ตอนที่ 9 โอสึกิคุงก็คิดว่าฉันน่ารักเหมือนกันเหรอ?

 

ฮารุโตะใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงทำความสะอาดบ้านของโทโจ ตั้งแต่การเช็ดหน้าต่าง ไปจนถึงการกวาดพื้นและทำความสะอาดห้องน้ำ

 

“คุณอิคุเอะครับ ผมคิดว่าการทำความสะอาดเสร็จแล้ว มีอะไรอย่างอื่นที่ต้องการไหมครับ?”

 

“ไม่เลย! ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว! เหนื่อยหน่อยนะจ๊ะ”

 

ฮารุโตะรายงานอิคุเอะว่าการทำความสะอาดเสร็จแล้ว อิคุเอะที่กำลังทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ในห้องนั่งเล่นดูพอใจกับรายงานของฮารุโตะ

 

“ไม่เคยทำงานที่บ้านได้ราบรื่นขนาดนี้มาก่อนเลย! ปกติจะเสียเวลาไปกับการทำความสะอาดและซักผ้า ทำให้ไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่ ช่วยได้เยอะเลยจ้ะ”

 

“ดีใจที่ได้ช่วยครับ แล้วสำหรับเมนูอาหารเย็น เราจะทำอะไรดีครับ?”

 

เมื่อฮารุโตะถาม อิคุเอะก็ยกมือขึ้นแตะคาง แสดงท่าทีครุ่นคิด

 

“อืมม…นั่นสินะ…อากาศร้อนๆ แบบนี้อยากกินอะไรที่สดชื่นๆ หน่อย แต่ถ้าเป็นอะไรที่อิ่มท้องหน่อยก็จะดีนะจ๊ะ”

 

อิคุเอะพูดพลางมองเรียวตะที่กำลังนอนหลับอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ตอนแรกเรียวตะก็อยู่กับฮารุโตะและช่วยทำความสะอาดอยู่พักหนึ่ง แต่ดูเหมือนจะเล่นเพลินจนเหนื่อย พอช่วงหลังๆ ก็เริ่มง่วง ฮารุโตะเลยอุ้มไปนอนบนโซฟาให้

 

“เรียวตะกำลังโตนี่ครับ”

 

“นั่นสิ! ฉันเองก็อยากกินบะหมี่เย็นนะ แต่เรียวตะน่ะสิ”

 

แน่นอนว่าบะหมี่เย็นกินง่ายในหน้าร้อน แต่สำหรับเด็กที่กำลังโตแล้ว อาจจะไม่อิ่มท้องเท่าไหร่ แถมยังรักษาสมดุลทางโภชนาการได้ยากด้วย ฮารุโตะคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเสนอเมนู

 

“งั้นเป็นพาสต้าครีมซอสเลมอนดีไหมครับ? คิดว่ารสเปรี้ยวของเลมอนน่าจะช่วยให้กินได้สดชื่นขึ้นนะครับ?”

 

“จริงเหรอ! ดีเลยนะ!”

 

“แล้วซุปก็เป็นซุปเย็น ส่วนสลัดก็เป็นคาเปรเซ่ดีไหมครับ”

 

“ดูท่าจะเป็นมื้อเย็นที่หรูหราน่าอร่อยเลยนะ! อ๊ะ แล้วก็เรื่องวัตถุดิบสำหรับมื้อเย็นน่ะ ตู้เย็นว่างเปล่าเลย ช่วยซื้อของให้ด้วยได้ไหม?”

 

“ครับ ไม่มีปัญหาครับ”

 

การซื้อวัตถุดิบก็อยู่ในขอบเขตของบริการช่วยงานบ้านเช่นกัน เมื่อฮารุโตะพยักหน้า อิคุเอะก็ยื่นเงินให้เขาในทันที

 

“แค่นี้พอไหม?”

