เรื่องนี้เป็นเรื่องของ <แบล็คไนท์> หรือ <อัศวินดำ> จากเขตดยุคฟาร์นอส

ซึ่งชื่อเสียงของเขาโด่งดังไปทั่วทั้งอาณาจักรโฮลฟาร์สและประเทศใกล้เคียง โดยเขามีความสามารถในการทำลายเรือรบบินและเกราะศึกมากมาย จนกลายเป็นวีรบุรุษที่ไม่มีใครสามารถเทียบเคียงได้

ด้วยเหตุนี้ เขาก็เริ่มรู้สึกหนักใจเกี่ยวกับสถานการณ์ภายในประเทศที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้

เขาโกรธเมื่อถูกขัดขวางไม่ให้ออกไปปฏิบัติภารกิจล่าโจรสลัดอากาศ ซึ่งเขามองว่าเป็นโอกาสดีในการฝึกฝนตัวเอง

แต่อีกฝ่าย เจ้าชายเจอรัลด์ จากแคว้นของฟาร์นอส กลับพยายามอธิบายว่าเขาคือวีรบุรุษที่สำคัญเกินกว่าที่จะออกไปเสี่ยง ซึ่งหากเขาได้รับบาดเจ็บขี้นมา ชื่อเสียงจะด่างพล้อย และสร้างความวิตกกังวลให้กับประชาชน

แม้ว่าแบนเดล จะไม่เกรงกลัวการต่อสู้ แต่ผู้บริหารของแคว้นมองว่าเขาควรจะรับบทบาทอื่นที่สำคัญยิ่งกว่า เช่น การเป็นอาจารย์ฝึกสอน หรือการปกป้องเจ้าหญิง และการรักษาความมั่นคงทางการเมืองแทนที่จะลงไปสนามรบด้วยตัวเอง

เรื่องนี้สะท้อนถึงความเครียดจากการต้องรับบทบาทที่ไม่เป็นอิสระ และเรื่องทางการเมืองที่ซับซ้อน

ในสวนกลางของปราสาทหลวง หลังจากรับประทานอาหารกลางวัน มีสองพี่น้องกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน

พี่สาวชื่อ “เฮอร์ทรูด” และน้องสาวชื่อ “เฮอร์เลาด้า”

ทั้งสองเป็นเด็กหญิงที่มีเส้นผมสีดำสนิทเรียบเงางาม ผิวขาวเรียบเนียน และดวงตาสีแดงที่เป็นเอกลักษณ์

แบนเดลที่คอยเฝ้าดูพวกเธออยู่ ได้ตกอยู่ในความคิดเกี่ยวกับตัวเองที่ไม่อาจออกไปปราบโจรสลัดอากาศได้

( นี่เหรอคือวีรบุรุษ ? )

( ฮีโร่ที่แม้แต่ในสนามรบยังไม่สามารถเหยียบเข้าไปได้ มันจะมีค่าแค่ไหนกันเชียว )

ความคิดหนึ่งแว่บขึ้นมาว่าเขาอาจจะไม่สามารถแก้แค้นอาณาจักรโฮลฟาร์สได้ และต้องห่างไกลจากสนามรบไปตลอด ความกังวลนี้ทำให้จิตใจเขาหนักอึ้ง

เมื่อความขมขื่นปรากฏบนใบหน้า เฮอร์ทรูดที่กำลังเล่นอยู่ก็เดินเข้ามาใกล้

「 เป็นอะไรหรือเปล่า แบนเดล ? ｣

「 ถ้าปวดหรือเจ็บตรงไหน ก็ควรไปรักษาตัวนะ ｣

ความห่วงใยที่บริสุทธิ์ของเฮอร์ทรูดทำให้แบนเดลหลบสายตาด้วยความลำบากใจ เขาไม่อาจจ้องมองดวงตาของเธอตรง ๆ ได้

「 ข้าไม่ได้เจ็บปวดตรงไหนเลยครับ ｣

( ข้าไม่มีตุณสมบัติพอให้เพวกเธอมาห่วงใย— )

( —เพราะข้าเป็นคนที่ทอดทิ้งพ่อแม่ของพวกเธอก้าวไปสู่ความตาย )

แม้จะรู้เรื่องการลอบสังหารของฝ่าบาทและองค์ราชินี แบนเดลก็ทำเป็นมองไม่เห็น ความรู้สึกผิดนี้กำลังกัดกินจิตใจของเขาอย่างหนัก

แบนเดลพยายามทำให้เฮอร์ทรูดสบายใจ แต่เธอก็ยังแสดงความกังวลอยู่

「 ถึงจะไม่มีอะไรก็ตาม แต่ก็ต้องไปให้หมอตรวจดูนะ… ｣

「 อย่าหายไปเหมือนคนอื่น ๆ เลยนะ แบนเดล ｣

「 อึก… แน่นอนครับ ! ｣

หลังจากสูญเสียพ่อแม่ไป เฮอร์ทรูดก็กลัวว่าคนใกล้ตัวจะจากเธอไปอีก

เมื่อเธอกลับไปหาเฮอร์เลาด้า ก็มีอัศวินคนหนึ่งเข้ามาใกล้แบนเดล ดูเหมือนเขาจะกำลังรอโอกาสนี้อยู่นานแล้ว

