“……ว้าว”

ฉันอุทานออกมาเบาๆ ขณะเปิดประตูห้องนั่งเล่น

……ไม่ใช่ว่าเพราะสกปรกเหมือนบ้านชิซุกะหรอกนะ เพราะเพิ่งย้ายเข้ามาได้ไม่นาน ข้าวของจึงยังไม่เยอะนัก บรรยากาศโดยรวมเลยดูโล่งๆ

แต่ว่า บางสิ่งบางอย่าง ถูกวางอยู่เต็มทั่วทั้งห้องนั่งเล่น

……ก็พอจะเดาไว้บ้างแล้วล่ะนะ

“เหล้าเยอะชะมัด……”

บนโต๊ะเล็กสำหรับคนเดียวมีขวดสาเกและวิสกี้เรียงรายจนแน่นเอี้ยด มุมห้องยังมีกระสอบขยะใส่กระป๋องเหล้าอัดแน่นอยู่สองใบ ประเมินคร่าวๆ ก็น่าจะมีสักห้าสิบขวดได้

……คนคนนี้เพิ่งย้ายเข้ามาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเองไม่ใช่เรอะ?

หารเฉลี่ยคร่าวๆ กับจำนวนวันก็……ไม่สิ ยังไงก็มากเกินไป

“เอาเธอไปวางลงบนเตียงก่อนก็แล้วกัน……”

ฉันเดินผ่านห้องนั่งเล่นที่เต็มไปด้วยเหล้าไปยังห้องด้านใน หนึ่งในสองห้องนั้นน่าจะเป็นห้องนอน

“……หืม?”

ดูเหมือนจะเปิดผิดห้องเสียแล้ว ข้างในมีโต๊ะคอมพิวเตอร์ และชั้นวางของแน่นเต็มผนังที่เรียงไว้ด้วยสินค้าเกี่ยวกับผลงานที่ฮิโยรินแสดงไว้ เช่น Zanimas หรือ เดรเคียว สะอาดเรียบร้อยจนน่าตกใจ คงเป็นห้องที่ใช้ทำงานล่ะมั้ง

เพราะติดตามผลงานของฮิโยรินมาโดยตลอด เลยรู้สึกอยากเข้าไปดูใกล้ๆ ให้เต็มตาสักหน่อย……แต่ก็ควรอดใจไว้ก่อน ไว้วันหลังค่อยขออนุญาตดีกว่า

อีกห้องหนึ่งเป็นห้องนอนอย่างที่คิด

เตียงน่ารักๆ อยู่กลางห้อง พร้อมเครื่องเพิ่มความชื้น อโรมาดิฟฟิวเซอร์ และของกระจุกกระจิกน่ารักๆ เรียงไว้หลายชิ้น

ใช่เลย ห้องของผู้หญิงก็ควรเป็นแบบนี้แหละ ไอ้บ้านของชิซุกะนั่นแหละที่ผิดมนุษย์

ถ้าไม่นับขวดเหล้าไซส์ยักษ์ข้างหมอนที่เขียนว่า “กำราบมาร” ไว้อย่างน่ากลัวล่ะก็ ห้องนี้คงเพอร์เฟกต์แล้วล่ะ แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะไปสนใจเรื่องแบบนั้น

“ฮิโยรินซัง~ จะวางตัวแล้วนะครับ~?”
“อืม……”

ฉันค่อยๆ ประคองตัวฮิโยรินวางลงบนเตียง พอแผ่นหลังเธอแตะเตียง มือกับขาที่กอดฉันไว้ก็คลายออกช้าๆ

เธอกลิ้งไปมาเล็กน้อยราวกับหาท่าที่สบาย จนในที่สุดก็เริ่มหายใจเบาๆ อย่างสม่ำเสมอ

ภารกิจสำเร็จ

“เฮ้อ……เหนื่อยชะมัด ทั้งร่างกายทั้งจิตใจเลย”

