ฉันน่ะ ถนัดเรื่อง “ไม่ทำอะไร” ที่สุดแล้วล่ะ

โดยเฉพาะเวลานอนกลิ้งไปมาบนเตียง ถ้าเป็นการแข่งขัน ฉันคงเป็นตัวท็อประดับท้องถิ่นเลยก็ว่าได้ แอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าพอมาโตเกียวแล้ว ฉันก็คงเป็นสายนอนกลิ้งระดับแนวหน้าเหมือนกันแหละ

‘ไฮไฮ~ เป็นไงบ้างง~?’

ระหว่างที่ฉันนอนแผ่อยู่บนเตียงโดยไม่ได้ทำอะไรเลยมาราวๆ หนึ่งชั่วโมง ข้อความจาก “เซเรียจัง” ก็เด้งขึ้นมา

เซเรียจังเป็นเพื่อนร่วมรุ่นของฉันใน “Virtual Real”

เธอมีคาแรกเตอร์ว่า “ซัคคิวบัสที่หลงมาโลกมนุษย์” โมเดล 3D ของเธอมีจุดเด่นคือชุดเดรสดำฟูฟ่อง มีเขาน้อยๆ และปีกเล็กๆ

เพราะเป็นคาแรกเตอร์ซัคคิวบัส ชุดเลยดูจงใจให้เรียบง่ายพอให้ดูเป็นของราคาถูก ถ้าจะชมก็ต้องเรียกว่า “ดูจิ๋วๆ น่ารักๆ” แต่ถ้าจะว่าก็ออกแนว “ตัวประกอบราคาถูก” อยู่เหมือนกัน นั่นอาจเป็นเหตุผลที่คอนเทนต์แนว “แกล้งเซเรีย” ถึงได้รับความนิยมก็ได้ เพราะมันเหมาะกับบุคลิกเธอพอดี ลองเสิร์ชดูด้วยความอยากรู้ ปรากฏว่ามีโดจินแนวนั้นเต็มไปหมดจนเผลอหลุดขำเลย

เพราะเราเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกัน เลยได้คอลแลปด้วยกันบ่อย และสนิทกันพอสมควรถึงขั้นคุยกันแบบส่วนตัวแบบนี้ ถ้าจะบอกว่าเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดใน Virtual Real ก็ไม่เกินเลยนัก

‘ไฮไฮ~ ก็ดีนะ~’
‘งี้นี่เอง~ ดูท่าทางจะสนุกกับชีวิตอยู่คนเดียวดีแฮะ แถม “อาหารเอ็ต” ก็ฮิตไม่เบานี่นา~’

“อ…อา ฮะฮะ……”

จากคำโกหกเล็กๆ ในตอนแรก ภาพลักษณ์ของ “ท่านเอ็ตผู้มีเสน่ห์ของแม่บ้าน” ก็กลายเป็นสิ่งที่แฟนๆ Virtual Real ยอมรับกันไปโดยปริยายแล้ว

จะมาบอกว่า “ที่จริงแล้วโกหกน่ะค่า~” เอาตอนนี้ก็คงไม่ไหวเหมือนกัน จนเริ่มรู้สึกกลุ้มอยู่นิดๆ ว่าจะทำยังไงดี…

‘ว่าแต่ๆ ขอไปบ้านได้มั้ย~? มาเล่นกันเถอะ~!’

…สุดท้ายก็เข้าเรื่องจนได้ เซเรียจังส่งข้อความรัวๆ มาโดยไม่รอคำตอบจากฉันเลย

“ก็อยากเล่นด้วยนะ……แต่ว่า…บ้านฉันเนี่ยนะ?”

ฉันปรายตามองรอบๆ ห้องนอนซึ่งเป็นทั้งห้องถ่ายทำและห้องนอนในตัว

──บนโต๊ะคอมพิวเตอร์เต็มไปด้วยขวดคาเฟโอเล่ ขวดน้ำเปล่า แล้วก็เครื่องดื่มชูกำลัง ส่วนที่วางไม่พอเลยกลิ้งลงไปอยู่บนพื้น

──รอบเตียงเต็มไปด้วยซองขนมที่กินแล้ว ทิ้งระเกะระกะ ถ้าจะลงจากเตียงต้องเหยียบอะไรสักอย่างแน่ๆ แล้วซองส่วนใหญ่ก็เลยโดนเหยียบจนแบนแต๊ดแต๋

──พื้นห้องเต็มไปด้วยถุงจากร้านเบอร์เกอร์แบรนด์ดัง แต่อันนี้ฉันไม่โทษตัวเองหรอกนะ เป็นเพราะเบอร์เกอร์มันอร่อยเกินไปต่างหาก!

