ฉันเคยคิดเอาเองมาตลอดว่า ‘ผู้หญิงน่ะ ต้องพกของเยอะเป็นธรรมดา’ —— แต่ข้าวของของเพื่อนบ้านใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาข้างห้องกลับมีไม่มากอย่างที่คิด

“กล่องพวกนี้ฉันคนเดียวพอไหว… ช่วยขนแค่พวกอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ได้มั้ย?”
“ได้เลย บอกได้เลยว่าต้องวางตรงไหน”

ในห้อง 2LDK ที่กว้างเกินจำเป็นนั้น เครื่องใช้ไฟฟ้าขนาดใหญ่ที่ต้องใช้แรงอย่างตู้เย็น เครื่องซักผ้า เตียงนอน ถูกติดตั้งไว้เรียบร้อยแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่มีแค่กล่องไม่กี่กล่อง——กับคอมพิวเตอร์ตัวบิ๊กเบิ้มพร้อมอุปกรณ์เสริม

“คอมคงเอาไว้ที่ห้องที่มีเตียงนะ ก่อนอื่นก็ช่วยยกไว้ใกล้ๆ โต๊ะก่อนละกัน”
“โอเค~”

ฉันงอหลัง งัดแรงจากเอว แล้วยกคอมขึ้นมา
แรงต้านกระจายไปทั่วทั้งตัว——ไม่ว่าจะคิดยังไง รินโจซังก็ไม่มีทางยกเองได้แน่ ถึงจะคิดว่าตัวเองเข้ามาจุ้นจ้านรึเปล่า แต่ก็ดีแล้วแหละดีแล้วล่ะที่เสนอตัวช่วย

พอเดินเข้าห้องที่เธอบอกว่าจะใช้เป็นห้องส่วนตัว สิ่งที่เจอคือโต๊ะตัว L กับเตียงวางอยู่เรียบร้อย 
ฉันวางคอมไว้ตรงข้างโต๊ะอย่างที่เธอบอก เครื่องรุ่นนี้เป็นแบรนด์ดังในหมู่เกมเมอร์เลย——ดูทรงแล้ว รินโจซังคงชอบเล่นเกมพอตัว

“ขอบคุณมากนะ~ สมเป็นผู้ชาย แรงเยอะดีจังเลย~”
“อย่าจิ้ม อย่าจิ้มสิ…”

ฉันปัดมือของรินโจซังที่แอบจิ้มสีข้างอยู่ แล้วเดินกลับไปยังห้องนั่งเล่น——ที่ยังเหลืออุปกรณ์อีกเพียบรออยู่

…ถ้ายังจิ้มอยู่อีก มีหวังได้เผลอชอบขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะ——ฉันยิ่งไม่ชินเวลามีผู้หญิงมาทำดีด้วยขนาดนี้อยู่

“ต่อไปให้ฉันทำอะไรดี? จะขนจอขึ้นมาตั้งเลยมั้ย? โอ้โห เยอะจัด…”

ฉันรีบพูดรัวๆ กลบเกลื่อนความเขิน

“ก็ใช้ทำงานนี่นา ตอนย้ายออกมาก็แข่งแพ้คัดออกของมาละนะเนี่ย~”
“นี่ลดมาแล้วเหรอเนี่ย…?”

ตรงหน้าฉันคือ——จอสามตัว, แขนจับจอแบบแข็งแรงหลายแขน, ไมค์กะลำโพงอีกกี่ตัวไม่รู้,, แล้วก็เครื่องมือจุกจิกที่ไม่เข้าใจอีกเต็มไปหมด

เยอะขนาดที่ไม่น่าสำหรับใช้คนเดียว——ใช้เปิดบริษัทขนาดเล็กยังดูสมเหตุสมผลกว่า

“มีคอมอีกตัวนึงทิ้งไว้ที่บ้านพ่อแม่ล่ะ งั้นก็ช่วยยกจอตัวนี้ไปติดตรงที่บอกทีนะ~”
“รับแซ่บ~”

งานแรกของเราสองคนก็เลยดำเนินไปอย่างราบรื่น

จริงๆ ฉันไม่ได้เหยียบเข้าห้องของผู้หญิงมาตั้งแต่สมัยประถมด้วยซ้ำ แต่ห้องของรินโจซังก็ยังมีแค่เตียงกับคอม——เลยไม่มีบรรยากาศอะไรให้ตื่นเต้นสักนิด

สุดท้ายฉันก็โดนลากไปช่วยจัดของห้องนั่งเล่นต่อ พอรู้ตัวอีกที ฟ้าก็กลายเป็นสีส้มของยามเย็นไปซะแล้ว

