ฉันพาโพเมร่ากับฟิเลียมาที่ร้านหนึ่งที่ขายไอเทมเวทมนตร์โดยเฉพาะ

ภายในร้านตกแต่งอย่างหรูหรา ไอเทมต่างๆ อย่างสร้อยคอถูกจัดแสดงไว้ในตู้กระจกอย่างแน่นหนา

ชายหญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวดีซึ่งดูเป็นพวกชนชั้นสูงเดินไปมาเต็มไปหมด ทำให้พวกเรารู้สึกไม่ค่อยเข้ากับบรรยากาศสักเท่าไร

“ค-คานาตะซัง…เอ่อ…ไม่น่าต้องมาถึงร้านแบบนี้ก็ได้มั้ยคะ…โพเมร่ารู้สึกว่าเราดูแปลกแยกจังเลย…”

โพเมร่าแอบเดินหลบอยู่หลังฉันพลางเหลียวมองไปรอบๆ อย่างไม่สบายใจ

อยากจะบอกว่าไม่ต้องคิดมากก็ได้…แต่เอาเข้าจริง ฉันเองก็รู้สึกแอบเกร็งเหมือนกัน

บางคนมองมาทางเราพลางกระซิบกระซาบเหมือนจะหัวเราะเยาะ บ้างก็ทำหน้าเหยเกแล้วเดินหนีไปยังอีกชั้นทันที

…ดูท่าเราคงต้องรีบๆ ออกไปจากที่นี่จะดีกว่า

แต่ฉันอยากได้วัตถุดิบของ “อีเธอร์โลหิตเทพนิรมิต” ให้ได้จริงๆ

ที่จริงก่อนจะมาที่นี่ ฉันก็ไปลองดูมาสามร้านแล้ว แต่ไม่มีที่ไหนพอจะมีวี่แววเลยสักร้าน

ฉันเลยลองถามพนักงานร้านก่อนหน้านี้ว่าในย่านนี้มีร้านที่ใหญ่และของครบกว่านี้ไหม แล้วก็ได้คำแนะนำให้มาที่ ร้าน “วิทช์ริง” แห่งนี้

ดูเหมือนจะเป็นร้านระดับหรูที่เน้นกลุ่มลูกค้าระดับสูง จนดูเหมือนว่าพวกเราไม่ได้รับการต้อนรับเท่าไหร่

…รีบหา แล้วรีบออกจะดีที่สุด

“ว้าววว! สวยจังเลย!”

มีเพียงฟิเลียเท่านั้นที่ดูไม่เกร็งเลยสักนิด

พอเธอทำท่าจะวิ่งเข้าไปหาของ ฉันก็รีบคว้าแขนเธอไว้ทันที

“ที่นี่ทำแบบนั้นไม่ได้นะ! เดี๋ยวจะมีปัญหาเอานะ!”

ฉันรีบกระซิบเตือนเธอเบาๆ

เสียงหัวเราะแผ่วๆ ดังมาจากรอบด้าน

…ให้ฟิเลียกับโพเมร่าไปรอข้างนอกน่าจะดีกว่ามั้งเนี่ย

จู่ๆ ก็มีเสียงกระแอมดังขึ้น

พอเงยหน้าขึ้นดูก็เห็นหญิงสาวผมสีเขียวเข้มเกือบดำ สวมแว่น ยืนอยู่ตรงหน้าเรา

เธอสวมชุดคลุมสีคราม และกลัดเข็มกลมสีทองที่ฝังคริสตัลสีน้ำเงินไว้

“ดิฉันชื่อ รีวา เป็นพนักงานของร้าน วิทช์ริง ค่ะ”
“ขอโทษครับ ถ้าพวกเราทำเสียงดังรบกวน…”

ฉันรีบก้มหัวขอโทษ รีวาถอนหายใจแรงอย่างไม่ปิดบัง

“ต้องขออภัยที่ทำให้ลำบากมาถึงที่นี่ค่ะ…แต่ดิฉันไม่คิดว่านักผจญภัยเร่ร่อนอย่างพวกคุณ จะเข้าใจถึงคุณค่าที่แท้จริงของไอเทมที่เรามีได้หรอกนะคะ ที่นี่คือร้านที่เตรียมของไว้ให้สำหรับผู้ที่ศึกษาศาสตร์เวทอย่างลึกซึ้งในนคร มานาลาร์ค แห่งนี้”

