ตอนที่ 15 นัดเดท… หรือเปล่า?

 

ด้วยความช่วยเหลือของอายากะ ฮารุโตะก็หาซื้อน้ำมันงา 2 ขวดได้สำเร็จ

 

หลังจากซื้อนัตโตะตามวัตถุประสงค์เดิม และวาซาบิที่อายากะต้องการซื้อ ทั้งสองคนก็ไปจ่ายเงินและบรรจุสินค้าลงถุง

 

“นี่ค่ะโอสึกิคุง น้ำมันงา”

 

“ขอบคุณมากครับ ช่วยได้มากเลยจริงๆ”

 

ฮารุโตะรับน้ำมันงาจากอายากะพลางก้มหัวขอบคุณ แล้วเก็บน้ำมันงาลงในกระเป๋าผ้าของตัวเอง

 

“โอสึกิคุง กระเป๋าผ้านั่น… น่ารักมากเลยนะคะ”

 

“เอ๊ะ? อ๋อ… คือจริงๆ แล้วนี่เป็นของที่คุณยายผมใช้ประจำน่ะครับ”

 

ฮารุโตะพูดด้วยความเขินเล็กน้อย

 

“อ๋อ อย่างนั้นเองเหรอคะ ใช่แล้ว โอสึกิคุงใช้แล้วมันก็น่ารักเกินไปหน่อยจริงๆ นั่นแหละ”

 

พูดพลางอายากะก็มองกระเป๋าผ้าของฮารุโตะอีกครั้ง

 

กระเป๋าผ้าที่เขาถือนั้นเป็นผ้าสีชมพูอ่อน มีลายปักหมีน้อยน่ารักมาก ซึ่งดูจะเด็กเกินไปหน่อย หรือจะเรียกว่าหวานแหววเกินไปสำหรับนักเรียนชายมัธยมปลายก็ว่าได้ สรุปคือเป็นดีไซน์ที่ดูไม่เข้ากับฮารุโตะเลย

 

“ก็ครับ ถึงคุณยายจะใช้ ผมก็คิดว่ามันน่ารักเกินไปหน่อยเหมือนกันนั่นแหละครับ คุณยายชอบอะไรแบบนี้น่ะครับ”

 

อายากะยิ้มให้ฮารุโตะที่พูดด้วยรอยยิ้มแหยๆ เล็กน้อย

 

“ฉันว่าดีออกนะคะ? คุณยายของโอสึกิคุงน่ารักจังเลย”

 

“ฮ่าๆๆ ขอบคุณครับ”

 

เมื่อทั้งสองคนบรรจุของเสร็จ ก็มุ่งหน้าไปยังโฮมโปรที่อยู่ติดกับซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อแก๊สเบิร์นเนอร์

 

“ว้าว โฮมโปรนี่มีของเยอะกว่าที่คิดไว้เยอะเลยนะคะ”

 

อายากะมองไปรอบๆ อย่างสนใจในโฮมโปรที่เธอแทบไม่เคยมาเลย

 

“ฉันนึกภาพว่ามันจะมีแต่ของสำหรับทำสวนหรือซ่อมแซมบ้าน แต่ก็มีเครื่องใช้ไฟฟ้าหรือแม้แต่ของกินขายด้วยนะคะเนี่ย”

 

“โฮมโปรสมัยนี้มีสินค้าหลากหลายจริงๆ ครับ มีอุปกรณ์ครัวด้วย หรือถ้าอยากจะรีโนเวทครัวก็ยังทำได้เลยครับ”

 

“เหรอคะ ว้าว! อ๊ะ! โซนสัตว์เลี้ยง!”

 

อายากะเห็นลูกสุนัขในกรงกระจกอยู่ไกลๆ ก็วิ่งปร๋อไปทางนั้นทันที แต่แล้วก็หยุดกะทันหัน แล้วหันกลับมามองฮารุโตะด้วยสีหน้าเขินๆ เล็กน้อย

 

“เรามาซื้อแก๊สเบิร์นเนอร์ไม่ใช่เหรอคะ…”

 

“ครับ ก็ใช่น่ะครับ… แวะดูสักหน่อยไหมครับ?”

 

“ได้เหรอคะ?”

 

“ครับ ไม่เป็นไรครับ”

 

“เย้!”

