ช่วงเวลายามค่ำคืนของผมกับเบอร์ยี่สิบห้าที่ระเบียงยังคงดำเนินต่อไป

          บางครั้งหลังเลิกงานผมก็เดินออกมารับลมเพื่อให้สงบลง ผมก็เจอเธอสูบบุหรี่ด้วยสีหน้าดูอิดโรยอยู่บ้าง

          “สายัณห์สวัสดิ์ เพิ่งเลิกงานเหรอ?”

          “ครับ สายัณห์สวัสดิ์”

          ตอนอยู่ที่ร้านสะดวกซื้อเราเป็นแค่ลูกค้ากับพนักงาน ไม่ได้พูดคุยอะไรนอกเหนือจากตอนขายสินค้า

          แต่ที่ระเบียงห้องติดกันนี้ เราพูดคุยกันได้ตามปกติเหมือนเพื่อนบ้านทั่วไป

          เรายืนคุยกันสักพัก เป็นเรื่องอะไรก็ได้ที่นึกออก ไม่ว่าจะเป็นหนังสือที่เพิ่งอ่านจบ ร้านที่แวะไปซื้อของ หรือแม้ว่าคุยกันว่าจะทำอย่างไรถ้ามีซอมบี้ระบาดในเมืองนี้

          บทสนทนาสั้น ๆ ที่เราแลกเปลี่ยนกันก็จะจางหายไปเหมือนควันในวันรุ่งขึ้น

          แต่กระนั้น บางครั้งเราก็คุยกันเรื่องโรงเรียน

          “แล้วได้ลองหาเพื่อนบ้างหรือยัง คุณพนักงาน?”

          “ไม่เลยครับ ถ้าไม่เริ่มหาเพื่อนตั้งแต่ตอนเดือนเมษายน มันก็จบแค่นั้นเลย พอช่วงโกลเด้นวีกทุกคนก็แยกย้ายไปตามกลุ่มของตัวเอง นั่นไม่ต่างอะไรกับเกมโอเวอร์แล้วเลยครับ”

          “เธอไม่รู้อะไร จริง ๆ แล้วมันอาจจะมีทางคัมแบ็กก็ได้นะ”

          “ก็คงมี แต่ผมไม่ได้สนใจจะเข้าไปยุ่งด้วยตั้งแต่แรกไงครับ ผมชินกับการอยู่ตัวคนเดียวแล้ว”

          “งั้นเธอก็ยังเป็นคุณโดดเดี่ยวอยู่สินะ?”

          “คงงั้นครับ”

          “เห… เข้าใจละ”

          เธอถามผมอยู่บ้าง เหมือนเธอจะนึกขึ้นมาได้ว่าผมหาเพื่อนที่โรงเรียนได้บ้างหรือยัง และคำตอบผมก็คือ “ไม่” ทุกครั้ง

          เธอยิ้มกรุ้มกริ่มเหมือนพอใจที่ได้ยินคำตอบนั้น เหมือนเธอจะอยากให้ผมโดดเดี่ยวไปตลอดกาล บางทีเธอคงจะเป็นคนประเภทยินดีในเรื่องร้ายของคนอื่น แต่ผมไม่คิดว่าผมเป็นคนโชคร้ายเป็นพิเศษขนาดนั้นนะ

          “ถึงงั้นก็เหอะ น่าชื่นชมมากเลยนะที่เธอยังไปโรงเรียนอยู่ทุกวันเนี่ย”

          “ผมรู้สึกว่าถ้าขาดไปแม้แต่ครั้งเดียว ผมคงตามไม่ทันน่ะ ก็ผมไม่มีใครให้ยืมสมุดโน้ตนี่”

          ถ้าขาดเรียนแม้แต่วันเดียว ผมคงรั้งท้ายไปตลอดแน่ ผมขาดเรียนไม่ได้เลย ถึงขั้นที่ต้องคลานไปโรงเรียนด้วยซ้ำถ้าจำเป็น

          “จะว่าไป ตอนมัธยมคุณเป็นยังไงบ้างล่ะ”

          “ฉันมีปัญหากับการตื่นนอนตอนเช้ามากเลย ไปโรงเรียนสายตลอด ครั้งไหนที่ฉันไปทันเวลานะ ครูทุกคนแทบช็อกไปเลยละ”

          “ขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”