 

เธอบอกพลางยื่นซองจดหมายให้ฮารุโตะ ข้างในมีธนบัตร 10,000 เยนอยู่ 3 ใบ  

 

(เข้าใจแล้ว…นี่สินะที่เรียกว่าเซเลบริตี้)

 

ฮารุโตะรู้สึกเข้าใจแปลกๆ กับจำนวนเงินที่ได้รับมาอย่างง่ายดาย

 

“คิดว่าเงินพอแน่นอนครับ เรื่องการซื้อของ มีซูเปอร์มาร์เก็ตหรือวัตถุดิบอะไรที่ต้องการเป็นพิเศษไหมครับ?”

 

มีหลายคนที่อาจจะมีข้อกำหนดเฉพาะสำหรับร้านค้าหรือแหล่งผลิตผักและผลไม้ แต่คุณอิคุเอะโบกมือเบาๆ แล้วพูดว่า

 

“ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอกจ้ะ รู้จักซูเปอร์มาร์เก็ตแถวนี้ไหม?”

 

“ครับ รู้จักครับ งั้นผมจะไปซื้อของนะครับ”

 

พอฮารุโตะจะเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป ทันใดนั้นเรียวตะที่นอนหลับอยู่บนโซฟาก็ลุกขึ้นนั่ง

 

“…อ้าว? พี่ชายจะไปไหนเหรอ?”

 

เรียวตะถามพลางขยี้ตา

 

“จะไปซื้อของสำหรับอาหารเย็นน่ะ”

 

“…ซื้อของเหรอ?”

 

“อืม ใช่แล้ว”

 

ทันทีที่ฮารุโตะตอบ ดวงตาที่ยังงัวเงียของเรียวตะก็ตื่นเต็มที่

 

“ผมจะไปด้วย!!”

 

เรียวตะกระโดดลงจากโซฟาแล้ววิ่งไปหาฮารุโตะพลางพูด

 

“ไม่ได้นะเรียวตะ โอสึกิคุงไม่ได้ไปเล่นนะจ๊ะ”

 

“เอ๊~! ผมก็อยากไปซื้อของด้วย!”

 

คุณแม่ทำหน้าลำบากใจเล็กน้อยกับเรียวตะที่งอแง อิคุเอะรู้สึกเกรงใจที่จะให้ฮารุโตะไปซื้อของแล้วยังต้องดูแลเรียวตะอีก เธอก็เลยส่ายหน้าปฏิเสธคำขอของเรียวตะ

 

“ไม่ได้จ้ะ โอสึกิคุงทำงานนะจ๊ะ เรียวตะอยู่บ้านรอโอสึกิคุงดีกว่านะ?”

 

เรียวตะกำมือแน่นแล้วก้มหน้าลงกับคำพูดของคุณแม่ที่พยายามเกลี้ยกล่อม

 

“เมื่อกี้ผมก็ช่วยพี่ชายทำความสะอาดด้วยนะ…”

 

เรียวตะอยากไปซื้อของกับฮารุโตะมาก จนมีน้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อย

 

“แย่จังเลยนะจ๊ะ ปกติก็เป็นเด็กดีที่ฟังง่ายแท้ๆ…คงจะชอบโอสึกิคุงมากสินะ”

 

“เอ่อ…ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ”

 

ฮารุโตะบอกว่าเขาไม่รังเกียจที่จะพเรียวตะไปซื้อของด้วย แต่อิคุเอะก็ยังคงรู้สึกเกรงใจอยู่ เธอทำท่าทางลังเลเล็กน้อย จากนั้นก็ทำหน้าเหมือนคิดอะไรบางอย่างออก

 

“ถ้าอย่างนั้นให้อายากะไปซื้อของด้วยดีไหมนะ”

 

อิคุเอะพูดพลางเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปยังบันไดทางเดิน

 

“อายากะ~ มานี่หน่อยจ้ะ~”

 

อิคุเอะเรียกเสียงดังขึ้นเล็กน้อย โทโจซังที่ออกจากห้องนั่งเล่นไปหลังจากถูกคุณแม่แซวเมื่อครู่ ก็ขังตัวเองอยู่ในห้องมาตลอด

 

“อายากะ~!”

