“วิชาสี่สัตว์เทพก้าวพริบตา—‘พยัคฆ์ขาววิ่งลมกรด’!”

ร่างกายเบาลงราวไร้น้ำหนัก

ภาพตรงหน้าพลันหลบฉากถอยไปอย่างรวดเร็ว

แม้แต่กระบี่ที่สะพายอยู่ด้านหลังก็แทบไม่รู้สึกถึงน้ำหนักของมัน

หลังจากออกจากประตูเมืองเป่ยหลินและมั่นใจว่าไม่มีผู้คนอยู่โดยรอบ ข้ากับศิษย์พี่จึงเริ่มใช้วิชาสี่สัตว์เทพก้าวพริบตา

นับเป็นครั้งแรกที่ข้าได้วิ่งด้วยวิชานี้อย่างจริงจัง…นอกสนามฝึก

ข้าไม่เคยคิดเลยว่า มันจะเร็วถึงเพียงนี้

นี่หรือคือพลังที่แท้จริงของคำอธิบาย “เพิ่มความเร็วได้เป็นสองเท่า” และ “หลบหนีได้จากทุกศัตรู”!

คำแนะนำของอาจารย์—“จงหลอมรวมตนเข้ากับมังกรเขียว หงส์แดง พยัคฆ์ขาว และเต่าดำ”—ก็มีผลไม่น้อยเช่นกัน

ข้าเคยชินกับ สัตตวเทวชักนำพลัง ที่ต้องสวมบทเป็นงู ไก่ แมว และเต่า
การกลายเป็นพยัคฆ์ขาวหรือมังกรเขียว จึงไม่ใช่เรื่องยากอะไรสำหรับข้า

ถึงว่าทำไมอาจารย์ถึงย้ำให้ข้าฝึกวิชานั้นอย่างสม่ำเสมอ…

“ขอบพระคุณครับ…อาจารย์เหลยกวง”

ด้วยใจเปี่ยมขอบคุณ ข้าจึงวิ่งต่อไปโดยไร้ซึ่งความเหน็ดเหนื่อย

ไม่มีแม้แต่เสียงหอบหายใจ

ทุกอย่างนี้ คงต้องขอบคุณทั้งวิชาสี่สัตว์เทพก้าวพริบตา…และพลังลมปราณที่ข้าฝึกฝนมานาน

“…แต่ศิษย์พี่วิ่งเร็วถึงเพียงนั้น จะไม่เป็นไรหรือ?”

ศิษย์พี่อยู่ข้างหน้า ห่างจากข้าราวห้าสิบถึงหกสิบจั้ง

วันนี้เขาเงียบผิดปกติ พูดน้อย และวางตัวห่างเหิน

ข้า…ไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่านะ?

“—หา!? ศิษย์พี่!? นั่นมันไม่ใช่ทางหลวงนะครับ!?”

ศิษย์พี่ฮวาหยางที่วิ่งนำอยู่ พุ่งแหวกแนวถนนหลักออกไปทางทิศที่มีแม่น้ำ

หรือเขาคิดจะกระโจนข้ามแม่น้ำนั่น?

แม้จะเป็นเส้นทางลัดที่ช่วยลดระยะทางลงสามส่วนจากทั้งหมด และนำตรงสู่เมืองโฮวโหลว

แต่…เหตุใดศิษย์พี่ถึงต้องรีบร้อนถึงเพียงนี้?

“…ข้าไม่จำเป็นต้องตามไปก็ได้”

ข้าไม่คิดจะยึดติดกับการแข่งขัน

เป้าหมายของข้า มีเพียงหลีกเลี่ยง “ฉากจบแห่งหายนะของหวงเทียนฟาง” เท่านั้น
วิชาสี่สัตว์เทพก้าวพริบตา เป็นเพียงเครื่องมือเพื่อบรรลุเป้าหมาย

ข้ามิได้อยากรับตำแหน่ง หรือไล่ล่าเคล็ดวิชาแต่อย่างใด

จึงไม่มีเหตุผลอันใด ที่ต้องฝืนตามเส้นทางอันตรายไปกับเขา

…แต่ว่า—

“ข้าจะเดิมพันทุกอย่างกับการทดสอบครั้งนี้…เจ้าก็จงเข้ามาด้วยความจริงจังเช่นกันเสียเถอะ”

ถ้อยคำของศิษย์พี่ฮวาหยางยังคงก้องในหัว

เขาปกปิดบางสิ่ง…บางสิ่งที่วันหนึ่งอยากเปิดเผยให้ข้ารับรู้

และตอนนี้ เขากำลังท้าทายข้าอย่างเต็มกำลัง

หากข้าถอยหนีในยามนี้…เขาคงไม่มีวันหันกลับมาเผชิญหน้าข้าอย่างจริงใจอีก

“โอ๊ย! เอาก็เอาวะ!!”

ข้าเปลี่ยนเส้นทาง วิ่งเบนออกจากถนนใหญ่ ไล่ตามหลังศิษย์พี่ฮวาหยางไป

อย่างไรเสีย…เราก็คงหยุดพักระหว่างทางอยู่ดี

และตอนนั้น ข้าจะขอถามเขาด้วยตัวเอง

“วิชาสี่สัตว์เทพก้าวพริบตา—‘มังกรจมนิทราทะยานสู่นภา’!!”

ข้าใช้วิชาก้าวย่างแบบมังกร กระโจนข้ามแม่น้ำริมทาง

จินตนาการตนเองเป็นมังกร ขยายระยะกระโดดให้ไกลยิ่งขึ้น

ร่อนผ่านกลางอากาศ ไล่ตามหลังศิษย์พี่ต่อไป

“เหตุใดถึงต้องลากข้าตามไปด้วย…ท่านจะต้องบอกให้ข้ารู้ให้ได้เลยนะขอรับ!”