รีวาชี้ไปที่ตู้กระจก พลางพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญชัดเจน

“ไม่ลองไปร้านของชำทั่วไปดูล่ะคะ? พวกคุณน่ะ แค่นั้นก็น่าจะเพียงพอแล้วนี่นา”
“…คือว่า ผมมีของที่อยากได้จริงๆ อยู่น่ะครับ”
“ของที่อยากได้? เหอะ อะไรล่ะคะนั่น?”

รีวาพูดด้วยท่าทีไร้ความสนใจสุดขีด

“คือ…ผมอยากได้ แร่บางอย่าง ครับ”

ฉันอยากได้ “แร่อดาแมนไทต์” ซึ่งมีระดับ S ไว้ให้ได้จริงๆ

อีกอย่างอย่าง “หยดน้ำแห่งวิญญาณพฤกษา” ถ้าไม่เจอ ยังพอมีวิธีไปหาเอาเองได้

แต่ แร่อดาแมนไทต์ นี่สิ…ไม่รู้เลยว่าจะหาได้จากที่ไหนบนโลกนี้

“แร่เหรอ…แร่สินะ…”

รีวาหันซ้ายขวาสำรวจเล็กน้อย แล้วหันหลังให้พวกเรา

“ตามมาค่ะ”

ฉันก้มหัวเบาๆ แล้วเดินตามรีวาไป

โพเมร่าทำตัวเล็กลงเดินตามหลัง ส่วนฟิเลียก็เดินตามอย่างตื่นเต้นร่าเริง

“ก็แน่ล่ะค่ะ ถึงจะเป็นคนหยาบคาย ไม่รู้โลก หรือกระทั่งก็อบลิน ถ้ามาในฐานะลูกค้า วิทช์ริง ก็จะต้องได้รับการปฏิบัติอย่างเหมาะสม…หากคุณยืนยันจะเลือกที่นี่จริงๆ ดิฉันก็จะรับหน้าที่อย่างเต็มที่ค่ะ…”

รีวาบ่นพึมพำพลางเดินนำไป

…พูดจาเหมารวมเราเป็นพวกเดียวกับก็อบลินเนี่ย มันไม่หยาบคายเกินไปหน่อยเหรอ?

ในที่สุดรีวาก็หยุดที่หน้าตู้แสดงผลึกอีกตู้หนึ่ง

“ช่วยดูแร่ในตู้นี้หน่อยค่ะ”

เมื่อฉันมองตามไป ก็เห็นหินกลมๆ สีฟ้าอมขาวเรืองแสงอยู่

ขนาดประมาณเหรียญห้าสิบเยนของญี่ปุ่น

“นี่คือ…”
“บลูมูน ใช่มั้ยครับ?”

เป็นหินเรืองแสงสีฟ้าขาวนั่นแหละ

ฉันเคยเห็นมันกลิ้งอยู่เกลื่อนใน โคคิวทัส มาก่อนแล้ว

เคยโดนก้อนยักษ์ขนาดสิบเมตรวิ่งทับมาครั้งหนึ่งด้วยซ้ำ…

“คะ…คุณรู้จักมันด้วยเหรอคะ งั้นก็ดีเลยค่ะ อย่างที่บอกค่ะ ร้านเราขายเฉพาะของหรูหราราคาแพงเท่านั้น เพราะฉะนั้นของที่คุณต้องการก็คงจะ…”
“ถ้าจำไม่ผิด…ระดับ D ใช่ไหมครับ ไอ้นี่น่ะ? แล้วมันมีอะไรเป็นพิเศษงั้นเหรอครับ?”
“…………”

รีวาเงียบสนิท สีหน้าบูดเบี้ยวทันตา

…รู้สึกไม่ดีแฮะ

อย่าบอกนะว่า ของที่ร้านนี้มี ก็มีแต่ไอเทมระดับ D หรือใกล้เคียงเท่านั้นน่ะ?