ถ้าฉันมีสติสตังแบบคนธรรมดาๆ ก็คงโดนจับไปแล้วแน่ๆ โชคดีที่ฉันมันฮาร์ดบอยล์

“……กลับบ้านดีกว่า”

แม้จะต้องปล่อยให้บ้านของฮิโยรินไม่ล็อกค้างคืนหนึ่ง……แต่น่าจะไม่เป็นไร คอนโดเราล็อกตั้งแต่ทางเข้า ใครจะเข้ามาในยามดึกได้ง่ายๆ อีกอย่างใครจะปีนขึ้นมาถึงชั้นเรากันล่ะ เรื่องความปลอดภัยนี่คงไว้ใจได้อยู่

ว่าแต่ ยังติดตัวอยู่เลย……สัมผัสจากร่างกายของฮิโยริน ถ้าไม่รีบจัดการ เดี๋ยวคืนนี้ได้ฝันเห็นฮิโยรินในชุดยั่วสวาทแน่ๆ

ขอย้ำอีกครั้งนะ ถ้าเริ่มรู้สึกอะไรกับเพื่อนบ้าน มันจะกระทบกับชีวิตประจำวันเอาแน่ๆ เพราะต้องเจอกันทุกวันเลยนะนั่น

◆

ฉันแช่น้ำนานกว่าปกติ ราวกับจะชำระล้างฟีโรโมนของฮิโยรินออกไปจากร่าง แล้วก็โดดลงเตียงด้วยร่างกายที่ยังอุ่นๆ

ตอนนี้เวลา 22:30 น. ล้างจาน เก็บน้ำมันอะไรเสร็จหมดแล้ว ถึงจะเร็วไปหน่อยแต่ก็นอนได้เลยละมั้ง

“……”

มือเปิดแอป มีทูป ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ถึงจะรู้นะว่ามันไม่ดี แต่มันหยุดดูไม่ได้จริงๆ นี่นา…แถมเสียงของท่านเอ็ตก็ช่วยกล่อมนอนได้ดีมากด้วย

ถึงจะนึกภาพไม่ออกเลยว่าคนที่ตะโกน “คาราเกะๆ~” อยู่หน้าบ้านคนนั้นจะเป็นคนเดียวกับเสียงนุ่มๆ ของท่านเอ็ต แต่ก็คงเพราะชิซุกะเป็นมืออาชีพนั่นแหละ แสดงบทบาทที่ต่างจากตัวจริงขนาดนั้นได้ เก่งจริงๆ

ในหน้าแรกของ มีทูป ที่แสดงผลลำดับจากคนที่เราติดตาม ช่องของท่านเอ็ตก็โผล่ขึ้นมาเป็นอันดับแรกพอดี

หัวข้อคือ: 【เมาท์มอยหลังดื่ม】คืนนี้จะนอนดึกหน่อยนะ [เฮ็นริเอ็ตต้า / Virtual Real]】

……ยัยนั่น เพราะดื่มเบียร์ตอนกินข้าวแน่ๆ ก็เลยไหลมาเป็นไลฟ์หลังดื่มเลยสินะ เก่งใช้ได้

ฉันแตะที่หน้าปกของท่านเอ็ต เสียงคุ้นเคยที่ฉันเริ่มรู้สึกแปลกหู ก็เริ่มเล่นขึ้นมา

“(เริ่มคุ้นกับชีวิตในโตเกียวแล้วล่ะ อ้อๆ เพื่อนบ้านฉันน่ารักมากเลยล่ะ! ได้ยินมาว่าคนโตเกียวเย็นชา แต่ไม่ใช่เลยน้า~ วันแรกก็สนิทกันแล้ว)”

“โอ้?”

ท่านเอ็ตกำลังพูดเรื่องย้ายบ้านพอดี

ได้ยินว่าถูกชมว่า “เป็นคนดีมาก” ต่อหน้าคนดูนับพัน ก็อดจะรู้สึกดีไม่ได้

“……ว่าแต่”

ว่าแต่ไหนว่าเริ่มคุ้นกับชีวิตในโตเกียวแล้วนะ?

