ฟิเลียที่วิ่งนำหน้าไป ยื่นมือทั้งสองข้างขึ้นเล็งไปยังนักเวทที่ยืนอยู่บนหลังคา

“ฟิเลียจัง ใจเย็นก่อน!”

ฉันตะโกนเรียก แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ฟังเลย
สีหน้าของฟิเลียเปลี่ยนไปจากความร่าเริงตามปกติ กลายเป็นแววตาเคร่งเครียดระคนระวังอย่างชัดเจน

“ปั๊กคุนโจ!”

ฟิเลียปรบมือทั้งสองข้างพร้อมกัน
หลังคาที่นักเวทยืนอยู่เริ่มยกตัว บิดเบี้ยว ก่อนจะกลายเป็นใบหน้าของยักษ์สีแดงน้ำตาล

เป็นพลังของ《ทรายแห่งความฝัน》ที่ฟิเลียควบคุมอยู่
ฉันไม่คิดเลยว่าจะสามารถใช้พลังขนาดนั้นได้ในพื้นที่กว้างและแบบฉับพลันขนาดนี้

ใบหน้ายักษ์ที่แหงนมองท้องฟ้า อ้าปากออกอย่างรวดเร็ว แล้วก็ปิดลง คล้ายจะกลืนกินนักเวทเข้าไป

“จับได้แล้ว!”

ฟิเลียพูดแบบนั้น — แต่ไม่ใช่
ชั่วพริบตาเดียว นักเวทกลับเบี่ยงตัวเข้าไปในจุดบอดของยักษ์
แม้แต่ฉันยังเกือบมองตามไม่ทัน

จากมุมมองของฟิเลีย คงเห็นว่าที่ยักษ์กลืนไปคือร่างของนักเวทแน่นอน

“ฟิเลียจัง! รีบสลายยักษ์นั่นเดี๋ยวนี้เลย!”

นักเวทยื่นแขนออกมาจากแขนเสื้อ แล้วกัดถุงมือเพื่อดึงมันออก
จากนั้นก็ใช้สองนิ้วจิ้มลงไปที่หน้าของยักษ์

ยักษ์สะท้านและชะงักไปเหมือนโดนทำให้เป็นอัมพาต
ร่างของฟิเลียเองก็สั่นสะเทือนไปทั้งตัวและเกือบล้มลง ฉันจึงรีบเข้าประคองไว้

“อืม…ขอโทษนะ คานาตะ…ฟิเลีย…ล้มเหลว…”

เธอพูดด้วยเสียงอ่อนล้า ใบหน้าเวียนหัว
ไม่มีแรงแม้แต่น้อย

ทั้งร่างของยักษ์และฟิเลียก็คือ “ตัวตน” เดียวกัน
ถึงจะแยกร่างได้ แต่ค่าพลัง HP และ MP ก็ยังเชื่อมโยงกันอยู่ — ฉันได้เรียนรู้สิ่งนี้จากตอนสู้กับ “โซโรฟิเลีย”

แสงสีรุ้งโปรยปราย ก่อนที่ใบหน้ายักษ์สีแดงน้ำตาลจะหดกลับกลายเป็นหลังคาธรรมดา
ผู้คนในเมืองที่ได้ยินเสียงอึกทึกต่างตะโกนตกใจ ขณะมองดูภาพนั้นและเงาของนักเวทบนหลังคา

“คะ คานาตะซัง…ฟิเลียจังไม่ได้เป็นคนที่เลเวลสูงมากๆ เหรอคะ…?”