 

เมื่อเสียงเรียกของแม่ดังขึ้นอีกครั้ง ก็มีเสียงประตูเปิดออก แล้วโทโจซังก็ปรากฏตัวขึ้น

 

“…อะไร?”

 

เธอพูดด้วยท่าทีไม่พอใจเล็กน้อย คุณอิคุเอะยิ้มกว้างให้ลูกสาวแล้วพูดว่า

 

“เรียวตะเอาแต่จะไปซื้อของกับโอสึกิคุง ไม่ยอมฟังเลยจ้ะ ก็เลยอยากให้อายากะไปซื้อของด้วยแล้วช่วยดูแลเรียวตะหน่อยได้ไหม?”

 

“เอ๊ะ…”

 

โทโจซังมองแม่ด้วยสายตาไม่เชื่อใจ

 

“แม่ไม่ได้คิดอะไรไม่ดีเลยนะจ๊ะ ก็แหม การให้โอสึกิคุงไปซื้อของแล้วยังต้องดูแลเรียวตะอีก มันก็น่าสงสารใช่ไหมล่ะ?”

 

“นั่นก็…จริงอยู่”

 

“นะ? งั้นขอร้องล่ะ ไปด้วยกันแล้วช่วยดูแลเรียวตะหน่อยนะ?”

 

“…ก็ได้”

 

เมื่อโทโจซังพยักหน้า อิคุเอะก็ยิ้มกว้างเต็มที่

 

“เรียวตะ พี่สาวจะไปด้วยนะ ไปซื้อของได้เลย”

 

“เย้~!!”

 

เรียวตะยกมือขึ้นทั้งสองข้างด้วยความดีใจ แล้ววิ่งไปหาพี่สาวที่ลงมาจากบันได

 

“พี่สาวขอบคุณนะ!! รักพี่สาวที่สุดเลย!!”

 

“จ้ะๆ รู้แล้วจ้ะ จะไปซื้อของไม่ใช่เหรอ? รีบไปเตรียมตัวออกไปข้างนอกเร็วๆ”

 

โทโจซังตอบน้องชายอย่างไม่ใส่ใจ แต่ก็ไม่ได้ไม่พอใจอะไร แถมมุมปากยังแอบยิ้มเล็กน้อยด้วยซ้ำ

 

“โอสึกิคุง ขอโทษนะ ฉันเองก็ขอไปเตรียมตัวสักครู่ ช่วยรออีกนิดได้ไหม?”

 

“ครับ ไม่มีปัญหาเลย”

 

โทโจซังพูดแบบนั้นแล้วกลับเข้าห้องตัวเองไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสำหรับออกไปข้างนอก แล้วก็ออกมา เรียวตะก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว กำลังรออยู่ที่หน้าประตูบ้านอย่างกระวนกระวาย

 

“พี่สาวช้าจังเลย!! เร็วๆ สิ! เร็วๆ!”

 

“ใจเย็นๆ หน่อยสิเรียวตะ”

 

น้องชายเร่งพี่สาว พี่สาวก็เตือนน้องชาย ฮารุโตะมองการโต้ตอบของพี่น้องโทโจอย่างอ่อนโยน พลางเปลี่ยนรองเท้าสำหรับออกไปข้างนอก แล้วเอื้อมมือไปที่ประตูหน้าบ้าน

 

“งั้นไปนะครับ”

 

“ไปแล้วนะ”

 

“ไปแล้วค้าบบบ!!”

 

อิคุเอะที่มายืนส่งที่ประตูบ้าน ยิ้มแล้วโบกมือให้กับ “ไปแล้วนะ” ที่แตกต่างกันทั้งสามแบบ

 

“จ้า ไปดีมาดีนะจ๊ะ ระวังรถด้วยนะ”

 

ฮารุโตะและทุกคนเดินลอดประตูคฤหาสน์โทโจไปซูเปอร์มาร์เก็ต เรียวตะดูเหมือนจะดีใจมากที่ได้มาซื้อของด้วย ตั้งแต่เดินออกมาข้างนอกก็ดูไม่ค่อยสงบเท่าไหร่ ฮารุโตะคิดว่าถ้าปล่อยไว้แบบนี้อาจจะเป็นอันตรายได้ถ้ามีรถแล่นออกมาอย่างกะทันหัน จึงเรียกเรียวตะ

 

“เรียวตะ เราเดินจับมือกันไปซูเปอร์มาร์เก็ตดีไหม?”

