“นี่มันอะไรเนี่ย? งานเทศกาลเหรอ!?”

 

ตัวเมืองคลาคล่ำไปด้วยผู้คน

 

อีกไม่กี่วันข้างหน้า จะมีเทศกาลเฉลิมฉลองวันพระราชสมภพขององค์กษัตริย์

 

คงเป็นเพราะเหตุนี้ ผู้คนจึงหลั่งไหลเข้ามาจากทุกสารทิศ

 

ไม่ใช่แค่ชาวเมืองเป่ยหลินเท่านั้น แต่อาจรวมถึงผู้คนจากเมืองและหมู่บ้านใกล้เคียงด้วย

 

ทำให้การมองเห็นติดขัดมาก แม้เขย่งปลายเท้าก็ยังไม่สามารถมองทะลุฝูงชนได้

 

ยิ่งไปกว่านั้น… คนเยอะเกินไป ทำให้ข้าวิ่งไม่ได้เลย

 

แต่เส้นผมสีเงินของซิงเล่ยนั้นโดดเด่น

 

ต้องมีคนที่สังเกตเห็นนางแน่

 

เช่น คนที่ตัวสูง หรือคนที่อยู่ในจุดที่มองเห็นได้ชัดเจน…

 

“…คงนั่นสินะ”

 

ในลานกว้าง มีรถม้าคันหนึ่งจอดอยู่

 

ดูเหมือนเป็นรถม้าของเชื้อพระวงศ์ที่มาสำรวจบรรยากาศในเมือง

 

รถม้าในโลกนี้มีลักษณะคล้ายรถศึกโบราณ เป็นเพียงที่นั่งติดล้อ

 

เบาะที่นั่งตั้งอยู่ในตำแหน่งสูง

 

หากมีใครนั่งอยู่บนนั้น ก็อาจมองเห็นซิงเล่ยได้

 

บนตัวรถมีตราสัญลักษณ์แกะสลักอยู่

 

…นั่นมัน ตราประจำตัวของอ๋องหลาน

 

ึน้องชายของกษัตริย์หลานเหอ มีพระนามว่าหลานป๋อเซิง หรืออีกนามหนึ่งคือเหลียวหยวนจวิน

 

เป็นหนึ่งในตัวละครจาก ‘พงศาวดารตำนานจอมกระบี่’ เขาเป็นผู้สนับสนุนของตัวเอก

 

โลกนี้เป็นสังคมศักดินา การพูดกับขุนนางหรือเชื้อพระวงศ์โดยไม่ได้รับอนุญาต ถือเป็นการเสียมารยาทอย่างร้ายแรง

 

หากถูกสังหาร ณ ที่นั้น ข้าก็ไม่มีสิทธิ์โต้แย้งใด ๆ

 

แต่เหลียวหยวนจวินที่ปรากฏในเกม เป็นบุคคลที่เปี่ยมด้วยเมตตาและคุณธรรม

 

ดังนั้น อย่างน้อยเขาคงไม่ฆ่าข้า

 

…หรือบางที ข้าอาจขอความช่วยเหลือจากเขาได้

 

การลักพาตัวซิงเล่ย อาจเกี่ยวข้องกับเส้นทางฉากจบล่มสลายของหวงเทียนฟาง

 

หากข้าไม่อาจช่วยนางได้ ข้าอาจเดินตามเส้นทางนั้นไปสู่หายนะ

 

เช่นนั้นแล้ว… ต่อให้ถูกลงโทษฐานเสียมารยาท

 

หรือถูกประหารชีวิต ณ ที่นี้…

 

ก็คงไม่แตกต่างกันเท่าไรนัก

 

ข้ารู้ว่ามันบ้าบิ่น แต่ข้าต้องลองทำทุกวิถีทางที่มี

 

“ท่านเหลียวหยวนจวิน ข้ามีเรื่องจะขอร้อง!!”

 

ข้าหยุดยืนข้างรถม้า แล้วเปล่งเสียงดังลั่น

 

ก่อนที่องครักษ์จะชักกระบี่ออกจากฝัก ข้าก็รีบคุกเข่าลงแสดงความเคารพ

 

“ข้ามีนามว่าหวงเทียนฟาง บุตรชายคนรองของ ‘แม่ทัพพยัคฆ์เวหา’ หวงอิ๋งเซินขอรับ! ข้ากำลังตามหาน้องสาวบุญธรรมที่ถูกลักพาตัวไปอยู่!”

“บังอาจนัก!”

“รู้หรือไม่ว่านี่คือรถม้าของอ๋องหลาน!?”

“จงจับตัวมันเสีย! ต่อให้เป็นเด็กก็อย่าคิดว่าจะละเว้น!”

