“การให้มนุษย์เข้ามาข้างในมันทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจเลย…แต่ก็ช่วยไม่ได้สินะ”

ลูนาเอลยืนกอดอกถอนหายใจเบาๆ หน้ากระโจมผ้าซึ่งเป็นฐานที่พักของเธอ

“……ขอบคุณมากจริงๆ อาจารย์”
“ไม่ต้องเกรงใจไปหรอก สำหรับฉันแล้ว มนุษย์ก็เหมือนแมลงวันตัวเล็กๆ นั่นแหละ ถึงจะบินเข้ามาทำให้รำคาญใจ…แต่มันก็แค่นั้น”

พูดจบ ลูนาเอลก็เปิดผ้าปิดทางเข้าขึ้น พร้อมทำสีหน้าไม่สบอารมณ์
เธอหันมาชำเลืองมองฉันเป็นพักๆ แต่พอสบตาก็รีบเบือนหน้าหนี

“มีอะไรเหรอ?”

ฉันถามออกไป ลูนาเอลจึงหันกลับมามองแล้วเอาหลังบังทางเข้าอย่างจงใจ

“……ช่วยรอตรงนี้ก่อนนะ อย่าขยับไปไหนเด็ดขาด”
“……อาจารย์?”

ลูนาเอลรีบเข้าไปในกระโจมทันที จากนั้นก็มีเสียงโครมครามดังออกมา
เกิดอะไรขึ้นกันแน่น่ะ?

มีเสียงระเบิดดังตูมใหญ่ด้วย…นั่นมันชักจะไม่ปกติละ
ถึงจะบอกว่าให้อยู่เฉยๆ ก็เถอะ…

“เอ่อ…อาจารย์? เป็นอะไรรึเปล่า?”

……ฉันลองเรียกดู แต่ไม่มีเสียงตอบรับเลย
ในดันเจี้ยนที่เต็มไปด้วยมอนสเตอร์แบบนี้ การแยกจากลูนาเอลทำให้ฉันรู้สึกไม่มั่นใจเอาซะเลย
ฉันลองแนบตาไปดูผ่านช่องผ้าทีละนิด
ก็ยังถือว่าไม่ออกนอกบริเวณที่กำหนด…มั้งนะ
ก็แค่ข้ออ้างแหละ

……ลูนาเอลกำลังวุ่นอยู่กับการยัดหนังสือเล่มหนาๆ กระดูก แล้วก็ไอเทมหลายอย่างที่เกลื่อนอยู่ในห้อง เข้าไปในปากมอนสเตอร์ที่รูปร่างเหมือนกล่องสมบัติที่มีฟันแหลมคมอยู่
กล่องใบนั้นดูเหมือนจะเป็นมอนสเตอร์ที่แปลงกายได้ เหมือนกับผนังมีปากที่เคยโจมตีฉันรึเปล่านะ?
กล่องนั้นมีขอบสีทอง ประดับด้วยอัญมณี ดูหรูหราแวววาว

“ก–กินไม่ไหวแล้ว…”
“อย่าบ่นน่า รีบกินเข้าไปให้หมด จะให้แขกรอนานกว่านี้ไม่ได้”

กล่องสมบัติบ่นพึมพำ ลูนาเอลก็ดันทุรังยัดของเข้าไปไม่หยุด

ขนาดของกล่องดูไม่ได้ใหญ่นัก แต่ดูเหมือนจะใส่ของได้มากกว่าที่เห็น
มันอาจจะมีพลังแบบเดียวกับเวทที่ลูนาเอลเคยใช้—ที่เรียกว่า 《ถุงมิติ ดิเมนชันพ็อกเก็ต》
…ว่าแต่ เอาไปใส่ในนั้นแทนจะไม่ดีกว่าเหรอ?
ดูแล้วกล่องสมบัตินั่นกำลังจะตายอยู่แล้วนะ

“………”

ดูเหมือนเธอกำลังทำความสะอาดอยู่
ยังมีตุ๊กตาดินที่ดูเหมือนมนุษย์ร่างใหญ่ไร้หัวสองตัวกำลังขัดพื้นอย่างขันแข็งด้วย โกเลมล่ะมั้ง

ฉัน-ฉันทำให้เธอลำบากใจเต็มๆ เลยนี่นา!
ที่บอกว่า “มนุษย์ก็แค่แมลงวัน” นั่นมันอะไรกัน!?

ฉันมองไปทั่วห้อง
มีของตกแต่งที่ทำด้วยกะโหลกเต็มไปหมด ไม่รู้ว่าเป็นการวิจัยหรือแค่งานอดิเรกกันแน่

“จ-จะทำยังไงดี มีเตียงแค่เตียงเดียวนี่สิ ถ้าฉันนอนพื้นก็คงแปลกๆ แต่จะให้หมอนั่นนอนพื้นคนเดียวก็ใช่ที่ แล้วแบบนี้ควรทำยังไงถึงจะดูเป็นธรรมชาติดีล่ะ?”
“ข้าเป็นแค่กล่องนะ จะให้ช่วยคิดมันก็…”
“เรียกตัวเองว่า ‘มิมิก’ ทั้งที ก็ควรรู้เรื่องจิตวิทยามนุษย์หน่อยสิ!”

โห…ทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้เหตุผลสุดๆ

“นอนด้วยกันไปเลยเป็นไง?”
“พ-พูดบ้าอะไรออกมาน่ะ! อยากโดนทุบแหลกเหรอ?!”

ลูนาเอลหน้าแดงก่ำ ยกแขนขึ้นสูง วงเวทปรากฎขึ้นกลางอากาศ

“จ-ใจเย็นก่อนเจ้านาย!”
“เวทมิติขั้นที่สิบเก้า 《ระเบิดมหาแรงโน้มถ่วง กราวิเบิร์น》……!”