 

อายากะวิ่งไปที่ลูกสุนัขอย่างร่าเริง ฮารุโตะยิ้มแหยๆ เมื่อเห็นแผ่นหลังของเธอ

 

“แบบนี้ ใครจะไปปฏิเสธลงกันล่ะ…”

 

ฮารุโตะพึมพำเสียงเบาจนคนรอบข้างไม่ได้ยิน เขาหยิบสมาร์ทโฟนออกมาจากกระเป๋าเล็กน้อยเพื่อดูเวลา

 

แม้จะไม่ได้มีเวลาเหลือเฟือสำหรับการทำงานพิเศษ แต่ก็ยังมีเวลาพอที่จะแวะข้างทางได้เล็กน้อย ฮารุโตะย่อตัวลงด้านหลังอายากะที่กำลังนั่งยองๆ จ้องมองลูกสุนัขในกรง แล้วก็มองลูกสุนัขตัวเดียวกัน

 

“น่ารักจังเลย~ อ๊ะ! มาทางนี้แล้ว!”

 

“นี่คือลูกสุนัขพันธุ์ปอมเมอเรเนียนนะครับ”

 

ฮารุโตะพูดพลางดูข้อมูลของลูกสุนัขที่ติดอยู่บนกรง

 

“ตัวน้องนุ่มฟูมากๆ เลยค่ะ ตัวเล็กๆ น่ารักจัง!”

 

อายากะเอาหน้าเข้าไปใกล้กรงจนจมูกแทบจะชนกระจก ดวงตาเป็นประกาย เมื่อเห็นท่าทางของเธอ ฮารุโตะก็เผลอยิ้มออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ แล้วลองเช็คราคาลูกสุนัขดู

 

หลังจากนับจำนวนเลขศูนย์แล้ว เขาก็ค่อยๆ หันสายตาไปทางอื่น

 

“โอสึกิคุง! ดูสิคะ ดูสิ! อุ้งเท้าก็น่ารัก~ ฟูฟ่องเลย!”

 

ลูกสุนัขปอมเมอเรเนียนเอาขาหน้าเกาะกระจกกรง แล้วก็หมุนตัวไปรอบๆ ก่อนจะกลับมาเอาขาหน้าเกาะกระจกซ้ำๆ

 

ท่าทางน่ารักของลูกสุนัขทำให้เกิดเสียงแห่งความตื้นตันใจจากอายากะ

 

แน่นอนว่าลูกสุนัขปอมเมอเรเนียนตัวเล็ก ขนฟูฟ่องน่ารักเหมือนก้อนขนปุยๆ ที่กำลังกระโดดเล่นอยู่

 

แต่ในสายตาของฮารุโตะ หญิงสาวตรงหน้ากลับดูน่ารักกว่าลูกสุนัขตัวนั้นเสียอีก

 

“คุณโทโจชอบลูกสุนัขหรอครับ”

 

“อื้อ! คนที่ไม่ชอบอะไรที่น่ารักขนาดนี้หายากจะตายไปค่ะ”

 

อายากะตอบพลางจ้องมองลูกสุนัขที่ยังคงทำท่าทางเดิมซ้ำๆ อย่างไม่เบื่อ

 

ฮารุโตะเองก็ละสายตาไปจากเธอไม่ได้เช่นกัน

 

พลังโจมตีของการรวมกันระหว่างสาวสวยกับสัตว์ตัวเล็กๆ นั้นรุนแรงมาก ถึงขั้นทำให้หนุ่มๆ วัยมัธยมปลายทุกคน หรือไม่สิ ผู้ชายทั้งโลกต้องใจละลายเลยทีเดียว

 

“ถ้าได้ไปสวนสัตว์ที่เปิดให้สัมผัสสัตว์กับคุณโทโจคงจะสนุกนะครับ”

 

ถ้าได้มองอายากะเล่นกับสัตว์ตลอดทั้งวัน คงจะเพลินจนสายตาดีขึ้นเป็น 2.5 เลยนะเนี่ย ฮารุโตะคิดแบบนั้นพลางพูดออกไปอย่างไม่ตั้งใจ ทันใดนั้นอายากะที่เกาะกระจกอยู่ก็หันสายตาจากลูกสุนัขฉับพลันแล้วเงยหน้ามองฮารุโตะ

 

“ฉันก็อยากไปสวนสัตว์ที่เปิดให้สัมผัสสัตว์เหมือนกันค่ะ!”

 

“…เอ๊ะ?”

 

“………………อ๊ะ ไม่สิ คือว่า…”

 

ฮารุโตะส่งเสียงสงสัยเมื่อได้ยินคำพูดของอายากะ

 

เมื่อเห็นปฏิกิริยานั้น อายากะก็ทำสีหน้าตกใจ แล้วหน้าก็เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ

 

เมื่อเห็นท่าทางของเธอ ฮารุโตะก็ย้อนนึกถึงสิ่งที่ตัวเองเพิ่งพูดไป ความรู้สึกเขินอายก็พลุ่งพล่านขึ้นมาทันที

 

(เอ๊ะ? เมื่อกี้ที่ฉันพูดไป มันเหมือนชวนคุณโทโจเดทเลยนี่นา?)

