「วันนี้แหละจะขอปิดฉากแกซะที ตาแก่บ้า ! ! ｣

ในสวนของคฤหาสน์ ฉันชี้ดาบไม้ไปยังชายผู้เป็นคู่ต่อสู้ เขาคือ ท่านวิสเคานต์ “แบนเดล ฮิม เซนเด็น” อัศวินดำผู้เป็นตำนานของอาณาจักรฟาร์นอส ผู้มีผมสีขาวยุ่งเหยิงราวกับซามูไรตกยุค และมีรอยแผลเป็นรูปกากบาทบนหน้าผาก

ชายร่างใหญ่ผู้นี้ แม้จะอายุมากพอที่ฉันเรียกเขาว่า “ตาแก่” แต่ร่างกายของเขายังคงเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อกำยำ

ดาบไม้ที่เขาใช้เป็นแบบจำลองของดาบใหญ่ ซึ่งปกติจะติดทุ่นน้ำหนักเพิ่มเพื่อเพิ่มความยากในการฝึก แต่เวลาฝึกกับฉัน เขาจะถอดน้ำหนักออก “เพราะอันตราย” นั่นทำให้เขาแกว่งดาบได้เร็วจนฉันแทบตามไม่ทัน

ในขณะที่ดาบไม้ของฉันถูกออกแบบให้เหมือนดาบยาว ซึ่งปกติใช้สองมือ แต่ตาแก่บังคับให้ฉันใช้มือเดียวเท่านั้น

การใช้ดาบมือเดียวทำให้ฉันต้องอาศัยแรงเหวี่ยงที่มากเกินไป และจบลงด้วยการถูกจัดการลงอย่างง่ายดาย

「 คำพูดของเจ้าเบาโหวงพอ ๆ กับการฟันดาบเลย ｣

「 เจ้าเด็กน้อย ! คิดจะโค่นข้าด้วยฝีมือแค่นี้งั้นเหรอ ? ｣

ด้วยมือเดียว ตาแก่สามารถควบคุมดาบใหญ่ได้อย่างง่ายดาย เขาใช้มันดีดดาบของฉันให้ลอยขึ้นจากด้านล่าง เปิดช่องว่างกลางลำตัวของฉัน ก่อนจะเตะเข้าที่ท้องอย่างรวดเร็ว

「 อั่ก !? ｣

อากาศในปอดถูกเตะจนหมด ฉันกระเด็นลอยไปไกลและกลิ้งกับพื้นหญ้า เมื่อพยายามลุกขึ้น แต่ทันใดนั้นดาบไม้ของตาแก่ก็มาสัมผัสเบา ๆ ที่ต้นคอของฉัน พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นเขาถอนหายใจหนัก ๆ

「 อย่างน้อยพยายามโจมตีให้โดนข้าสักครั้งเถอะ เจ้าโง่ ｣

「 มันยากเกินไปน่า รู้ตัวไหมว่าตัวองเป็นถึงวีรบุรุษของประเทศ ? ｣

「 ฝีปากของเจ้านี่ช่างพัฒนาไปไกลนัก ｣

หลังจากตอบกลับด้วยเสียงเหน็บแนม เขาก็ถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะยื่นมือมาเพื่อบอกให้ฉันลุกขึ้น พอลุกขึ้นมาโดยใช้ดาบเป็นไม้เท้า ตาแก่ก็เริ่มบรรยายวิธีการใช้ดาบอีกครั้ง

「 เจ้ายังต้องฝึกให้ดาบเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย อย่าใช้แค่แขนแกว่งดาบ ต้องใช้ทั้งตัว ดาบต้องเป็นเส้นต่อของร่างกาย เข้าใจไหม ? ｣

ฉันเคยได้ยินเรื่อง “ระดับของผู้ชำนาญการ” ที่เป็นความรู้ครึ่ง ๆ กลาง ๆ ในชาติก่อน คำพูดของปรมาจารย์เหล่านี้มักอยู่เหนือความเข้าใจของคนธรรมดาอยู่เสมอ

「 จะให้ฉันผูกดาบติดกับร่างกายเลยหรือไง ? ｣

ไม่ว่าจะฝึกแกว่งไปมากี่ครั้ง ฉันก็ไม่สามารถมองดาบเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายได้จริง ๆ คำพูดนี้มันอาจจะดูไร้สาระในสายตาของปรมาจารย์ แต่ตาแก่กลับไม่ตอบอะไร เขาเริ่มแกว่งดาบไม้ของเขาแทน

การเคลื่อนไหวของเขานั้นสง่างามราวกับกำลังร่ายรำในพิธีกรรมอะไรสักอย่าง

「 ถ้าจะคิดแบบนั้นมันก็ไม่ผิด แต่จงแกว่งดาบต่อไปจนกว่าจะรู้สึกว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายซะ เจ้าจะมีพรสวรรค์หรือไม่ มันไม่ได้สำคัญ ｣

「 สุดท้ายแล้ว สิ่งที่ตัดสินทุกอย่างคือเวลาที่เจ้าทุ่มเทมันลงไป ｣

「 อย่าได้โอดครวญว่าตัวเองนั้นไร้พรสวรรค์ก่อนที่ได้จะพยายาม เพราะความพยายามคืออาวุธเดียวที่คนธรรมดาที่เจ้ามีเหลืออยู่ ｣

คำพูดของตาแก่ฟังดูหนักแน่น แต่ฉันเองก็มีความเห็นแย้งในใจอยู่เหมือนกัน

ด้วยความรู้จากชาติที่แล้ว ฉันรู้มาว่านักวิทยาศาสตร์ชื่อดังคนหนึ่งเคยพิสูจน์ว่า “ความสามารถในการพยายามก็เป็นสิ่งที่ถูกกำหนดโดยพันธุกรรม”

