“เชิญเลย นั่งที่เก้าอี้ตรงนั้นนะ”

ลูนาเอลเอ่ยเชื้อเชิญ พลางชี้ไปยังเก้าอี้ตัวหนึ่งหน้าชุดโต๊ะทำงาน
…แน่นอนว่ามีแค่ตัวเดียวเท่านั้น
นึกถึงภาพที่เห็นแวบหนึ่งตอนแอบมองเมื่อครู่แล้ว รู้สึกว่าคงไม่ควรทำตัวมีมารยาทเกินเหตุในสถานการณ์แบบนี้ แต่ว่าต่อให้อยากแค่ไหน ก็ยังรู้สึกไม่ดีหากต้องแย่งเก้าอี้จากเจ้าของบ้านอยู่ดี

“ม-ไม่เป็นไร ฉันนั่งพื้นก็ได้”
“เดี๋ยวฉันนั่งบนหีบสมบัตินี่เอง”

พูดจบ ลูนาเอลก็ยกหีบสมบัติมาตั้งตรงหน้าโต๊ะ
จะ…เอาหีบมาใช้แทนเก้าอี้เหรอ…? ถึงหีบใบนั้นดูเหมือนมีชีวิตก็เถอะ แต่มันดูน่าสงสารอยู่นะ…

ฉันแอบชำเลืองไปที่หีบ ทันใดนั้นมันก็เผยรอยยิ้มโง่ๆ อย่างมีความสุขออกมา
อะ…ไอ้เจ้านี่…! เป็นตัวแบบนั้นเองเรอะ!?

“ฉันขอนั่งบนหีบเอง! ได้ไหม!? พอดีอยากลองนั่งดูบ้างน่ะ!”
“……? ถ้าอยากนั่งก็ตามสบาย”

พอได้รับอนุญาตจากลูนาเอล ฉันก็รีบตรงไปหาหีบสมบัติ
ก่อนจะนั่งลง เห็นเจ้าหีบขยับมุมปากด้วยความไม่พอใจนิดๆ ด้วย เลยหันไปแลบลิ้นให้มัน แล้วค่อยๆ นั่งลงไป

“มีอะไรหรือเปล่า?”
“ม-ไม่มีอะไร!”

ฉันรีบส่ายหัวปฏิเสธเป็นแรงๆ
ลูนาเอลร่ายเวทมนตร์เรียกแก้วน้ำพร้อมน้ำสะอาดจากมิติอื่นออกมา แล้วลอยมาให้ตรงหน้า ฉันก้มศีรษะขอบคุณก่อนจะรับแก้วน้ำมาดื่ม

“เรื่องการฝึกฝนน่ะ อย่างที่อธิบายไปก่อนหน้านี้ หากสามารถเพิ่มเลเวลถึงราวๆ เลเวล 100 ได้ละก็ ด้วยการคุ้มกันจากฉัน น่าจะสามารถพานายออกจากที่นี่ได้อย่างปลอดภัย ในช่วงเวลานั้น ฉันจะช่วยนายล่ามอนสเตอร์ไปด้วย ดังนั้นไม่น่าจะใช้เวลานานเกินไป”

ก็ยังดี…แปลว่าการให้คนแข็งแกร่งช่วยเก็บเลเวล มันไม่ใช่เรื่องเป็นไปไม่ได้ในโลกนี้สินะ
ถ้าโชคดีล่ะก็ บางทีอาจจะออกจาก หลุมอเวจี โคคิวทัส ได้ง่ายกว่าที่คิดก็ได้

“แต่ก่อนอื่น นายต้องเรียนรู้พื้นฐานบ้างอย่างซะก่อน เพราะถ้าไม่สามารถมีส่วนร่วมในการต่อสู้ ก็จะไม่สามารถเก็บค่าประสบการณ์ได้ ฉันจะเตรียมอาวุธเบาๆ ให้ แต่นายต้องหัดใช้งานมันเองนะ รวมถึงเวทมนตร์ง่ายๆ บางอย่างด้วย”
“ข-เข้าใจแล้ว ขอบคุณมาก!”

