ตอนที่ 7 เพื่อนสมัยเด็กกับน้องสาวของเขา

 

วันรุ่งขึ้นหลังจากที่ฮารุโตะทำงานช่วยงานบ้านที่บ้านของโทโจได้อย่างราบรื่น เขาก็มาเล่นที่บ้านของอาคางิ โทโมยะ เพื่อนสนิทของเขา

 

“นี่ฮารุ นายบอกว่าจะเอาแต่เรียนกับทำงานพิเศษช่วงปิดเทอมไม่ใช่เหรอ? มาเล่นบ้านฉันแบบนี้ดีแล้วเหรอ?”

 

“ตั้งใจไว้อย่างนั้นแหละ แต่เมื่อคืนดันไปดูทีวีแล้วเจอรายการที่เกี่ยวกับบ้านขยะน่ะสิ”

 

โทโมยะพูดเย้าแหย่ ฮารุโตะจัดเรียงการ์ตูนที่วางระเกะระกะบนชั้นหนังสือพลางพูดต่อ

 

“จู่ๆ ก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาว่า ถ้าบ้านขยะที่จะถูกนำเสนอครั้งต่อไปเป็นห้องของเพื่อนสนิทเราจะทำยังไงดีน่ะ”

 

“ห้องฉันไม่ได้สกปรกขนาดนั้นโว้ย!!”

 

โทโมยะยกหลังออกจากพนักพิงเก้าอี้แล้วโต้กลับอย่างแรง

 

กลางฤดูร้อนที่อากาศร้อนจัดติดต่อกันหลายวัน แสงแดดยามบ่ายสาดส่องเข้ามาในห้องของโทโมยะอย่างเจิดจ้า แต่ห้องของเขาที่มีเครื่องปรับอากาศก็รับแสงแดดเพียงอย่างเดียว ในขณะที่อุณหภูมิในห้องยังคงสบาย

 

“ก็แค่น้ำยาแอร์ห้องฉันไม่ค่อยดีน่ะ เลยมาหลบที่นี่”

 

ฮารุโตะพูดอย่างเรียบๆ โทโมยะมองเขาด้วยสายตาเหยียดหยาม

 

“นี่! จะคิดค่าไฟนะเว้ย!”

 

“งั้นฉันจะคิดค่าทำความสะอาดห้อง ค่าย้อนหลังทั้งหมดด้วยนะ”

 

“ขอโทษครับ เชิญใช้ห้องได้ตามสบายเลยครับ”

 

โทโมยะยอมแพ้อย่างรวดเร็ว เขากลับไปพิงพนักพิงเก้าอี้อีกครั้ง แล้วถามฮารุโตะ

 

“ว่าแต่เมื่อวานเป็นวันแรกที่ทำงานพิเศษใช่ไหม? เป็นไงบ้างงานช่วยงานบ้านน่ะ?”

 

“อืมม ก็ดีนะ”

 

ฮารุโตะหยุดทำความสะอาดครู่หนึ่ง แล้วคิดเล็กน้อยก่อนตอบคำถามของโทโมยะ

 

“ลูกค้าคนแรกคือคุณโทโจ”

 

“หือ…อ้อ…คุณโทโจสินะ… …หา!?”

 

โทโมยะดูเหมือนจะไม่เข้าใจคำพูดของฮารุโตะในทันที เขาแข็งทื่อไปชั่วขณะ และเมื่อเขาเข้าใจสิ่งที่ฮารุโตะพูด เขาก็ร้องเสียงดัง

 

“เอ๋!? คุณโทโจคือคุณโทโจคนนั้นเหรอ!? คุณโทโจ อายากะ!?”

 

“ก็…คุณโทโจที่ฉันรู้จักก็มีแค่คนนั้นแหละ”

 

เมื่อเทียบกับโทโมยะที่ตกใจจนตาเหลือก ฮารุโตะกลับดูปกติมาก

 

“อ้อ! อย่าไปบอกใครนะว่าคุณโทโจใช้บริการช่วยงานบ้าน บริษัทจะโกรธถ้าเปิดเผยข้อมูลส่วนตัวและความเป็นส่วนตัวของลูกค้า ฉันบอกนายเพราะฉันเชื่อใจนายนะ! ถ้าไปแพร่งพรายที่ไหน ฉันจะตัดเพื่อนเลย”

 

“ไม่ๆ ฉันไม่แพร่งพรายหรอกน่า แต่จริงดิ…แล้วเป็นไงบ้าง?”

 

“เป็นไง? เป็นไงอะไร?”

