หลังจากตรวจสอบแร่และโลหะที่มีในร้าน《ไม้เท้าเวทมิธริล》ก็พบว่า ไม่มีแม้แต่เงาของ《แร่อดามันไทต์》หรือสิ่งที่สามารถใช้ทดแทนได้

ฉัน โพเมร่า และฟิเลีย ต้องลากตัวออกมาจากร้านนั้น ท่ามกลางสายตาคอยจับจ้องของกาเน็ตที่พยายามอ่านสีหน้าพวกเราอยู่ตลอดเวลา

ด้วยความเหนื่อยจากการเดินตระเวน แถมยังมีความรู้สึกอ่อนล้าทางใจร่วมด้วย พวกเราจึงตัดสินใจแวะกินข้าวก่อนเวลาเล็กน้อยเพื่อพักผ่อน และมุ่งเข้าไปยังร้านเหล้าแห่งหนึ่งที่เห็นอยู่ข้างหน้า

“ร้านเหล้าเหรอคะ…”

โพเมร่าพึมพำเบาๆ
คำพูดของเธอทำให้ฉันเผลอตัวเกร็งขึ้นมาทันที

“…ฉันไม่ค่อยถนัดดื่มเท่าไหร่ แล้วก็…โพเมร่าก็ เอ่อ…ถ้าเป็นไปได้ อย่าเมาอีกเลยนะ แค่มากินข้าวก็พอ”
“เอ๊ะ เอ่อ…โพเมร่า เคยเมาหนักขนาดนั้นเลยเหรอคะ…?”

โพเมร่าถามด้วยสีหน้ากังวล
ฉันตอบด้วยรอยยิ้มแห้งๆ แทนคำพูด

“นั่นมัน…แบบนี้ยิ่งคาใจเลยค่ะ…”
“…คิดว่าอย่ารู้จะดีกว่า”
“ขะ…ขนาดนั้นเลยเหรอคะ…? มะ…ไม่สิ ถ้าคานาตะซังบอกว่าอย่ารู้ งั้นก็ไม่รู้ก็ได้ค่ะ…ดูเหมือนจะทำให้ลำบากไม่น้อย ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ…”

โพเมร่าก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด
ในหัวฉันพลันนึกถึงภาพโพเมร่าที่ตอนนั้นกำลังคลอเคลียโต๊ะไม้พลางพูดเสียงร่าเริงว่า “คานาตะช้าาาาาาาง”…

…ไม่สิ ฉันขอทำเหมือนไม่เคยเห็นภาพนั้นก็แล้วกัน

“เอ่อ…ว่าแต่ เรื่องแร่นั่น คิดจะยอมแพ้แล้วเหรอคะ?”

ฉันพยักหน้าอย่างหนักแน่น

“ใช่ แล้วฉันก็พึ่งรู้เรื่องสำคัญด้วย ดูเหมือนว่าของที่สามารถหาซื้อได้ในเมืองนี้ จะมีแค่ระดับ C เท่านั้น ถ้าจะหาไอเท็มระดับสูงกว่านี้ คงต้องไปคุยกับนักผจญภัยโดยตรง หรือไม่ก็ออกไปหาด้วยตัวเอง”

ฉันยกมือขึ้นกุมหัว
น่าจะเก็บ《อีเธอร์โลหิตเทพนิรมิต》ไว้ใช้อย่างระวังกว่านี้หน่อย…

บางทีสิ่งที่ฉันทำไปอาจจะเป็นการตัดสินใจที่พลาดมหันต์ก็ได้

“อ๊ะ…ดูเหมือนว่าคานาตะซังจะไม่รู้ตัวเลยสินะคะ…”

โพเมร่าพูดพร้อมถอนหายใจด้วยแววตาเหม่อลอย

“ขอโทษด้วยนะคะ โพเมร่าน่าจะพูดให้ชัดกว่านี้ แต่เพราะคานาตะซังดูมั่นใจมาก ก็เลยคิดว่าบางทีอาจจะเป็นโพเมร่าที่เข้าใจผิดเอง…”