「 ท่านแบนเดล ข้ามีรายงาน ｣

「 ว่ามา ｣

แม้แบนเดลจะใจดีต่อเจ้าหญิงทั้งสอง แต่โดยปกติแล้วเขาเป็นคนเย็นชา อัศวินต่างก็รู้เรื่องนี้ดี จึงลังเลที่จะเข้ามาใกล้จนถึงตอนนี้

「 กองกำลังที่ไปปราบโจรสลัดอากาศได้กลับมาแล้ว พวกเขาสามารถจับตัวเด็กได้คนหนึ่งครับ ｣

「 เด็ก ? ｣

แบนเดลมองอัศวินอย่างสงสัย อัศวินจึงอธิบายรายละเอียด

「 เด็กคนนี้ถูกจับได้ระหว่างการโจมตี ดูเหมือนว่าพวกโจรสลัดจะใช้เขาทดลองกับไอเท็มโบราณ และรายงานระบุว่าโจรสลัดพวกนั้นได้ขยายอิทธิพลออกไปนอกประเทศอีกด้วย— ｣

「 เลิกพูดจาวกวน บอกส่วนเฉพาะส่วนที่สำคัญมา ｣

「 —เด็กคนนั้นได้ทำสัญญากับไอเท็มโบราณครับ ｣

「 เด็กที่ทำสัญญากับไอเท็มโบราณได้อย่างนั้นเหรอ ｣

แบนเดลคิดว่าสถานการณ์นี้เป็นปัญหาที่ยุ่งยาก และเมื่ออัศวินรายงานกับเขา ก็หมายความว่าคนอื่นไม่สามารถจัดการได้

สายตาของแบนเดลมองไปยังทั้งสองพี่น้อง

「 พาข้าไปหาเด็กคนนั้น ｣

( ข้าจะไม่มีวันยอมให้สิ่งใดทำอันตรายเจ้าหญิงทั้งสองได้— )

( —นี่คือสิ่งเดียวที่ข้าจะสามารถทำเพื่อไถ่โทษได้ )

ความรู้สึกผิดที่เขาเป็นต้นเหตุให้สองพี่น้องต้องสูญเสียพ่อแม่ ยังคงยึดเขาไว้แน่นในหัวใจ

แบนเดลออกจากเมืองหลวง มุ่งหน้าไปยังฐานทัพของแกรนด์ดัชชี

ที่นั่นเป็นป้อมปราการที่ใช้เป็นท่าเรือของยานรบ และในคุกใต้ดินของป้อมปราการ เด็กคนหนึ่งถูกขังเอาไว้ เด็กที่หมดสติและนอนแน่นิ่งดูเหมือนจะมีอายุพอ ๆ กับเฮอร์ทรูด

ที่ข้างกายของเด็กคนนี้ มีวัตถุทรงกลมสีดำเล็ก ๆ อยู่ มันมีดวงตาเนื้อขนาดใหญ่เพียงดวงเดียว วัตถุทรงกลมที่น่าขนลุกนี้ดูเหมือนจะคอยปกป้องเด็กอยู่

「 คู่หูใหม่ของข้ากำลังหลับเพราะความเหนื่อยล้า ถ้ามีธุระอะไรก็ไว้คุยกันหลังจากนี้เถอะ ｣

การที่วัตถุทรงกลมที่พูดคุยได้นั้น ทำให้แบนเดลรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ในเมื่อพูดคุยกันได้ ก็คงจะถามเรื่องราวต่าง ๆ ได้ง่ายขึ้น

เขาจึงเริ่มสอบถามวัตถุทรงกลม หรือสิ่งมีชีวิตเวทมนตร์นั้น

「 ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็อธิบายรายละเอียดมา ｣

แม้คำถามจะค่อนข้างกว้าง แต่สิ่งมีชีวิตเวทมนตร์กลับเข้าใจความหมายได้ดี มันได้หันไปมองเด็กน้อยที่กำลังหลับและเริ่มเล่า

「 โจรสลัดอากาศพบข้าที่กำลังหลับไหลและกู้นำขึ้นมาจากที่เดิม คงคิดจะใช้ประโยชน์จากข้า แต่ตอนนั้นข้าเองก็ยังหลับไหลอยู่ เลยไม่อาจตอบสนองพวกมันได้ ｣

「 จะใช้เจ้าทำอะไรหรือ ? ｣

สิ่งมีชีวิตเวทมนตร์เริ่มแปลงร่าง มันยื่นแขนเล็ก ๆ ออกมา ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นแขนขนาดใหญ่คล้ายเกราะ แบนเดลจ้องมองอย่างตกตะลึง

สิ่งมีชีวิตเวทมนตร์อธิบายต่อ

「 ตัวข้านั้น ที่พวกเจ้ามักเรียกว่า “ชุดเกราะ” คือร่างที่แท้จริง ｣

「 ลอสต์ไอเทมงั้นหรือ ? ｣

「 เป็น “ชุดเกราะ” นี่เอง ｣

ลอสต์ไอเทม คือมรดกตกทอดจากอารยธรรมที่สูญหาย มันมีตั้งแต่สิ่งที่ไร้ประโยชน์ไปจนถึงอาวุธทรงพลัง

「 พวกโจรสลัดอากาศคงคิดจะใช้งานข้า แต่ข้าที่กำลังหลับไหลอยู่ เลยไม่อาจตอบสนอง พวกมันเลยโยนเด็กคนนี้มาให้ข้าแทน ｣

วัตถุทรงกลมไม่มีรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องนั้นมากนัก ส่วนหนึ่งเพราะมันกำลังหลับ อีกส่วนคือมันดูไม่ค่อยใส่ใจ

