“เรียบร้อยแล้วจ้า~”
“เย้! เร็วเข้า เร็วเข้า!”

ชิซุกะส่งเสียงเอะอะอยู่ที่โต๊ะ ดูยังกับเด็กไม่มีผิด

ฉันวางจานแบนลงบนโต๊ะ ชิซุกะก็ร้องเสียงหลงอย่างโอเวอร์

“โอ้~! ดูน่าอร่อยสุดๆ เลย! นี่คืออาหารอะไรเหรอ?”
“อควาปาซซ่า เป็นอาหารอิตาเลียนที่ประมาณว่า น้ำมันมะกอก feat. ปลาต้มน่ะ”
“อาหารอิตาเลียน!? เอ๊ะ จริงดิ โซมะคุงเป็นเชฟเหรอ?”
“เปล่าซะหน่อย นี่ก็เพิ่งทำเป็นครั้งแรก อย่าคาดหวังมากล่ะ”

ก็มีแต่ผู้หญิงเป็นหลัก เลยคิดว่าจะลองทำอะไรหรูๆ ดูซักหน่อย
แต่ไม่ได้มั่นใจในรสชาติเท่าไหร่หรอกนะ

หน้าตาดูดีอยู่หรอก

ซุปไวน์ขาวใส่กระเทียมเข้มข้น ตรงกลางมีเนื้อปลากระพงย่างในน้ำมันมะกอก วางล้อมด้วยหอยอาซาริกับมะเขือเทศเชอร์รี โรยหน้าด้วยใบโหระพาอิตาเลียน สีขาว แดง เขียว ผสมกันลงตัวจนกระตุ้นความอยากอาหาร

“นี่ๆ ขอถ่ายรูปได้มั้ย?”

ชิซุกะถามพลางถือมือถือ

“จะเอาไปลง สึบุยัคกี้ ใช่มั้ยล่ะ?”
“อะ-อื้ม……ไม่ได้เหรอ?”
“……ก็ได้อยู่หรอก แต่ไม่ได้ช่วยเธอได้ตลอดเหมือนเมื่อวานนะ”

ดูเหมือนชิซุกะจะเดินสายเป็น “ท่านเอ็ตผู้เชี่ยวชาญการทำอาหาร”

ตั้งใจจะเอาอาหารฉันไปโพสต์ว่า “ฉันทำเองค่ะ!” สินะ

ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แต่ก็อดห่วงไม่ได้ว่าวันหนึ่งจะโป๊ะแตก เพราะแม่คุณทำอาหารไม่เป็นนี่นะ แถมยังจัดห้องให้เรียบร้อยยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันจะระวังไม่ให้โป๊ะแตกเอง~”

ชิซุกะหามุมดีๆ แล้วถ่ายรูปอควาปัซซ่าหลายมุมเลย

“……โอเค~ ขอโทษที่ให้รอนะ กินกันเถอะ?”
“อืม กินเลยเถอะ”
“งั้นก็…… ทานแล้วนะคะ/ครับ!”

เราพนมมือแล้วหยิบชิ้นปลามาใส่ปาก

“……โอ ไม่เลวนี่”
“ไม่ใช่แค่นั้นแล้ว! อร่อยมากกก!”
“งั้นเหรอ ก็ดีแล้วล่ะ”

ชิซุกะเคี้ยวมะเขือเทศเชอร์รีอย่างเอร็ดอร่อย

กินผักได้ด้วยแฮะ เก่งจริงนะ

ฉันมองชิซุกะแบบพ่อมองลูก แล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้

“ขอโทษนะ ขอดู มีทูป แป๊บ”
“งั่ม……หืม มีอะไรเหรอ?”
“วันนี้ฮิโยรินมีไลฟ์สดน่ะ”

ฉันพูดพลางวางมือถือบนโต๊ะ
ไลฟ์สดของ Zanimas กำลังเริ่มพอดี

“(สวัสดีค่า~ ถึงเวลาไลฟ์ประจำสัปดาห์ของ Zanimas แล้ว~! พิธีกรคือฉัน ยาสุมิ ฮิโยริ กับ…)”
“(เอนโด เรนะค่ะ!)”
“(ฟุจิมิ อากินะค่า~!)”