โลกแห่งความจริงนั้นมันโหดร้าย ไม่ใช่แค่พรสวรรค์ที่ถูกกำหนดไว้ตั้งแต่เกิด แต่แม้กระทั่งความสามารถในการพยายามก็เป็นผลมาจากพันธุกรรมอีกด้วย

ถึงอย่างนั้น ฉันเองก็รู้ดีว่าถ้าพูดเรื่องนี้ในตอนนี้ ตาแก่ไม่มีทางยอมรับแน่นอน เพราะการอธิบายว่า “ความพยายามคือพรสวรรค์ที่ฟ้าประทานมา” คงทำให้การสนทนานี้มียาวยืด

ทางที่ดีที่สุดคือเงียบไว้…

แต่ฉันเองก็ไม่ใช่คนที่จะเงียบอยู่เฉย ๆ ฉันเลยเลือกที่จะพูดในมุมมองที่ต่างออกไปแทน

「 สมัยนี้มันเป็นยุคที่ใช่ปืนยิงกันแล้วนะ การยึดติดกับดาบมันดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่ ถ้าจะฝึกจริง ๆ ลองเอาเวลสไปใช้เวลาไปกับอาวุธอื่นบ้างก็น่าจะดีนะ ｣

ตาแก่หยุดแกว่งดาบแล้วหันมามองฉัน ใบหน้าของเขาดูเหมือนจะประหลาดใจ แต่ไม่นานเขาก็พยักหน้าอย่างพอใจ

「 ดูเหมือนว่าปากเจ้าจะฉลาดพอ ๆ กับหัวสมองนะ แต่คำพูดของเจ้าก็ไม่ผิดหรอก ข้าเองก็เห็นด้วยกับสิ่งที่เจ้าพูด หากต้องออกรบจริง ๆ ปัญหาที่ดาบเล่มเดียวแก้ไม่ได้มันย่อมมีให้เห็นแน่นอน ｣

นี่ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า ?

ทำไมตาแก่ถึงฟังฉันง่ายขนาดนี้ ?

ลางสังหรณ์ไม่ดีเริ่มก่อตัวขึ้น เมื่อเห็นตาแก่ยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ชวนให้ขนลุก

「 ดูเหมือนว่าถึงเวลาที่จะต้องเริ่มฝึกอย่างอื่นแล้วสินะ ตามที่เจ้าต้องการ ข้าจะสอนวิธีใช้ปืนให้ รวมถึงความรู้และทักษะที่จำเป็นอื่น ๆ ให้กับเจ้าเอง ｣

「 …ดูเหมือนปากพาซวยอีกแล้ว ｣

「 ลีออนนี่โง่จริง ๆ เลยนะ 」

「 รูเด้ เธอใจร้ายหน่อยไหม ? ｣

「 ถ้าไม่อ่อนโยนกว่านี้ เดี๋ยวไม่ได้แต้มนิยมจากฉันหรอกนะ ! 」

「 ฉันไม่ต้องการแต้มความนิยมของนายหรอก เจ้าบ้าลีออน 」

วันหยุดของฉันมักจะจบลงด้วยการใช้เวลาอยู่ที่ปราสาทเป็นประจำ ในนามว่าเป็นคู่เล่นของเจ้าหญิง ฉันได้สริทกับพวกเธอมานานกว่า 5 ปีแล้ว

ตอนนี้ฉันกับเฮอร์ทรูเด้ หรือที่เรียกกันว่า “รูเด้” อายุ 10 ปี และน้องสาวของเธอ “เฮอร์เลาด้า” อายุ 8 ปี

ช่วงนี้รูเด้เริ่มทำตัวเหมือนอยากเป็นผู้ใหญ่เต็มที่แล้ว

ถึงจะดูเหมือนเป็นภาพที่น่ารักตามแบบเด็กผู้หญิงวัยกำลังโต แต่เพราะสถานะเจ้าหญิงในปราสาท เธอจึงถูกบังคับให้เป็นผู้ใหญ่เร็วกว่าที่ควรจะเป็น

ช่วงเวลาที่ทั้งสองคนจะได้ทำตัวเป็นเด็กนั้น คงเวลาเหลืออีกไม่นาน

ขณะที่ฉันกับรูเด้กำลังพูดคุยกัน “เฮอร์เลาด้า” หรือ “เลาด้า” ก็เข้ามาแทรก

「 พี่สาวไม่ต้องการแต้มความนิยมของลีออนเหรอ ? 」

「 งั้นหนูจะเอาเองนะ ! 」

「 เอาล่ะลีออน มอบแต้มความนิยมมาให้หนูเดี๋ยวนี้เลย 」

เลาด้าที่ยืดอกอย่างภาคภูมิใจ ดูเหมือนจะไม่เข้าใจเรื่องแต้มความนิยมที่พูดถึงกันอย่างถูกต้องเลยสักนิด เพราะความรู้ในอดีตชาติที่ฉันที่เผลอปล่อยออกมา ทำให้ทั้งสองคนนี้ได้รับความรู้ประหลาด ๆ เพิ่มขึ้นโดยไม่จำเป็น

ฉันลูบหัวเลาด้าอย่างอ่อนโยน

「 เลาด้านี่เป็นเด็กดีจริง ๆ ขอให้โตไปแบบนี้เรื่อย ๆ นะ 」

รูเด้ที่มองดูเลาด้าทำหน้าดีใจเมื่อถูกลูบหัว ทำพองแก้มอย่างหงุดหงิด ตรงข้ามกับเลาด้า รูเด้เป็นเด็กที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกออกมาตรง ๆ

