ไม่ว่าจะดูภาพซ้ำอีกกี่รอบ ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าคอมพิวเตอร์ในรูปที่ท่านเอ็ตโพสต์นั้นเป็นของชิซุกะแน่นอน ต่อให้เป็นเด็กประถมก็คำนวณสมการนี้ได้ง่ายๆ คำตอบมันชัดเจนมาก—ท่านเอ็ตก็คือชิซุกะนั่นเอง

พอคิดดูแล้ว มันก็มีหลายอย่างที่ตรงกันจริงๆ ไม่ว่าจะเป็น “พึ่งย้ายบ้านมาใหม่” “ทำงานที่ต้องใช้คอมพิวเตอร์” “ฟรีแลนซ์” แถมยังมีเปยังรสเผ็ดนรกที่ถูกซื้อจากร้านสะดวกซื้อ—ชิซุกะนั่นแหละที่ซื้อมันมา ท่านเอ็ตยังพูดไว้ในสตรีมด้วยว่า “มีขายอยู่ร้านสะดวกซื้อแถวนี้” แล้วก็ที่ชิซุกะอยากแกะของให้เสร็จภายในวันนี้ มันก็เลยสมเหตุสมผลทั้งหมด

“…ไม่อยากจะเชื่อเลยแฮะ”

โอชิของฉัน…มาอยู่ห้องข้างๆ เหรอ!?

นี่มันอะไรเนี่ย?

ถ้าจะเป็นรายการแกล้งซ่อนกล้อง ก็ออกจะเกินไปหน่อยมั้ย?

เรื่องแบบนี้น่ะ…ฉันเคยเห็นแต่ในอนิเมะกับมังงะเท่านั้นเองนะ!?

“…เอาจริงดิ?”

ฉันพึมพำอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองไปหลายรอบแล้ว

“…แล้วเอาจริงดิ ตัวจริงจะน่ารักเกินไปแล้วนะ…”

“ขอบคุณนะ—โซมะคุง!” รอยยิ้มของชิซุกะผุดขึ้นในหัวฉันทันที

เคยสงสัยเหมือนกันว่าเบื้องหลังของวีทูปเบอร์จะเป็นคนแบบไหน แต่ก็ไม่เคยคิดหรอกว่าตัวจริงจะน่ารักสูสีกับโมเดล 3D ขนาดนี้ มันเหมือนนิยายรักน้ำเน่าที่เขียนได้ห่วยแตกสุดๆ แต่เรื่องนี้มันคือความจริง

จะว่าไป ฉันโดนท่านเอ็ตเรียกชื่อต้นไปแล้วด้วย

แล้วฉันก็เรียกท่านเอ็ตด้วยชื่อต้นเหมือนกัน

กุฟุฟุ…

“ไม่ได้นะ ต้องหยุดยิ้มแบบคนบ้าแบบนี้ได้แล้ว”

ฉันเกร็งกล้ามเนื้อใบหน้า พยายามทำหน้าเคร่งขรึมให้ได้มากที่สุด

ตอนนี้มีคำถามใหญ่อันหนึ่งผุดขึ้นในใจ

นั่นคือ—“ควรบอกหรือไม่ควรบอกดี?”

ลองชั่งน้ำหนักข้อดีดู

ถ้าบอก ข้อดีคือ—จะได้ไม่ต้องปิดบังกับชิซุกะ

ถ้าไม่บอก ข้อดีคือ—ยังคงความสัมพันธ์แบบเพื่อนบ้านที่สนิทได้ ไม่โดนระแวงว่าโดนจับได้ (ในกรณีแย่สุดอาจจะถึงขั้นย้ายออกหนี) แล้วยังสามารถแอบสนุกกับความต่างระหว่างตัวจริงกับในสตรีมได้ด้วย

…เท่านี้แหละ

ดูแล้วข้อได้เปรียบใหญ่คือ “จะไม่โดนระแวงเพราะรู้ความจริง” ซึ่งถ้าเกิดขึ้นจริง เธออาจจะย้ายหนีไปเลยก็ได้ ฉันไม่อยากเสียโชคดีแบบพระเอกเลิฟคอมนี้ไปหรอกนะ การได้รู้จักทั้งท่านเอ็ตและชิซุกะ—ฉันไม่มีวันยอมปล่อยไปแน่

“…ตัดสินใจได้แล้วล่ะ”

ฉันเปิดแอปไรม์ แล้วแตะไปที่ชื่อของชิซุกะ

บทสนทนาในห้องแชทค้างไว้ที่ข้อความ “ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ!” ที่ชิซุกะส่งมาไม่กี่ชั่วโมงก่อน

ฉันเลยพิมพ์ข้อความสั้นๆ ลงไปว่า: “เปยังจงเจริญ”

ฉันไม่โกหกผู้หญิงหรอก

โดยเฉพาะผู้หญิงที่ใส่ชุดชั้นในสีฟ้าน่ะ

◆

“…ขอไปที่ห้องตอนนี้เลยได้ไหม?”