 

ฮารุโตะกลับมาทำความสะอาดห้องของโทโมยะต่อพลางเอียงคอ

 

“เป็นไงอะไรเล่า! นายถูกเชิญไปบ้านคุณโทโจไม่ใช่เหรอ?”

 

“ถูกเชิญบ้าอะไรเล่า…”

 

ฮารุโตะมองโทโมยะด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

 

“ฉันไม่ได้ไปเล่นที่บ้านคุณโทโจ แต่ฉันไปทำงาน”

 

“ก็จริง…แล้วบ้านคุณโทโจเป็นยังไงบ้าง? หอมด้วยใช่ไหม?”

 

ฮารุโตะถอนหายใจเฮือกใหญ่กับเพื่อนสนิทที่เอาแต่ถามอย่างสนใจใคร่รู้ โดยไม่ฟังสิ่งที่เขาพูดเลย

 

“นายนี่มันโรคจิตชัดๆ! แล้วก็อย่างที่บอกไปแล้วว่าฉันไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลส่วนตัวของลูกค้าได้”

 

“เชอะ! อะไรวะ ขี้เหนียวชะมัด! ฉันเพื่อนสนิทนายนะเว้ย”

 

ฮารุโตะเมินเฉยต่อโทโมยะที่ทำปากยื่นแสดงความงอนอย่างจงใจ ถ้าเป็นผู้หญิงน่ารักๆ ทำท่าทางแบบนั้น ใจอาจจะหวั่นไหวบ้าง แต่โชคไม่ดีที่ผู้ชายปากยื่นแค่ไหน ใจของฮารุโตะก็ไม่สะทกสะท้านเลย แถมยังรู้สึกหงุดหงิดเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำ

 

“ขี้เหนียว~ ฮารุขี้เหนียว~ ขี้เหนียวๆๆ~”

 

“หุบปาก!”

 

ฮารุโตะปาหนังสือนิตยสารเพลงที่อยู่ในมือไป โทโมยะหลบได้สบายๆ แล้วก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน

 

“แต่ดีแล้วนะฮารุ”

 

“หือ? อะไร?”

 

“ดูท่าหน้าร้อนนี้จะได้สนิทกับคุณโทโจแล้วสิ! น่าอิจฉา~”

 

โทโมยะนั่งขัดสมาธิบนเก้าอี้และยิ้มกริ่ม แต่ฮารุโตะไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดและทำหน้ายุ่ง

 

“ทำไมแค่ไปบ้านครั้งเดียวถึงจะสนิทกันได้เล่า?”

 

“เอ๊ะ? นายจะไม่ไปบ้านคุณโทโจอีกหลายครั้งเลยเหรอช่วงที่ทำงานพิเศษ?”

 

โทโมยะถามด้วยสีหน้างงๆ ฮารุโตะส่ายหน้าปฏิเสธคำพูดของเขา

 

“ไม่มีทางหรอก! ครั้งเดียวก็พอแล้ว! ฉันจะไปบ้านคุณโทโจอีก”

 

“เอ๋? ทำไมอะ?”

 

“ทำไมอะไรเล่า ก็ลองคิดดูสิว่ามันจะน่าอึดอัดแค่ไหน ถ้าเพื่อนร่วมชั้นมาบ้านแล้วทำความสะอาดหรือทำงานบ้านให้ ครั้งหน้าถ้าจะจ้างงานบ้านอีก ก็คงจะระบุคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันแหละ การให้เพื่อนร่วมชั้นมาทำงานบ้านให้มันน่าอึดอัดเกินไป”

 

“อืมมม?…งั้นเหรอ?”

 

โทโมยะเอียงคอสงสัยกับคำพูดของฮารุโตะ แล้วมองฮารุโตะเพื่อนร่วมชั้นที่กำลังทำความสะอาดห้องของเขาอยู่

 

“ก็ไม่เห็นจะน่าอึดอัดอะไรนี่?”

 

“…………”

 

ฮารุโตะปากกระตุกกับเพื่อนสนิทที่พูดออกมาอย่างหน้าตาเฉย

 

“สงสัยต้องคิดเงินค่าทำความสะอาดแล้วมั้ง”

 

ฮารุโตะพูดเสียงต่ำเบาๆ

 

“หา!? มะ…ไม่เอาเลยนะ! ตอนนี้ฉันหมดตัวแล้วเพราะซื้อไอ้นี่มา!”

 

โทโมยะอ้อนวอนฮารุโตะด้วยสีหน้าเอาเป็นเอาตายพลางกอดเคสสีดำที่วางอยู่ใกล้ๆ

 

“อ้าว? ซื้อใหม่เหรอ?”