「 คำพูดนั้น เหมือนนายจะบอกว่าฉันไม่ใช่เด็กดีเลยนะ 」

「 ดีแล้วล่ะ ! ที่เธอเข้าใจ 」

「 ถ้าอยากให้ฉันอ่อนโยนด้วย เธอก็ต้องทำคะแนนความนิยมให้ฉันบ้างนะ ฉันทั้งโดนตาแก่ทุบจนเจ็บทั้งกายและใจแล้วนะเนี่ย 」

「 ขอบอกไว้เลยนะ มีแค่ลีออนเท่านั้นแหละที่พูดแบบนั้น 」

「 ไม่มีใครในปราสาทหรอกที่กล้าพูดแบบนั้นกับแบนเดล 」

ฉันมองรูเด้ที่โกรธจนป่องแก้ม แล้วก็ถอนหายใจเบา ๆ

<อัศวินดำ> ผู้ยิ่งใหญ่ของราชอาณาจักรฟาร์นอส ถูกทุกคนเกรงกลัว แต่ไม่มีใครเห็นตาแก่คนนั้นในแบบที่เป็นจริง ๆ

สำหรับตาแก่ที่ครอบงำด้วยความแค้นจากการสูญเสียครอบครัว ตำแหน่งของวีรบุรุษคงเป็นเหมือนกับโซ่ตรวน

「 ถ้าให้ฉันพูดตรง ๆ ตาแก่ควรจะไล่ตามหาความสุขของตัวเองมากกว่านี้นะ 」

「 การถูกพันธนาการด้วยตำแหน่งวีรบุรุษและความแค้นนี่มันช่างน่าสงสารจริง ๆ 」

ตั้งแต่รู้ว่าสถานที่นี้คือโลกของเกมจีบหนุ่ม ฉันก็รู้สึกสงสารสภาพของราชอาณาจักรฟาร์นอส ประเทศที่ถูกมองเป็นว่าเป็นแค่ตัวร้ายของเนื้อเรื่องนั้น

ทำให้ฉันรู้สึกเศร้าใจจริง ๆ

มุมมองที่เหมือนกับมองจากภายนอกนี้ อาจเป็นเพราะฉันเป็นคนที่กลับชาติมาเกิดและรู้จักเกมนี้เป็นอย่างดี

บางทีการแสดงออกอย่างหยิ่งยโสของฉันในฐานะผู้กลับชาติมาเกิดอาจส่งผลถึงรูเด้ เธอที่คิ้วขมวด จ้องมองฉันอย่างไม่พอใจ

「 หมายความว่ายังไง ? รีบถอนคำพูดเลยนะ ! 」

「 หา ? ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ 」

ถึงจะเห็นรูเด้อารมณ์เสีย แต่ตอนแรกฉันก็คิดว่าเป็นเรื่องปกติ เลยไม่ได้ขอโทษอะไร

ทว่า…

คราวนี้รูเด้เผยความรู้สึกที่ถูกครอบงำด้วยความโกรธ ออกมาทั้งทางสีหน้าและคำพูด

「 รีบถอนคำพูดเลยนะ ! 」

「 แบนเดลคือวีรบุรุษนะ ! เขาคืออัศวินที่แข็งแกร่งที่สุดที่ต่อสู้กับอาณาจักรที่ชั่วร้ายเพื่อปกป้องประเทศของพวกเรา 」

「 นายกล้าบอกว่าเขาน่าสงสารงั้นเหรอ ? 」

ดูเหมือนว่าเธอต้องการบอกว่าเส้นทางชีวิตของตาแก่นั้นไม่ได้ผิด ฉันเพิ่งจะเข้าใจว่าตัวเองพูดอะไรไม่เข้าท่าลงไป

ต่างจากฉันที่เป็นผู้กลับชาติมาเกิด รูเด้เป็นคนในโลกนี้โดยแท้ เธอไม่ได้รู้เรื่องของฉัน และสำหรับคนในอาณาจักรฟาร์นอส การล้างแค้นอาณาจักรคือความยุติธรรม

[ [ ต้องลงโทษอาณาจักรที่ใช้เล่ห์เหลี่ยมเข้ามารุกรานเราให้สาสม ] ]

นั่นคือสิ่งที่พวกเขาเชื่อมั่น

รูเด้คว้าคอเสื้อฉันและเขย่าไปมาอย่างแรง

ถึงจะสามารถสะบัดออกไปได้ แต่สีหน้าจริงจังของรูเด้ทำให้ฉันลังเลที่จะผลักไสเธอออกไป

「 รีบถอนคำพูดเลยนะ ! 」

ในดวงตาของรูเด้ที่เชื่อมั่นว่าการล้างแค้นคือความยุติธรรม ฉันเลยเลือกที่จะไม่โต้แย้งด้วยเหตุผล

ฉันเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ควรล้ำเส้น

ฉันจึงหลบสายตาออกจากรูเด้และเอ่ยคำขอโทษ

「 ขะ… ขอโทษก็แล้วกัน 」

「 …โกหก 」

「 หา ? 」

「 นายหลยสายตาแล้วพยายามเปลี่ยนเรื่องหนี 」

เจ้าหญิงคนนี้รู้เรื่องเกี่ยวกับฉันดีเกินไปแล้ว

ฉันเบิกสายตากว้างขึ้นด้วยความตกใจที่เธออ่านใจฉันออก ส่วนรูเด้ก็มั่นใจว่าสิ่งที่เธอคาดเดานั้นถูกต้อง เธอเลยผลักไสฉันออกไป

「 ออกไปซะ ! 」

「 แล้วอย่ากลับมาให้พวกเราเห็นหน้าอีก ! ตอนนี้ฉันเกลียดนาย ! 」

ฉันไม่อาจโต้เถียงใด ๆ ได้ เพราะสำหรับพวกเธอ การล้างแค้นต่ออาณาจักรเป็นเรื่องที่สำคัญมาก

