“……เอาล่ะ จะทำไงดีเนี่ย”

ฉันนั่งมองฮิโยรินที่หลับปุ๋ยอย่างสบายใจ แล้วพึมพำกับตัวเองเบาๆ

ถ้ายังไม่ปลุกให้ตื่น ทุกอย่างก็เริ่มไม่ได้อยู่ดีสินะ

“นี่~ ฮิโยรินซัง~? ตื่นเถอะคร้าบ~”

ไม่กล้าไปแตะตัวเธอเลยแม้แต่น้อย ก็เลยลองเรียกดูแบบธรรมดาก่อน…………แต่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย

“ฮิโยรินซัง~ ขอร้องล่ะครับ ตื่นเถอะนะ~”
“อือ…………”

ผมโน้มหน้าไปกระซิบที่ข้างหู เธอครางเบาๆ ตอบรับเสียงผม แต่ก็ยังไม่ลืมตา

“…………ว่าแต่”

กลิ่นเหล้าโคตรแรงเลยเว้ยยยยยยยย!

กลิ่นแอลกอฮอล์แรงจนแสบจมูก แทบจะน้ำตาไหล

“เฮ้อ…………”

ภาพของฮิโยรินที่เปล่งประกายอยู่บนเวทีในไลฟ์แรกของ ZANIMAS เมื่อนานมาแล้ว ค่อยๆ พังทลายลงในใจฉันอย่างช้าๆ

“อือ…………โซมะ……ขออีกถ้วย……”
“ฝันอยู่ยังจะกินจะดื่มอยู่อีกเหรอครับนั่น”

เธอยังฝันถึงอาหารอีกเหรอเนี่ย?

แต่ก็นะ อย่างน้อยมันก็แปลว่าอาหารที่ฉันทำถูกปากเธอสินะ รู้สึกดีใจยังไงก็ไม่รู้

“เอ้า ตื่นเถอะครับ”

ฉันเอื้อมมือไปแตะไหล่เธอเบาๆ ด้วยความระมัดระวัง

ถึงจะมีตรงไหนที่นูนออกมาบ้าง แต่ไหล่ของฮิโยรินกลับเล็กและบางราวกับจะหักได้ถ้าออกแรงแม้เพียงนิดเดียว
สัมผัสนั้นยิ่งทำให้ผมรับรู้ถึงความเป็น “ผู้หญิง” ของเธออย่างแรงกล้า ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“…………ใจเย็นไว้เว้ย ตัวฉัน”

ฉันกระดกน้ำเย็นที่เหลืออยู่บนโต๊ะในทีเดียว ถ้าปล่อยให้อารมณ์เตลิดไปมากกว่านี้ล่ะก็ คงไม่กล้ามองหน้าชิซุกะหรือมาฟุยุจังอีกแน่ แล้วที่สำคัญ มันผิดกฎหมายด้วย
นี่มันคือบททดสอบแห่งสติของฉันชัดๆ

“อือ…………โซมะ……?”
“อ๊ะ ตื่นแล้วเหรอครับ”

ฮิโยรินลืมตาแล้วขยี้ตาเบาๆ ฉันโล่งอกแทบจะเป็นลม เพราะไม่มั่นใจเลยว่าถ้าเธอยังไม่ตื่น ฉันจะต้านทานต่อไปได้นานแค่ไหน

“ฉันเผลอหลับไปเหรอ……ขอโทษนะ~”
“ไม่เป็นไรครับ ลุกไหวไหม?”
“อืม~”

ฮิโยรินพยายามจะลุกขึ้นยืน──แต่ก็โอนเอนไปพิงโต๊ะซะก่อน ดูเหมือนเธอจะทรงตัวไม่อยู่

“หัวมันหมุนๆ ยังไงไม่รู้……น่าจะยากแฮะ”
“ว่าแล้วเชียว…”

ถึงจะพอยันตัวขึ้นมานั่งได้ แต่ดูเหมือนเธอยังมึนหัวอยู่ ปากพูดแทบไม่เป็นคำ ดูท่าทางเมายังไม่หายดี

“…………โซมะ อุ้มหน่อย”
“หะ?”
“อุ้ม~!”