 

ตัวเขาเองไม่ได้ตั้งใจแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย แต่กลับกลายเป็นว่าเผลอชวนเดทไปเสียแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่คาดไม่ถึงคือเธอตอบตกลงด้วย

 

ฮารุโตะพยายามสงบจิตใจที่กำลังตื่นตระหนกกับสถานการณ์นี้อย่างสุดความสามารถ พลางพยายามหาคำพูด ในที่สุดอายากะก็เอ่ยขึ้นอย่างลังเล

 

“ค คือว่า สวนสัตว์เนี่ย เรียวตะชอบ… ใช่! เรียวตะชอบค่ะ! คือ… แต่พ่อกับแม่ก็งานยุ่ง ไม่ค่อยมีเวลาพาไปเลยค่ะ แต่จะให้ฉันพาเรียวตะไปคนเดียวก็ เอ่อ… ไม่ค่อยมั่นใจ… คือเรียวตะน่าจะ… ดีใจนะคะถ้ามีโอสึกิคุงอยู่ด้วย…”

 

อายากะพูดพลางหลบสายตาไปมา ดูเหมือนกำลังหาข้อแก้ตัวอย่างหนัก

 

แต่ฮารุโตะก็รีบคว้าโอกาสทองอย่าง ‘เรียวตะ’ เอาไว้ทันที

 

“อ๊ะ อ๋อ! ใช่ครับ เรียวตะคุงดูเหมือนจะชอบสวนสัตว์นะครับ”

 

“ค คืออย่างนั้นแหละค่ะ เพราะงั้น… คือ…”

 

อายากะพูดติดขัดแล้วก็เงียบไปกลางคัน

 

ฮารุโตะรู้สึกอึดอัดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ เอ่ยปาก

 

“งั้น… คราวหน้าเราไปกันไหมครับ? สวนสัตว์น่ะ… ไปกับเรียวตะคุง… สามคน”

 

“อื อื้อ! กับเรียวตะ… สามคน”

 

ฮารุโตะไม่สามารถจ้องมองอายากะที่แสดงสีหน้าซับซ้อนแต่มีเสน่ห์ออกมา ทั้งเขินอาย ดีใจ และแฝงความผิดหวังเล็กน้อยไว้ได้ เขาจึงหันสายตาหลบไปจากเธอ

 

“เอ่อ อ๊ะ ใช่สิ ต้องไปซื้อแก๊สเบิร์นเนอร์แล้วนี่”

 

“ช ใช่แล้วค่ะ ต้องซื้อแก๊สเบิร์นเนอร์”

 

อายากะพยักหน้าหงึกๆ หลายครั้งเมื่อได้ยินคำพูดที่ดูจะถูกเสริมเข้ามาของฮารุโตะ

 

หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็ยังคงเงียบตลอดทางจนกระทั่งซื้อแก๊สเบิร์นเนอร์เสร็จและออกจากโฮมโปรไป

 

ระหว่างทาง สายตาของพวกเขาชนกันอยู่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งต่างฝ่ายต่างก็หน้าแดงแล้วหันหน้าหนีไป

 

เมื่อออกมาจากพื้นที่ของโฮมโปร ก่อนจะแยกย้ายกลับบ้าน ทั้งสองคนก็หันหน้ามาเผชิญกันอีกครั้ง แล้วก็หันหนี

 

“เอ่อ งั้นผมจะกลับบ้านก่อนนะครับ แล้วเดี๋ยวจะไปที่บ้านคุณอีกที”

 

“อื อื้อ”

 

“แล้วก็… เรื่องไปสวนสัตว์นราวหน้า…”

 

“อ๊ะ! ค่ะ!”

 

อายากะมีปฏิกิริยามากเกินไปเมื่อได้ยินคำว่า ‘สวนสัตว์’ จากฮารุโตะ

 

“เดี๋ยวค่อย… คุยเรื่องวันเวลากันอีกทีไหมครับ?”

 

“ชะ… ใช่ค่ะ อื้อ ทำแบบนั้นแหละ”

 

“งั้น… ลาก่อนชั่วคราวนะครับ แล้วเจอกันใหม่”

 

“อื้อ ลาก่อนนะ เดี๋ยวเจอกัน”

 

ฮารุโตะและอายากะแลกเปลี่ยนคำพูดกัน แล้วก็หันหลังเดินไปทางบ้านของตัวเอง

 

ฮารุโตะเดินไปสักพัก แล้วลังเลเล็กน้อยก่อนจะหันหลังกลับไปมอง และสายตาก็ไปสบกับอายากะที่หันกลับมามองเช่นกันพอดี

 

“—!”