 

“อื้ม!”

 

เรียวตะพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แล้วเดินมาข้างๆ ฮารุโตะแล้วจับมือเขา

 

“ขอโทษนะโอสึกิคุง ที่ต้องมาตามใจเรียวตะ”

 

“ไม่เป็นไรเลย ฉันสบายมาก”

 

ฮารุโตะตอบด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร บางครั้งเขาก็ยกแขนขึ้นแล้วปล่อยให้เรียวตะห้อยตัวลงมา พวกเขาเล่นกันไปตลอดทางที่เดินไปซูเปอร์มาร์เก็ต

 

“โอสึกิคุงนี่ ใจดีจังเลยนะ”

 

“เอ๊ะ? งั้นเหรอ?”

 

ฮารุโตะที่กำลังอุ้มเรียวตะขี่หลังอยู่ ตอบกลับคำพูดของโทโจซังอย่างคลุมเครือ

 

“อืม ใช่แล้ว ดูแลเรียวตะดีมากๆ เลย”

 

“อ่า…นั่นอาจจะเป็นเพราะฉันเป็นลูกคนเดียวก็ได้”

 

ฮารุโตะยิ้มพลางตอบกลับโทโจซังที่กำลังมองเรียวตะที่กำลังหัวเราะคิกคักด้วยความดีใจที่ได้ขี่หลังอย่างอ่อนโยน

 

“พอได้อยู่กับเรียวตะแล้ว ฉันรู้สึกเหมือนมีน้องชายจริงๆ เลยดีใจเล็กน้อยเลย อ๊ะ ขอโทษนะ ที่คิดถึงน้องชายของโทโจซังแบบนั้นเอง”

 

“ไม่เป็นไรเลย ไม่ต้องกังวลหรอก เรียวตะก็ดีใจมากๆ ด้วย”

 

“พี่สาวกับพี่ชายคุยอะไรกันเหรอ?”

 

เรียวตะที่ขี่หลังอยู่ มองลงมาที่ทั้งสองคนด้วยสีหน้างงๆ

 

“คุยกันว่าเรียวตะกับโอสึกิคุงเหมือนพี่น้องกันน่ะจ้ะ นี่ๆ ใกล้จะถึงซูเปอร์มาร์เก็ตแล้ว ลงจากตัวโอสึกิคุงได้แล้วนะ”

 

“คร้าบ~”

 

เรียวตะเชื่อฟังพี่สาวแล้วลงจากตัวฮารุโตะ

 

“นี่ๆ พี่ชาย! จะอุ้มขี่หลังอีกไหม?”

 

“อืม ถ้ามีโอกาสมาซื้อของอีกครั้ง คราวหน้าจะอุ้มให้นะ”

 

“เย้!”

 

เรียวตะยิ้มกว้างเต็มที่กับคำพูดของฮารุโตะ ฮารุโตะและโทโจซังก็ยิ้มตามไปด้วย

 

หลังจากนั้นไม่นาน กลุ่มก็มาถึงซูเปอร์มาร์เก็ตและเริ่มซื้อวัตถุดิบที่จำเป็น ตอนนี้เองที่ฮารุโตะได้สัมผัสอีกครั้งว่า โทโจ อายากะซัง เป็นไอดอลของโรงเรียนจริงๆ เขารู้สึกได้ถึงสายตาของผู้คนรอบข้างที่เดินผ่านไปมาขณะเลือกซื้อของ

 

สายตาที่จ้องมองอยู่ส่วนใหญ่พุ่งตรงไปที่โทโจซัง ฮารุโตะไม่ได้ถูกจ้องมองโดยตรง แต่เขาก็ยังรู้สึกได้มากพอสมควร ดังนั้นโทโจซังที่ถูกจ้องมองโดยตรงคงจะรู้สึกหดหู่ใจไม่น้อย เมื่อฮารุโตะแอบมองท่าทางของเธอ เขาก็พบว่าเจ้าตัวดูเหมือนจะชินกับสายตาแบบนั้นแล้ว และไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