…ถึงว่ากันว่าโลกนี้สร้างขึ้นจากเกมและนิยายที่ไนอาโลเทปพวกนั้นชื่นชอบ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ง่ายเหมือนเกมทั่วไปที่แค่ยืนดูเฉยๆ ก็เก็บเลเวลได้นะ

‘มีส่วนร่วมในการต่อสู้’ นี่ฟังดูคลุมเครือนิดหน่อย แต่ยังไงโลกนี้ก็มีประวัติศาสตร์ยาวนานกว่าหมื่นปี ไม่น่าจะปล่อยให้มีช่องโหว่ระดับทำลายสมดุลแบบเกมได้
อย่างน้อย…ถ้ามีข้อผิดพลาดแบบนั้นอยู่ ฉันคงสังเกตไม่เจอง่ายๆ แน่

จะบอกว่าต่อไปนี้ต้องลำบากกับการดิ้นรนหนีจากเลเวลต่ำๆ ก็ยังดูโลกสวยเกินไปหน่อย ถ้าเผลอพลาดเมื่อไหร่…อาจตายได้เลย
ยิ่งที่นี่คือ หลุมอเวจี โคคิวทัส ยิ่งแล้วใหญ่ ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีมอนสเตอร์อ่อนๆ พอให้ฝึกมือด้วย
ไนอาโลเทปเองก็พูดว่าที่นี่เป็นดันเจี้ยนลับด้วยสิ

ความสำคัญอยู่ที่ว่าจะเพิ่มเลเวลอย่างปลอดภัยยังไง
และมันก็ไม่เสมอไปว่าลูนาเอลจะอดทนช่วยฉันไปได้จนจบ แม้ตอนนี้เธอจะแสดงท่าทีอยากช่วยก็เถอะ แต่การฝึกแบบนี้คงต้องใช้เวลาไม่น้อย ซึ่งสำหรับเธอแล้วมันไม่มีผลประโยชน์อะไรเลย…

“ช่วงที่เลเวลนายยังต่ำอยู่ จะไม่สามารถสู้กับมอนสเตอร์ที่นี่ได้อย่างเหมาะสม ฉันจะเตรียมโกลเล็มสำหรับซ้อมให้”
“ข-ขอบคุณนะ!”

ทันใดนั้น ปัญหาใหญ่เรื่องหนึ่งก็ได้รับการแก้ไข
ม-มันทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอ!?
นึกถึงภาพที่เห็นแวบๆ ตอนแอบดูเมื่อตะกี้ มีหุ่นดินอะไรสักอย่างอยู่ในห้องด้วยนี่นา
ถ้าลูนาเอลสามารถปรับความแข็งแกร่งของมันได้ล่ะก็ มันคงเป็นตัวฝึกเก็บเลเวลชั้นยอดเลยทีเดียว

“แล้วก็…ขอให้ลงจากหีบก่อนนะ จำถุงเวทที่ฉันให้ไปได้มั้ย?”

พูดจบ ลูนาเอลก็ลุกจากเก้าอี้
ฉันรีบลุกตาม พอลูนาแอลเปิดฝาหีบออก ก็เริ่มหยิบหนังสือเล่มหนาๆ กับของประดับอีกหลายชิ้นออกมา

“นั่นอะไรเหรอ?”
“ของที่เก็บได้จากที่ หลุมอเวจี โคคิวโทส นั่นแหละ หรือไม่ก็ของที่ฉันทำขึ้นมาเอง พวกนี้ไม่มีประโยชน์สำหรับฉันแล้ว เอาใส่ถุงเวทมนตร์ไว้ได้เลยนะ”