 

ฮารุโตะรู้สึกใจเต้นตึกตัก แต่ก็โค้งตัวเล็กน้อยเป็นการทักทาย แล้วเธอก็โบกมือเบาๆ ด้วยความเขินอาย

 

ฮารุโตะรู้สึกว่าใบหน้าตัวเองกำลังแดงก่ำ จึงรีบหันกลับไปข้างหน้า

 

“เฮ้ยๆๆๆ น่ารักเกินไปแล้ว!”

 

ฮารุโตะพยายามกลั้นรอยยิ้มกรุ้มกริ่มพลางเดินไป

 

“แล้วฉันก็… นัดเดทกับคุณโทโจไปแล้วงั้นเหรอ?”

 

ฮารุโตะพึมพำกับตัวเองคนเดียว

 

หลังจากนั้นเขาก็ส่ายหัวไปมาอย่างแรงเพื่อปฏิเสธความคิดนั้น

 

“ไม่ ไม่ใช่! ไม่ได้ไปกับคุณโทโจแค่สองคนสักหน่อย! มีเรียวตะคุงอยู่ด้วยต่างหาก! จริงๆ แล้วจุดประสงค์คือการพาเรียวตะคุงไปสวนสัตว์ ส่วนคุณโทโจกับฉันก็แค่ไปเป็นเพื่อน นั่นหมายความว่านี่ไม่ใช่เดท!”

 

ฮารุโตะถอนหายใจโล่งอก “เกือบเข้าใจผิดไปแล้ว” แต่ทันใดนั้นเขาก็ย้อนนึกถึงบทสนทนากับเธอที่ผ่านมา

 

อายากะที่ดวงตาเป็นประกายเมื่อเห็นลูกสุนัข อายากะที่พูดด้วยความคาดหวังว่าอยากไปสวนสัตว์ อายากะที่เขินอายเมื่อสายตาชนกันแล้วก็โบกมือเบาๆ

 

ทุกท่าทางเหล่านั้นล้วนแต่ทำให้ฮารุโตะรู้สึกว่าเธอน่ารักมากๆ

 

“น่ารักเกินไปจริงๆ…”

 

ก่อนที่จะมาพบกันในงานพาร์ทไทม์ดูแลบ้าน ฮารุโตะเคยมองว่าโทโจ อายากะ คือหญิงสาวที่ถูกรายล้อมด้วยผู้หญิงเสมอ และไม่เคยแสดงความสนใจในตัวผู้ชายเลยแม้แต่น้อย

 

แต่หญิงสาวที่เขาเคยคิดแบบนั้น กลับยิ้มให้เขา เขินอาย และถึงแม้จะมีน้องชายอยู่ด้วย ก็ยังตกลงที่จะไปสวนสัตว์ด้วยกัน

 

“ต่อไปนี้ ฉันจะทำงานพิเศษไหวไหมเนี่ย?”

 

โทโจ อายากะ สำหรับฮารุโตะแล้ว เธอเป็นเพียงแค่ ‘ไอดอลของโรงเรียน’ มาโดยตลอด

 

แต่เมื่อได้มาสัมผัสจริงๆ เขาก็ได้รู้ว่าเธอเป็นแค่เด็กสาวธรรมดาๆ คนหนึ่ง และมีมุมที่น่ารักมากๆ

 

“ฉัน… เผลอคิดถึงเธอไปแล้วสินะ”

 

ฮารุโตะไปบ้านโทโจก็เพื่อทำงานเท่านั้น

 

เขาไม่สามารถนำความรู้สึกที่ผิดบาปเข้าไปในงานได้

 

แม้จะรู้ดีว่าจิตใจของตัวเองกำลังหวั่นไหวกับความแตกต่างระหว่างโทโจ อายากะ ‘ไอดอลของโรงเรียน’ ในโรงเรียน กับโทโจ อายากะ ‘ธรรมดาๆ’ ที่เขาได้พบตอนทำงานบ้าน ฮารุโตะก็พยายามที่จะไม่คิดถึงเรื่องนั้นอย่างลึกซึ้ง

 

“โอเค! วันนี้ขอแค่โฟกัสกับการแล่ปลาเท่านั้น!”

 

ฮารุโตะกำหมัดแน่นแล้วฮึดสู้ พลางคิดว่าจะทำอาหารจากปลาที่ชูอิจิ พ่อของอายากะ ตกมาได้อย่างไร ก่อนจะเดินทางกลับบ้าน