“ขอบคุณมากนะเควินซัง ที่อุตส่าห์พามาจนถึงที่นี่”

ฉันเอ่ยขอบคุณชายที่เดินนำหน้า ซึ่งอาสาพาฉันเที่ยวชมเมืองมานาลาร์ค
เขาชื่อ เควิน เราแนะนำตัวกันระหว่างทาง

“ไม่เป็นไรหรอก ก็ไหนๆ นายก็ตั้งใจจะไป《ไม้เท้าเวทมิธริล》นี่นา แสดงว่าเป็นจอมเวทระดับสูงใช่เล่น จะผูกมิตรไว้ก็ไม่เสียหายหรอก”

เควินหันมายิ้มกวนใส่ฉัน
เป็นรอยยิ้มที่ทำให้รู้สึกไม่ค่อยดีนัก

“ฮะๆ…ถ้ามีโอกาสตอบแทนได้ก็ยินดีเลย…”
“ล้อเล่นน่า อย่าทำหน้าตึงไปหน่อยเลย”

เควินหันกลับไปข้างหน้าอีกครั้งหลังมองฉันยิ้มเยาะด้วยความพอใจ
ถึงจะดูมีมุมเหน็บแนมอยู่บ้าง แต่เขาก็น่าจะเป็นคนดี…มั้ง?

ไม่สิ ยังลังเลอยู่นิดหน่อย แต่ถ้ามัวแต่ระแวงจนรับน้ำใจใครไม่ได้เลย ก็คงไม่ใช่เรื่องดี

…มั้งนะ

“คะ คานาตะซังคะ…เอ่อ เควินซัง…เขาไว้ใจได้จริงเหรอคะ? โพเมร่ารู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อยน่ะค่ะ…”

โพเมร่าเอียงตัวมากระซิบที่ข้างหู
ฉันหัวเราะแห้งกลบเกลื่อนขณะเธอชำเลืองมองเควินอย่างกังวล

…คงไม่เป็นไรหรอก

ยังไงตอนนี้ก็อยู่ในเมืองใหญ่ ไม่ได้เดินไปทางที่เปลี่ยวหรือผิดสังเกต

แถมฉันแอบใช้《เช็กสเตตัส》ดูเขาระหว่างทางแล้ว
เขาก็เป็นแค่นักผจญภัยทั่วไป ไม่มีพลังอะไรน่ากลัว
ดูยังไงก็ไม่ใช่คนที่มีเบื้องหลังอันตราย

ไม่น่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงได้

ในที่สุด เราก็มาถึงหอคอยสูงสีขาวที่ดูสง่างาม

“ถึงแล้ว ที่นี่แหละ 《ไม้เท้าเวทมิธริล》…จะเรียกว่าหัวใจของเมืองมานาลาร์คก็ไม่ผิดนะ ชั้นใต้ดินกับชั้นสองขึ้นไปห้ามคนทั่วไปเข้า”

ตัวอาคารเป็นหอคอยทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า ด้านบนติดนาฬิกาเรือนใหญ่
รอบๆ นั้นมีลวดลายคล้ายเทพธิดาประดับไว้

“นี่คือ…ที่แห่งนั้นจริงๆ สินะ บรรยากาศ…ดูขรึมขลังมากเลยค่ะ”

ที่ทางเข้า มีรูปปั้นกริฟฟินสีเงินสองตัวตั้งตระหง่าน
แม้จะเรียกว่าเป็น “ร้าน” แต่บรรยากาศกลับไม่ใช่เลย
ดูหรูหราและสูงส่งเกินกว่าจะเป็นสถานที่ค้าขายธรรมดา

ที่สำคัญ แทบไม่เห็นคนเข้าออกเลย

…แบบนี้เราจะเข้าไปจริงๆ เหรอ?

แค่ยืนตรงนี้ก็รู้สึกเหมือนตัวเองไม่คู่ควรแล้ว

พูดตามตรง มันรู้สึก “ไม่เข้าพวก” อย่างแรง

แม้ตอนเข้า《วิทช์ริง》จะรู้สึกเกร็ง แต่ที่นี่มันคนละระดับเลย

ที่นี่ไม่ใช่ร้านขายของทั่วไปแน่นอน
มันคือสถานที่ที่แนวหน้ากลุ่มวิจัยเวทมนตร์จากที่อื่นยังต้องก้มหัวเข้ามาเจรจาด้วย

…ก็เถอะ ถึงจะดูน่ากลัว แต่ถ้าอยากได้ของจริง ที่นี่ก็น่าจะมีสิ่งที่เราต้องการอยู่

ฉันหันไปมองข้างหลังแวบหนึ่ง
โพเมร่ากำลังจ้องหอคอยอย่างหวาดหวั่น เหมือนอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ทันที

…ฉันเองก็พูดตรงๆ ว่า ไม่อยากเข้าเลย

“ว้าว～ สวยจัง! น่าเที่ยวสุดๆ เลย!”