อ๋อ…งี้นี่เอง ที่นี่มันเต็มไปด้วยไอเทมล้ำค่านี่นะ
ถ้าได้ของพวกนี้มาใช้ด้วย น่าจะช่วยให้เก็บเลเวลได้ง่ายขึ้นแน่

“เอาล่ะ อย่างแรก ฉันจะให้เล่มนี้ก่อน”

ว่าแล้ว เธอก็ยื่นหนังสือเล่มหนาสีน้ำเงินเข้มมาให้
บนปกมีวงเวทลึกลับวาดอยู่
ฉันลังเลเล็กน้อยก่อนยื่นมือไปรับ 

พอลูนาเอลพยักหน้าว่าไม่เป็นไร ฉันจึงค่อยๆ เปิดออก
…ไนอาโลเทปลงมือฝังภาษาโลกนี้ลงในหัวฉันแล้ว แต่ไม่รู้ทำไม ฉันกลับอ่านอะไรในเล่มนี้ไม่ออกเลย
จนกระทั่งพลิกไปเจอหน้าหนึ่ง

 

————————————————

【คัมภีร์ความทรงจำแห่งอะคาเซีย】《ระดับ : ตำนาน》

หนังสือที่บันทึกข้อมูลโดยละเอียดเกี่ยวกับมอนสเตอร์และไอเทมทุกชนิด

มีพลังในการตอบคำถามของผู้ถือครองอย่างแม่นยำ

————————————————

 

ฉันถึงกับตาค้าง
ดูเหมือนว่า 《คัมภีร์ความทรงจำแห่งอะคาเซีย》 จะหมายถึงหนังสือเล่มนี้จริงๆ
ที่ฉันเปิดมาเจอหน้าที่อ่านได้ก็คงเพราะ ‘คัมภีร์’ นี่มีพลังตอบสนองความต้องการของผู้ถือหนังสืออยู่

ลูนาเอลมองฉันที่กำลังอึ้งอยู่อย่างตั้งใจ สีหน้าเธอดูพอใจนิดๆ เหมือนแอบตั้งใจให้ฉันประหลาดใจ

“เอ่อ…ให้ฉันได้จริงๆ เหรอ? หนังสือนี่มันต้องมีประโยชน์กับอาจารย์มากแน่ๆ เลย…”

ถึงจะไม่เข้าใจว่าค่าระดับ ‘ตำนาน’ คือยังไง แต่ชัดเจนว่าไม่ใช่ของธรรมดาแน่
พลังของมันก็ร้ายแรงขนาดเขย่าโลกนี้ได้เลยด้วยซ้ำ
ถ้าหายากจริงๆ ขายแค่เล่มเดียวก็คงใช้กินอยู่ได้ทั้งชีวิต

“นายต่างหากที่ต้องการมันกว่า ถูกโยนลงมาที่นี่ทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรติดตัว คัมภีร์นี้จะต้องช่วยนายได้แน่ๆ”

ฉันเบิกตากว้าง
ไม่ใช่แค่คราวนี้ แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ลูนาเอลคนนี้ ไม่เคยทำอะไรเพื่อผลประโยชน์ตัวเองเลยสักครั้ง
ก็มีคนที่ช่วยเหลือผู้อื่นได้หากไม่เสียอะไรอยู่…แต่มีไม่กี่คนที่จะมอบของล้ำค่าโดยไม่ลังเลแบบนี้

“ม-ไม่ใช่ว่าฉันอยากใจดีอะไรหรอกนะ ฉันเองก็รู้จักมอนสเตอร์กับไอเทมในที่นี่แทบทั้งหมดอยู่แล้ว คัมภีร์นี่เลยไม่มีค่าอะไรสำหรับฉันแล้วน่ะ!”

พูดพลางเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เหมือนพยายามกลบเกลื่อนความใจดีของตัวเองจนเนียนไม่ออก
…เป็นคนใจดีแท้ๆ ทำไมต้องซ่อนความมีน้ำใจของตัวเองด้วยนะ…?