ฉันจึงก้มหัวขอโทษและกำลังจะออกจากห้องไป——

「 ไม่ ! 」

「 ไม่เอานะ ! ลีออน อย่าไปเลยนะ ! 」

―เลาด้าที่เงียบมาตลอดคว้าแขนของฉันเอาไว้

「 เลาด้า ? ขอโทษด้วยนะ 」

ถึงฉันจะขอโทษและพยายามเดินออกไป แต่เลาด้ากลับไม่ยอมปล่อยฉัน

รูเด้เองก็ดูเหมือนจะเริ่มโกรธเลาด้าเล็กน้อย เธอคงไม่เข้าใจว่าทำไมเลาด้าถึงปกป้องฉัน ทั้งที่ฉันปฏิเสธเรื่องการล้างแค้น

「 ปล่อยเขาไปเถอะ เลาด้า คนแบบนั้นปฏิเสธความยุติธรรมของพวกเรา 」

「 เขาคือคนทรยศ ! 」

รูเด้ที่กำลังโกรธจัด กอดอกตัวเองและหันหน้าไปอีกทาง

เลาด้าที่กำลังน้ำตาคลอเบ้าและตะโกนออกมา

「 แล้วถ้าเขาหายไปล่ะ 」

「 เหมือนอย่างกับท่านพ่อกับท่านแม่ล่ะ ! พวกเราจะไม่มีวันได้เจอกับเขาอีกเลยนะ ! 」

ทันทีที่เรื่องของพ่อแม่ถูกพูดขึ้นมา รูเด้ก็สะดุ้งและตัวสั่น ระหว่างที่รูเด้ยังคงสับสน ทหารรักษาการณ์ที่ได้ยินเสียงโวยวายก็เข้ามาในห้อง

รูเด้ก็เงียบลง ส่วนเลาด้าก็ร้องไห้ไม่หยุด

ในที่สุด…

ฉันก็ถูกพาตัวไป จากห้องไปพร้อมกับทหารรักษาการณ์ที่มองดูเหตุการณ์ด้วยความงุนงง

「 เจ้าโง่เอ๊ยยยย ! ! 」

ตาแก่ที่ได้ยินเรื่องราวจากวังหลวงก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้า และตามที่คาดการณ์ไว้ เขาโยนฉันลงไปกลางลานฝึก แล้วปามีดไม้ใส่ฉัน เมื่อฉันรับไว้ได้ ตาแก่ก็ยกปลายดาบไม้เล็งมาที่ฉันทันที

「 เจ้าที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลเจ้าหญิง แต่กลับทำให้พวกเธอร้องไห้เนี่ยมันอภัยไม่ได้ ! ｣

「 แถมยังบอกว่าการล้างแค้นอาณาจักรเป็นเรื่องไร้สาระอีกหรือ ? ｣

「 นี่เจ้ายังเรียกตัวเองว่าอัศวินแห่งราชอาฯาจักรอยู่อีกเหรอ ? ｣

ตาแก่ฟาดดาบไม้ด้วยความโกรธมาที่ฉัน ฉันหลบกลิ้งไปด้านข้างแทนที่จะรับไว้ตรง ๆ ผลคือดาบไม้ของเขาปักลึกลงไปในพื้นดิน หากฉันรับไว้ตรง ๆ ล่ะก็ ดาบไม้ของฉันคงแตกกระจาย หรือถ้าไม่เช่นนั้น กระดูกฉันคงหักแทน

「 คิดจะฆ่าฉันหรือไง !? ｣

ฉันตะโกนประท้วง แต่ตาแก่กลับไม่ปฏิเสธ

「 ข้าไม่ได้ฝึกเจ้าให้ตายง่าย ๆ อยู่แล้ว ถ้าเจ้าจะตาย ก็จงโทษที่ตัวเองอ่อนแอซะ ! ｣

คำพูดแบบนี้ในชาติก่อนคงกลายเป็นประเด็นทางสังคมไปแล้ว แต่ในโลกนี้มันกลับถูกมองว่าเป็นเรื่องที่เข้มงวดที่ยอมรับได้

ฉันได้แต่หลบเลี่ยงดาบไม้ของตาแก่ที่แกว่งฟาดมาเรื่อย ๆ ในขณะที่พยายามหนี หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความคับข้องใจ

( ทำไมฉันต้องถูกด่าทอด้วย ? )

แน่นอนว่าตาแก่มีเหตุผลที่ต้องการแก้แค้น แต่ถ้าย้อนกลับไปมองอดีต ราชอาฯาจักรก็ใช่ว่าจะไร้ความผิดซะหน่อย

ฉันจึงหยุดวิ่งและปาดาบไม้ใส่ปู่ ตาแก่ฟาดดาบของฉันกระเด็นไปอย่างง่ายดาย แต่ของจริงมันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น

「 ใครที่เป็นคนเริ่มโจมตีล่ะ ? ｣

「 ถึงแม้พวกท่านจะบอกว่าการล้างแค้นเป็นเรื่องถูกต้อง อาณาจักรก็มีสิทธิ์ที่จะโต้ตอบเหมือนกันไม่ใช่หรือ ? ｣

ฉันถูกฝึกอย่างโหดร้ายมาโดยตลอด และความไม่พอใจของฉันก็ถึงขีดสุดแล้ว ฉันเลยปล่อยความอัดอั้นที่สะสมไว้ออกมาหาตาแก่เต็ม ๆ

คำพูดของฉันทำให้ตาแก่ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

「 …เจ้าไปได้ยินเรื่องนี้มาจากไหน ? ｣

「 คิดว่าปิดบังความจริงไปแล้วมันจะหายไปงั้นเหรอ ? ｣

「 ทั้งที่ไปอาละวาดไปตั้งขนาดนั้น แต่พอโดนโจมตีกลับก็โกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยงเสียเอง ไม่อายเหรอไง ? ｣

