ค่ำคืนหนึ่งที่พายุฝนกระหน่ำ เสียงลมแรงกระแทกหน้าต่างจนสั่นไหว ทำลายความเงียบสงบให้กลายเป็นคืนอันน่าหวาดหวั่น

ภายในห้องรับรองหรูหรา แสงไฟจากเตาผิงให้ความอบอุ่น แม้จะเป็นห้องสำหรับทั้งครอบครัว แต่คืนนี้กลับมีเพียงสองพี่น้อง—เด็กหญิงผมดำเงางาม ดวงตาสีแดงสดซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของตระกูล

เฮอร์ทรูด เซร่า ฟาร์นอส โอบปลอบน้องสาวผู้หวาดกลัวพายุอย่างอ่อนโยน

น้องสาวคนเล็กคือ เฮอร์เลาด้า ผู้รวบผมเป็นหางม้า กำลังสั่นเทาด้วยความกังวล

「ท่านพ่อ ท่านแม่… ยังไม่กลับมาอีกเหรอคะ?｣

แม้เฮอร์ทรูด—หรือ [ลูเด้] ที่น้องเรียก—จะรู้สึกเหงาไม่ต่างกัน เธอก็ยังยิ้มปลอบใจเพื่อไม่ให้น้องร้องไห้

「ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพวกท่านก็กลับมา… ไปนอนกันเถอะ พรุ่งนี้ตื่นมาก็จะเจอแล้วล่ะ｣

「แต่พวกท่านสัญญาไว้นี่นา…｣

พายุยังคงโหมกระหน่ำ เสียงฟ้าร้องดังลั่น พี่น้องกอดกันแน่น ลูเด้มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยแววตากังวล

「คงเพราะพายุนี่ล่ะ พวกท่านเลยกลับช้า…｣

「ท่านแม่บอกว่าจะเล่านิทานให้ฟังก่อนนอนแท้ๆ…｣

ลูเด้ที่เห็นน้องทำหน้าจะร้องไห้ จึงเอ่ยขึ้น

「งั้นพี่อ่านให้ฟังเองนะ｣

「พี่อ่านหนังสือออกแล้วเหรอคะ?｣

「อืม… ก็พออ่านได้บ้างล่ะน่า!｣

เฮอร์เลาด้ายิ้มออกเล็กน้อยก่อนหยิบหนังสือนิทานเล่มโปรด—เรื่องของ แบนเดล อัศวินดำ—มากอดแน่น

「เล่มนี้นะคะ!｣

「อีกแล้วเหรอ แบนเดลอีกแล้ว…｣

「แหม~ ก็เขาหล่อ เท่ แถมผมดกอีกด้วย!｣

ลูเด้ได้แต่หลบสายตา ไม่กล้าออกความเห็นเรื่อง “ผม” ของแบนเดล

「อย่าพูดแบบนั้นต่อหน้าเจ้าตัวเชียวนะ เข้าใจไหม?｣

เฮอร์ทรูดพาน้องสาวออกจากห้อง เมื่อเปิดประตู พวกทหารและสาวใช้ต่างดูวุ่นวายและกังวล ความผิดปกติบางอย่างแผ่ซ่านไปทั่ว

(เกิดอะไรขึ้นกันแน่…?)

แม้รู้สึกไม่สบายใจ เธอก็เลือกเก็บไว้ในใจเพื่อน้องสาว

ขณะเดินผ่านโถงมืดสลัว มีเพียงแสงเทียนของสาวใช้ส่องนำทาง ทั้งสองเจอกับชายร่างใหญ่ผู้มีแผลเป็นบนหน้าผาก—แบนเดล ฮิม เซนเด็น อัศวินผู้ยิ่งใหญ่ของอาณาจักร

「แบนเดล!｣

เขาชะงักเล็กน้อย สีหน้าเศร้าฉายชัดก่อนฝืนยิ้ม

「ยังไม่นอนกันอีกเหรอครับ? เดี๋ยวไม่โตนะครับ｣

「ก็หนูรอท่านแม่อ่านนิทานให้อยู่นี่นา!｣

แบนเดลเงียบไป ความเศร้าฉายชัด เฮอร์ทรูดจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

「แบนเดล เป็นอะไรไป?｣

「ถ้าบาดเจ็บก็พักเถอะนะคะ!｣

「ไม่เป็นไรครับ แค่แผลเก่านิดหน่อย…｣

เขาพูดจบก่อนรีบเดินจากไป ทุกคนรอบข้างดูหวาดเกรงอย่างเห็นได้ชัด

「พี่คะ… วันนี้แบนเดลดูแปลกๆ ไหม?｣

「อืม… ใช่｣

เฮอร์ทรูดเองก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ

เมื่อถึงห้องนอน ทั้งสองกระโดดขึ้นเตียงอย่างร่าเริง เฮอร์ทรูดเปิดนิทานเล่มใหญ่แล้วเริ่มอ่าน

「ณ ดินแดนแห่งหนึ่งที่มีเกาะลอยฟ้าอันสงบสุขนามว่า [แกรนด์ฟาร์นอส]…｣

「เมื่ออาณาจักรโฮลฟาร์สบุกโจมตีและทำลายเมืองหลวง อัศวินดำได้กล่าวว่า…｣

「เราจะไม่มีวันให้อภัยอาณาจักรนี้!｣

ลูด้าที่ใกล้หลับลืมตาขึ้น ก่อนจะค่อยๆ เคลิ้มหลับอีกครั้ง

「ฝันดีนะลูด้า… พรุ่งนี้ให้ท่านแม่อ่านต่อให้ก็แล้วกันนะ｣

「ลูเด้ลูบผมน้องเบาๆ ก่อนปิดหนังสือและจัดผ้าห่มให้เรียบร้อย｣

เสียงฝนยังคงตก แต่นภายในห้องกลับสงบ อบอุ่น

ขณะเดียวกัน แบนเดลยืนเงียบในความมืด ใจเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

(พรากพ่อแม่จากเด็กแบบนั้น… ข้ายอมรับไม่ได้)

(แต่… ข้าก็ไม่มีทางเลือก)

เขากำเสื้อแน่น ราวกับจะบีบความรู้สึกออกจากอก

(ชีวิตนี้ ข้าจะอุทิศเพื่อล้างแค้นให้ผู้ที่สูญเสีย…)

(แต่ถ้าอาณาจักรยังเสนอเจรจาสงบศึกกับโฮลฟาร์ส…)

(ข้าก็คง…)

ความโกรธแค้นค่อย ๆ จางลง เหลือเพียงความเสียใจ

ใบหน้าของเฮอร์ทรูดและเฮอร์เลาด้าผุดขึ้นในใจ

(แม้ข้าไม่ได้ทำอะไรโดยตรง แต่นี่ก็เป็นความผิดของข้า)

เงาสะท้อนในกระจกแสดงใบหน้าที่อ่อนล้า เต็มไปด้วยความละอาย

「ฝ่าบาท… ข้าไม่อาจขออภัยจากท่านได้อีกแล้ว…｣

「แต่ข้าสาบาน—ชีวิตนี้ จะขอปกป้ององค์หญิงทั้งสอง ด้วยทุกสิ่งที่ข้ามี｣