เธอส่งเสียงอ้อน พลางแบมือยื่นมาทางฉัน

อุ้มเหรอ…………เอาจริงดิ

ถ้าอุ้มไปล่ะก็…………หลายๆ จุดมันต้องโดนแน่นอน

“เร็วๆ หน่อย~ อุ้มสิ~!”
“ครับๆ เข้าใจแล้วครับ…”

ฉันย่อตัวลงข้างเธอ แล้วทันใดนั้น ฮิโยรินก็กระโดดเข้ามาแนบตัวผม

น้ำหนักที่พุ่งเข้ามาในวินาทีแรกทำให้ฉันโงนเงนไปนิด แต่ก็แค่แวบเดียว
เธอเบาจนน่าแปลกใจอย่างกับเป็นเรื่องล้อเล่น

ตามข้อมูลในเน็ต ฮิโยรินสูง 154 เซนติเมตร ส่วนน้ำหนักคือ “ความ-ลับ-นะ~”

“อื้ม~♪”
“เดี๋ยวครับฮิโยรินซัง อย่าเอาหน้ามาถูแบบนั้นสิครับ…”

ทันทีที่เธอเข้ามากอดผม ฮิโยรินก็เริ่มถูแก้มกับหน้าฉันอย่างเต็มที่

ผิวนุ่มลื่น เย็นสบาย กลิ่นหอมหวานแบบผู้หญิงผสมกับกลิ่นแอลกอฮอล์……ที่สำคัญ ทั้งตัวเธอนุ่มนิ่มไปหมด จนทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

…………ไม่ได้นะ ต้องไม่ตื่นเต้น

“โอเคครับ ไปกันเถอะ”

ฉันพยายามลบความรู้สึกจากหน้าอกที่เบียดชิดกับตัว กับเรียวขาแน่นกระชับที่พันรัดรอบช่วงเอว ออกจากสมอง
จากนั้นก็ออกไปยังทางเข้าบ้าน

พอไปถึงหน้าบ้านฮิโยริน ฉันลองเปิดประตูดู

………ก็รู้แหละ ว่ามันต้องล็อกอยู่แล้ว

“คุณฮิโยริน เปิดประตูได้ไหมครับ?”
“อือ…………กระเป๋ากางเกง…”
“กระเป๋า?”
“อยู่…ในนั้น…”
“เอ่อ…………”

ดูเหมือนก่อนจะมาบ้านฉัน ฮิโยรินจะเปลี่ยนมาใส่เสื้อผ้าสบายๆ เป็นกางเกงขาสั้นที่คล้ายชุดนอน

ก็เลยทำให้ตอนนี้เห็นขาเปล่าแบบชัดแจ๋วเลย……แต่ช่างเถอะ ประเด็นคือ กางเกงนั่นมีช่องกระเป๋าเล็กๆ อยู่ และกุญแจก็อยู่ตรงนั้น

“แต่ว่า…”

กระเป๋ากางเกงขาสั้นเนี่ยนะ…………มันก็แทบจะอยู่ตรงหว่างขาแล้วไหม?

จะให้ฉันเอามือไปแหย่ตรงนั้นเนี่ยนะ?
ฉันเป็นผู้ชายวัยมหา’ลัยนะเว้ย

กับสถานการณ์ที่กำลังกอดแน่นกับไอดอลนักพากย์ที่ฉันปลื้มสุดใจเนี่ยนะ
แล้วเธอยังเป็นฝ่ายกอดฉันเองอีกด้วย

ให้ตายเถอะ……เห็นใจฉันหน่อยเถอะ

ใครก็ได้ มายกย่องฉันทีที่ฉันยังไม่ทำอะไรเกินเลย

“งั้นผมขอหานะครับ…………ถ้าเผลอไปโดนอะไรเข้า ขอโทษไว้ก่อนเลยนะครับ”

เพราะต้องอุ้มอยู่เลยก้มลงไปดูไม่ถนัด ฉันจึงใช้มือคลำๆ หาบริเวณช่วงล่างของฮิโยริน

น่าจะอยู่แถวนี้แหละ……

“อึ๊……ฮิฮิ จั๊กจี้~!”
“เฮ่ย อย่าส่งเสียงแบบนั้นสิครับ!”

…………ตกใจแทบช็อก เสียงมันช่างยั่วเกินไปแล้ว

“อ๊ะ เจอแล้วมั้ง”

ในที่สุด ฉันก็คลำเจออะไรบางอย่างแข็งๆ ใกล้ๆ ช่วงขาของฮิโยริน แล้วค่อยๆ ดึงมันออกมาจากกระเป๋า

เสียบกุญแจเข้าไป แล้วเสียง แกร๊ก ก็ดังขึ้น

“…………งั้น ขอรบกวนนะครับ”

ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มาเยือนบ้านของยาสุมิ ฮิโยริกับเขาด้วย

สองสัปดาห์ก่อน ยังไม่มีแม้แต่จะฝันถึงเลยด้วยซ้ำ