ตาแก่ที่โดนจี้จุดสำคัญ โกรธจนใช้ดาบไม้โจมตีฉันอย่างเต็มแรง ฉันเองก็ตกใจแทบขาดใจเพราะเป็นการโจมตีที่แทบจะปลิดชีพได้ แต่แล้วดาบของตาแก่ก็ถูกหยุดไว้

「 ――อ๊ะ ! ｣

「 ในที่สุดก็มานะ โครว์ ! ｣

ตรงหน้าฉันและตาแก่ ปรากฏร่างทรงกลมสีดำที่เป็นสิ่งมีชีวิตเวทมนตร์ มีดวงตาเดียวที่ดูน่ากลัวเอาไว้ แต่คำพูดกลับน่ารักเหมือนมาสคอตตัวน้อย

『 ข้าย้ำให้เรียกส่า “เบรฟ” ไปตั้งเท่าไหร่แล้ว เจ้าคู่หู ! 』

ตาแก่ที่ถูกขัดจังหวะ ถอยออกห่างจากโครว์ทันที

「 อย่ามาขวาง เจ้าสิ่งของต้องสาป นี่มันเรื่องระหว่างข้ากับลีออน 」

โครว์ที่ถูกสั่งห้ามแทรกแซงแสดงท่าทีอย่างจริงจัง ดวงตาเพียงหนึ่งเดียวของมันฉายความเคร่งเครียด

『 ไม่ได้หรอก ! 』

『 ถ้าการโจมตีเมื่อกี้โดนเข้าเต็ม ๆ เจ้าคู่หูของข้าคงเอาชีวิตไม่รอดแน่ 』

『 เจ้าคิดจริง ๆ เหรอว่าข้าจะปล่อยให้ฆ่าเขา ? 』

การที่ตาแก่ผู้เลี้ยงดูฉันมาตั้งแต่เด็กมุ่งมั่นจะฆ่าฉันจริง ๆ นั้น มันทำให้จิตใจของฉันบอบช้ำไม่น้อยเลย

แต่ในเวลาเดียวกัน ฉันก็รู้ตัวว่าตัวเองเหยียบย่ำเรื่องที่ตาแก่ไม่อยากให้ใครพูดถึงเข้าไปเต็ม ๆ อย่างไม่ยั้งคิด บางทีคงถึงเวลาที่เราต้องแยกจากกันแล้วล่ะ

「 พอเถอะ ｣

「 โครว์ ยังไงวันนี้มันก็เป็นวันสุดท้ายอยู่แล้ว ｣

『 แน่ใจเหรอ ? 』

『 ที่นี่ก็ยังมีรูเด้กับเลาด้าอยู่ไม่ใช่เหรอ ? 』

「 ยังไงพวกนั้นก็เกลียดฉันไปแล้วล่ะ ｣

「 คงไม่มีวันได้เจอกันอีกแล้ว… ｣

「 ตาแก่ ฉันขอโทษจริง ๆ นะ ที่พูดเรื่องล้างแค้นของคุณเป็นการดุหมื่นแบบนั้น ｣

ฉันหันหลังให้ตาแก่ แล้วเดินออกจากคฤหาสน์ไปพร้อมกับโครว์ บรรยากาศที่เหลือทิ้งเอาไว้เบื้องหลังเป็นความไม่สบายใจอย่างที่สุด

แม้แต่ท้องฟ้าก็เหมือนจะไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้ ท้องฟ้าคลึ้มเมฆ และฝนเริ่มตกโปรยปรายลงมา…

แบนเดลมองดูแผ่นหลังของลีออนที่เดินจากไปอย่างช้า ๆ โดยไม่รู้ตัว มือซ้ายของเขายื่นออกไปราวกับจะไขว่คว้าอะไรบางอย่าง

แต่เมื่อรู้สึกตัว เขาก็รีบดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว

( เราเองก็อ่อนแอลงมากเสียแล้ว )

( ลีออนที่เราเลี้ยงดูมาเพื่อใช้เป็นเครื่องมือในการแก้แค้นต่ออาณาจักร ไม่ใช่เพราะมีความรู้สึกผูกพันอะไรกับเด็กนั่น… )

( —มันต้องไม่มีแน่ ๆ )

เหตุผลที่เขารับเด็กชายคนนี้มาเลี้ยงตั้งแต่ยังเด็ก ก็เพื่อผลประโยชน์ของอาณาจักรในอนาคต แบนเดลกำหมัดแน่นเพื่อสลัดความรู้สึกอ่อนแอนั้นทิ้งไป

…เจ้าเด็กเวรนั้น รีบ ๆ ไปซะเถอะ

( แค่นี้ก็ดีแล้ว )

( ไม่ได้ขอให้ใครเข้าใจมัน ขอแค่การแก้แค้นให้ภรรยาและลูกสาวสำเร็จได้เท่านั้นก็พอแล้ว )

ในห้วงความคิด แบนเดลนึกถึงภรรยาและลูกสาวที่เขาไม่สามารถปกป้องเอาไว้ได้ มือทั้งสองของเขาสั่นเทา เขาได้โยนดาบไม้ในมือทิ้งและกำหมัดแน่น

( ประวัติศาสตร์ของอาณาจักรนั้นข้าไม่สนหรอก )

( ภรรยาของข้าไม่เคยคิดจะโจมตีอาณาจักร ลูกสาวก็ยังเด็กนัก แต่พวกมันกลับพรากทุกสิ่งไปจากข้า )

( จะให้เกลียดชังอาณาจักรนั้น แล้วมันผิดตรงไหนกัน ? )