แบนเดลหันไปมองเด็กอีกครั้ง

「 เจ้าตื่นขึ้นเพราะเด็กคนนี้ใช่ไหม ? ｣

「 ใช่ ｣

「 ด้วยความที่เขาเข้ากันได้ดี ข้าจึงได้ตื่นขึ้น หลังจากนั้น ข้าก็ฟังเรื่องราวจากคู่หูและจัดการพวกโจรสลัด ｣

「 แต่ระหว่างที่กำลังคิดจะหนี พวกพ้องของเจ้าก็มาถึง และคู่หูของข้าหมดสติไปเสียก่อน ｣

หลังจากคำอธิบายจบ เด็กชายก็ตื่นขึ้นมา เขามองไปรอบ ๆ ด้วยความสับสนว่าที่นี่คือที่ไหน แต่ดูไม่ตื่นตระหนก

「 โครว์ นี่คือที่ไหนเหรอ ? ｣

เมื่อเรียกวัตถุทรงกลมว่า “โครว์” มันจึงรีบแก้มัดทันที

「 คู่หู ข้าบอกแล้วว่าชื่อของข้าคือเบรฟ ทำไมถึงเรียกข้าว่าโครว์ ? ｣

「 ก็เพราะมันสีดำ และมันก็เรียกง่ายดี ｣

แบนเดลมองเด็กชายที่หาวอย่างสบาย ๆ ด้วยความประหลาดใจ

( เด็กคนนี้ช่างใจกล้าเกินวัย )

เขาจึงเริ่มสนใจเด็กชายและถามชื่อ

「 เจ้าชื่ออะไร ? ｣

「 ลีออน ｣

「 ลีออนงั้นรึ… ｣

แบนเดลพิจารณาท่าทางของเด็กชาย

( ไม่มีนามสกุล แสดงว่าไม่ใช่ชนชั้นอัศวินหรือขุนนาง แต่ท่าทีที่ไม่เกรงกลัวข้าคนนี้ )

( ชักถูกใจเด็กคนนี้เข้าแล้วสิ )

แบนเดลเสนอทางเลือกให้

「 เจ้าสนใจจะเป็นอัศวินของแกรนด์ดัชชีหรือไม่ ? ｣

「 หากเจ้าตกลง ข้าจะปล่อยเจ้าออกไปทันที ｣

“เบรฟ” หรือ “โครว์” ฟังข้อเสนอนั้นอย่างเหนื่อยหน่าย

「 คู่หู ข้ามีพลังมากพอที่จะพาพวกเราออกไปจากที่นี่ได้อย่างง่ายดายอยู่แล้ว ｣

แต่ลีออนกลับคิดทบทวนข้อเสนอของแบนเดลและตอบตกลง

「 ยังไงก็ไม่มีที่ให้ไปอยู่แล้ว การเป็นอัศวินมันก็ดูไม่แย่นะ ｣

เบรฟเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

「 เจ้าจะตอบตกลงเหรอ ? ｣

「 คู่หู ! ｣

「 ก็มันไม่มีทางเลือกอื่นนี่ ｣

「 แล้วบ้านเกิดของเจ้าล่ะ ? ｣

「 จะไม่กลับไปหรือ ? ｣

「 หนีออกมาตั้งขนาดนี้แล้ว จะให้กลับไปได้ยังไงล่ะ ｣

ดูเหมือนลีออนจะหนีออกจากบ้านมา แบนเดลเริ่มรู้สึกผิดที่ทำข้อเสนอนั้น

「 ข้าไม่อาจส่งเจ้าไปยังบ้านเกิดได้ ｣

「 เจ้าที่มีลอสต์ไอเทมอยู่กับตัว ข้าจึงไม่สามารถปล่อยเจ้าไปได้ ｣

ลีออนตอบด้วยสีหน้าสบาย ๆ

「 กลับไม่ได้อยู่แล้ว เพราะฉันเองจำทางกลับไม่ได้เหมือนกัน ｣

「 ไม่อยากกลับไปหาครอบครัวงั้นเหรอ ? ｣

คำถามของบันเดลแทงใจลีออน

「 ครอบครัว… ฉันคงไม่ได้เจอพวกเขาอีกแล้วล่ะ ｣

แบนเดลหยุดถามต่อและตัดสินใจใหม่

「 ลีออน เจ้าสนใจจะมาอยู่ที่คฤหาสน์ของข้าหรือไม่ ? ｣

「 ไอ้แก่ขี้โกง ! ｣

「 คิดจะฆ่าฉันรึไง ! ｣

ชื่อของฉันหลังจากที่ถูกรับมาเลี้ยงดูที่ตระกูลขุนนางเซนเด็นคือ “ริออน ฮิม เซนเด็น” คงจะเป็นที่รู้จักในฐานะผู้ที่เกิดใหม่ ( หรือที่เรียกกันว่าผู้กลับชาติมาเกิด )

เมื่อสติกลับมา ฉันพบว่าตัวเองกลายเป็นเด็กไปซะแล้ว

หลังจากที่ได้กลับคืนความทรงจำจากชาติที่แล้ว ฉันก็รู้สึกงุนงงกับตัวเองที่กลายเป็นเด็ก

ฉันจึงวิ่งหนีออกไปพร้อมกับตะโกนออกมา เพราะรู้สึกว่าต้องหนีให้เร็วที่สุด และในที่สุดก็ตัดสินใจหลบหนีไปบนเรือเหาะที่ท่าจอดเรือ

