ผมเคยได้ยินคนพูดว่า “ฉันไม่มีปัญหากับการทำงานพาร์ตไทม์แม้แต่นิดเดียว” อยู่บ้าง

          ทุกคนที่ทำงานดูสนุกสนานเฮฮา ทุกครั้งที่ได้ยิน ผมได้แต่คิดว่าคนพวกนี้ช่างต่างกับผมจริง ๆ 

          ทำพาร์ตไทม์มีแต่ทรมาน ไม่ใช่เพราะว่างานที่ทำไม่เหมาะกับผมหรอก ผมแค่คิดว่าต้องทำงานก็ทรมานแล้ว ถ้าทำได้ก็ไม่ได้อยากทำงานหรอก ผมแค่อยากนอนไปวัน ๆ โดยไม่ต้องสุงสิงกับใคร

          แต่ผมก็ได้แค่คิดนั่นแหละ ผมต้องทำพาร์ตไทม์ที่ร้านสะดวกซื้อสามวันต่อสัปดาห์ตั้งแต่สี่โมงเย็นจนถึงสี่ทุ่ม เพราะจำเป็นต้องหาเลี้ยงชีพเนื่องจากผมอาศัยอยู่ตัวคนเดียว

          พูดก็พูดเถอะ เด็กมัธยมปลายที่อาศัยอยู่คนเดียวเนี่ยเป็นอะไรที่หายากมาก อย่างน้อยผมก็ไม่เคยเจอใครที่เป็นเหมือนผมเลย

          เหตุผลที่ผมต้องอาศัยอยู่คนเดียวก็เพราะสถานการณ์ของครอบครัว พ่อแม่อยากให้ผมย้ายออกไปจากบ้าน ผมเองก็อยากออกมาเหมือนกัน ในเมื่อพวกเราคิดเหมือนกันแล้ว พวกเราก็เลยตกลงให้ผมออกจากบ้านมา 

          เรื่องมันก็เป็นอย่างนั้นแหละ

          ผมดูเวลาที่หน้าจอ ตอนนี้เป็นเวลา 21.55 น.

          อีกแค่ห้านาทีก็จะได้เลิกงานสักที นี่คงเป็นเพียงช่วงเวลาเดียวที่พอจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นบ้าง

          เมื่อถึงเวลาเลิกงานตอนสี่ทุ่ม ผมก็รีบตอกบัตรออกงาน ถอดเสื้อที่เป็นยูนิฟอร์มของร้านที่สวมทับเสื้อนักเรียนอยู่ใสกระเป๋า และออกทางหลังร้านโดยไม่พูดจากับใครเป็นพิเศษ

          แค่พูดตามมารยาทพื้นฐานโดยไม่ทำให้ตัวเองดูเป็นคนไร้มารยาทก็พอ ผมกล่าวกับผู้จัดการร้านและเพื่อนร่วมงานสั้น ๆ ว่า “วันนี้ทำได้ดีมากครับ”

          ผมไม่ได้อยากถูกชวนคุยนัก แต่ก็ไม่ได้อยากถูกโกรธเกลียดเหมือนกัน

          เมื่อผมออกจากร้านก็เห็นพระจันทร์ท่ามกลางท้องฟ้ามืดมิดยามค่ำคืน ช่างดูชัดแจ้งและเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง

          ผมเดินกลับอะพาร์ตเมนต์ที่ต้องเดินเท้าประมาณสิบนาทีถึง ด้วยความรู้สึกเพลิดเพลินกับความอิสระหลังเลิกงาน

          มันเป็นตึกที่อยู่มาเกินห้าสิบปีแล้ว ตั้งอยู่ในละแวกที่มืด ๆ ค่าเช่าสองหมื่นแปดพันเยนต่อเดือน ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ขึ้นมาจริง ๆ ตึกนี้คงถล่มแน่นอน