( ข้าสาบานแล้ว… ว่าจะต่อสู้จนกว่าการแก้แค้นให้สำเร็จ )

เขาไม่สนใจความเป็นมาไปของชาติหรือสงคราม สื่งที่เขาสนใจเพียงสิ่งเดียวคือการแก้แค้นให้กับครอบครัว แบนเดลจ้องมองลีออนที่กำลังเดินจากไป

ภาพความทรงจำตลอดห้าปีที่ผ่านมาหลั่งไหลกลับเข้ามาในหัว

( เจ้าเด็กปากดีนั้นก็เป็นแค่ส่วนหนึ่งของอดีตเท่านั้น )

( —จะไปที่ไหนก็ไปเถอะ )

แม้ในใจจะคิดว่ามันไม่สำคัญเลยว่าลีออนจะมีชะตากรรมเป็นเช่นไร แต่เมื่อรู้ตัวอีกที ร่างกายของเขากลับหันไปทางลีออนโดยไม่ตั้งใจ

「「 เจ้าหนู… อย่าให้ตัวเปียกฝนจนป่วยละกัน ｣ ｣

คำพูดที่เปี่ยมด้วยความห่วงใยหลุดออกมาจากปากของเขาเองจนแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังตกใจ และดูเหมือนลีออนเองก็ตกใจอยู่เช่นกัน

เด็กหนุ่มลืมตาโต ก่อนจะตอบกลับด้วยสีหน้าขวยเขิน

「 「 ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ ตาแก่เองก็รักษาสุขภาพด้วยล่ะ ｣ ｣

แบนเดลมองดูลีออนเดินออกจากประตูคฤหาสน์ไป รู้สึกเหมือนมีช่องว่างใหญ่ในอก ความรู้สึกที่ว่าสูญเสียเขาไป และความที่ไม่อยากยอมรับถาโถมเข้ามา

「 แค่นี้ก็ดีแล้ว… ｣

「 ชีวิตเป็นของเจ้าหนูนั้นเอง… ｣

แต่ทันใดนั้น เสียงอุทานของลีออนก็ดังมาจากอีกฟากของประตู

「 「 ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ เลาด้า !? ｣ ｣

เมื่อได้ยิน แบนเดลก็รีบวิ่งออกไปยังประตูอย่างรวดเร็ว และสิ่งที่เขาเห็นคือ เลาด้า ผู้ที่หนีออกมาจากปราสาทหลวง

「 ทำไมถึงแอบหนีออกมาจากปราสาทโดยไม่พาผู้ติดตามมาด้วยล่ะครับ !? ｣

「 แถมยังเปียกปอนตั้งขนาดนี้อีก ｣

เลาด้าที่วิ่งฝ่าฝนมานั้นเต็มไปด้วยโคลน ตาแก่ที่ได้สั่งให้เอเซลเตรียมชุดเปลี่ยนและจุดไฟในเตาผิงเพื่อให้เลาด้าอบอุ่นขึ้น แต่เลาด้ากลับเอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่ยอมหยุด

「 ก็เพราะเกราล์ดบอกว่าลีออนจะไม่กลับมาอีกแล้วนี่ ｣

เมื่อชื่อเกราล์ดถูกเอ่ยขึ้น คิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันทันที

ไอ้ท่านเคานต์จอมเจ้าเล่ห์นั่น ชอบทำแต่เรื่องวุ่นวายอยู่เรื่อย

โครว์ซึ่งไม่ค่อยปรากฏตัวในปราสาทหลวงจึงไม่รู้เรื่องเกราล์ดดีนัก เมื่อเห็นสีหน้าข้ากับตาแก่ที่ดูหงุดหงิด เขาจึงถามขึ้นว่าชายคนนี้เป็นคนแบบไหน

「 ตาแก่เอ่ยชื่อเกราล์ดให้ข้าฟังบ่อย ๆ เขาเป็นคนแย่ขนาดนั้นเลยหรือ ? ｣

「 ทั้งท่าทาง คำพูด ทุกอย่างมันน่าสงสัยไปหมด นิสัยก็ร้ายกาจ ข้าไม่ชอบเขาเลยแม้แต่นิดเดียว แม้ว่าเกราล์ดจะทำงานดูแลเลาด้าและคนอื่น ๆ ในปราสาทหลวง ｣

「 แต่จากมุมมองของข้า เขาเป็นคนที่ชอบแทรกแซงเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองมากกว่า ถึงแม้ตาแก่จะไม่ค่อยตำหนิเขา แต่ก็ไม่ได้ขัดแย้งความเห็นของข้า ｣

ตาแก่ที่ห่วงใยเลาด้ากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

「 ดูเหมือนจะมีความเข้าใจผิดกัน ข้าจะอธิบายให้เกราล์ดฟังเอง ｣

「 วันนี้ท่านกลับปราสาทไปก่อนเถอะ ｣

เมื่อจะออกไป เลาด้าก็ร้องไห้หนักขึ้นอีก ผู้อาวุโสเลยต้องเปลี่ยนเรื่องไปแทน

「 ตาแก่นี่เข้มงวดกับข้า แต่กับรูเด้กับเลาด้ากลับใจดีเป็นพิเศษจริง ๆ ｣

เมื่อข้าบ่นออกมา โครว์ที่อยู่ข้าง ๆ ของฉันก็หัวเราะคิกคัก

『 อิจฉาหรือไง คู่หู ? 』

「 ไม่ใช่สักหน่อย ฉันหมายถึง ถ้าตาแก่เข้มงวดกับข้าตลอดเวลา ทำไมถึงไม่ทำแบบเดียวกันกับรูเด้และเลาด้าบ้างล่ะ ｣