โพเมร่าถามด้วยเสียงสั่น

ฟิเลีย…มีเลเวลอย่างน้อย 1800
แต่นักเวทคนนั้น แข็งแกร่งกว่าฟิเลียอย่างชัดเจน

ยิ่งกว่านั้น เขายังดูรู้ด้วยว่าการทำลายร่างกายของ《ทรายแห่งความฝัน》ไม่ค่อยได้ผล เลยใช้เทคนิคประหลาดบางอย่างทำให้ร่างของฟิเลียสั่นสะเทือนจนไม่สามารถขยับได้

ไม่รู้ว่าเขารู้จักพลังนี้อยู่แล้ว หรือแค่ใช้เทคนิคเล่นๆ…แต่ยังไงก็แน่นอนว่าเป็น “ผู้แข็งแกร่ง”

นักเวทสวมถุงมือกลับ แล้วมองฉันอีกครั้ง
จากนั้นกระโดดเตะหลังคาแล้วหายตัวไป

ฉันก้มลงมองฟิเลียที่อยู่ในอ้อมแขน
แม้ร่างจะชา แต่ไม่เห็นบาดแผลหรือความเสียหายใดๆ

“…ขอโทษนะ ฟิเลียจัง…โพเมร่า รบกวนดูแลฟิเลียให้ที! ฉันจะ…จะลองตามหานักเวทคนนั้นดู!”

ฉันฝากฟิเลียที่ขยับไม่ได้ไว้กับโพเมร่า

“ฟะ ฟะ ฟิเลียจัง ฝากไว้กับโพเมร่าเหรอคะ!?”

โพเมร่ารับตัวเธอไว้ทั้งงุนงงทั้งตกใจ

“มะ ไม่สิ…อีกอย่าง คนคนนั้นแสดงความเป็นศัตรูกับพวกเราจริงๆ หรือเปล่าคะ? จากที่เห็นเหมือนฟิเลียจังเป็นฝ่ายเริ่มก่อน แล้วก็โดนสะกัดเอาง่ายๆ น่ะค่ะ…”

ยังตอบเรื่องนี้ไม่ได้แน่ชัด
แต่ถ้าเขาต้องการจะทำร้าย ก็คงทำไปแล้ว
การที่เขาแค่ทำให้ฟิเลียขยับไม่ได้ อาจแปลว่าไม่ได้มีเจตนาเป็นศัตรูก็ได้

พูดตรงๆ ฉัน “คุ้นหน้า” เขาอยู่เหมือนกัน
ส่วนสูงกับผมที่ยาว…เหมือนกับ ลูนาเอล มาก

ระยะห่างมันไกลเกินกว่าจะเห็นปลายผมสีแดงที่เป็นเอกลักษณ์
แต่ถ้าเป็นลูนาเอล ก็สามารถอธิบายได้ทั้งเรื่องพลังที่น่ากลัว และเหตุผลที่ฟิเลียออกอาการระวังทันที

ถ้าฟิเลียสัมผัสถึงพลังจากยมโลกและเวทมนตร์ระดับสูงของลูนาเอลได้ ก็ไม่น่าแปลกใจที่เธอจะรีบโจมตีก่อน

…แต่เธอก็พูดไว้ชัดนักหนาแล้วนี่ว่า ไม่อยากออกจากเขาวงกตใต้ดิน
จะมาโผล่ข้างนอกแบบนี้ง่ายๆ ไม่น่าใช่

จะให้เชื่อว่าเธอซึ่งใช้ชีวิตใต้ดินมากว่าพันปี อยู่ดีๆ ก็มีธุระอะไรในเมืองตอนนี้เนี่ยนะ?

ถ้าออกมาได้ง่ายขนาดนั้น ก็อยากให้ออกมาด้วยกันกับผมตั้งแต่ตอนนั้นแล้วด้วยซ้ำ…

แต่ถึงจะมีบางอย่างไม่เข้ากัน ก็ต้องยอมรับว่า “บรรยากาศ” ของเขาช่างคล้ายกับลูนาเอลเหลือเกิน

ฉันรีบวิ่งไปที่ตึกที่นักเวทยืนอยู่
แต่รู้สึกไม่ได้ถึงพลังอะไรอีกแล้ว

…ไม่รู้เลยว่าเขาหายไปทางไหน

“เมื่อกี้…เหมือนมีใครแปลกๆ ยืนอยู่บนหลังคาใช่มั้ย? หายไปไหนแล้วล่ะ?”
“หรือว่าเป็นการต่อสู้กันของนักผจญภัย?”