 

เคสสีดำที่โทโมยะกอดอยู่คือเคสกีตาร์ เขาเริ่มเล่นกีตาร์ตั้งแต่ประถม และตอนนี้ก็กำลังตั้งวงกับเด็กผู้ชายจากโรงเรียนอื่น

 

“ใช่แล้ว! เมื่อก่อนฉันไปร้านเครื่องดนตรีแล้วดันตกหลุมรักไอ้นี่เข้าซะได้”

 

โทโมยะยิ้ม “เฮะเฮะ” พลางเอาแก้มถูเคสกีตาร์ ฮารุโตะรู้สึกรังเกียจความโรคจิตของเพื่อนสนิทเล็กน้อย พลางมองไปที่กีตาร์อีกตัวที่พิงอยู่ข้างผนัง

 

“กีตาร์มันต้องมีสองตัวด้วยเหรอ?”

 

“จำเป็นสิ! มีกีตาร์กี่ตัวก็ไม่เป็นปัญหาหรอก!”

 

“อืมมม…งั้นเหรอ”

 

ฮารุโตะที่ไม่ค่อยรู้เรื่องเครื่องดนตรีหรือดนตรีเท่าไหร่ ตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ แล้วกลับไปทำความสะอาดห้องของโทโมยะต่อ

 

“เฮ้ย! แสดงความสนใจหน่อยสิ!”

 

“ก็ฉันไม่ค่อยเข้าใจเรื่องเครื่องดนตรี แล้วก็ไม่มีแผนจะเล่นด้วย”

 

“อย่าเพิ่งพูดอย่างนั้นสิฮารุ! มาเริ่มเล่นกีตาร์แล้วตั้งวงกับฉันสิ!”

 

โทโมยะพูดพลางขยับมือไปมาว่า “ตอนนี้ฉันสอนให้ได้ทุกอย่างเลยนะ”

 

“ไม่ดีกว่า”

 

“เอ๋~ งั้นมาเป็นนักร้องนำสิ! นายร้องเพลงโคตรเก่งเลยไม่ใช่เหรอ? วงเรากำลังจะเล่นสดในงานเทศกาลโรงเรียนปีนี้ ถ้าได้ยินเสียงนาย ร้องเพลงนะ รับรองว่าผู้หญิงทั้งโรงเรียนต้องคลั่งตายแน่ๆ!”

 

โทโมยะยกนิ้วโป้งขึ้นพร้อมรอยยิ้มกว้าง ฮารุโตะตอบอย่างไม่สนใจ พลางไม่หยุดทำความสะอาด

 

“ไม่เอาอะ”

 

“อย่าเพิ่งพูดอย่างนั้นสิ~ มาตั้งวงกับฉันเถอะ~”

 

ขณะที่ฮารุโตะกำลังทำความสะอาดโดยไม่สนใจโทโมยะที่งอแงเหมือนเด็กๆ จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูห้อง และทันทีที่เคาะ ประตูก็เปิดออกอย่างแรง

 

“พี่ชาย! ฮารุนี่มาเหรอ?”

 

เด็กสาวผมสีอ่อนรวบผมข้างตัวพูดพลางเดินเข้ามาในห้อง

 

“นี่ฮารุกะ! เคาะแล้วเปิดประตูก่อนที่จะมีคนตอบแบบนี้ มันจะเคาะทำไมวะ!”

 

“พี่ชาย น่ารำคาญ”

 

เด็กสาวที่โผล่มาอย่างกะทันหันตอบกลับพี่ชายที่บ่นอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็หันมามองฮารุโตะแล้วใบหน้าก็เปล่งประกายขึ้นทันที

 

“พี่ฮารุ~! คิดถึงจังเลย~”

 

เด็กสาววิ่งเข้าหาฮารุโตะ แล้วก็กอดแขนเขาแน่น พูดพลางเอาแก้มถูแขนด้วยรอยยิ้มกว้าง

 

“ฉันเพิ่งเจอฮารุกะจังเมื่อวันอาทิตย์ที่แล้วเองนะ”

 

“ไม่จริง! ไม่ได้เจอพี่ฮารุมาเป็นอาทิตย์แล้ว มันแย่เกินไปแล้วนะ!”

 

ฮารุโตะยิ้มแหยๆ กับคำพูดของเด็กสาว

 

เธอชื่ออาคางิ ฮารุกะ น้องสาวของโทโมยะ

 

สำหรับฮารุโตะ โทโมยะเป็นทั้งเพื่อนสนิทและเพื่อนสมัยเด็ก ส่วนฮารุกะ น้องสาวของโทโมยะ ก็เป็นเหมือนน้องสาวแท้ๆ ที่รู้จักกันมาตั้งแต่ยังใส่ผ้าอ้อม

 

“นี่ฮารุกะ! อย่าไปเกาะฮารุของฉันมากเกินไปนะ!”