『 ก็ถ้าเจ้าว่ามาแบบนั้น ข้าก็จะถือว่าเป็นอย่างนั้นละกัน แต่จริง ๆ เขาใจดีกับสองคนนั้นเป็นพิเศษจริง ๆ 』

ในขณะที่ฉันกับโครว์กำลังคุยกันแบบเบา ๆ ตาแก่ดูเหมือนจะหมดความอดทน ถึงจะไม่ตะโกนเพราะมีเลาด้าอยู่ ด้วย แต่เส้นเลือดที่หน้าผากของเขาก็ปูดขึ้นจนเห็นได้ชัดเลย

「 ลีออน เจ้าทำให้เจ้าหญิงรู้สึกเหงา ｣

「 อย่างน้อยเจ้าก็ควรจะไปอยู่เป็นเพื่อนพูดคุยกับนางเสียหน่อยน่าจะดี ｣

คำพูดที่แฝงไปด้วยความกดดันของตาแก่ ทำให้ฉันต้องไหล่ตกแล้วเดินเข้าไปหาเลาด้า

เมื่อเห็นลาวดาสูดน้ำมูก ฉันเองก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที

「 ฉันขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิดนะ ｣

「 แต่เธอรู้จักที่นี่ได้ยังไงกัน ? เธอออกจากปราสาทแค่ไม่กี่ครั้งเองนี่นา ｣

ถึงจะเรียกว่าเป็นการดูแลอย่างทะนุถนอม แต่ก็แทบจะเป็นเหมือนกับการกักขังดี ๆ นี่เอง ซึ่งเลาด้าเองก้ไม่น่าจะสามารถหนีออกมาได้ด้วยตัวคนเดียว

「 เพราะท่านพี่บอกทางลับในปราสาทให้รู้ค่ะ ｣

「 …อย่าเอาทางลับนั่นไปบอกใครเด็ดขาดล่ะ ｣

ดูเหมือนเลาด้าจะใช้ทางลับที่มีเพียงราชวงศ์เท่านั้นที่รู้ เพียงเพื่อออกมาข้างนอก ฉันถึงกับอึ้งไปพักใหญ่ และด้านหลังตาแก่ก็ถอนหายใจตามมา

「 เจ้าหญิง ทางหนีนี้มีไว้ใช้ในยามฉุกเฉินเท่านั้นนะครับ หากไม่จำเป็นกรุณาอย่าใช้มันเพื่อหนีออกจากปราสาทอีก ｣

「 มันฉุกเฉินจริง ๆ นี่คะ ! ｣

「 ทุกคนเอาแต่บอกว่าลีออนจะไม่อยู่แล้ว… ｣

เมื่อเห็นว่าเลาด้าใกล้จะร้องไห้อีกครั้ง ฉันกับตาแก่จึงพยายามปลอบเธออย่างสุดกำลัง

「 ใจเย็น ๆ เลาด้า ฉันอยู่นี่ไง ! ｣

『 ใช่แล้ว ๆ เลาด้า เจ้าคู่หูของข้าจะอยู่ที่นี่เสมอ 』

『 ใช่ไหมล่ะ ท่านเจ้า ? 』

ตาแก่ที่ถูกโครว์ถามถึงกับทำหน้าเกร็งเล็กน้อยก่อนพยักหน้า

「 ชะ… ใช่แล้วครับ ｣

「 อย่างน้อย ๆ ก็อยู่ที่คฤหาสน์นี้ต่อนะ… ไอ้เด็กเวร ｣

แม้จะพูดพลางเบือนหน้าหนี แต่ฉันเองก็รับรู้ได้ว่าตาแก่หมายความตามนั้น ฉันเองก็เบือนหน้าไปทางอื่นด้วยความเขินอาย

「 …ฉันคงต้องรบกวนต่อไปสินะ ตาแก่หัวดื้อ ｣

เมื่อเราต่างหันหน้าหนีและตัดสินใจล้มเลิกเรื่องการแยกย้ายกัน เลาด้าก็ค่อยมีสีหน้าโล่งอกขึ้นเล็กน้อย โครว์ที่มองดูพวกเราอยู่ใกล้ ๆ ก็เข้าไปหาเลาด้า

『 เจ้าวางใจได้เลยนะ เลาด้า ! 』

แม้ว่าโครว์จะตั้งใจดี แต่ด้วยรูปลักษณ์ที่ดูแปลกตาและน่ากลัวสำหรับเด็ก ๆ ทำให้เลาด้าซึ่งมองเขาอยู่ใกล้ ๆ ถึงกับตกใจจนร้องไห้เสียงดัง

「 อ๊ายยย ! ไม่ไหว ๆ มันน่ากลัวมาก ! ｣

『 อะไรกัน ! 』

『 คราวนี้เป็นความผิดของข้าเหรอ !? 』

เมื่อกลับถึงปราสาทพร้อมกับแบนเดล เลาด้าก็เจอกับรูเด้ที่กำลังรอด้วยความเป็นห่วง และเกราล์ดที่ดูทำท่าไม่พอใจ

「 เลาด้า ! ทำไมถึงทำให้พี่เป็นห่วงขนาดนี้ ｣

รูเด้ที่เริ่มร้องไห้โผเข้ากอดเลาด้า ซึ่งมีน้ำตาคลออยู่เช่นกัน

「 หนูขอโทษค่ะ ท่านพี่ ｣

เมื่อเห็นภาพพี่น้องกอดกัน แบนเดลถอนหายใจเบา ๆ ด้วยความโล่งใจ

( ทุกอย่างคลี่คลายไปในทางที่ดีแล้ว )

( แต่ฉันก็ไม่เคยคิดว่าท่านเลาด้าจะยึดติดกับลีออนถึงเพียงนี้… หรืออาจจะเป็นเพราะนางกลัวการสูญเสียคนใกล้ตัวก็ได้ )