ชิซุกะ เธอแทบไม่ได้ออกจากบ้านเลยไม่ใช่เรอะ

เสียงอูเบอร์อีตส์มาส่งอาหารที่บ้านเธอนี่ ฉันได้ยินทุกวันเลยนะ?

……หรือว่า “คุ้นกับชีวิตโตเกียว” ของเธอหมายถึง “ใช้งานอูเบอร์อีตส์คล่อง” กันแน่นะ? บ้านเกิดเธออยู่ชนบทจัดๆ ด้วยนี่นา คงไม่มีบริการแบบนี้หรอก

คอมเมนต์: “ปกติไม่ค่อยมีใครไปทักทายหลังย้ายบ้านเลยนะ”
คอมเมนต์: “ถ้ามาทักฉันคงตกใจ”
คอมเมนต์: “เพื่อนบ้าน SSR?”
คอมเมนต์: “ใช่เลย~ สนิทกันแล้วทั้งคู่ ต่างฝ่ายต่างเป็น SSR เลยนะ~”

ได้ยิน โอชิ ของตัวเองพูดว่าฉันเป็น SSR แล้วก็รู้สึกดีแปลกๆ ขึ้นมา

สำหรับ Zanimas เกมไอดอลที่ฉันรู้จักฮิโยรินจากมัน SSR คือระดับแรร์ที่สุดเลยนะ

ขอแนะนำตัวครับ ผมคือชายหนุ่มระดับ SSR

“……”

ว่าแต่……

……จะว่าเป็น โอชิ ได้มั้ยนะ?

พูดตามตรง ตอนนี้ความรู้สึกที่มีต่อท่านเอ็ตค่อนข้างซับซ้อนเลยล่ะ

ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหรอกนะ แต่ใบหน้าของชิซุกะมันลอยเข้ามาในหัวทุกที

เข้าใจนะว่าท่านเอ็ตกับชิซุกะเป็นคนละคนกัน…แต่ในใจก็ยังไม่ยอมรับง่ายๆ อยู่ดี

สำหรับชิซุกะ…จะว่าไงดี…ถึงบ้านจะรก แต่ถ้าไม่นับเรื่องนั้นก็รู้สึกว่า…ชอบเธออยู่นะ

คุยด้วยแล้วสนุกดี ไม่ต้องเกร็งอะไรเลย

แบบนี้แหละคือความรู้สึกที่ไม่มีทั้งในมาฟุยุจังและฮิโยริน

กับฮิโยรินน่ะ ฉันคงเกร็งไปตลอดชีวิตแน่ๆ

“……”

ลองพิมพ์คอมเมนต์ดูหน่อยมั้ยนะ

ก็เธอเล่นก่อกวนเรามาขนาดนั้น แก้เผ็ดเล็กๆ ละกัน

คอมเมนต์: “เธอดูจะเป็นคนที่สั่งอูเบอร์อีตส์กินทุกวันเลยนะ”

ไม่คิดหรอกว่าไลฟ์ที่มีคนดูนับพันคอมเมนต์ของฉันจะถูกอ่าน…แต่โชคร้าย (หรือโชคดี?) ที่ท่านเอ็ตดันเห็นเข้า

“(อูเบอร์อีตส์? ฉันดูเป็นคนแบบนั้นเหรอ จริงๆ ฉันทำอาหารเองออกบ่อยนะ~)”

“ฮะ…”

ฉันถึงกับหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ กับคำโกหกหน้าตายของท่านเอ็ต

นี่ ชิซุกะ เธอบอกเองนะว่าไม่มีหม้อหุงข้าวในบ้านใช่มั้ย?
บนโลกใบนี้มีคนทำกับข้าวเองโดยไม่มีหม้อหุงข้าวด้วยเหรอ!?

กินพาสต้า 3 มื้อต่อวันรึไง?