          “ถ้าสายหรือขาดครบแปดครั้ง ก็จะไม่ได้รับการแนะนำกับมหาวิทยาลัยน่ะสิ ฉันพลาดไปตั้งแต่กลางเดือนเมษายนตอนปีแรกของม.ปลายด้วยซ้ำ”

          “กลางเดือนเมษายนของปีแรกเหรอ? เร็วมากเลยนะครับเนี่ย”

          “ตอนนั้นเป็นสถิติใหม่ของโรงเรียนเลยนะ แต่ก็ไม่ใช่อะไรที่น่าภูมิใจหรอก”

          “ถ้าคุณอยู่ชมรมที่ต้องมาฝึกตอนเช้าคงมีปัญหาหนักกว่าเดิมอีกนะครับเนี่ย”

          “เห คงโดนไล่ออกทันทีเลยละ”

          “แล้วเคยอยู่ชมรมไหนหรือเปล่าครับ?”

          “คิดว่าชมรมไหนที่ฉันไม่เคยอยู่ล่ะ?”

          “ไม่ใช่เคยอยู่แต่เป็นไม่เคยอยู่เหรอครับ?”

          “คิดสะว่าตัวเองเป็นเรือกวาดทุ่นระเบิดแล้วกัน ถ้าเธอทายชมรมถูกก็จะระเบิด งั้นเลือกชมรมที่เซฟที่สุดแล้วกัน”

          “…บาสเกตบอล? หรือไม่ก็ซอฟต์บอล?”

          “เธอเห็นฉันเป็นคนอย่างนั้นเหรอเนี่ย?”

          “ก็คุณดูไม่ใช่คนชอบออกกำลังกายนี่ครับ ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่สูบบุหรี่หรอก”

          “แค่เพราะคนคนหนึ่งอินกับกีฬา ไม่ได้แปลว่าคนคนนั้นจะไม่สูบสะหน่อย จริง ๆ แล้วนักกีฬาหลายคนก็สูบบุหรี่ตั้งแต่ตอนเป็นวัยรุ่นนะ”

          “พอมาคิดดูแล้ว ก็เหมือนเคยได้ยินนักกีฬาเบสบอลไม่ก็ฟุตบอลสูบบุหรี่อยู่บ้าง แล้วคำตอบล่ะครับ?”

          “เธอต้องทายไปเรื่อย ๆ นะ ฉันถึงจะบอก”

          “แต่ถ้าอยู่ท่ามกลางทุ่นระเบิดแบบนี้ ยิ่งทายก็ยิ่งเสี่ยงไม่ใช่เหรอครับ? แล้วถ้าระเบิดขึ้นมาจะเป็นยังไงครับ?”

          “หืมม… ฉันคงพ่นควันบุหรี่ใส่เธอละมั้ง”

          “นั่น… ไม่น่าพอใจเท่าไหร่เลยนะครับ”

          เธอยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็เอาบุหรี่ไปดับที่ที่เขี่ยบุหรี่

          “แต่ฉันก็แอบคิดนะว่าเด็กผู้ชายจริงจังแบบเธออาจจะได้รับอิทธิพลแย่ ๆ ไปจากคนนิสัยไม่ดีแบบฉันน่ะ”

          “คุณคิดว่าผมเป็นคนจริงจัง แต่เปล่าเลยครับ ผมก็โดดเรียนตอนม.ต้นอยู่บ้างนะ”

          “ก่อนที่จะมาอยู่คนเดียวอีกเหรอ? พ่อแม่ไม่ดุเอาหรือไง?”

          “ก็แค่อย่าให้พวกท่านรู้ก็พอนี่ครับ แค่แกล้งไปโรงเรียนตอนเช้าแล้วกลับมาตอนเวลาเลิกเรียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็จบ”

          “ทางโรงเรียนจะไม่โทรไปแจ้งผู้ปกครองเอาเหรอ?”