          ผมคิดว่าค่าเช่าของอะพาร์ตเมนต์ที่จะอยู่ไม่ควรต่ำกว่าสามหมื่นเยน ต่ำกว่านั้นก็คงจะได้ที่โทรม ๆ และไม่สะดวกแน่ ๆ

          ตอนที่ผมออกจากบ้านมา พ่อแม่เสนอที่จะจ่ายค่าเช่าให้ ถ้าผมต้องการก็คงจะอยู่ที่ที่ดีกว่านี้ได้แหละ พ่อแม่… จริง ๆ แล้วคือ แม่กับพ่อใหม่ที่ฐานะดีมีเงินพร้อม แค่ผมพูดว่าอยากอยู่ห้องหรู พวกท่านก็คงยินดีจ่ายให้อยู่ดี

          แต่ผมเลือกที่นี่ ห้องเล็ก ๆ ที่มีห้องอาบน้ำและห้องส้วมรวมกันที่เดียวในตึกเก่าทรุดโทรมแบบนี้

          ผมแค่อยากแยกตัวออกมาจากสังคมคนปกติทั่วไป อยู่แบบเงียบ ๆ ในที่ที่ไม่มีใครสนใจ

          แทนที่จะอยู่ชั้นบนสุดที่ตึกสูงหรูหราให้คนอื่นสนใจ ผมขอเลือกอยู่ในตึกมืด ๆ คร่ำครึที่ไม่มีใครเหลียวแลดีกว่า

          ผมเดินขึ้นบันไดอะพาร์ตเมนต์ที่สนิมเกรอะเต็มไปหมด แต่ละก้าวที่เหยียบขั้นบันไดก็จะมีเสียงดังกว่าปกติ ผนังห้องก็บางเสียเหลือเกิน ถ้ามีเพื่อนบ้านที่หูดีเกินจำเป็นก็คงจะโดนร้องเรียนบ้างละ แต่โชคดีที่ไม่เคยมีเรื่องอย่างนั้น จากตึกสองชั้นที่มีรวมกันแปดห้อง ผมอาจจะเป็นคนเดียวที่อาศัยอยู่ที่นี่ก็ได้ ห้องที่ว่างส่วนใหญ่ก็จะถูกทำเป็นห้องเก็บของ ดังนั้นมันเป็นเรื่องยากมากที่จะเห็นวี่แววของคนที่พักอาศัยอยู่ที่นี่ แต่ก็เพราะอย่างนั้นแหละ ผมจึงได้อยู่อย่างสงบปราศจากเสียงรบกวน

          ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง

          แคบเป็นบ้า แต่ก็ยังดีกว่ากว้างจนเกินไปแหละนะ

          ผมวางกระเป๋านักเรียน เปิดหน้าต่าง และเดินออกไปที่ระเบียงข้างนอกห้อง

          สิ่งที่ปรากฏคือที่ว่างสุดลูกหูลูกตา พื้นที่ว่างเปล่าท่ามกลางความมืดมิด

          หลังจากพบปะผู้คนเป็นเวลาหลายชั่วโมง ผมเลยมีนิสัยชอบมาสงบจิตสงบใจที่นี่ ให้สมองได้พักหลังจางที่ทำงานเป็นเวลานาน

          ยังไม่ง่วงนอนเลยแฮะ

          ผมพิงข้อศอกบนราวของระเบียงห้อง เหม่อมองออกไปในความมืดยามค่ำคืน พลางนึกถึงหญิงสาวที่มาซื้อบุหรี่ที่ร้าน

          “สายัณห์สวัสดิ์”

          จู่ ๆ ก็มีเสียงมาจากห้องข้าง ๆ ผมสะดุ้งโหยง

          เมื่อไม่นานมานี้ ห้องนั้นยังว่างอยู่เลยนี่ แต่ตอนนี้กลับมีผู้หญิงมายืนที่ระเบียงห้องข้าง ๆ เสียแล้ว

          ชั่วขณะนั้น ผมคิดว่าฝันไป

          สาวผมดำยาว คีบบุหรี่อย่างง่าย ๆ ไว้ระหว่างนิ้ว พิงข้อศอกบนระเบียง

          เธอคนนั้นนี่ คนที่มาซื้อบุหรี่เป็นประจำ

          “เบอร์ยี่สิบห้า…”

          “เบอร์ยี่สิบห้า?”