เธอชี้นิ้วไปยังกล่องสมบัติ
ตอนนั้นเอง สองโกเลมก็หยุดขัดพื้น แล้วรีบกระโจนเข้ามากดลูนาเอลไว้ทั้งสองด้าน

“ปล่อยนะ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”
“ถ้าใช้เวทนั้น ไม่ใช่แค่ข้าที่จะพังหรอก กระโจมนี้ได้ปลิวหายหมดแน่! ใจเย็นก่อนเจ้านาย!”

เวทนั่นอันตรายร้ายแรงขนาดนั้นเลยสินะ

“ก็เข้าใจนะว่าตื่นเต้นเพราะมีแขกคนแรก…แต่เจ้านายก็เป็นอันเดดแล้ว อย่าคาดหวังอะไรแปลกๆ เลย…อ๊ะ”

ฉันสบตากับกล่องสมบัตินั่น
ไม่สิ ถึงกล่องจะไม่มีตา แต่ฉันรู้สึกได้ชัดเลยว่าเราสบตากันอยู่
ฉันก้มหัวนิดๆ แล้วรีบถอยห่างจากทางเข้าอย่างเงียบเชียบ
…อะ เอาเป็นว่า ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

ผ่านไปสิบกว่านาที ลูนาเอลก็เดินออกมาจากกระโจมด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ปั้นหน้านิ่งเก่งจริงๆ

“ในกระโจมของฉันมีมานาที่เป็นพิษสำหรับมนุษย์อยู่ ฉันแค่กำจัดมันออกไปเท่านั้น ฉันก็ไม่ได้สนหรอกว่านายจะตายมั้ย แค่ขืนปล่อยให้นายตายอยู่ในนั้น มันจะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากสำหรับฉันมากกว่า”
“อ-อ้อ ขอบคุณนะ……”

ข้อแก้ตัวมันหละหลวมไปหน่อยมั้ง
เสียงโวยวายที่ได้ยินเมื่อกี้จะอธิบายว่ายังไงล่ะ?
ที่จริง ไม่ต้องแอบมองก็ได้ยินดังออกมาด้วยซ้ำ…

“เชิญเข้ามาข้างในได้เลย”
“ข-ขอบคุณนะ ขออนุญาตนะครับ……”

ฉันก้าวตามเธอเข้าไป แต่ลูนาเอลก็หยุดแล้วกันฉันไว้ตรงทางเข้าอีกครั้ง

“อุ, ขอเวลาสักเดี๋ยว…แค่ตื่นเต้น…เปล่าๆ ไม่ใช่แบบนั้น…”
“อ๋อ เข้าใจแล้ว จะรอละกันนะ”

……คงเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอให้มนุษย์เข้ามา เลยยังไม่พร้อมทางจิตใจ
แล้วทำไมต้องพยายามกลบเกลื่อนแบบประหลาดๆ ด้วยนะ?
พูดมาตรงๆ ยังจะดีกว่าอีก ทั้งตัวฉันและเธอจะได้สบายใจกว่านี้
และจริงๆ ฉันก็พอรู้แล้วล่ะว่า เธอไม่ได้รังเกียจมนุษย์จากใจจริงเลย

เมื่อเข้าไปในกระโจม ภายในดูสะอาดหมดจดกว่าตอนฉันแอบมองเข้ามาซะอีก
ไม่สิ…มันสะอาดเกินไปต่างหาก
เหมือนกลัวว่าฉันจะตกใจหรือไงก็ไม่รู้ เครื่องตกแต่งกะโหลกหายไปหมด เบาะนอนก็เหมือนจะไม่เคยมีมาก่อน
ทั้งที่กล่องสมบัตินั่นดูเหมือนจะถึงขีดจำกัดแล้วแท้ๆ ยังจะถูกยัดของเพิ่มเข้าไปอีกเหรอ…

ดูเหมือนเธอจะตัดสินใจว่า ถ้าไม่มีที่นอนตั้งแต่แรกก็จะไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ จึงเลือกทางออกหลุดโลกแบบนี้
ปะ-เป็นงั้นไป… ทั้งที่แค่เอาไว้เหมือนเดิมตามปกติก็ได้แท้ๆ……

โกเลมหินสองตัวและกล่องสมบัติก็นั่งนิ่งเหมือนเป็นของตกแต่งในมุมห้อง
……แต่กล่องนั่น ฉันว่าเราสบตากันอีกแล้วนะ…

“ตกใจที่มันดูโล่งเหรอ？พอเป็นลิชแล้ว สามัญสำนึกแบบมนุษย์ก็เริ่มลดลงน่ะ”
“อ๋อ……อย่างนั้นเองเหรอ”

โกหกหน้าตายเฉยเลย ทั้งที่ปลูกดอกไม้เอาไว้ แล้วก็ทำรูปปั้นแมวแบบนั้นไว้แท้ๆ
จริงๆ แล้วฉันรู้สึกผิดด้วยซ้ำ อยากให้เธอใช้ชีวิตแบบปกติเหมือนที่เป็นมากกว่า
บางทีฉันควรต้องเป็นฝ่ายพูดออกไปชัดๆ เองแล้วล่ะ

ฉันหันไปมองกล่องสมบัติ มันเหมือนจะส่งยิ้มให้ด้วยการเผยเขี้ยวเบาๆ
…แต่พอโดนลูนาเอลถลึงตาใส่ มันก็รีบหุบเขี้ยวลงทันที
จ-เจ้ากล่องนี่…น่ารักใช้ได้เลยแฮะ

โนเบิล มิมิก