ความรู้สึกที่เหมือนถูกคมมีดแหลมทิ่มแทงข้างในใจ ทำให้แบนเดลเผลอวางมือลงบนหน้าอกของตัวเองโดยไม่รู้ตัว

เกราล์ดที่กำลังโกรธเกี่ยวกับการหนีออกจากปราสาทของเลาด้า เดินเข้ามาใกล้

「 การหนีออกไปในเวลาที่ต้องเรียนรู้หน้าที่สำคัญเช่นนี้ แสดงให้เห็นว่าท่านหญิงคงยังขาดความพร้อมในฐานะคนของราชวงศ์ ｣

「 …เจ้าคาดหวังให้เด็กตัวเล็ก ๆ มีความพร้อมเช่นนั้นเลยหรือ ? ｣

แบนเดลจ้องเกราล์ดด้วยสายตาเฉียบคม เกราล์ดยกมือขึ้นทั้งสองข้างด้วยท่าทางยอมแพ้

「 ข้าขอร้องละ อย่าโกรธนักเลย ｣

「 หากท่านจ้องมาเช่นนั้น หนวดของข้าคงสั่นสะท้านไปหมดแล้ว ｣

「 หนวดสั่นสะท้าน ? ｣

「 เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไรอีกแล้ว ｣

เกราล์ดที่หลงใหลในหนวดของตัวเองมักพูดอะไรประหลาด ๆ เช่นนี้ แบนเดลเองก็เบือนหน้าหนี แต่เกราล์ดยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

「 ราชวงศ์ทั้งสองมีหน้าที่สำคัญในฐานะเจ้าของ [ขลุ่ยมายา] ที่สืบทอดต่อกันมาในราชวงศ์ ｣

[ขลุ่ยมายา] นี้คือลอสต์ไอเทมที่เรียกว่า “ขลุ่ยมาร” ซึ่งสามารถสร้างและควบคุมมอนสเตอร์เพื่อใช้เป็นกำลังทหารได้ แม้มอนสเตอร์ที่ถูกให้กำเนิดจะถูกทำลายก็สามารถฟื้นคืนมาใหม่ได้ในภายหลัง

จุดอ่อนเดียวของขลุ่ยมารคือ มีเพียงราชวงศ์เท่านั้นที่สามารถใช้งานได้

สำหรับฟาร์นอส [ขลุ่ยมายา] คือไพ่ตายที่ทำให้เราสามารถต่อกรกับอาณาจักรโฮลฟาร์สได้อย่างทัดเทียม

「 การฝึกฝนการใช้ [ขลุ่ยมายา] จึงเป็นสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่ง แต่แทนที่จะฝึก ท่านกลับหนีไปยังคฤหาสน์ของผู้ชาย เรื่องนี้มันช่างน่าผิดหวังเสียจริง ๆ ｣

「 พวกเขายังเป็นเด็ก และที่สำคัญ [ขลุ่ยมายา] นั่นเป็นของที่จะพรากชีวิตของพวกเขา… ｣

แม้ว่าขลุ่ยมารจะสร้างพลังได้อย่างไร้ขีดจำกัด แต่การใช้งานพลังที่แท้จริงของมันกลับต้องแลกด้วยชีวิตของผู้ใช้

แบนเดลพูดด้วยความขมขื่น แต่เกราล์ดกลับพูดออกมาอย่างไร้เยื่อใย

「 ใช้เพียงคนใดคนหนึ่งก็เพียงพอแล้ว ขอแค่ยังมีอีกคนที่เหลืออยู่ ฟาร์นอสก็จะชนะสงครามและรุ่งเรืองต่อไปได้ ｣

คำพูดอันโหดร้ายของเกราล์ดทำให้แบนเดลเอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อของเขา

「 เจ้ามีสิ่งที่จะพูดแค่นี้ใช่ไหม !? ｣

แบนเดลตั้งใจจะจับเกราล์ดเขวี้ยงลงกับพื้น แต่เกราล์ดกลับเอ่ยคำพูดที่ทิ่มแทงใจแบนเดลอย่างเจ็บปวด

「 อย่าลืมสิ ว่าท่านเองก็เห็นด้วยกับแผนการนี้ตั้งแต่แรก ｣

「 ! ｣

แบนเดลชะงัก และเกราล์ดพูดต่อเสียงด้วยน้ำเสียงที่เบาพอที่พี่น้องทั้งสองจะไม่ได้ยิน

「 ท่านเองก็ใช้สองพี่น้องนี้เช่นกัน ｣

「 เพื่อการแก้แค้นของตัวเอง ท่านทำให้ “องค์ราชา” และ “องค์ราชินี “ ต้องตาย ｣

แบนเดลกำหมัดแน่นจนเลือดไหลซึม เกราล์ดยิ้มเยาะเย้ย

「 หากทั้งสองรู้ความจริงเข้า… ท่านคิดว่าพวกนางจะรู้สึกอย่างไร ? ｣

「 ว่าอัศวินผู้ซื่อสัตย์กลับกลายเป็นคนทรยศ ｣

「 เจ้ามัน— ! ｣

เมื่อบันเดลตะโกนด้วยความโกรธ เกราล์ดเพียงยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากและพูดเบา ๆ

「 ชู่ว~ ｣

ก่อนเดินจากไป

แบนเดลกำลังยืนอยู่เพียงลำพัง ถูกกดทับด้วยความรู้สึกผิดและความทุกข์ทรมานใจ

( …ข้าไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดแย้งอะไรต่อแผนการนี้อีก )

( ข้ารู้ดี… รู้มาตลอด )

เขามองรูเด้และเลาด้าอย่างปวดใจ รู้สึกเหมือนตนเองได้หักหลังพวกเธอโดยสมบูรณ์