          “อ๊ะ เปล่าครับ…คือว่า”

          “หืม?”

          “คุณชอบมาซื้อบุหรี่เบอร์ยี่สิบห้า ผมเลยจำอย่างนั้นน่ะครับ… ผมเผลอหลุดพูดไป”

          “เห อย่างนี้นี่เอง เธอเลยแอบตั้งชื่อเล่นให้ฉันว่าเบอร์ยี่สิบห้าล่ะสิ”

          “ขอโทษครับ”

          “ไม่เป็นไร ฉันแค่ตกใจที่ถูกเรียกด้วยเลขแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยน่ะ แว๊บหนึ่งฉันคิดว่าเธอรู้ว่าฉันเคยถูกควบคุมตัวที่สถานพินิจน่ะ”

          “หือ?”

          “รู้ไหมว่าคนที่ติดคุกหรือถูกควบคุมตัวที่สถานพินิจน่ะ จะถูกเรียกด้วยหมายเลขนะ”

          “ฉันเคยถูกเรียกว่าหมายเลขยี่สิบห้าน่ะ ไม่ได้ชอบบุหรี่ยี่ห้อนี้หรอก ฉันแค่ซื้อมันตามหมายเลขเท่านั้นแหละ”

          “งะ… งั้นเหรอครับ”

          “ล้อเล่นน่ะ”

          “เอ๋”

          “เธอเชื่อฉันด้วยเหรอ?”

          หมายเลขยี่สิบห้าหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นผมทำหน้าตกตะลึง ดูเหมือนเธอแค่จะแหย่ผมเล่น

          ถึงจะเป็นอย่างนั้น ผมก็ตกใจอยู่ดี ผมแค่นึกถึงเธอขึ้นมา และเธอก็ปรากฏตัวอยู่ที่ระเบียงห้องข้าง ๆ จนผมคิดว่าเห็นภาพหลอน

          “คุณเพิ่งย้ายเข้ามาเหรอครับ”

          “อื้อ ที่นี่ใกล้มหา’ลัยฉันน่ะ”

          “แต่ที่นี่มันแย่มากเลยนะครับ พวกผู้ชายคงไม่คิดอะไรหรอก แต่ถ้าผู้หญิงอยู่ที่นี่มันดูอันตรายเกินไปนะครับ”

          “เหรอ? แต่ฉันชอบที่นี่นะ ดูมีเสน่ห์แปลก ๆ ดี”

          ถ้าถึงขั้นเห็นเสน่ห์ของที่นี่ได้เนี่ย เธอคงผ่านอะไรมาเยอะเลยสินะ

          “แล้วเธอล่ะ? เด็กมหา’ลัยหรอ?”

          “เปล่าครับ ผมยังเรียนชั้นมัธยมน่ะ”

          “ถึงว่าดูเด็กจัง อยู่กับครอบครัวเหรอ?”

          “อา… เปล่าครับ ผมอยู่คนเดียว”

          “…งั้นเหรอ” เธอพึมพำเบา ๆ

          เธออาจจะคิดว่าเหยียบกับระเบิดเข้าให้แล้ว

          นักเรียนชั้นมัธยมปลายอาศัยอยู่คนเดียวแทบจะเป็นไปไม่ได้ ยกเว้นสถานการณ์ในครอบครัวจะซับซ้อนวุ่นวาย

          บางทีเธออาจจะขอโทษ แต่ผมไม่ได้ต้องการคำขอโทษหรอก แต่เธอกลับพูดในสิ่งที่ผมไม่ได้คาดคิดเลย

          “เจ๋งไปเลยนี่”

          “…!”