“ทันพอดีแฮะ”

ดูย้อนหลังได้ก็จริง แต่ถ้าให้ดีอยากดูแบบเรียลไทม์มากกว่า

“งั่ม……หา? คนเมื่อกี้คือฮิโยริซังเหรอ!?”
“จะกินหรือจะพูด เลือกอย่างใดอย่างหนึ่งสิ ใช่ เธอดูไม่เหมือนเลยใช่ไหมล่ะ”
“อื้ม นึกว่าเป็นอีกคนไปแล้ว”

ชิซุกะดูสนใจมาก ฉันเลยหันหน้าจอให้เธอดูบ้าง
เธอหยุดมือที่กำลังจะหยิบอาหาร แล้วจ้องหน้าจอไม่วางตา

“(วันนี้ขอเปิดด้วย……ช่วงนั้นเลยได้ไหมคะ!? ……จ๊าง~! ช่วงทบทวนบท SSR! ช่วงนี้เราจะเชิญนักพากย์ของไอดอล SSR ที่เพิ่งเปิดตัวมาเล่าความรู้สึกที่มีต่อบทใหม่นั่นเอง~! และแขกรับเชิญของสัปดาห์นี้คือ…………ใช่ค่ะ ฉันเอง ยาสุมิ ฮิโยริ~!)”

ฉันรอลุ้นวันนี้อยู่เลย

Zanimas เป็นเกมที่การ์ดกาชาจะมีบทเนื้อเรื่องแนบมาด้วย ซึ่งบทพวกนั้นคือจุดแข็งของเกมเลยก็ว่าได้
ยิ่งผ่านเวลา ตัวละครยิ่งเติบโต ทั้งในงานที่ทำ และความรู้สึกที่มีต่อโปรดิวเซอร์ กลายเป็นเรื่องราวสุดแสน “อีโม” จริงจังเลย อยากให้ทุกคนเล่นเลยตอนนี้

รอบกาชาใหม่ล่าสุดก็เป็นการ์ด SSR ของ ‘โฮชิโนะ โคโตริ’ ตัวละครที่ฮิโยรินพากย์ แขกรับเชิญจึงเป็นฮิโยรินเอง

แล้วโคโตริก็เป็นตัวละครที่ฉันชอบด้วย
ฉันเลยทุ่มหินที่สะสมไว้อย่างบ้าคลั่งเพื่อ “ชนเพดาน” (300 ครั้ง)
ทั้งที่น่าจะออกมาตั้งแต่รอบ 10 แรกแท้ๆ เถอะ…
(TN: ปสก.สุดเพน)
“ฮิโยริซังดูมั่นใจมากเลย……สุดยอดแฮะ”

ชิซุกะจ้องฮิโยรินด้วยสายตาจริงจัง

“……สำหรับฉันนะ ฉันว่าชิซุกะเองก็สุดยอดเหมือนกัน พูดต่อหน้าคนเป็นหมื่นแบบนั้น ฉันทำไม่ได้หรอก”
“หือ?”

ชิซุกะเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอแล้วมองฉัน

“เมื่อวานน่ะ มีคนดูพร้อมกันตั้งหมื่นคนใช่ไหมล่ะ? ถ้าเป็นฉันคงเกร็งจนพูดไม่ออกแน่ๆ”

ลองจินตนาการดู

คำพูดของฉันถูกถ่ายทอดไปทั่วประเทศ ไม่สิ ทั่วโลก

ทุกคำที่พูดออกไปทำให้คนมีความสุข เยียวยาใจ หรือหัวเราะได้

……ไม่ไหวแฮะ ฉันทำไม่ไหวจริงๆ

“ตอนแรกฉันก็เกร็งนะ แต่ก็ชินเร็วมากเลยล่ะ?”
“ไม่ใช่ใครๆ ก็ทำได้หรอก แล้วก็เป็นเพราะชิซุกะพูดเก่งด้วยนั่นแหละ”
“เหรออ~?”