เหตุการณ์ที่แย่ที่สุดเกิดขึ้นหลังจากนั้น…

เรือเหาะถูกโจมตีโดยโจรอากาศ

ในขณะที่ฉันซ่อนตัวอยู่บนเรือเหาะ สุดท้ายก็ถูกโจรสลัดจับตัวได้ เมื่อคิดถึงอนาคตที่กำลังจะมาถึง ฉันรู้สึกวิตกกังวล แต่ก็พบว่าในของที่โจรอากาศถือครองนั้นมี “โครว์” อยู่ด้วย

โครว์―

― เบลฟเป็นสิ่งที่ฉันจำได้ มันเป็นไอเทมเติมเงิน

ในเกมมีการซื้อชุดเกราะที่คล้าย ๆ กับชุดเกราะพาวเวอร์สูทของยานอวกาศ ซึ่งมันก็เหมือนกับที่ฉันเห็นในตอนนี้ แต่ทั้งแขนขาทั้งสองถูกทำลายไปแล้ว และดูเหมือนมันจะไม่สามารถขยับได้

หลังจากนั้นก็เป็นโชคดีของฉันที่ถูกโยนเข้าไปในชุดเกราะพวกนั้น มันขยับเองไม่ได้หรอก แต่เมื่อมีคนเข้าไปข้างใน มันจะมีหนวดยืดออกมาและพันรอบตัวคนที่เข้าไปอยู่ข้างในนั้น

พวกโจรสลัดอากาศที่หนีไปก่อนที่จะถูกจับตัวเอา พวกเขาก็อยากรู้ว่าจะเป็นยังไง ที่โยนฉันที่ยังเป็นเด็กเข้าไปก็เพราะเหตุนั้น

พวกเขาคงคิดว่าเกราะตัวนี้เองคงจะเสียหายจนไม่สามารถขยับได้แล้ว

แต่แล้วมันกลับขยับ

เมื่อฉันเข้าไปในนั้น เบลฟก็ฟื้นคืนสภาพขึ้นมา และสามารถฟื้นแขนและขาที่หายไปได้ รวมถึงจัดการโจรสลัดอากาศได้อย่างง่ายดาย

หลังจากนั้นที่ฉันถูกช่วยโดยเรือรบอากาศจากราชอาณาจักรฟาร์นอสและถูกนำตัวไปรับเลี้ยงโดยตาแก่ที่ถูกเรียกว่า <อัศวินดำ>

และนี่คือผลลัพธ์

「 ผู้ที่ตั้งใจจะเป็นอัศวิน อย่ามายอมแพ้ให้กับการฝึกแค่นี้ ｣

<อัศวินดำ>

――ตาแก่ที่ยืนไขว้แขนและคอยจับตาดูฉันในขณะที่เขากลายเป็นพ่อบุญธรรมของฉันในตอนนี้

เขากำลังฝึกฝนฉันเพื่อให้เป็นอัศวิน แต่ปัญหาก็คือเมนูการฝึกที่เขาเตรียมให้ฉันเนี้ยสิ

「 แบกหินแล้วทำสควอทเนี่ยนะ ! ｣

「 คิดจะฆ่ากันเหรอไง ? ｣

ปู่คนนี้เป็นวีรบุรุษที่เป็นตัวแทนของราชอาณาจักร แต่เขาห่างไกลจากสามัญสำนึกในเรื่องธรรมดาอย่างสุดโต่ง และเขาบังคับให้ฉันแบกหินแล้วยังทำสควอท

「 ไม่ว่าจะทำอะไร ก็อย่าล้มเลิกก่อนจะได้เริ่มต้นสิ่งนั้น ก่อนอื่นเลย อย่าได้ประเมินขีดจำกัดของตัวเองต่ำจนเกินไป ｣

「 ตาแก่นั้นแหละที่ประเมินสูงไป ! ｣

「 เอาล่ะ ทำซะ ! ｣

ทุกวันจะมีเมนูการฝึกที่สุดโหดรออยู่ และตาแก่จะคอยตรวจสอบอย่างเข้มงวดว่าฉันทำได้ตามที่เขาต้องการหรือไม่

เมื่อมองไปที่คู่หูของฉัน “โครว์” ฉันก็เห็นหญิงสาวอายุประมาณสี่สิบที่ทำงานประจำที่บ้านชื่อ “เอเซล” กำลังกินคุกกี้ทำมือ

เธอยังดื่มด่ำไปกับช่วงเวลาน้ำชา

「 ดีใจที่ชอบ ｣

ตอนนี้ฉันถูกทิ้งไว้ข้าง ๆ ขณะที่ทั้งสองคนกำลังเพลิดเพลินกับช่วงเวลาน้ำชาที่เงียบสงบ ในขณะที่ระหว่างฉันกับปู่กลับเต็มไปด้วยความตึงเครียด

「 ล้างคอรอไว้เลย ｣

「 ฮึ ! ｣

「 ตอนนี้แค่ความแค้นของแกมันไม่ทำให้ข้ากลัวหรอก ข้าถูกแค้นจากผู้คนตั้งมากมายมาแล้ว ｣

เมื่อฉันเริ่มทำสควอทพร้อมกับแบกหิน ความจริงที่ว่าโลกนี้มันต่างจากโลกที่ฉันเคยอยู่ถูกเผยออกมา ในแง่ของพละกำลัง ร่างกายฉันแทบไม่แตกต่างจากชาติที่แล้วเลย