          “ทำไมเหรอ?”

          “เปล่า… ผมแค่คิดว่าคุณจะสงสารผม”

          “อาศัยอยู่ตัวคนเดียวห่างไกลจากพ่อแม่ตั้งแต่ตอนมัธยมเนี่ยน่าทึ่งจะตาย เมื่อก่อนฉันเองก็อยากทำอย่างนั้นบ้าง”

          เธอพูดต่ออีกว่า

          “โอ๊ะ แต่ตอนนี้สูบบุหรี่คงไม่ดีแล้วสิ เดี๋ยวฉันดับให้”

          “ปะ… เปล่า ไม่เป็นไรครับ”

          เธอคงเกรงใจเพราะผมยังไม่บรรลุนิติภาวะ เธอทำท่าจะดับบุหรี่ แต่ผมก็รีบห้ามเธอไว้

          “ลมไม่ได้พัดมาทางนี้ครับ แล้วก็คงเสียดายแย่ที่ต้องดับบุหรี่ทั้งที่ยังเหลืออยู่”

          “จริงเหรอ?”

          “ครับ ดังนั้นไม่ต้องเป็นห่วงเลยครับ”

          “ฮี่ ๆ งั้นฉันไม่เกรงใจละนะ”

          หมายเลขยี่สิบห้าเอาบุหรี่กลับไปประกบที่ปาก สูบเข้าและพ่นควันออกไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนด้วยท่าทางที่ดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย

          เหตุผลที่ผมบอกเธอไปน่ะโกหกทั้งเพ ความจริงผมแค่อยากเห็นตอนที่เธอกำลังสูบบุหรี่ ผมเคยจินตนาการภาพที่เธอสูบบุหรี่อยู่บ้าง แต่พอได้เห็นจริง ๆ มันต่างจากที่คิดเยอะไปเยอะเลยละ

          ผมยืนดูเธอสูบอยู่พักหนึ่ง บุหรี่ที่ติดไฟค่อย ๆ ไหม้เหมือนกับตอนจุดพลุเลย

          “อ้าว หมดเสียแล้วสิ”

          บุหรี่ไหม้หมดแล้ว นั่นหมายความว่าบทสนาทนาของพวกเราคงจบแค่นี้สินะ ผมไม่อยากให้มันจบทั้งอย่างนี้เลยรวบรวมความกล้าถามเธอไปว่า

          “คุณมาซื้อบุหรี่หนึ่งซองเป็นประจำเลย ทำไมแค่ซองเดียวล่ะครับ?”

          “สงสัยเหรอ?”

          “ก็… สังสัยครับ”

          “ฮี่ ๆ นั่นสิน้า…”

          เธอยิ้มอย่างมีเลศนัย

          “ถ้าฉันบอกว่า… เพราะฉันอยากเจอเธอล่ะ?”

          “…เอ๊ะ”

          “ฮิ ๆ คุยกับเธอแล้วสนุกดีจัง ตอนนี้เราเป็นเพื่อนบ้านกันแล้ว หวังว่าเราเข้ากันได้ดีนะ”

          เธอหยิบซองบุหรี่เปล่าและที่เขี่ยบุหรี่ด้วยปลายนิ้ว

          “ถ้างั้น ไว้เจอกันนะ ราตรีสวัสดิ์”

          เธอเดินกลับเข้าไปในห้องหลังจากทิ้งคำพูดไว้แค่นั้น ความเงียบกลับเข้าปกคลุมที่ระเบียงกับผมที่ถูกทิ้งไว้คนเดียว

          ไว้เจอกันนะ หลังจากได้ยินคำนั้น ผมได้แต่ยืนงุนงงอยู่ที่ระเบียงห้อง ทั้งร่างกายและจิตใจผมยังร้อนรุ่มเกินกว่าจะกลับเข้าไปในห้องได้