มีเพียงฟิเลียคนเดียว ที่อาการดีขึ้นแล้ว และกำลังตื่นตาตื่นใจกับที่นี่ด้วยแววตาเปล่งประกาย

“อ้าว? ไม่เข้าไปล่ะ?”

เควินถามขึ้น
โพเมร่าเงียบกริบ แต่สายตากำลังส่งสัญญาณชัดเจนว่า “อย่าเข้าไปนะคะ!”

“มะ ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ”
“ก็นั่นสิ ใช่มั้ย? ฉันอุตส่าห์พามาถึงที่ขนาดนี้แล้วนะ”

เควินพูดพร้อมรอยยิ้มคล้ายล้อเล่น
แต่แววตาของเขาดูไม่ตลกเลย…น่ากลัวด้วยซ้ำ

โพเมร่ายังคงใช้สายตาพูดว่า “ขอร้องล่ะ ปฏิเสธไปเถอะค่ะ”
ฉันเบือนหน้าหนีจากเธอ

“…งั้นผมลองขอแค่เข้าไป ชม ภายในได้ไหมครับ”
“แน่นอน ก็ไหนๆ มาถึงแล้วนี่นา ฉันจะพาไปส่งถึงหน้าประตูเลย”

เควินยิ้มมุมปากอย่างน่าหมั่นไส้

“คะ คานาตะซังคะ! ที่นี่มันมีบรรยากาศแบบ ‘ห้ามเข้าเด็ดขาด’ ชัดๆ! เขาน่ะ…กำลังจะทำให้คุณกลายเป็นตัวตลกนะคะ! โพเมร่า…รู้สึกแบบนั้นจริงๆ ค่ะ”

โพเมร่าเดินมาเกาะแขนผม กระซิบเสียงเบา

“…ขอโทษที พอดีฉันรู้สึกว่า ปฏิเสธตรงๆ มันก็ใจร้ายไปหน่อย ถ้าเขาแค่หวังดีจริงๆ ล่ะ…”
“ไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอกค่ะ!”
“รู้น่า…ฉันก็พอจะเดาออก แต่จะให้เดินหนีออกมาเฉยๆ ก็รู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้… ไม่รู้จะพูดยังไงให้จบดีน่ะ”

โพเมร่าทำหน้าเซ็ง พร้อมกับมองผมด้วยสายตาอึ้งๆ

“คานาตะซัง…เป็นคนโดนชักจูงง่ายกว่าที่คิดนะคะ…”
“…ขอโทษจริงๆ งั้น ฉันจะเข้าไปคนเดียวก็ได้ เธออยู่รอแถวนี้…”
“ไม่ค่ะ ถ้าคุณจะเข้าไป โพเมร่าก็จะไปด้วย”
“ขอบคุณมาก…จริงๆ นะ”

ฉันโค้งให้โพเมร่าเล็กน้อย
เควินยังคงยืนยิ้มกวนๆ อยู่ แต่พอฉันเงยหน้าขึ้น เขาก็เบือนหน้าไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ฟิเลียอยากจับรูปปั้นจัง～ แต่จะโดนดุมั้ยน้า～”

มีเพียงฟิเลียเท่านั้นที่ยังสนุกสนานราวกับมาเที่ยวสวนสนุก

พวกเราก้าวผ่านรูปปั้นกริฟฟิน แล้วค่อยๆ เปิดประตูเข้าไป

ข้างใน มีหญิงสาวสวมชุดคลุมสีเทายืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ ที่ชุดมีลวดลายเหมือนคทา สงสัยจะเป็นเจ้าหน้าที่ของ《ไม้เท้าเวทมิธริล》

“…เอ่อ เป็นบุคคลทั่วไปหรือคะ?”

เธอมองเสื้อผ้าของพวกเราที่ไม่เข้ากัน แล้วถามอย่างไม่ไว้ใจ

“อ้อ ผมแค่ตามมาเฉยๆ ครับ”

เควินถอยหลังไปสองก้าว ทำหน้าประจบประแจง

พอเธอได้ยินเควินพูด ก็หรี่ตาด้วยความรำคาญ
แล้วหันมามองหน้าผมกับโพเมร่าและฟีเรีย ก่อนจะถอนหายใจอย่างหมดอารมณ์

…ฉันยังแอบหวังอยู่ว่าเควินอาจแค่หวังดี
แต่จากท่าทีตอนนี้ ก็ชัดแล้วว่าเขาจงใจพาเรามา “ขายขี้หน้า”

และในตอนนั้นเอง ฉันก็อยากจะเดินออกจากที่นี่ทันทีเลยจริงๆ…