 

เมื่อซื้อของเสร็จเรียบร้อยและออกจากซูเปอร์มาร์เก็ต ฮารุโตะก็รู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อยจากสายตาที่พุ่งตรงมา ถึงแม้สายตาส่วนใหญ่จะพุ่งไปที่โทโจซัง แต่ก็มีบางสายตาที่มองฮารุโตะด้วยความอิจฉาริษยา

 

“โทโจซังนี่…เอ่อ…คงจะลำบากนะเวลาที่คนเยอะๆ”

 

ฮารุโตะอดไม่ได้ที่จะเห็นใจโทโจซัง

 

“เอ๊ะ? อ้อ…อืมม ก็ใช่นะ ช่วงนี้เริ่มชินแล้ว แต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีเท่าไหร่นะ”

 

ตอนแรกเธอดูงงเล็กน้อย แต่เมื่อโทโจซังเข้าใจว่าฮารุโตะพูดอะไร เธอก็ยิ้มแหยๆ พลางตอบ

 

“บางครั้งก็…จะพูดว่ายังไงดีล่ะ…รู้สึกถึงสายตาที่แบบว่า ‘เหนียวหนึบ’ ตอนนั้นจะรู้สึกน่ากลัวมากๆ เลย”

 

“น่ารักเกินไปก็ลำบากเหมือนกันนะครับ”

 

“—!”

 

อายากะหยุดเดินกะทันหันกับคำพูดที่ฮารุโตะพึมพำออกมา แก้มของเธอแดงระเรื่อเล็กน้อย

 

“ฉัน…จะ…น่ารัก…เหรอ?”

 

“เอ๊ะ? ก็…เอ่อ…โดยทั่วไปแล้วก็น่ารักไม่ใช่เหรอ…”

 

“งะ…งั้นเหรอ…”

 

ฮารุโตะรู้สึกเขินอายเล็กน้อยตามโทโจซังที่ก้มหน้าลงแล้วทำท่าทางกระสับกระส่าย

 

“ถ้าไม่น่ารัก ผู้ชายทั้งโรงเรียนคงไม่พากันมาสารภาพรักกับโทโจซังหรอก”

 

“…………โอสึกิคุงก็…คิดว่าฉัน…เอ่อ…น่ารัก…เหรอ…”

 

“พี่สาว! พี่ชาย! ทำไมถึงหยุดล่ะ?”

 

เรียวตะที่เดินนำหน้าไปหลายเมตรแล้ว ไม่ทันสังเกตว่าทั้งสองคนหยุดเดิน พอกลับมาก็เห็นทั้งสองคนหยุดอยู่ แล้วเขาก็วิ่งกลับมาหา

 

“พี่สาว? หน้าแดงเชียว?”

 

“อึ่ก!? ร้อนต่างหากล่ะ! รีบกลับบ้านกันเถอะ!”

 

โทโจซังรีบหันหน้าหนีจากน้องชายที่พยายามชะโงกหน้าเข้ามามอง แล้วก็รีบเดินจ้ำอ้าวกลับบ้าน

 

“อ้าว? โทโจซัง เมื่อกี้เหมือนจะพูดอะไรค้างไว้นะครับ?”

 

ฮารุโตะรีบเดินตามโทโจซังไปติดๆ แล้วลองถามถึงคำพูดที่เธอพูดค้างไว้เมื่อครู่

 

“มะ…ไม่มีอะไร! ฉันไม่ได้พูดอะไร!”

 

“เอ๊ะ? แต่เมื่อกี้…”

 

“ไม่ได้พูดอะไร!!”

 

หลังจากนั้น โทโจซังก็เอาแต่ยืนกรานว่า “ไม่ได้พูดอะไร” ฮารุโตะจึงไม่เคยรู้เลยว่าเธอตั้งใจจะพูดอะไร