…แต่ก็เข้ากับภาพลักษณ์ของชิซุกะดีแฮะ

คอมเมนต์: “ท่านเอ็ตดูมีความเป็นแม่บ้านจัง”
คอมเมนต์: “สมกับเป็นสาวเรียบร้อยแห่ง Virtual Real”
คอมเมนต์: “อยากเป็นแฟนเอ็ทเทะซามะเลยครับ”

“…ให้ตายสิ”

คอมเมนต์เต็มไปด้วยคนใสซื่อที่เชื่อคำโกหกของชิซุกะสนิทใจ พวกนายควรฝึกแยกแยะความจริงกันบ้างนะ

……ก็เข้าใจได้แหละ ถ้าไม่ได้รู้จักกันในชีวิตจริง ฉันก็คงเชื่อเหมือนกัน เพราะบนไลฟ์ไม่มีเหตุผลให้สงสัยเลยนี่

คอมเมนต์: “บ้านน่าจะไม่มีหม้อหุงข้าวนะ”

ฉันพิมพ์คอมเมนต์อีกครั้ง

คนดูนับพันกำลังจะเชื่อข้อมูลผิดๆ อยู่ ฉันนี่แหละผู้เดียวที่จะช่วยโลกใบนี้ได้

ตอนนี้ไฟแห่งความยุติธรรมในตัวฉันลุกโชนสุดๆ

คอมเมนต์ที่ฉันพิมพ์ไปไม่ได้ถูกอ่าน…แต่แทนที่ด้วยแจ้งเตือนจากไรม์ที่แสดงขึ้นมาปิดหน้าจอ

‘ดูไลฟ์อยู่สินะ’

ข้างบนห้องแชทชื่อ “โซมะไค” ที่มีฉัน ชิซุกะ และฮิโยรินอยู่ด้วยกัน มีห้องแชทหนึ่งขึ้นแจ้งเตือน ซึ่งเป็นห้องแชทที่มักเด้งมาบนสุดบ่อยๆ ช่วงนี้
ชื่อห้องคือ ‘รินโจ ชิซุกะ’ หญิงสาวผู้ทำอาหารเองแต่ไม่มีหม้อหุงข้าวนั่นเอง

‘เรื่องอะไรเหรอ?’

ฉันตอบกลับโดยพยายามไม่ให้ปากเผลอยิ้ม แล้วก็มีข้อความกลับมาแทบจะทันที

‘หม้อหุงข้าว’
‘อยากได้เหรอ?’
‘เปล่า ไม่อยาก’
‘ถ้าไม่ทำกับข้าวเองก็ไม่จำเป็นหรอกเนอะ’
‘นี่แน่ะ แอบดูไลฟ์จริงด้วย’

“……”

ฉันปิดไรม์แล้วเปิดมีทูปใหม่ ยังไงก็ต้องโดนข้อความไร้สาระเพิ่มอีกหลังจบไลฟ์อยู่ดี

“(——วะ, วันนี้ก็ทำคาราเกะอีกล่ะ คาราเกะนี่ยุ่งยากจริงๆ เลยน้า~)”

คอมเมนต์: “เข้าใจเลย”
คอมเมนต์: “แค่จัดการน้ำมันก็ยุ่งละ”
คอมเมนต์: “แม่ศรีเรือนมาเยือนแล้ว!?”

“ให้มันได้แบบนี้สิ…”

แค่เผลอหันไปมองที่อื่นแป๊บเดียว ก็กลายเป็นเรื่องใหญ่โตไปซะแล้ว

โกหกไว้ครั้งหนึ่ง มักจะต้องแต่งเรื่องเพิ่มเพื่อปิดเรื่องนั้นไว้เสมอ

นี่แหละ ตัวอย่างชัดๆ

คอมเมนต์ไหลไปในทิศทางที่อยากฟังเรื่องราวสาวบ้านๆ จากท่านเอ็ตกันใหญ่…แล้วเธอจะจัดการยังไงต่อไปล่ะนะ

ถ้ามาขอให้ช่วยล่ะก็…ไม่แน่ว่าอาจจะช่วยก็ได้นะ