ความเป็นไปได้นั้นฉันก็เคยคิดไว้แว้บๆ

เพราะโลกนี้มันมีช่องว่างระหว่างระดับล่างกับระดับสูงแบบสุดขั้ว

ทั้งระดับคน เวทมนตร์ หรือแม้แต่ไอเทม ก็มีช่องว่างแบบเดียวกันทั้งนั้น

ถ้าร้านนี้ยังไม่มีอีก งั้นก็เท่ากับว่า ฉันไม่มีทางได้ แร่อดาแมนไทต์ แล้ว

แบบนั้นลำบากแน่

“คือ…ผมไม่ได้ต้องการไอ้นี่น่ะครับ อยากได้ของระดับสูงกว่านี้นิดหน่อย…”
“หา?”

รีวาขมวดคิ้วแน่น

“ปะ-เปล่านะครับ ผมแค่คิดว่า ถ้ามี ก็คงจะดีเท่านั้น ไม่ได้หมายความว่าไม่พอใจร้านหรืออะไร…”
“สวยมากเลย! คานาตะ! ฟิเลียอยากได้อันนี้! เท่สุดๆ!”

ฟีเรียชี้ไปที่สร้อยคอข้างๆ ก้อน บลูมูน

มันประดับด้วยบลูมูนพอดี

“ถ้าแค่นี้ จะซื้อให้ก็ได้หรอก…”

พอฉันก้มไปใกล้ๆ ถึงได้เห็นป้ายราคาอยู่หน้าตู้

เขียนไว้ว่า “สามแสนสี่หมื่นโกลด์”

“หา!? ของแบบนี้ ราคาขนาดนี้เลยเหรอ!? ทั้งที่เป็นแค่ บลูมูน แท้ๆ!?”

ฉันตกใจจนต้องยื่นหน้าติดตู้

ถ้าจ่ายสามแสนสี่หมื่นโกลด์ไปตอนนี้ เงินเก็บที่ทำเควสต์ในอาร์โลเบิร์กมาตลอดจะหายหมด

ไอเทมระดับ D อย่าง บลูมูน น่ะนะ แม้จะผ่านการแปรรูปแล้ว แต่ราคานี้ก็เกินไป

น่าจะเก็บมาจากโคคิวทัสให้มากกว่านี้…

ถ้านี่คือ “ราคาจริง” ล่ะก็…ของที่ลูนาเอลให้มา ฉันไม่อยากขายหรอก แต่…เข็มทิศของโลวิส นั่นแหละ อยากขายทิ้งซะตอนนี้เลย

จำได้ว่าอันนั้นระดับ A ล่างๆ อยู่ด้วย

“ค-คานาตะซัง…เสียงคุณ…อาจจะดังไปหน่อยแล้วนะคะ…”

โพเมร่ากระซิบเบาๆ

ฉันตัวสั่นเล็กน้อยแล้วหันไปมอง

รีวาหน้าแดงจัด จมูกงุ้มแล้วจ้องเขม็งมาทางฉัน

“ข-ขอโทษครับ! ผมไม่ได้หมายความว่า ร้านโก่งราคา หรืออะไรแบบนั้นเลยจริงๆ นะครับ!”
“ออกไปซะ! ไอ้ลิงไร้มารยาท ไร้เดียงสา ไม่รู้โลก!”

รีวาคว้าไม้เท้าที่ตั้งโชว์ข้างๆ มาเงื้อมือฟาดฉันทันที

ไหนว่าไม่ว่าจะเป็นใครก็จะ ‘ให้เกียรติอย่างเหมาะสม’ ไง!?

โอเค ก็พอเข้าใจว่าฉันก็พูดไม่เข้าหูอยู่บ้าง แต่ก็เถอะ!

“ขอโทษจริงๆ ครับ! ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้เลย!”

ฉันรีบรับไม้เท้าไว้ด้วยนิ้วไม่ให้มันเสียหาย แล้วหมุนให้มันหลุดจากมือเธอแล้ววางบนพื้นเบาๆ

…เริ่มควบคุมแรงได้เก่งขึ้นแล้วแฮะ

จากนั้นก็รีบคว้าแขนโพเมร่า แล้วพาพวกเรารีบออกจากร้าน “วิทช์ริง” ทันที