 

“หา? พี่ชายพูดอะไรเนี่ย? น่ารังเกียจจริง ไปจากห้องเลยนะ”

 

“นี่ห้องฉัน!”

 

น้องสาวเมินเฉยต่อคำพูดของพี่ชายอย่างสิ้นเชิง แล้วสีหน้าเย็นชาที่ใช้กับโทโมยะก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่สดใสราวกับแสงอาทิตย์เมื่อหันมาหาฮารุโตะ

 

“พี่ฮารุไม่มาเจอเลยตลอดวันหยุดฤดูร้อนเลย หนูเหงานะเนี่ย?”

 

“ฮ่าๆๆ ขอโทษนะฮารุกะจัง”

 

ฮารุโตะพูดขอโทษพลางเหลือบมองแขนซ้ายที่ถูกเธอกอดอยู่ จากตรงนั้น เขารู้สึกได้ถึงความนุ่มนวลที่ไม่เคยสัมผัสได้จากเธอมาก่อน ตอนเด็กๆ พวกเขามักจะเล่นด้วยกัน อาบน้ำด้วยกัน และเวลาค้างคืน ก็จะนอนบนฟูกเดียวกันสามคนรวมโทโมยะด้วย

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอเข้าเรียนประถมปลาย เรื่องแบบนั้นก็เริ่มลดลง และเมื่อเธอขึ้นชั้นมัธยมต้น ก็แทบจะไม่มีเลย และตอนนี้ฮารุกะอยู่ ม.ต้น ปี 3 ร่างกายของเธอเติบโตเป็นผู้หญิงเต็มตัว ฮารุโตะจึงไม่สามารถปฏิบัติต่อเธอเหมือนเมื่อก่อนได้อีกแล้ว

 

ในทางกลับกัน ฮารุกะดูเหมือนจะไม่ได้คิดอะไรมาก เธอยังคงกอดฮารุโตะเหมือนเมื่อก่อน ทุกครั้งที่เธอทำแบบนั้น หัวใจของฮารุโตะก็จะเต้นแรง และเขาต้องพยายามอย่างหนักเพื่อระงับความรู้สึกที่ไม่เหมาะสมที่จะผุดขึ้นมา

 

“ฉันเพิ่งเริ่มงานพิเศษระยะสั้นช่วงปิดเทอมนี้ แล้วก็ต้องเรียนด้วย เลยค่อนข้างยุ่งน่ะ”

 

“เอ๊ะ? อะไร? เริ่มงานอะไรเหรอ?”

 

ฮารุกะถามอย่างสนใจใคร่รู้พลางกอดแขนฮารุโตะแน่นขึ้น

 

ฮารุกะ น้องสาวของโทโมยะ ก็มีหน้าตาดีเหมือนพี่ชาย ถึงแม้จะมีใบหน้าที่ดูจะดื้อรั้นเล็กน้อย แต่จมูกที่โด่งเป็นสันสวย ดวงตาที่โตกลมและมีสองชั้นเหมือนไอดอล ทำให้เธอดูน่ารัก ถึงแม้จะอยู่ ม.ต้น ปี 3 และยังคงมีความเด็กอยู่บ้าง แต่ทุกคนก็เห็นได้ชัดว่าอีกไม่กี่ปีเธอก็จะกลายเป็นสาวสวยที่ทำให้ผู้ชายต้องเหลียวหลังมองแน่ๆ เธอคงเป็นที่นิยมในหมู่เด็กผู้ชายในโรงเรียนมัธยมของเธอไม่น้อย ในฐานะพี่ชาย ฮารุโตะก็แอบเป็นห่วงเล็กน้อยว่าจะมีผู้ชายแปลกๆ เข้ามาใกล้ไหม ใช่แล้ว สำหรับฮารุโตะ เด็กสาวที่ชื่อฮารุกะคนนี้ ก็เป็นเหมือนน้องสาวและคนในครอบครัวไปแล้ว ดังนั้นฮารุโตะจึงพยายามเมินเฉยต่อสัมผัสที่นุ่มนิ่มสบายมือที่ส่งผ่านมาทางแขนซ้ายของเขา

 

“งานพิเศษบริการช่วยงานบ้านน่ะ”

 

“นั่นหมายความว่าพี่ฮารุจะไปบ้านคนอื่นแล้วทำงานบ้านให้เหรอ?”