ทันทีที่ข้อความนั้นถูกส่งมา อินเตอร์คอมก็ดังขึ้น

พอฉันเปิดประตูหน้า ก็เห็นชิซุกะเดินหน้าตื่นพรวดเข้ามาในห้อง

“โซมะคุง! รู้ได้ไงเนี่ย!?”
“ก็โต๊ะที่อยู่ในรูปมันคุ้นตาน่ะ”
“…อ๊ะ”

พอได้ยินคำตอบของฉัน ชิซุกะก็เหมือนจะเข้าใจทุกอย่างในทันที ถึงกับอ้าปากค้างเลย

“ถึงจะพูดช้าไปหน่อย แต่ฉันว่านะ ต่อไปอย่าโพสต์รูปเยอะดีกว่า เดี๋ยวโดนจับได้อีก ถึงครั้งนี้สถานการณ์จะค่อนข้างพิเศษหน่อยก็เถอะ”

ถ้าเป็นรูปด้านนอกอาคารหรืออะไรแบบนั้นก็ว่าไปอย่าง แต่คงไม่มีใครคาดคิดว่ารูปโต๊ะทำงานจะกลายเป็นเบาะแสให้โดนจับโป๊ะได้ จริงๆ ถ้าฉันไม่ได้ช่วยย้ายของก็คงไม่รู้เหมือนกัน

“อื้อออ…พลาดไปเต็มๆ เลยเนอะ…ไม่คิดเลยว่าจะโป๊ะแตกตั้งแต่วันแรก…”

ถึงจะพูดแบบสบายๆ แต่ดูจากท่าทางแล้ว ชิซุกะเองก็ค่อนข้างจะรู้สึกเฟลทีเดียว

เป็นคนดังก็บำบากล่ะนะ ฉันคงไม่เข้าใจความลำบากแบบนั้นหรอก

“โซมะคุง คือว่า…มีเรื่องอยากขอร้องนิดหน่อย…”
“ถ้าเป็นเรื่องวันนี้ ไม่ต้องห่วง ฉันไม่บอกใครหรอก”
“หา?”

ชิซุกะเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจสุดๆ

“ก็แน่นอนอยู่แล้วนี่ ฉันไม่อยากทำอะไรให้โอชิฉันลำบากหรอก”

พอฉันพูดจบ ชิซุกะก็เบิกตากว้างยิ่งกว่าเดิม

“เอะ เอ๋?…โซมะคุง โอชิฉันเหรอ!?”
“ก็ใช่น่ะสิ ตอนรู้ว่าชิซุกะคือท่านเอ็ต ฉันนี่แทบช็อกเลยล่ะ”
“อา…อืม…เข้าใจเลยล่ะ…มันก็ต้องช็อกอยู่แล้วแหละเนอะ…”

เธอก้มหน้าด้วยท่าทีรู้สึกผิด คงคิดว่าฉันคงผิดหวังกับความเป็นจริงที่เห็นล่ะมั้ง

“จริงๆ ก็ลังเลอยู่นะว่าจะบอกดีไหม แต่…ที่นี่น่ะ คนแทบไม่เข้ามาอยู่เลย ฉันเลยอยู่คนเดียวมาตลอด แล้วพอมีเพื่อนบ้านที่ดูเข้ากันได้อยู่ข้างๆ มันก็รู้สึกแปลกๆ ถ้าต้องเริ่มต้นด้วยการปิดบังกัน ฉันเองก็อยากสนิทกับชิซุกะในฐานะเพื่อนบ้านธรรมดาๆ มากกว่าเรื่องที่เธอเป็นท่านเอ็ตรึเปล่าอีกนะ”

ฉันพูดพลางกัดแก้มข้างในกลบความเขินไว้

ไม่รู้ว่าคำพูดของฉันมีผลกระทบมากแค่ไหน แต่ดูเหมือนชิซุกะจะเลิกทำหน้าหม่นหมองแล้วล่ะ

“ถึงยังไงก็ตาม สุดท้ายมันก็เป็นการเปิดโปงตัวตนอยู่ดี ถ้าชิซุกะจะย้ายอีกก็เข้าใจได้นะ ถึงจะเสียดายก็เถอะ…ยังไงก็อย่าเก็บเรื่องฉันไปคิดให้หนักใจก็พอ”

เราก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นหรอก ยังไงก็เพิ่งเจอกันวันนี้เอง

ถึงฉันจะพูดอะไรดูซีเรียสไปบ้าง แต่นั่นก็เพราะฉันอยากให้เราสนิทกันต่อไปจริงๆ

“…คิ้วน์”

ชิซุกะมองฉันด้วยสีหน้าเหม่อลอย… ฟังอยู่ไหมเนี่ย

“นี่…ชิซุกะ ฟังอยู่รึเปล่า?”

“อะ อื้มๆ! ไม่ย้ายหรอกนะ! เอ่อ ถึงมันอาจจะมีความเป็นไปได้อยู่บ้างก็เถอะ… แต่ถ้าเป็นโซมะคุงล่ะก็ ฉันเชื่อว่ายังไงก็ไม่มีปัญหาแน่นอน”

แล้วเธอก็ยิ้มให้ฉัน

“อีกอย่าง──ฉันเองก็อยากสนิทกับเพื่อนบ้านที่ไว้ใจได้แบบนี้ต่อไปเหมือนกันนะ?”

และแล้ว ‘โอชิ’ ของฉันก็ได้ย้ายมาอยู่ข้างห้อง

ผมมั่นใจสุดๆ ว่าชีวิตในฝันกำลังจะเริ่มต้นขึ้น──แต่ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าผมจะมารู้ความจริงว่า ‘โอชิ’ สาวน้อยสุดน่ารักตรงหน้าฉันนั้น…เป็นแค่เปลือกนอกที่สวยเกินจริง หลังจากนั้นอีกไม่นาน