ชิซุกะดูเหมือนไม่ค่อยรู้ตัวว่าตัวเองมีพรสวรรค์

“จริงนา ก็ฉัน…………ชอบคุยกับชิซุกะนี่”
“เอ๊ะ…………?”

ชิซุกะเบิกตากว้าง มองฉันนิ่ง

“เราเพิ่งรู้จักกันแค่สัปดาห์เดียวเองใช่ม้า? แต่กลับนั่งกินข้าวด้วยกันแบบนี้ได้โดยไม่อึดอัดอะไรเลย……ฉันว่ามันก็เพราะอยู่กับชิซุกะแล้วมันสนุกไง”
“……ปุฟ”

ชิซุกะเปล่งเสียงแปลกๆ ออกมา แถมหน้าแดงไปถึงหูแล้วด้วย

“ซ-ซซซ โซมะคุง วันนี้เป็นอะไรไป!? คือว่า แบบว่า ดูรุกเข้ามากกว่าปกติ แล้วก็แบบว่า หรือว่าสุดท้ายแล้วนายก็ชอบฉันเข้าแล้วใช่มุ้ย แล้วคือถ้ามาพูดอะไรแบบนั้นหลังจากให้ฉันกินข้าวฝีมือนาย ฉันก็จะหัวใจวายตายเอานะ!!”

ชิซุกะพูดรัวเป็นปืนกล เร็วจนฉันจับใจความไม่ได้เลย

“ขขขขอโทษนะคะ พอดีมดลูกฉันรู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ วันนี้กลับก่อนนะ! ที่เหลือฝากด้วยล่า!?”

พูดจบ ชิซุกะก็ลุกพรวดวิ่งออกจากห้องไป เสียงประตูหน้าดัง ปัง ตามหลังมาทีหลัง

“เป็นอะไรของเขา……?”

ฉันพูดอะไรแปลกๆ ไปหรือเปล่านะ ถึงจะไม่ค่อยเหมือนตัวเองก็จริงเถอะ

“แต่ยังไงก็เถอะ……”

ฉันมองจานกลางโต๊ะ

กะไว้ว่าชิซุกะจะกินเยอะเลยทำไว้ซะมาก แต่ก็เหลือเยอะเหมือนกันแฮะ

“อืม……”

จะส่งข้อความบอกฮิโยรินดีมั้ยนะ

ส่งในกลุ่มโซมะไคอาจทำให้ชิซุกะเป็นห่วง เอาเป็นส่งโดยตรงดีกว่า

‘มื้อเย็นเหลือเยอะเลย ถ้าอยากมากินก็มานะครับ อควาปาซซ่า’

ฉันแนบรูปจากโพสต์ของท่านเอ็ตไปด้วย

ว่าแต่ยัยชิซุกะนั่น……

‘มื้อเย็นวันนี้คืออควาปาซซ่า! อาหารอิตาเลียนที่น้ำมันมะกอก feat. ปลาต้ม นั่นเอง~! #เอ็ตอาหาร’

พูดเหมือนฉันเป๊ะเลยนี่หว่า

แล้วอะไรคือ #เอ็ตอาหาร คิดจะทำเป็นซีรีส์ยาวรึไง

แม้เพิ่งโพสต์ไปไม่ถึงชั่วโมง ทวีตของท่านเอ็ตก็ถูกรีสึบุยัคกี้กว่า 3000 ครั้งแล้ว
แถมยังมีรีพลายเต็มไปหมด

‘สุดยอด! น่ากินมากเลย!’
‘ดูหรูหรามาก…’
‘อยากลองกินดูจัง!’

อะไรแบบนี้

“……เฮะเฮะ”

ก็ไม่ได้รู้สึกแย่แฮะ แบบนี้น่ะ

 

อควาปาซซ่า