แต่พลังเวทมนตร์ที่มีในตัวนี้ช่วยเสริมความแข็งแกร่งที่ขาดหายไป

「 หนึ่ง— สอง— ｣

ขณะที่ฉันเริ่มทำสควอท ตาแก่ก็ยิ้มอย่างมีความสุข

「 ก็ทำได้อยู่นี่ ｣

「 บังคับให้ทำแล้วมาพูดแบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลยนะ ｣

แม้ว่าฉันจะรอดชีวิตมาได้ในที่สุด แต่การที่ถูกตาแก่เก็บตัวมาฝึกฝนก็เป็นความผิดพลาดที่ใหญ่หลวงสำหรับฉันเช่นกัน

ในวันนั้น ตั้งแต่เช้ามืดก็รู้สึกแปลก ๆ ที่ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ และถูกพาขึ้นรถม้าไปที่ปราสาท

「 ทำไมต้องพาฉันมาที่ปราสาทด้วยล่ะ ? ｣

เมื่อถามไปขณะเดินตามหลังตาแก่ เขาก็ตอบกลับอย่างไม่สนใจ

「 เจ้าหญิงทั้งสองท่านสนใจเจ้าก็เลยพามาที่นี่ ｣

「 เจ้าหญิง ? ｣

「 เจ้าหญิงเฮอร์ทรูเด้และเจ้าหญิงเฮอร์เล้าด้ายังไงล่ะ อย่าทำตัวไร้มารยาทล่ะ โดยเฉพาะเรื่องปากเสีย ๆ นั้น ควรจะเก็บเอาไว้ไม่ให้ทั้งสองได้ยิน ｣

「 ฉันก็เป็นสุภาพบุรุษเสมอแค่กับคนที่ไม่ใช่ตาแก่เท่านั้นแหละ ｣

「 นั่นแหละ ｣

ในระหว่างที่พูดคุยกันนั้น ฉันก็มาถึงห้องที่ดูเหมือนจะเป็นที่อยู่ของเจ้าหญิงทั้งสอง

คิดว่าจะได้พบกันในห้องท้องพระโรงอะไรพวกนั้นซะอีก แต่ที่นี่ดูเหมือนจะเป็นการพบกันแบบส่วนตัว ซึ่งตาแก่ที่กำลังยืนเฝ้ากวักมือเรียก และประตูบานใหญ่ก็เปิดออก

ห้องนี้เป็นห้องที่เจ้าหญิงทั้งสองไส้เล่นสนุกกัน ในห้องกว้างขวางซึ่งเต็มไปด้วยหนังสือและของเล่นที่เตรียมไว้ให้เจ้าหญิงทั้งสอง

เด็กสาวผมดำสองคนหันมามองฉันด้วยนัยน์ตาสีแดง

เริ่มแรกดูเหมือนจะรู้สึกงง ๆ แต่ก็คงจะรู้แล้วว่าเป็นฉันตามที่ตาแก่พามา

เจ้าหญิงคนน้องวิ่งมาหาฉัน

「 คุณคือลีออนใช่มั้ย ? ｣

「 ฉันชื่อ เฮอร์เล้าด้านะ ｣

「 ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ! ｣

「 ยินดีที่ได้รู้จักครับ ｣

เมื่อเห็นเจ้าหญิงคนน้องที่เต็มไปด้วยความร่าเริง ทุกคนรอบข้างก็มีท่าทางตกใจเล็กน้อย

แล้วเจ้าหญิงคนพี่ “เฮอร์ทรูเด้” ก็ตามมาทีหลัง

「 เฮอร์เล้าด้า ทำตัวเรียบร้อยกว่านี้หน่อยสิ ! ｣

เจ้าหญิงเฮอร์เล้าด้า ที่ถูกตำหนิทำหน้าบูดบึ้งพลางบ่นแต่ก็ยังยอมทำตามคำพูดของพี่สาว

「 ค่ะ ! ｣

เมื่อเจ้าหญิงเฮอร์ทรูเด้มาหยุดตรงหน้าฉันก็ยืนตั้งท่าด้วยมือทั้งสองข้างวางที่สะโพก

「 ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ลีออน แล้วจะพาเราไปเล่นอะไรดีล่ะ ? ｣

เธอมองฉันด้วยดวงตาที่เปล่งประกายเต็มไปด้วยความคาดหวัง

เมื่อเห็นท่าทางของเธอฉันจึงหันไปมองตาแก่ ส่งสายตาบอกว่าไม่ได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลยนะ

ตาแก่ก็พูดขึ้นมา

「 การฝึกฝนที่เข้มงวดทุกวันมันทำร้ายร่างกายหรอกนะ ในเมื่อวันนี้เป็นวันหยุด ก็ต้องทำหน้าที่เป็นเพื่อนเล่นให้เจ้าหญิงทั้งสอง ｣

งั้นฉันต้องใช้เวลาวันหยุดแันแสนมีค่ามากในการทำหน้าที่เป็นเพื่อนเล่นเจ้าหญิงงั้นเหรอ ?