…ก็อย่างที่คิด จุดอ้างอิงของฉันเกี่ยวกับระดับเลเวลและไอเท็มมันพังยับหมดแล้ว
ดูท่าต้องเลิกเอามาตรฐานของ《หลุมอเวจี โคคิวทัส》มาอ้างอิงได้แล้วล่ะ

บางที ฉันคงต้องทิ้งความคิดเดิมๆ และเริ่มมองโลกใบนี้ด้วยสายตาใหม่

“แต่ถ้าไม่มี《แร่อดามันไทต์》 แบบนี้ก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อ… ฉันตั้งใจว่าจะใช้อีเธอร์เพิ่มเลเวลให้โพเมร่าน่ะ…แต่ดูเหมือนจะต้องเลื่อนออกไปเรื่อยๆ แล้วล่ะ”
“มะ…ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คานาตะซัง…ถึงไม่เพิ่มเลเวล โพเมร่าก็…คิดว่า ยังพอไหวอยู่ค่ะ…”

โพเมร่าพูดอย่างเกรงใจ

“คานาตะ อยากได้ของอะไรเหรอ?”

ฟิเลียที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้น

“อืม…อยากได้แร่หายากน่ะ แต่พอรู้ว่ามันหายากกว่าที่คิดไปสามขั้น ก็เลยไม่รู้จะไปหาได้จากไหนแล้วล่ะ”

ฟิเลียกลืนอาหารในปากลงรวดเดียว แล้วเคาะอกตัวเองด้วยท่าทางมั่นใจ

“งั้นฟิเลียจะหามาให้คานาตะเอง! นะๆ! ชื่อแร่นั่นคืออะไรเหรอ? มีลักษณะยังไง?”
“หามาให้…เหรอ?”
“เร็วๆ บอกมาเลย~!”

ฉันเอียงคอด้วยความงุนงง แต่ฟิเลียก็เร่งเสียงใส่มา

“ชื่อว่า《แร่อดามันไทต์》 เป็นหินแข็งๆ สีม่วงน่ะ…”
“เข้าใจแล้ว! ฟิเลียจะจัดการเอง!”

ฟิเลียกำหมัดแน่น แล้วตะโกน “เอ้ย์!” พร้อมเปิดมือออก

ในมือนั้น…มีแร่สีม่วงเปล่งแสงวาววับอยู่จริงๆ

อย่างน้อย รูปร่างภายนอกมันก็คือ《แร่อดามันไทต์》แบบที่ฉันรู้จัก

“เอ๊ะ เอ๋…เอ๋ーーー!?”

ฉันหลุดอุทานเสียงดังลั่น ลืมไปเลยว่านี่เป็นร้านอาหาร

“ฟิเลียเก่งใช่มั้ย!? ชมหน่อยๆ!”

ฟิเลียพูดอย่างภูมิใจสุดๆ ข้างๆ โพเมร่าก็จ้องมองฟิเลียอย่างอึ้งจนพูดไม่ออก

“คะ…คานาตะซังคะ นี่มัน…อะไรกันแน่เหรอคะ?”
“…แต่เดิม ร่างกายของฟิเลียคือก้อนของ《ทรายแห่งความฝัน》น่ะ”

《ทรายแห่งความฝัน》คือ ตัวเร่งปฏิกิริยาในตำนานของศาสตร์แปรธาตุ
เป็นสิ่งที่สามารถเปลี่ยนแปลงวัตถุสารพัดตามใจปรารถนา โดยตอบสนองต่อจิตใจของผู้ใช้งาน

ฟิเลียควบคุมพลังนั้นได้ และเคยใช้มันสร้างมังกร ลอกความสามารถของฉัน หรือแม้แต่สร้างร่างแยกออกมาด้วย

…แต่ไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะสามารถ “สร้างแร่หายาก” ขึ้นมาได้ดื้อๆ แบบนี้

มัน…สะดวกเกินไปแล้ว

“คุณลูกค้า ขอความกรุณาอย่าส่งเสียงดังในร้านด้วยค่ะ”