“เรียกมาไม่ได้แน่นอนอยู่แล้ว……”

ไม่มีใครที่ได้เห็นสภาพห้องนี้แล้วจะพูดว่า “ท่านเอ็ตนี่ทำงานบ้านเก่งจังเลยนะ” แน่ๆ ถ้ามีก็น่ากลัวแล้วล่ะ คงเติบโตมาในบ้านที่บิดเบี้ยวเอาการ

ทุกสุดสัปดาห์ “โซมะคุง” จะมาช่วยเก็บให้ แต่แค่แป๊บเดียวห้องก็กลับไปเป็นแบบเดิมแล้ว ฉันว่าฉันไม่มีพรสวรรค์เรื่องเก็บห้องแน่ๆ

อืมมม… ไม่ไหวๆ ชวนมาไม่ได้แน่นอน ถ้าจะเจอกันก็ขอเป็นข้างนอกเถอะ

‘มาเล่นกันเถอะ! แต่ไปข้างนอกกันดีมั้ย? ที่บ้านฉันยังมีของย้ายเข้ามากองๆ อยู่น่ะ’

ถึงจะเกินกว่าแค่ “กองนิดหน่อย” ก็เถอะ… แต่ในมุมมองของฉัน สภาพห้องตอนนี้ยังไม่ถึงขั้น “รก” หรอก ดังนั้นถือว่าไม่ได้โกหก!

ว่าแต่ เซเรียจังจะเป็นคนแบบไหนกันนะ… ถึงจะคุยสายกันบ่อยจนจำไม่ได้แล้วก็เถอะ แต่ไม่เคยเจอกันตัวเป็นๆ สักที… หรือว่าเธออาจจะเป็นสาวผู้ใหญ่ก็ได้? มั้งนะ…

ระหว่างที่ฉันกำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่แบบนั้น ฝันก็พังลงในพริบตา

‘อยากไปบ้านเอ็ตจังอ่า~ แบบว่าอยากทำออฟคอลแลปอ่ะ! อยากกินข้าวที่เอ็ตทำ! แล้วก็…เผลอหลุดโพสต์ลง “สึบุยัคกี้” ไปแล้วด้วยแหะๆๆๆ’

“หา!?”

“ออฟคอลแลป” คือการที่วีทูปเบอร์มาเจอกันตัวจริง แล้วสตรีมร่วมกัน ส่วนใหญ่จะทำกันที่บ้านใครสักคน เป็นคอนเทนต์แนวงานเทศกาลที่แฟนๆ ตื่นเต้นกันมาก เพราะจะได้เห็นอีกด้านของตัวจริงของวีทูปเบอร์คนนั้น

ฉันที่เพิ่งย้ายจากบ้านนอกมาโตเกียว แน่นอนว่าไม่เคยทำออฟคอลแลปหรอก แต่ก็เคยคิดเล่นๆ ว่า “พอย้ายมาแล้วอยากลองบ้างจัง”

แต่แบบนี้มัน…

“บอกไปแล้วคืออะไรเล่า!”

ฉันรีบเปิดสึบุยัคกี้ขึ้นมาเช็ก

เซเรียจัง… เซเรียจัง… เซเรียจัง…

“……อ๊ากกก”

‘【ประกาศ】เอ็ตเป็นแม่ศรีเรือนจริงรึเปล่านะ!? ฉันจะไปหาคำตอบถึงบ้านของเอ็ตเลยจ้า~【มีออฟคอลแลปด้วยนะ!】’

“อะไรของเธอเนี่ยยยย～～～～～!”

โพสต์ล่าสุดของเซเรียจังเป็นอะไรที่พีคมาก ฉันเผลอกุมหัวแล้วแหงนหน้ามองเพดาน

‘อย่าตัดสินใจเองสิーーー!’
‘เอ๋~ ก็เมื่อก่อนบอกว่าให้ไปเล่นบ้านได้ไม่ใช่เหรอ~’
‘ก็ใช่! แต่ไม่ได้บอกว่าจะออฟคอลแลปนี่นา!’
‘แฟนคลับฉันบอกว่าอยากดูออฟคอลแลปกับเอ็ตเตะให้ได้เลยน่ะ 555555 ก็เลย… ยอมๆ ไปเถอะน้า~ ทำกับข้าวให้ฉันกินด้วยนะ~ 555555’

ทวีตของเซเรียจังถูกรีทวีตไปหลายพันแล้ว แถมยังมีคอมเมนต์แนว “รอไม่ไหวแล้ววว~” เต็มไปหมด… จะให้มาทำเป็นไม่เคยเกิดขึ้นก็คง… ไม่ได้แล้วล่ะ

ถ้าฉันดื้อดึงเกินไป ความสัมพันธ์กับเซเรียจังก็อาจจะแย่ลงด้วย… ซึ่งฉันเองก็ไม่ได้ไม่อยากเล่นกับเธอเสียหน่อย แค่…กลัวถูกเข้าใจผิดเท่านั้นเอง

‘วันไหนน่ะ เดี๋ยวฉันเป็นคนกำหนดเองละกัน!’

ตอนนี้สิ่งที่ฉันทำได้มีเพียง… นอนร้องไห้รอให้โซมะคุงกลับจากมหา’ลัยเท่านั้นเอง