ผู้คนรอบๆ เริ่มซุบซิบกัน
ดูเหมือนพวกเขาก็เห็นนักเวทคนนั้นเช่นกัน แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาหายไปทางไหน

ฉันแตะเท้ากับกำแพงใกล้ๆ แล้ววิ่งขึ้นไปบนหลังคา
แต่เมื่อมองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นร่องรอยของนักเวทคนนั้นอีกเลย
ไม่เหลือแม้แต่เค้าโครงของพลัง

“…ไม่ใช่ลูนาเอลสินะ”

ฉันพึมพำกับตัวเองบนหลังคา

ถ้าเป็นลูนาเอลจริง ก็ไม่น่ามีเหตุผลอะไรที่จะหลบหน้าฉันหรือหลบหนีไปแบบนั้น
เธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะตามฉันมาถึงเมืองนี้เช่นกัน

ถึงจะรู้สึกว่าคล้าย แต่ชุดคลุมเวทมนตร์แปลกประหลาดแบบนั้น ลูนาเอลก็ไม่เคยใส่
บางทีฉันอาจแค่คิดถึงเธอมากไป เลยไปเชื่อมโยงอะไรเล็กน้อยเข้ากับตัวเธอโดยไม่รู้ตัว

แต่ถึงอย่างนั้น ถ้าคนคนนั้นไม่ใช่ลูนาเอลจริง ก็เท่ากับว่าเพิ่งมาถึงเมืองเวทมนตร์แท้ๆ ก็ถูกผู้ที่แข็งแกร่งกว่าโซโรฟิเลียจับตามองเข้าให้แล้ว

ไม่รู้ว่าเป็นศัตรูแน่ชัดหรือเปล่า แต่ก็เหมือนกำลังจะถูกลากเข้าเรื่องยุ่งยากเข้าแล้ว

น่าจะรีบเข้าไปใกล้กว่านี้หน่อย แล้วใช้《เช็คสเตตัส》ดูระดับพลังซะก่อนไปแล้ว

ยังไงสักวัน ฉันก็คงได้เผชิญหน้ากับนักเวทคนนั้นอีก
บางทีเขาอาจแค่สนใจความแปลกของฟิเลียเลยออกมาสังเกตเฉยๆ ก็ได้

นักผจญภัยที่ชื่อ อัลเฟรด ที่ฉันเจอในเมืองนี้เคยบ่นว่า อยากเจอระดับ S แห่งนครเวทมนตร์ดู แต่ดูเหมือนจะเกษียณไปแล้ว — หรือว่านักเวทเมื่อกี้จะเป็นคนนั้น?

“เฮ้ย เมื่อกี้มีคนวิ่งขึ้นกำแพงด้วยความเร็วเหนือมนุษย์ใช่มั้ย!?”
“ไม่หรอก คงตาฝาดน่า”
“แต่ตรงนั้นมีรอยเท้าอยู่นะ…”

เสียงสนทนาดังมาจากด้านล่าง

แย่แล้ว…ฉันมัวแต่คิดว่าอาจเป็นลูนาเอลเลยพุ่งมาซะดื้อๆ แบบไม่คิดหน้าคิดหลัง
แบบนี้ถ้าเด่นเกินไป ก็จะถูกพวกตัวอันตรายอื่นๆ มาจับตามองอีกแน่

“《ชอร์ทเกต》”

ฉันร่ายเวทสร้างวงเวท แล้วหายตัวจากหลังคาลงด้านล่าง
ถึงจะไม่ลงเป๊ะกับพื้น แต่ก็พอเบรกตัวลงได้ปลอดภัย
จากนั้นก็รีบเดินกลับไปหาโพเมร่ากับฟิเลียทันที