ระหว่างนั้นก็มีอุบัติเหตุเล็กๆ——ตอนเปิดกล่องมั่วๆ แล้วชุดชั้นในหลากสีกระเด็นออกมา แต่ฉันยืนยันหนักแน่นว่า “ไม่ได้เห็นอะไรทั้งนั้น” สถานการณ์ก็เลยจบลงอย่างสงบ

ฉันเป็นผู้ชายที่ให้เกียรติความละอายของผู้หญิงน่ะ——โดยเฉพาะคนที่ใส่ชุดชั้นในสีฟ้า

“อ๊าาาาา~ เสร็จแล้วววว~ ขอบคุณมากนะ เทนโดคุง!”
“ยินดีที่ได้ช่วย”

ฉันหมุนไหล่ที่กล้ามเนื้อตึงไปหมดจากการใช้แรงทั้งวัน ความเหนื่อยที่สบายตัวนี้——วันนี้ฉันจะแช่น้ำร้อนให้ฉ่ำเลย

“ได้เพื่อนบ้านใจดีช่วยไว้นี่ดีจริงๆ ค่อยยังชั่วเลย~ ฉันแค่คนเดียวไม่มีทางเสร็จทันแน่!”
“ก็นั่นน่ะสิ แล้วตอนแรกกะจะประกอบคอมยังไงเนี่ย?”
“เนี๊ย พอดีลืมไปว่าจะให้พนักงานบริษัทขนของช่วยยกให้น่ะ เทะเฮะ”

รินโจซังเกาท้ายทอยแล้วยิ้มออกมา——น่ารักชะมัด

…มีเด็กผู้หญิงแบบนี้กลายมาเป็นเพื่อนบ้านข้างห้องของฉันตั้งแต่วันนี้สินะ——แค่คิดใจก็เต้นแปลกๆ แล้ว

“อ้อๆ จริงสิ มาแลกช่องทางติดต่อกันมั้ย? จะได้ติดต่อกันไว้ แล้วก็อบากจะขอบคุณด้วย”
“ช่องทางติดต่อเหรอ? ใช้ไรม์ได้มั้ย?”
“อื้อ! ………เขย่าๆ~”

รินโจพูดแล้วก็สั่นสมาร์ทโฟนเบาๆ——ไรม์มีฟีเจอร์ที่เอาไว้แลกคอนแทคกันด้วยการเขย่ามือถือใกล้ๆ กัน ฉันเคยได้ยินเพื่อนพูดถึงที่มหาลัย แต่เพิ่งเคยลองเองกับตัวเป็นครั้งแรกเลย

“……อ่ะ ได้ละ”

เนื่องจากไม่รู้ว่าต้องใช้ความแรงแค่ไหนถึงจะเหมาะ ฉันเขย่าโทรศัพท์อย่างลังเล แล้วโปรไฟล์ชื่อ “รินโจ ชิซุกะ (林城城)” ก็ถูกลงทะเบียนไว้ในโทรศัพท์ของฉัน

“อ่านว่า ‘ชิซุกะ’ ใช่มั้ย?”
“อื้ม~ ใช่แล้ว แล้วนายล่ะ… ‘โซวมะคุง’ ใช่รึเปล่า~?”
“อือ เทนโด โซวมะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ รินโจซัง”

ฉันเก็บมือถือใส่กระเป๋า——เธอก็เอียงคอแล้วจ้องฉัน

“? เรียกชิซุกะเฉยๆ ก็ได้นะ เราอายุเท่ากันนี่นา”
“อ…งั้นเหรอ งั้นก็——ยินดีที่ได้รู้จักนะ ชิซุกะ”
“จ้า! ตั้งแต่นี้ฝากตัวด้วยนะ โซวมะคุง!”

เธอเอาสมาร์ทโฟนมาตบเบาๆ ที่หน้าอกฉัน แล้วยิ้มกว้าง——ฉันรู้สึกว่า…——ตกหลุมรักเข้าแล้วล่ะ

อย่าหาว่าฉันเป็นคนใจง่ายเลยนะ

◆

“อ๊าาาา~ กลับมาแล้ว~”

หลังจากแช่น้ำนานกว่าปกติ ฉันก็เอนตัวลงบนเตียงพร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมาดู

“(งั้นตามสัญญา จะกินเปยังเผ็ดพิเศษล่ะนะ! ดีนะที่ร้านสะดวกซื้อแถวที่อยู่ใหม่มีขายนะเนี่ย~)”

ฉันหันจอไปแนวนอน แล้วดูไลฟ์ของท่านเอ็ต——

ชื่อไลฟ์คือ ‘ฉลองย้ายบ้าน! ท้าเปยังสุดเผ็ด!’