“ไม่เป็นไร ฟังเด็กคนนี้ก่อนเถอะ”

 

เสียงหนึ่งดังลงมาจากเบื้องบน

 

หนักแน่น แต่แฝงความเมตตา

 

“น้องสาวของข้ามีนามว่าซิงเล่ยเป็นเด็กสาวที่ตัวเล็กกว่าข้า นางมีเส้นผมสีเงิน ประดับปิ่นผมสีชมพูอ่อน สวมชุดแพรสีคราม นางถูกชายที่อ้างตัวเป็นลุงลักพาตัวไป! เรื่องนี้ท่านพ่อและพี่ใหญ่ของข้าก็ล่วงรู้! ข้าออกตามหานางอยู่ แต่ในสภาพเช่นนี้ยากจะพบเจอ ข้าถึงเสียมารยาทเอ่ยร้องขอ เพราะหวังว่าผู้ที่อยู่บนรถม้า อาจพบเห็นเบาะแสของนางขอรับ!”

 

ข้ากล่าวจบ ก้มหน้าลงจนหน้าผากสัมผัสพื้น

 

“ข้ายินดีรับโทษใด ๆ ในภายหลัง แต่ขอได้โปรดเมตตาช่วยข้าด้วยเถิด!!”

“จงเงยหน้าขึ้นเถิด เด็กน้อย ความกล้าหาญและจิตใจคุณธรรมของเจ้าควรค่าแก่การเคารพ”

 

ข้าค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น

 

บุรุษบนรถม้า——เหลียวหยวนจวิน แย้มยิ้ม

 

ในเกม เขาอายุราว 50 ปลาย ๆ

 

แต่ตอนนี้ คงอยู่ในวัย 40

 

เรือนผมแซมสีขาวบ้างแล้ว

 

แต่ผิวพรรณยังดูมีน้ำมีนวล

 

และดวงตาเต็มไปด้วยพลัง

 

เหลียวหยวนจวินเพ่งมองข้า แล้วกล่าวว่า

 

“‘แม่ทัพพยัคฆ์เวหา’ คือโล่ปกป้องแคว้นหลานเหอ บุตรชายของบุรุษเช่นนั้น ข้าย่อมไม่อาจเพิกเฉย”

“ขอบพระคุณเป็นล้นพ้น!”

“ข้าจะถามผู้ร่วมเดินทางว่าใครพบเห็นเด็กสาวที่เจ้าตามหาให้”

 

เหลียวหยวนจวินหันไปปรึกษาผู้ร่วมทาง

 

แล้วจึงหันกลับมาหาข้า

 

“มีผู้เห็นเด็กสาวสวมผ้าคลุมศีรษะ เข้าไปในตรอกพร้อมกับชายผู้หนึ่ง จากใต้ผ้าคลุม มีเส้นผมสีเงินโผล่ออกมาด้วย พวกเขาเข้าไปทางตรอกฝั่งนั้นน่ะ”

“ขอบพระคุณอย่างหาที่สุดมิได้! ข้าจะกลับมากล่าวคำขอบคุณอีกครั้งในภายหลัง!!”

 

ข้าค้อมตัวคำนับ แล้วรีบรุดไปยังตรอกนั้นทันที

 

สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้ คือช่วยซิงเล่ย

 

แต่เพราะเทศกาล ทำให้ผู้คนแน่นขนัด

 

แค่เดินตรง ๆ ยังยาก จะวิ่งให้รวดเร็วเป็นไปไม่ได้เลย

 

หากปล่อยไว้เช่นนี้ คงไล่ตามไม่ทัน

 

เช่นนั้น——

 

“สัตตเทวชักนำพลัง ท่วงท่าของงู——อสรพิษเคลื่อนผ่านที่แคบ!!”

 

ข้าคลายแนวกระดูกสันหลัง คลายข้อต่อทั่วร่าง

 

หลอมรวมร่างกายให้ยืดหยุ่นประหนึ่งงู

 

—— ฟึ่บ ——

 

ข้าพลิ้วร่างสอดแทรกเข้าสู่ช่องว่างระหว่างฝูงชน มุ่งตรงไปยังตรอกที่เหลียวหยวนจวินระบุ

 

เมื่อพ้นจากฝูงชนไปแล้ว ข้าก็เร่งฝีเท้า วิ่งสุดกำลัง

 

ซิงเล่ยอยู่ที่ไหนกัน?

 

ทำไม ‘คนในครอบครัว’ ของซิงเล่ย ถึงต้องมาลักพาตัวนางด้วย?

 

ทำไมโลกใบนี้ถึงโหดร้ายกับซิงเล่ยนัก?

 

นางเพิ่งจะสูญเสียครอบครัวไป

 

เพิ่งจะเข้มแข็งขึ้นได้ไม่นานแท้ ๆ

 

เหตุใดจึงต้องเจอเรื่องเช่นนี้?

 

เหตุใดถึงไม่ปล่อยให้นางมีชีวิตที่สงบสุข?

 

“——ข้าจะพานางกลับมาให้ได้”

 

ข้าจะไม่ปล่อยให้ซิงเล่ย ตกไปอยู่ในเงื้อมมือของ ‘ลุง’ ที่ถูกตัดขาดผู้นั้นเด็ดขาด!

 

ข้าจะต้องรู้ให้ได้ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

 

ข้าพุ่งทะยานไปข้างหน้า มุ่งตรงไปในตรอกนั้น——