ตาแก่มองการจ้องของฉันอย่างไม่สนใจ และเตรียมเดินออกไปจากห้อง

「 ถ้างั้นเจ้าหญิงทั้งสอง โปรดดูแลลีออนด้วยนะครับ ｣

เขาทักทายด้วยรอยยิ้มที่ฉันไม่เคยเห็น แล้วออกจากห้องไป

ฉันยืนมองอย่างงงงวย แล้วเจ้าหญิงเฮอร์เลาด้าก็มาจับมือขวาของฉัน

「 ไปเล่นกันเถอะ ! ｣

เห็นท่าทางนั้นแล้ว เจ้าหญิงเฮอร์ทรูเด้ก็ทำหน้าหนักใจ

「 เลาด้า ! เล่นมากไปแล้วนะ ! ｣

「 แต่พี่สาวก็เล่นซนมาตั้งแต่เช้าแล้วนะ ! ｣

เจ้าหญิงทั้งสองเริ่มทะเลาะกันจนฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลยจึงต้องยอมเล่นด้วย

—แต่อย่างไรก็ตาม ถ้ากลับไปฉะนจะบ่นตาแก่ให้ยับเลย !

หลังจากที่ลีออนและเจ้าหญิงได้พบกัน ก็ผ่านพ้นไปแล้วหลายเดือน

แบนเดลที่มาเยือนราชวัง ได้เห็นภาพของทั้งสามที่กำลังเล่นกันในลานกลาง ความเคร่งเครียดของเขาค่อย ๆ ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

( การรับเลี้ยงลีออนเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง )

แค่ได้เห็นเจ้าหญิงทั้งสองเล่นกันอย่างสนุกสนาน ก็ทำให้แบนเดลรู้สึกว่า การรับลีออนมานั้นเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง

แม้จะมีเสียงวิพากย์วิจารณ์จากคนรอบข้างอย่าง การให้ลีออนเล่นกับเจ้าหญิงนั้นเป็นเรื่องที่เสี่ยงเพราะสถานะของเขานั้นไม่ชัดเจน

แต่เพราะลีออนมีสิ่งของที่เรียกว่า “ลอสต์ไอเทม” อยู่ในมือ บันเดลจึงตัดสินใจให้เขามีความสัมพันธ์กับเจ้าหญิงทั้งสองเพื่ออนาคตที่ดีสำหรับราชอาณาจักร

การที่มีลีออนเป็นพันธมิตร จะเป็นผลดีต่อราชอาณาจักรในอนาคต และเจ้าหญิงทั้งสองก็จะได้ประโยชน์จากการที่มีเขาเป็นเพื่อน แบนเดลจึงไม่สนใจเสียงวิพากย์วิจารณ์และเชื่อว่าการทำเช่นนั้นจะไม่เสียหาย

ความจริงแล้ว “เบรฟ” หรือ “โครว์” ที่ลีออนควบคุมนั้นมีประโยชน์มากต่อกองทัพของราชอาณาจักร และเมื่อแบนเดลที่กำลังยืนมองเจ้าหญิงทั้งสองจากที่ไกล ๆ

เขาก็เห็นเกราล์ดที่เดินเข้ามา และท่าทางของเกรย์แรทก็แสดงให้เห็นว่า เขานั้นไม่พอใจกับการที่ลีออนอยู่ใกล้ ๆ เจ้าหญิง

เกราล์ดทักทายแบนเดลด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

「 วันนี้เองก็เล่นกับเจ้าหญิงทั้งสองอีกแล้วเหรอครับ ｣

「 คุณคิดจริง ๆ เหรอว่า จะให้ลีออนเป็นผู้สืบทอดของตำแหน่งอัศวินดำ ? ｣

เกราล์ดดูเหมือนจะสงสัยว่าทำไมถึงไม่ให้ลีออนฝึกซ้อมให้มากกว่านี้ แบนเดลอ่านความหมายในคำพูดของเขาได้และยืดแขนข้ามอก

「 ระหว่างการฝึกที่เข้มงวด ก็ต้องมีเวลาผ่อนคลายบ้าง ｣

「 นอกจากนี้การพาลีออนมาที่นี่ เจ้าหญิงทั้งสองก็ยังมีความสุขอีกด้วย ｣

เกราล์ดจับเคราของตัวเองแล้วมองเด็ก ๆ ที่กำลังเล่นอย่างไม่พอใจ

「 เดิมทีเด็ก ๆ ที่ควรจะอยู่ใกล้ชิดกับเจ้าหญิงก็ควรจะเป็นพวกที่มีสถานะสูงส่งกว่านี้สิ ｣

「 พวกที่ขัดขวางไม่ให้เข้าใกล้เจ้าหญิงก็คือพวกเจ้าเองนะ ｣

แม้ว่าจะมีลูกหลานของชนชั้นสูงในราชอาณาจักรฟาร์นอสอยู่ร่วมกัน แต่เกราล์ดและพวกเขากลับขัดขวางไม่ให้พวกเขาใกล้ชิดเจ้าหญิง

「 การสอนเด็ก ๆ ให้เข้าใจเรื่องต่าง ๆ มันก็ไม่ง่ายหรอก โดยเฉพาะเด็กทั้งสองที่มีบทบาทสำคัญในการดูแลประเทศ ｣

ในราชอาณาจักรฟาร์นอสนั้น เจ้าหญิงมีบทบาทสำคัญ เพราะมี [ฟลุตมายา] ซึ่งเป็นลอสต์ไอเทมที่สามารถเรียกมอนสเตอร์ขนาดยักษ์มาได้ ใช้ในการป้องกันหรือโจมตีเป็นอาวุธสำคัญ

