“อื้ม~~~~~ อร่อยสุดยอดเลย!!!”
“จริงด้วย อร่อยมากๆ เลยล่ะ”
“อร่อยจัง…โอนี่จัง…”

ฉันที่เฝ้าดูทั้งสามคนหยิบไก่ทอดเข้าปากอย่างลุ้นจนแทบกลั้นหายใจ ในที่สุดก็ได้ถอนหายใจโล่งอก

“โล่งอกไปที… คิดอยู่เลยถ้าพวกเธอไม่ชอบจะทำยังไงดีนะ”

…พูดจริงๆ ตอนแรกฉันก็ประหม่าเกินไปจนไม่ค่อยอยากกินอะไรเท่าไหร่ แต่พอรู้สึกโล่งขึ้นมาก็เริ่มหิวขึ้นมาทันทีเลยแฮะ

ฉันหยิบไก่ทอดชิ้นหนึ่งจากจานใบใหญ่ขึ้นมาชิม

…อืม รสชาติแบบเดิมเป๊ะ โชคดีที่ไม่พลาด

“โซมะคุง เดี๋ยวหมดแน่เลย! ขอรอบสองด่วนๆ!”

ชิซุกะกินไก่ทอดด้วยความเร็วระดับผู้ชายเต็มวัยยังต้องยอมแพ้

“ฮะๆ รับทราบแล้วครับ”

แทนที่จะรู้สึกตกใจหรืออึ้งกับเธอ ฉันกลับรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก

ที่พวกเขากินอาหารที่เราทำด้วยสีหน้ามีความสุขแบบนี้มันดีขนาดนี้เชียวหรือ

ฉันเกือบจะตกหลุมรักชิซุกะไปแล้วจริงๆ มันรู้สึกดีใจขนาดนั้นเลยแหละ

“เดี๋ยวก่อนสิ ถ้าแบบนั้นโซมะคุงก็ไม่ได้กินกันพอดี ชิซุกะ ช่วยกินให้ช้าลงหน่อยค่ะ”
“ก็คาราอาเกะมันอร่อยนี่นา ว่าแต่ เรียกชื่อกันเฉยเลยเหรอ!? ตัวแสบจริงๆ เล้ย…”

มาฟุยุจังกับชิซุกะเริ่มเถียงกัน

ดูจากภาพตรงหน้าแล้ว เหมือนมาฟุยุจังเป็นพี่สาว แล้วชิซุกะเป็นน้องสาวเลยแฮะ ยังไงๆ ชิซุกะก็ต้องเป็นลูกคนสุดท้องแน่นอน ดูยังไงก็ถูกเลี้ยงมาแบบตามใจสุดๆ

“ขอบคุณนะมาฟุยุจัง แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันดีใจที่สุดเวลาที่เห็นพวกเธอกินด้วยความอร่อยน่ะ”
“มุ～… ถ้าโซมะคุงพูดแบบนั้นก็ได้ค่ะ”
“มาฟุยุจังก็ไม่ต้องเกรงใจ กินเต็มที่ได้เลยนะ”
“ขอฉันดื่มเหล้าได้ไหม?”

ฮิโยรินพูดพลางหยิบเบียร์กระป๋องจากถุงของคอนบินิออกมา

“แน่นอนครับ จะหยิบแก้วหรือเอาน้ำแข็งก็เอาเองได้เลย ไม่ต้องเกรงใจนะ ฉันจะรู้สึกสบายใจกว่าถ้าให้พวกเธอทำตามสบายใจ”
“รับทราบจ้า โซมะคุงนี่จะต้องเป็นสามีที่ดีแน่ๆ เลยนะ”
“!? …สามีเหรอ!?”

เกือบทำไก่ทอดหล่นเพราะคำพูดสุดอันตรายของฮิโยรินอีกแล้ว

เฮ้ นี่มันตั้งใจหรือเป็นธรรมชาติเนี่ย? คำพูดของเธอนี่จี้จุดอันตรายทุกคำเลยนะ!

“เอ่อ…มาฟุยุจังยังไม่บรรลุนิติภาวะสินะ จริงๆ ฉันซื้อมาหลายกระป๋องเลยล่ะ โซมะคุงกับชิซุกะจังจะดื่มด้วยมั้ย?”

ฮิโยรินยื่นกระป๋องสีเงินมาให้

อา…เบียร์เหรอ…นานแล้วที่ไม่ได้ดื่มแฮะ ว่าไปแล้ว ถ้าไม่ดื่มเหล้า ฉันคงทนบรรยากาศตรงนี้ไม่ไหวแหงๆ

ฟังดูแปลกก็เถอะ…แต่มันหอมมากเลยนะ ตอนนี้ไม่ใช่กลิ่นไก่ทอด แต่เหมือนเป็นกลิ่นหอมหวานแบบเด็กผู้หญิงยังไงยังงั้น

“ขอหลังจากทอดรอบสองเสร็จได้มั้ยครับ?”