          “ก็ชักปลั๊กโทรศัพท์บ้านไว้ก่อนครับ แล้วถ้าวันนั้นต้องเรียนวิชาพละ ผมจะเอาชุดพละไปคลุกดินก่อนกลับบ้านน่ะ”

          “เห เธอนี่นักวางแผนมือฉมังเลยนะ”

          เธอหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ชั่วขณะนั้นเอง ออร่าของเธอที่ดูเป็นผู้ใหญ่อยู่ตลอดเวลากลับกลายเป็นภาพของช่วงวัยใสไร้เดียงสาอยู่แวบหนึ่ง

          รู้สึกดีเหมือนกันนะที่มีใครบางคนหัวเราะชอบใจกับเรื่องราวในชีวิตของผม นั่นคงเป็นเหตุผลที่ทำไมทุกคนถึงพยายามหาเพื่อนสินะ

          เราคุยกันเรื่อยเปื่อนจนหัวข้อสนทนาเปลี่ยนเป็นสถานที่ทานมื้อกลางวัน

          ผมเล่าเรื่องสถานที่ที่มีหญ้ารกตั้งอยู่หลังตึกกิจกรรมที่ผมไปประจำให้เธอฟัง

          “โอ๊ะ ตรงนั้นฉันก็ไปบ่อยนะ”

          “จริงเหรอครับ?”

          “อื้อ ไม่มีคน เงียบสงบ สำหรับฉันนั่นเป็นสถานที่รกร้างที่ฉันเอาไว้หลบหนีตอนที่ฉันไม่อยากพูดคุยกับใครทั้งนั้น”

          ผมรู้สึกดีเมื่อได้ยินว่าเธอก็เคยไปตรงนั้นเหมือนกัน มันเหมือนว่าเรามีอะไรที่เชื่อมต่อกันได้

          “งั้นเหรอครับ แต่สำหรับผมมันไม่ใช่พื้นที่รกร้างเลย”

          “หมายความว่าไง?”

          “บางทีครูประจำชั้นห้องผมก็แวะมาบ้างน่ะสิครับ เธอรู้จักที่ตรงนั้น เราเคยกินข้าวเที่ยงด้วยกันอยู่บ้างน่ะครับ”

          ผมพูดไปพลางนึกถึงครูโคฮารุที่อยู่ดี ๆ เธอก็โผล่ออกมาจากที่ซ่อนแถวนั้นแล้วก็เดินกลับไปเงียบ ๆ 

          “หืม ครูคนนั้นเป็นผู้หญิงเหรอ?”

          “ก็ใช่ครับ”

          “ยังสาวอยู่ใช่ไหม?”

          “เหมือนเธอเคยพูดว่าเพิ่งสอนเข้าปีที่สองนะครับ”

          “…หืมมม”

          เบอร์ยี่สิบห้าเธอทำเสียงลากยาว หลังจากที่ผ่านไปครู่หนึ่งเธอก็พ่นควันบุหรี่พร้อมยืนพิงหลังกับราวระเบียง

          เธอดูเหมือน… เซ็งแฮะ

          “ผมพูดอะไรแปลก ๆ ออกไปรึเปล่าครับ?”

          “ไม่เชิงหรอก ฉันก็นึกว่าเธอจะไม่มีใครให้คุยด้วยเลย แต่ดันมีเฉยเลยนี่สิ”

          “ก็… ผมได้คุยกับเธอแค่ช่วงมื้อเที่ยงเองนะ ไม่ได้คุยกันเป็นเพื่อนสักหน่อยนี่ครับ เพราะงั้นในทางเทคนิคผมก็ยังตัวคนเดียวอยู่ดีนี่”

          “แต่ได้กินมื้อเที่ยงกับครูสาวก็ฟังดูดีจังเนอะ ชักจะอิจฉาขึ้นมาแล้วสิ”

          “งั้นให้ผมกลับไปตัวคนเดียวจริง ๆ ดีกว่าเหรอครับ?”

          “ดีกว่าสิ ฉันชอบจินตนาการว่าเธอใช้ชีวิตไปวัน ๆ โดยที่ไม่ได้คุยกับใครเลย แต่ดูแล้วคงจะเป็นจริงไม่ได้แล้วมั้ง”

          “อะไรล่ะนั่น”

          ผมได้แต่หวังว่าเธอคงไม่ได้บิดเบี้ยวจนเกินไปนะ

          บางทีคงมีแค่คนอย่างเธอนี่แหละที่จะอยู่ในอะพาร์ตเมนต์โทรม ๆ แบบนี้ได้น่ะ

          แต่ดูจากที่เธอเป็นเพื่อนบ้านผมแล้วเนี่ย ผมว่าผมก็คงบิดเบี้ยวระดับหนึ่งเหมือนกันสินะ