสิ~ เรื่องของฉันน่ะ~…”
“…พูดจริงเหรอครับ? …ไม่สิ แบบนี้คงไม่ใช่หรอก…”

ไม่มีประโยชน์จะไปจริงจังกับคำพูดของคนเมา
เพราะสุดท้าย ฮิโยรินก็ฟุบหมดแรงลงกับโต๊ะ
สภาพเธอคงไม่เรียกว่ามีสติแล้วล่ะ

——ถึงอย่างนั้นก็ตาม

“หัวใจจะวายเอานะครับ…”

โดนคนที่เราชอบสารภาพรักเข้าแบบจังๆ จะไม่รู้สึกอะไรเลยก็คงโกหกล่ะนะ

ฉันยกมือกดอกที่เต้นไม่หยุด แล้วเอากุญแจบ้านของฮิโยรินรวมเข้ากับพวงกุญแจของตัวเองอย่างเงียบๆ