พูดพลางลุกขึ้นยืน ฉันก็อยากดื่มเหมือนกัน รีบทอดให้เสร็จจะได้ดื่มซะที

“โอเค งั้นเดี๋ยววางไว้ให้นะ”
“ฉันมีไลฟ์ต่อหลังจากนี้…แต่…ดื่มแค่เบียร์คงไม่เป็นไรเนอะ…”
“ไลฟ์?”
“ชิซุกะจังเป็นวีทูปเบอร์น่ะ โคตรจะดังเลยล่ะ~”
“จริงเหรอคะ? …เอ๊ะ หมายถึงคนๆ นี้เหรอ?”
“พูดอะไรน่ะ ตัวแสบจริงๆ เลยนะเธอ!”
“ฉันเป็นนักพากย์เสียงนะ รู้จัก ยาสุมิ ฮิโยริ บ้างมั้ย?”
“อ๊ะ เคยได้ยินชื่อค่ะ เพื่อนฉันชอบอนิเมะน่ะ…เอ๊ะ เป็นคนดังขนาดนั้นเลยเหรอคะ ขอโทษคะ ฉันไม่รู้จริงๆ…”
“ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ฉันคือ ฮาเซคุระ ฮิโยริ ผู้รักเหล้าเป็นชีวิตจิตใจ แค่นั้นพอแล้ว~”

เสียงหัวเราะพูดคุยดังสนั่นเหมือนเดิม

ห้องนั่งเล่นยังคงครึกครื้นไม่มีเปลี่ยน

“…แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ”

ฉันพึมพำเบาๆ ขณะทอดไก่ชุดที่สอง โดยไม่ให้ใครได้ยิน

◆

…ความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

“โซมะ~!? โซมะ! มานี่ทีสิ!”

ไก่ทอดชุดที่สองที่คิดว่าน่าจะเหลือ กลับหมดเกลี้ยง และเรากำลังนั่งพูดคุยกันหลังอาหารอย่างชิลๆ

ฉันกับชิซุกะดื่มเบียร์ที่ฮิโยรินให้ ส่วนมาฟุยุจังก็ดื่มน้ำแร่ที่เตรียมมาเอง

ส่วนฮิโยรินน่ะเหรอ—เบียร์หมดตั้งแต่เนิ่นๆแล้วว ชูไฮแรง 9% ก็หมดกระป๋องแรกไปแล้ว และตอนนี้ กระป๋องที่สองก็เพิ่งจะว่างเปล่าพอดี

แล้วมันก็เกิดขึ้น

“เอ๊ะ คะ ครับ!”

ฉันรีบลุกพรวดเพราะน้ำเสียงของฮิโยรินที่เปลี่ยนไปเหมือนคนละคน ชิซุกะกับมาฟุยุจังก็ตะลึงจนพูดไม่ออก

“เอ้า มานี่สิ”

ฮิโยรินนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามฉัน ถัดไปเป็นชิซุกะ ส่วนมาฟุยุจังนั่งข้างฉัน ฉันยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็เดินเข้าไปหาเธอ

“นั่งลงสิ”
“…หา?”

ฮิโยรินขยับเก้าอี้ออก พร้อมมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ แล้วก็…ตบต้นขาทั้งสองข้างของเธอเสียงดัง ปั่บๆ

นั่นมัน…ขาเนียนๆ ที่ฉันเคยคิดตอนดูไลฟ์ว่า “โคตรเซ็กซี่” ตอนนี้มันอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว

ผิวขาวเนียน ไร้ที่ติ นี่มันอันตรายต่อสายตาจริงๆ

“นั่งลงสิ”

เธอพูดซ้ำอีกครั้ง

ฉันไม่เข้าใจ…นั่งลงที่ไหน?

หรือว่า…เดี๋ยวนะ…ไม่ใช่ที่ฉันคิดใช่ไหม?

หรือเพราะวันนี้ทอดไก่ใช้เนื้อต้นขา เธอเลยอยากให้ฉันแสดงความขอบคุณด้วยขาเธอ…? รู้งี้ใช้เนื้ออกดีกว่า… ไม่สิ

“ตะ ต้องนั่ง…ตรงนั้นเหรอครับ?”
“อืม”

ฮิโยรินพยักหน้าเบาๆ แก้มแดงก่ำ ดูยังไงก็เมาแหงๆ

“มะ ไม่ได้หรอกครับ แบบนี้มัน…”

ฉันเหลือบมองชิซุกะกับมาฟุยุจัง ตอนนี้ทั้งคู่มองฉันราวกับจะฆ่าให้ตาย

“จะลวนลามผู้หญิงเมาเหรอ ไอ้ขยะ” “ผิดหวังในตัวโอนี่จังที่สุดเลยค่ะ”

ฉันรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงพวกเธอพูดแบบนั้น

“เอ้า มัวช้าอยู่ได้!”
“ว๊าก!”

ฮิโยรินดึงตัวฉันแรงจนฉันนั่งลงบนต้นขาเธอแบบไม่ทันตั้งตัว

สัมผัสนุ่มๆ จากต้นขาด้านล่าง กับความนิ่มยิ่งกว่าจากอกด้านหลังที่กดแนบมา ฉันช็อกจนหยุดนิ่งไปเลย

มือที่โอบรอบเอวฉันไว้บีบแน่น ราวกับคู่รักที่กำลังกอดกันเล่น

“กอดๆ น้า～～～～～”
“อ๊าาาาาาาาาาา”

ในหัวฉัน ภาพของฮิโยรินตอนขึ้นเวทีไลฟ์สุดเท่ หมุนวนไปมา

ห้ามเชื่อมโยงภาพนั้น…ห้ามเด็ดขาด!

ถ้าเผลอเชื่อมโยงเมื่อไร ฉันจะพังแน่นอน…

“ดะ เดี๋ยวก่อน พวกนายทำอะไรกันน่ะ!”
“โอนี่จัง…น่ารังเกียจที่สุด!”

สองสาวรีบลุกขึ้นมาช่วยฉันออกมาได้สำเร็จ จะเรียกว่าดีใจหรือเสียใจก็ไม่รู้

“หืม～～～อร่อยจัง~!”

ฮิโยรินเปิดกระป๋องที่สี่พร้อมรอยยิ้มสดใส

และฉันก็มั่นใจในสิ่งหนึ่งได้แล้ว

—ผู้หญิงคนนี้…เวลาเมาแล้ว เสียเส้นเสียสติชัดๆ