เมื่อฉันตื่นเต้นจนลืมสถานที่ ก็โดนพนักงานสาวเตือนเข้าให้

“…ขะ ขอโทษครับ พอดีมันตื่นเต้นไปหน่อย…”

ถึงจะกล่าวขอโทษออกไป แต่ในหัวของฉันตอนนี้ก็เอาแต่คิดถึงเรื่อง《ทรายแห่งความฝัน》เท่านั้น

หลังจากมื้ออาหารจบลง พวกเรากลับมายังห้องพักในโรงแรม และเริ่มทำการตรวจสอบ《แร่อดามันไทต์》ที่ฟิเลียสร้างขึ้น

ฉันนำหม้อที่ซื้อจากร้านค้ามาเรียงวางไว้ในห้อง หย่อนเศษแร่ลงไป แล้วเริ่มทดสอบคุณสมบัติในหลายๆ ด้าน

“เป็นไงบ้างๆ ฟิเลียช่วยคานาตะได้มั้ย?”

ฟิเลียถามเสียงใสด้วยความตื่นเต้น

“…อาจจะไม่ได้ผลน่ะ”
“มะ ไม่ได้…เหรอ…”

เมื่อได้ยินคำตอบของฉัน ฟิเลียก็ถึงกับทรุด โพเมร่าต้องรีบเข้าไปประคองไว้

“ไม่…ไม่ได้เหรอคะ? ทั้งๆ ที่คานาตะซังบอกเองว่า ฟิเลียสามารถสร้างอะไรได้ตั้งหลายอย่าง…”

“ดูเหมือนมันจะมีข้อจำกัดน่ะ สิ่งที่ฟิเลียสร้างได้ ส่วนใหญ่จะเป็นของเลียนแบบที่คุณสมบัติด้อยกว่าของจริง และถ้าของที่สร้างมีขนาดต่ำกว่าค่าหนึ่ง ก็จะสลายกลับเป็น《ทรายแห่งความฝัน》แล้วถูกฟิเลียดูดกลับเข้าไป”

ด้วยเหตุนี้ ของที่ฟิเลียสร้างจึงน่าจะไม่สามารถนำไปใช้เป็นวัตถุดิบหรือทำยาได้จริง

แม้แต่ใน《บันทึกความทรงจำแห่งอะคาเซีย》 ก็ยังแสดงให้เห็นว่าสิ่งที่ฟิเลียสร้างคือ《ทรายแห่งความฝัน》เช่นกัน

“แต่ถ้ามี《ทรายแห่งความฝัน》 ก็อาจจะใช้สร้าง《แร่อดามันไทต์》ได้”
“จริงเหรอ!? งั้นฟิเลียก็ช่วยคานาตะได้จริงๆ ใช่มั้ย!?”

ฟิเลียเปล่งประกายอย่างดีใจสุดขีด

ยังไม่สามารถสรุปได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่หากมี《ทรายแห่งความฝัน》 ก็สามารถใช้แร่ระดับล่างเป็นฐาน แล้วแปรธาตุสร้าง《แร่อดามันไทต์》ขึ้นมาได้

《ทรายแห่งความฝัน》คือสุดยอดตัวเร่งปฏิกิริยาแห่งศาสตร์แปรธาตุ
ถึงจะไม่ใช้พลังพิเศษเฉพาะตัวของฟิเลีย แต่มันก็ยังสามารถแปรเปลี่ยนคุณสมบัติของวัตถุได้กว้างมาก

แม้จะสร้าง《แร่แอดมันไทต์》ของจริงไม่ได้
แต่หากสร้างของที่มีคุณสมบัติใกล้เคียงกันมาใช้แทนได้ ก็สามารถใช้เป็นวัตถุดิบของ《อีเธอร์โลหิตเทพนิรมิต》ได้อยู่ดี

…หนทางเริ่มปรากฏขึ้นแล้ว

ปัญหาคือ การทดลองแปรธาตุพวกนั้นจะต้องใช้ เงิน จำนวนมาก…