ไม่รู้ว่าประเพณีฉลองย้ายบ้านแล้วต้องกินยากิโซบะเผ็ดสุดๆ นี่มันเป็นของภูมิภาคไหนในญี่ปุ่น——แต่ดูท่าว่าจะเป็นธรรมเนียมเฉพาะทางของเธอแหละ มีสตรีมยากิโซบะอยู่เป็นบางครั้งด้วยสิ

คอมเมนต์: “ซื้อแบบเผ็ดพิเศษมาจริงอะ?”
คอมเมนต์: “รออยู่เลย”
คอมเมนต์: “ขอลง 1000 เพริก้าเลยว่าเธอกินไม่หมดแน่”

“(ซื้อมาจริงๆ นะ! แบบที่มีหน้าปีศาจนั่นแหละ! แพ็คเกจมันแบบ…ไม่เหมือนของกินเลยอะ)”

คอมเมนต์: “ควรเตรียมโยเกิร์ตไว้ให้พร้อมเลยนะ”
คอมเมนต์: “เอาโลด!”
คอมเมนต์: “อ๊ะ เหมือนจะรู้แล้วแฮะว่าจะเป็นไง”

“…หิวเลยแฮะ”

ไม่ใช่ว่าฉันอยากโดนเปยังเผ็ดพิเศษหรอก แต่ตอนนี้ท้องกำลังประท้วงสุดเสียงเลย

ก็วันนี้มัวแต่ช่วยขนของจนลืมกินข้าวเที่ยงนี่นา——ไม่แปลกใจทำไมถึงหิว

“แต่ในตู้เย็นไม่เหลือไรแล้วแฮะ…”

ย้อนนึกถึงตอนเช้า——ไข่ฟองสุดท้ายก็ใช้ไปแล้ว กะว่าหลังช่วยขนของเสร็จจะออกไปซื้อของ…แต่ก็ลงเอยอย่างที่เห็น

“งั้นวันนี้ไปพึ่งร้านสะดวกซื้อละกัน”

ตัดสินใจได้ก็ต้องไปให้ไว——ร้านสะดวกซื้ออยู่ไม่ไกลมาก กลับมาทันดูท่านเอ็ตตอนกินอยู่แน่

ฉันเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินออกไปทั้งชุดลำลองที่ใส่อยู่

◆

“…หือ มีขายอยู่ด้วยแฮะ”

พอเดินผ่านโซนบะหมี่ถ้วยก็เจอเจ้าตัวเปยังเผ็ดนรกวางอยู่——และแถวหน้าสุดหายไปแล้ว นั่นแปลว่า มีคนซื้อไปจริงๆ

ไม่น่าเชื่อว่าจะมีใครกินเจ้าสิ่งนั้นนอกเหนือจากเอาคอนเทนต์——โลกใบนี้กว้างใหญ่กว่าที่ฉันคิด

ฉันพึมพำกับตัวเองพลางหยิบพาสต้ามีทซอสถ้วยใหญ่แล้วเดินไปจ่ายเงิน——แน่นอนว่าเปยังเผ็ดนรกโดนเมินไปเรียบร้อย

◆

“(งี้แหง่กกกกกกกกกกกก!!! อ๊าาา…งั่ก…ฮ่ะ…ฮ่าาาาฮู่ววว!!)”

ไลฟ์ของท่านเอ็ตตอนนี้กลายเป็นภาพนรกปนเสียงโหยหวนไปแล้ว

ด้วยเหตุผลด้านความเป็นส่วนตัว วีทูปเบอร์ส่วนใหญ่จะไม่เปิดกล้องกัน——ครั้งนี้ก็เช่นกัน ไม่มีกล้องโชว์ว่าเปยังโดนกินไปแค่ไหนแล้วเลย จอแสดงแค่โมเดล 3D ของเจ้าหญิงที่ยิ้มร่าเท่านั้น

…และเจ้าหญิงที่ยิ้มอยู่บนหน้าจอก็กรีดร้องราวกับโดนทรมานในยุคกลางอยู่

คอมเมนต์: “LOL
คอมเมนต์: “หลุดคาร์หมดแล้ว LOL”
คอมเมนต์: “ท่านเอ็ตเล่นบทโดนแปดเปื้อนก็ได้แฮะ!”