การใช้ [ฟลุตมายา] ในปัจจุบันนั้นมีเพียงเจ้าหญิงเท่านั้นที่ทำได้

เนื่องจากการขัดแย้งในเรื่องการสืบราชบัลลังก์ในอดีตและปัญหาที่เกี่ยวข้องกับผู้สืบทอดบัลลังก์จนเกิดปัญหาต่าง ๆ

ดังนั้นเกรย์แรทจึงเป็นห่วงเรื่องการศึกษาของเจ้าหญิงทั้งสอง และไม่ต้องการให้เด็ก ๆ ได้รับความรู้ที่ไม่ควรโดยไม่รู้ตัว

แบนเดลหันมองไปที่ลานกลาง

「 แม้จะไม่มี [ฟลุตมายา] ก็สามารถทำลายอาณาจักรได้เสมอ ｣

เมื่อได้ยินความคิดเห็นที่ดื้อรั้นของแบนเดล เกราล์ดก็รู้สึกตกใจ แต่ก็ยังตอบกลับด้วยคำชมเชย

「 ถึงแม้ท่านอัศวินดำจะไม่แพ้ แต่ในสถานการณ์ที่มีช่องว่างของชาติมากถึงขนาดนี้ เราก็ไม่มีทางชนะ ｣

เพียงแค่แบนเดลชนะคนเดียวก็ไม่สามารถชนะสงครามได้ ปัญหาของชาติที่ไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยตัวคนเดียวทำให้แบนเดลรู้สึกทุกข์ใจและยังคงไม่สามารถบรรลุเป้าหมายได้

「 มันน่าหงุดหงิดจริง ๆ ｣

「 เห็นด้วยครับ… ｣

「 อ๊ะ ? ｣

เกราล์ดสังเกตเห็นสิ่งที่แปลกประหลาดในลานกลาง ตอนแรกเขาดูเหมือนจะสบาย ๆ แต่ค่อย ๆ ยิ้มแหย่ขึ้น เมื่อมองเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในลานกลาง แบนเดลก็เบิกตากว้าง

「 พวกเจ้าทำอะไรกัน ลีออน ! ｣

เหตุผลที่แบนเดลตะโกนขึ้นเพราะว่า เฮอร์เลาด้าที่กำลังพยายามถอดกางเกงของลีออนด้วยความพยายามอย่างสุดชีวิต

ส่วนลีออนเองก็พยายามต่อต้านอย่างสุดกำลัง

「 หยุดนะ ! ปล่อยกางเกงของฉันได้แล้ว ! ｣

「 ไม่เอา ! ｣

「 ให้ฉันดูหน่อยสิ ! มันต้องมีอะไรแปลก ๆ ติดอยู่ใช่มั้ยล่ะ ? ｣

「 เอามาให้พวกเราดูบ้างสิ ! ｣

เฮอร์เลาด้าอยากเห็นบริเวณข้างในกสงเกงของลีออน ซึ่งอาจจะยังไม่เข้าใจอะไรเนื่องจากว่าอายุยังน้อยอยู่ ลีออนเองก็เริ่มตึงเครียดมากยิ่งขึ้น และลีออนเองก็ขอความช่วยเหลือจากเฮอร์ทรูเด้

「 ช่วยฉันด้วยสิ ! ｣

「 —จะให้ผู้หญิงอย่างฉันทำอะไรเหรอ ? ｣

「 แค่กางเกงของตัวเองก็ปกป้องเองเถอะ ! ｣

เฮอร์ทรูเด้ซ่อนใบหน้าเอาไว้หลังมือทั้งสอง ซึ่งดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้สนใจว่าจะเห็นอะไรของลีออน แต่มีบางอย่างมองลอดผ่านช่องว่างระหว่างนิ้วของเธอ ซึ่งเป็นแววตาที่สนอกสนใจมากทีเดียว

ลีออนหน้าแดงขึ้นทันที

「 พูดอย่างนั้นในขณะที่กำลังตั้งใจมองเลยเหรอ ? ｣

「 เลาด้าหยุดเถอะ ! ｣

「 ถ้าไม่หยุดตอนนี้ เธอจะได้มีอดีตที่น่าอับอายเลยนะ ! ｣

「 ถ้าเป็นตอนนี้มันยังทันอยู่นะ ! ｣

การบอกถึงอนาคตที่อาจจะทำให้ลีออนรู้สึกอายจนไม่อยากย้อนกลับไปในภายหลัง แต่ดูเหมือนว่าเฮอร์เลาด้าจะยังจินตนาการถึงอนาคตไม่ได้ด้วยอายุของเธอ

「 ฉันอยากรู้ว่ามันคืออะไร ! ｣

เฮอร์เลาด้า พยายามถอดกางเกงของลีออนด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ในขณะที่สาวใช้คนอื่น ๆ ก็รีบวิ่งมาที่นั่นและพยายามแยกพวกเขาออกจากกัน การต่อต้านของเฮอร์เลาด้ามากกว่าที่คิด และเมื่อถูกแยกออกจากกัน กางเกงก็หลุดออก

ลีออนที่ไม่มีทั้งกางเกงและกางเกงใน ก็ส่งเสียงร้องออกมาเสียงดัง

「 อ๊ากกก ! ! ｣

「 ตอนนี้ฉันเป็นสามีให้ใครไม่ได้อีกแล้ว ｣

ในขณะที่ฉันกำลังพูดแบบนั้นบนรถม้า ทางกลับจากราชวังไปยังคฤหาสน์ ฉันก็นั่งกอดเข่าพูดแบบนั้น แต่ตาแก่กลับตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