และเช่นนั้น ข้าก็ยังคงไล่ตามหลังศิษย์พี่ต่อไป…

—

สองชั่วยามให้หลัง…

ข้ากับศิษย์พี่ กำลังวิ่งอยู่บนทางหินสูงชัน

แม้จะหยุดพักเพื่อเรียกคืนลมปราณอยู่หลายครั้ง แต่ข้าก็ไม่อาจตามเขาทัน

ทุกคราเมื่อข้าใกล้จะไล่ทัน เขาก็จะหยุดพัก แล้วออกวิ่งต่อทันที

สุดท้าย เราจึงต้องพักคนละจุด

แต่ถึงกระนั้น ระยะห่างระหว่างเราก็เริ่มลดลง

นั่นคงเป็นเพราะ…ฝนเริ่มตกแล้ว

ข้าใช้ “พยัคฆ์ขาว” เป็นรูปแบบหลักของวิชา

เนื่องจากพยัคฆ์มีกรงเล็บทั้งมือและเท้า การยึดพื้นจึงมั่นคงยิ่งนัก

ขณะที่ศิษย์พี่ใช้ “หงษ์แดง” ที่พึ่งพาลมปราณลอยกลางอากาศ ยืดระยะการวิ่งด้วยการถีบพื้นน้อยครั้ง

แต่ในสภาพพื้นลื่นเฉกเช่นนี้ โดยเฉพาะบนทางหินแฉะๆ การลงพื้นของเขาจึงไร้เสถียรภาพ

ศิษย์พี่เสียการทรงตัวไปแล้วหลายครั้ง…ถ้ายังฝืนต่อไป อาจเกิดอันตรายได้

“ศิษย์พี่! หยุดพักก่อนเถอะขอรับ! ข้าก็จะพักด้วย!”

แต่เขาไม่ตอบ

วิ่งต่อไปประหนึ่งคนที่ถูกบางสิ่งครอบงำ

“ศิษย์พี่ฮวาหยาง! เหตุใดท่านถึงฝืนตนเองเช่นนี้!?”
“…ข้าบอกไม่ได้”

ข้าได้ยินเสียงเขา…แม้จะแผ่วเบา

“หากข้าบอก…เจ้าต้องยอมแพ้ให้ข้าแน่ใช่หรือไม่ล่ะ?”
“ศิษย์พี่…”
“ข้าเป็นสหายของเจ้า…จึงต้องต่อสู้อย่างไม่อับอาย! เข้ามาด้วยสุดกำลังของเจ้าเลย หวงเทียนฟาง!!”
“ข้าทราบแล้ว! แต่ได้โปรด…หยุดพักสักครู่ก่อนเถอะ ศิษย์พี่!”
“ไม่จำเป็น…มาเลย…สุดกำลัง…เทียนฟาง…”

เสียงหอบของเขาเริ่มถี่ขึ้น

การไหลเวียนพลังลมปราณ—เริ่มสั่นคลอน

“—หะ…!?”
“ศิษย์พี่!!”

ฝ่าเท้าศิษย์พี่ลื่นขณะลงพื้น

ตรงนี้เป็นทางหินแคบ ข้างล่างคือแม่น้ำ

หากปล่อยไว้…เขาต้องตกลงไปแน่!

“พยัคฆ์ขาวก้าวอสนี!!”

ข้าตอกเท้าเข้าพื้นอย่างแรง ใช้พลังลมปราณทะลวงฝ่าเท้า กระโจนด้วยความเร็วสุดขีด

พุ่งไปรับร่างที่ล้มของศิษย์พี่ไว้ได้ทัน

ต่อด้วย ‘แมวตีลังกาสามตลบ’ จากวิชาสัตตเทวชักนำพลัง

กลิ้งหลายตลบ จนมาหยุดตรงแอ่งน้ำข้างทาง

แม้จะเปียกโชก แต่เราทั้งสองก็มิได้ตกลงแม่น้ำ

“ไม่เป็นไรใช่ไหมขอรับ ศิษย์พี่”
“…ขอโทษนะ…เทียนฟาง”
“พักสักหน่อยเถอะขอรับ ฝ่าฝนต่อไปจะยิ่งอันตราย…ต้องเปลี่ยนเสื้อด้วย”

ภารกิจของการสอบคือเดินทางถึงเมืองโฮวโหลวก่อนตะวันตกดิน

ทว่าเราตัดเส้นทางมาแล้ว จึงยังเหลือเวลาอีกมาก

พักสักหนึ่งถึงสองชั่วยาม คงไม่เป็นไร

“ที่หลบฝน…อ๊ะ เจอแล้ว”

หน้าผาด้านหนึ่งมีถ้ำเล็กๆ ซ่อนอยู่

โขดหินยื่นออกมาคล้ายชายคา น่าจะพอหลบฝนได้

“พักสักหน่อยเถอะขอรับ อาจารย์ท่านไม่ว่าอะไรหรอก”
“…อืม…”

ศิษย์พี่ตอบเสียงแผ่ว ใบหน้าเหมือนใกล้จะร้องไห้

เมื่อข้ายื่นไหล่ให้ เขาก็พิงตัวลงมาอย่างว่าง่าย

ตัวเขาร้อนขึ้นเล็กน้อย หายใจถี่…นั่นคงเป็นผลจากการฝืนเกินขีดจำกัด

ข้าจึงประคองร่างศิษย์พี่…พาเขาเดินไปยังถ้ำในหุบเขาเบื้องหน้า