คอมเมนต์เต็มไปด้วยพวกบ้าโรคจิตที่ยิ้มเยาะเมื่อเห็นไอดอลในดวงใจทรมาน——นี่มันย่านที่สามของขุมนรกชัดๆ

“…เธอก็ทำไปได้แฮะ”

ฉันกินพาสต้าอย่างสงบ——แล้วหัวเราะเบาๆ กับภาพตรงหน้า

ปกติท่านเอ็ตไม่ใช่คนทำคอนเทนต์รีแอคชั่นแบบนี้——แต่พอดูไปดูมาก็รู้สึก…ก็ดีแฮะ ฉันยอมรับว่าเป็นพวกโรคจิตด้วยก็ได้

“(เผ็ด! เผ็ดมาก! ใครก็ได้ช่วยที!!)”
“…ฮะฮะ”

เสียงวิงวอนสุดชีวิต——เหมือนโดนฆาตกรไล่ล่า——ทำฉันหลุดขำออกมาโดยไม่รู้ตัว

ว่าแต่…เธอบอกว่าเพิ่งย้ายไปอยู่ที่ใหม่ใช่มั้ย? ตะโกนซะขนาดนี้ เพื่อนบ้านไม่มาบ่นหรือไง? เอาเถอะ ดังขนาดนี้คงอยู่ที่ที่มีห้องเก็บเสียงแหละ

“(ฮ่าาฟู่! ซู้ดซู้ด! เผ็ดโว้ย! เผ็ดโว้ย! เผ็ดโว้ยยยยยย!! ซู้ดดด! แค่ก!)”

ตอนนี้เธอกำลังสู้กับ มังกรไฟแห่งแดนเผ็ดร้อนอยู่——ไม่มีเค้าลางของพี่สาวเสียงนุ่มสาย ASMR เหมือนเคยเลย

แต่เพราะแบบนั้น——ฉันกลับรู้สึกว่า เธอเป็น ‘คนธรรมดา’ มากขึ้น ไม่ใช่แค่ตัวละคร——และรู้สึก…คุ้นเคยขึ้นมา

และหลังผ่านการต่อสู้อันดุเดือดนานนับสิบสิบนาที——

“…หมดแล้ว…! กินหมดแล้วนะทุกคนนน…! อ๊าาา เจ็บ! แสบ! แสบอ่าาาาา!!”

คอมเมนต์: “หวาาาาา”
คอมเมนต์: “สุดยอดเลยว่ะ”
คอมเมนต์: “เจ้าหญิงของพวกเราสุดยอดที่สุด!”

“(ขอโทษน้า~! ตอนนี้หลายอย่างมันดุเดือดไปหน่อย! งั้น…วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ! จะโพสต์รูปใน สึบุยัคกี้ ให้ล่ะ! บ๊ายบาย!)”

——คืนแห่งตำนานก็ปิดฉากลง

‘ท่านเอ็ต’ กับ ‘เปยังเผ็ดนรก’ พุ่งขึ้นเทรนด์สึบุยัคกี้ทันที

มันค่อนข้างหายากสำหรับไอดอลเสมือนที่ขายภาพลักษณ์ไอดอล ที่จะทำการทำอะไรที่บ้าบิ่นแบบนี้ และความจริงที่ว่าท่านเอ็ตแสดงการต่อสู้ราวกับปีศาจก็สร้างความประหลาดใจอย่างน่าประหลาด ความประทับใจของฉันเกี่ยวกับท่านเอ็ตเปลี่ยนไปมากเลยวันนี้ ฉันเคยคิดว่าเธอเป็นคนตรงไปตรงมาและใสซื่อ แต่ไม่มีข้อสงสัยเลยว่าฉันเริ่มชอบเธอมากกว่าเดิม แล้วฉันก็แน่ใจว่าแฟนๆ คนอื่นก็คงรู้สึกเหมือนกัน

“จะว่าไป…”

ท่านเอ็ตบอกจะลงรูปในสึบุยัคกี้สินะ

ฉันรีบเข้าไปดู——โพสต์เมื่อหนึ่งนาทีก่อน มีคนรีทวีตไป 2000 กว่ารายแล้ว มีรูปโต๊ะ คีย์บอร์ด แล้วก็ถ้วยเปยังเปล่าที่เลอะไปด้วยซอสแสดงให้เห็นว่าเธอกินหมด

“…หืม?”

จู่ๆ ฉันก็รู้สึกคุ้นๆ อย่างแรง——แล้วก็เพ่งดูรูปชัดๆ

ไม่ใช่ที่เปยัง——แต่อุปกรณ์รอบๆ ต่างหาก

——นี่มัน…

“…เฮ้ย ข้างห้องเราเองนิ!”

——ของที่ฉันขนจนเหงื่อตกซิบทั้งนั้นเลยนี่หว่า!!