「 เจ้าคือบุตรบุญธรรมของข้า ไม่ใช่สามีที่คิดจะไปหาคู่ครอง แต่เจ้าควรจะเป็นคนที่ไปรับมาต่างหาก ｣

「 ขอบคุณสำหรับคำตอบที่เยือกเย็น แต่ประโยคเมื่อกี้เป็นการล้อเลียนตาแก่ที่ผลักภาระของเจ้าหญิงตัวแสบทั้งหลายมาให้ฉันต่างหากล่ะ ｣

เมื่อฉันพูดความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมา ตาแก่ก็หันมามองฉันแล้วส่งเสียงแค่นในจมูก

「 พูดเก่งเหลือเกินนะ ｣

สำหรับตาแก่ที่เป็นอัศวิน เขาคงจะเห็นว่าฉันเป็นคนที่พูดเก่ง มีดีแค่ปากคงจะดูอ่อนแอมากในสายตาของเขา แต่ดูเหมือนตาแก่จะดีใจเล็กน้อย

――เจ้าหญิงเริ่มยิ้มบ่อยขึ้นแล้ว ข้าคิดว่ามันเป็นเรื่องดีที่แนะนำเจ้าให้มาเป็นเพื่อนเล่นกับพวกเธอ

「 ตาแก่แค่ผลักภาระให้ฉันเองไม่ใช่เหรอ ? ｣

「 เจ้าคิดว่าฉันเป็นตาแก่แย่ ๆ ที่เอาแต่ผลักภาระให้เจ้าเหรอ ? ｣

「 ถ้าเป็นข้าเล่นกับพวกเจ้าหญิงมันจะเป็นเรื่องน่าสงสารจนไม่น่ารักเลยใช่ไหมล่ะ ? ｣

「 นอกจากนี้การให้เด็ก ๆ ที่อายุใกล้เคียงเล่นกันมันก็ย่อมดีกว่า ｣

「 ก็แค่หาคนมาเล่นแทนก็ได้สิ ฉันเองก็เป็นผู้ชายนะ ｣

「 ถ้าเป็นเด็กผู้หญิงที่อายุใกล้เคียงกันมันคงจะดีกว่านี่ ｣

ตาแก่ที่ขมวดคิ้วแล้วหลับตาลง เขาท่าทางเหมือนจะซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้

「 โลกนี้มันซับซ้อนเกินกว่าที่เจ้าคิดเอาไว้ และมีเหตุผลที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้ พวกเจ้าหญิงไม่มีเพื่อนในวัยเดียวกันนั้น ก็เป็นเพราะเหตุผลนั้นเหมือนกัน ｣

ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมรับคำพูดของฉันแต่เขาก็ไม่คงสามารถทำอะไรได้ เขาคงทำได้แค่ยัดเยียดเรื่องพวกนั้นมาให้ฉัน

แม้แต่วีรบุรุษที่เป็นตัวแทนของประเทศก็ยังมีเหตุผลที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ หลังจากนั้นเราสองคนก็เงียบกันไปซักพัก จนในที่สุดฉันก็ทนไม่ไหวและพูดหยอกล้อ

「 ――ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ลดเวลาฝึกให้หน่อยสิ ฉันจะไปเล่นกับทั้งสองคนนั้นให้มากกว่านี้เอง เพื่อไม่ให้พวกเขารู้สึกเหงาด้วย ｣

เมื่อฉันขอให้ลดเวลาฝึกลง ตาแก่กลับทำหน้าบึ้งเหมือนจะไม่พอใจ

「 โง่เง่า ! ｣

「 เจ้าคือผู้ที่จะเป็นอัศวินที่ยิ่งใหญ่และจะต้องต่อสู้เพื่อช่วยเหลือชาติ ! ｣

「 เจ้าคิดว่าตัวเองที่มีหน้าที่เช่นเจ้าจะขอให้ลดเวลาฝึกเพื่อไปเล่นกับเจ้าหญิงได้เหรอ ? ｣

「 นั่นมันผิดหลักการอย่างสิ้นเชิง ! ｣

「 ทำไมตาแก่ถึงได้ไม่รับมุกของเลยล่ะ ? ｣

โดยเฉพาะเรื่องการฝึกฝนเนี้ย เขาแทบกลายเป็นคนละคนเลย

「 ฉันแค่พูดเล่น ๆ เพราะทนบรรยากาศไม่ไหวก็เท่านั้นเอง ! ｣

「 ไม่ ! ｣

「 ตอนนี้เจ้ามีความคิดที่อกุศลเกี่ยวกับเจ้าหญิง ! ｣

「 การคิดอย่างนั้นถือเป็นการกระทำที่น่าอับอายของอัศวิน ! พอกลับไปที่คฤหาสน์ ข้าจะสอนให้เจ้าปรับปรุงมโนธรรมนั้นเสียใหม่ ! ｣

「 ตาแก่มันรับมุกบ้างเลย นี่มันยุ่งยากจริง ๆ ! ｣

「 อย่าตายซะก่อนล่ะ เจ้าหนู ! ｣

ในรถม้าพวกเราเริ่มเถียงกันไปมา และหลังจากนั้นพอกลับมาถึงคฤหาสน์ ฉันก็ถูกตาแก่ซ้อมจนเกือบตาย

「 ――สักวันหนึ่งฉันจะเอาคืนให้สาสมเลย ｣

「 อย่าได้ลืมซะล่ะ ! ｣