 

“อืม ใช่แล้ว”

 

“หนูก็อยากให้ฮารุนี่ดูแลหนูด้วยเหมือนกัน~ ! หรือว่า…หนูอยากจะดูแลพี่ฮารุ!”

 

“ฮารุกะนี่พอเป็นเรื่องของฮารุแล้วก็ดูโง่ๆ ไปเลยนะ”

 

“หา? อะไรนะ น่ารำคาญ! แล้วก็บอกให้ออกจากห้องไปแล้วไง ทำไมยังอยู่อีก?”

 

ยังคงด่าพี่ชายอย่างหนักหน่วงเหมือนเดิม เมื่อก่อนเธอเคยเรียก “พี่ชาย” แล้วก็เดินตามหลังเขาไปทุกที่ แต่พอขึ้นมัธยมต้น เธอก็เริ่มทำตัวเย็นชา ตรงกันข้าม เธอกลับมาเกาะฮารุโตะมากขึ้น แต่สำหรับฮารุโตะที่เคยเห็นความสัมพันธ์พี่น้องที่สนิทสนมกันในอดีต ก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย

 

“บริการช่วยงานบ้านของฮารุไม่ได้ฟรีนะเว้ย! เธอที่ต้องพึ่งเงินค่าขนมจากพ่อแม่ ไม่มีทางจ้างฮารุได้หรอก!”

 

โทโมยะพูดเย้าแหย่น้องสาว ฮารุกะก็รับคำท้า ปล่อยแขนฮารุโตะ แล้วก็หรี่ตามองพี่ชาย

 

“จ้างได้สิ! ถ้าเป็นเพื่อพี่ฮารุ หนูยอมทุ่มให้หมดตัวเลย!”

 

“ไม่ๆ ฮารุกะจัง จะทุ่มเงินให้งานช่วยงานบ้านอะไรแบบนั้นมันไม่มีหรอกนะ…”

 

ฮารุโตะโต้กลับคำพูดของเธออย่างใจเย็น

 

“แล้วพี่ชายก็ชอบให้พี่ฮารุมาทำความสะอาดห้องให้ตลอดเลยนี่นา! พี่ชายเองก็ควรจะจ่ายเงินให้ฮารุนี่ด้วยสิ”

 

“อึ่ก…นั่นมัน…ก็…เอ่อ…ความสัมพันธ์แบบเพื่อนสนิทน่ะ”

 

“พี่ชายขยะนะ”

 

“อึ่ก…”

 

โทโมยะได้รับความเสียหายอย่างมากจากคำพูดที่รุนแรงของน้องสาว เขาเอามือกุมท้องแล้วก้มตัวลง ฮารุกะไม่สนใจพี่ชาย แล้วหันไปถามฮารุโตะ

 

“นี่ๆ เริ่มทำงานพิเศษแล้วเหรอ?”

 

“อืม เพิ่งเริ่มงานวันแรกเมื่อวานนี้เอง”

 

“เหรอ~ แล้วบริการช่วยงานบ้านนี่ใครจ้างเหรอ? ลุงโสดที่ทำอะไรไม่เป็นเลยเหรอ?”

 

ฮารุโตะยิ้มแหยๆ กับอคติของฮารุกะ

 

“ไม่หรอก ก็มีคนแบบนั้นอยู่บ้างนะ แต่ก็ไม่ใช่แค่นั้นหรอก”

 

“ใช่ๆ ลูกค้าคนแรกของฮารุเป็นสาวน้อยสวยเลิศเลยล่ะ”

 

“เอ๊ะ? อะไรนะ?”

 

ฮารุกะถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบกับคำพูดของโทโมยะที่ฟื้นตัวจากการถูกโจมตีแล้วแทรกขึ้นมา

 

“พี่ฮารุ! เรื่องที่พี่ชายพูดน่ะจริงเหรอ?”

 

“อ๊ะ…อืม…ก็จริง…มั้ง?”

 

ทันทีที่พูดแบบนั้น ฮารุโตะก็รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลจากเธออย่างไม่รู้สาเหตุ เหงื่อเย็นๆ ซึมออกมาจากแผ่นหลังของเขา

 

“แต่พี่ฮารุก็แค่ไปบ้านสาวน้อยสวยเลิศคนนั้นเพื่อทำงานใช่ไหม? แค่นั้นใช่ไหม?”

 

“แน่นอน! แล้วก็คงไม่มีทางถูกเรียกอีกแล้วด้วย! ไม่มีครั้งที่สองแน่นอน!”

 

ฮารุโตะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะพูดออกมาท่ามกลางแรงกดดันลึกลับที่สัมผัสได้จากฮารุกะ