ในที่สุด พวกเราก็มาถึง นครเวทมนตร์ มานาลาร์ค แล้ว

และที่เมืองนี้เอง พวกเราก็ต้องกล่าวอำลาพ่อค้าและนักผจญภัยที่เดินทางมาด้วยกัน

“ขอบคุณมากจริงๆ ครับ ได้คุณโพเมร่าเดินทางมาด้วยนี่มันโชคดีสุดๆ เลย”

พ่อค้าคนหนึ่งเอ่ยพลางก้มหัวให้โพเมร่าอย่างแรงหลายครั้ง

“ม-ไม่ค่ะ เอ่อ…โพเมร่าไม่ได้ทำอะไรสำคัญเลย…คือว่า…เอ่อ…”
“โอ้! ช่างถ่อมตัวเสียจริง! ไม่รู้มาก่อนเลยว่าอาร์โลเบิร์กจะมีฮีโร่อย่างท่านอยู่ด้วย!”

โพเมร่าทำหน้าจะร้องไห้อยู่รอมร่อ แล้วก็หันมามองฉันแบบขอความช่วยเหลือเป็นระยะ

…เรื่องวุ่นๆ อย่าง “นักบวชแห่งเทพอสูร โนตส์” กับ “ผู้พิชิตวิญญาณมังกรบรรพกาล” นั้น พอถึงตอนนี้ก็ไม่มีทางจะอธิบายอะไรอีกแล้ว

ขอโทษนะโพเมร่า…จริงๆ ก็รู้สึกผิดมาก แต่ตอนนี้คงต้องให้เธออดทนหน่อย

“โพเมร่าดูยุ่งจังเลย…”

ฟิเลียที่เกาะชายเสื้อคลุมของฉันอยู่พึมพำขึ้นพลางจ้องโพเมร่า

เธอพูดเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเอง ทั้งที่เหตุที่โพเมร่าโดนคนรุมชมแบบนี้ก็มีต้นตอมาจากการที่ฟิเลีย ‘เหวี่ยง’ วิญญาณมังกรนั่นแหละ

“ฟิเลียจัง…คือ…ถึงจะช่วยเราไว้ได้จริงๆ และฉันก็ซาบซึ้งมาก แต่ช่วยอย่า ‘ขว้างวิญญาณมังกร’ กลางที่สาธารณะอีกนะ…”

ฉันพูดออกไปเบาๆ ฟิเลียก็ก้มหน้าซึมลง มือที่กำชายเสื้อฉันแน่นขึ้น

“ขอโทษนะ…ฟิเลียตื่นเต้นไปหน่อย ฟิเลียจะเชื่อฟังคานาตะ ไม่ขว้างมังกรในที่ที่คนมองอยู่”
“เข้าใจแบบนั้นก็ดีแล้วล่ะ”

ฉันลูบศีรษะฟิเลียเบาๆ

โชคดีที่เธอเข้าใจว่าการกระทำนั้นอาจไม่เหมาะสม ถึงจะดูเหมือนเด็ก แต่ก็รู้ผิดชอบชั่วดีอยู่เหมือนกัน

…แต่พอมาคิดว่าเรากำลังพูดถึง “การขว้างวิญญาณมังกรบรรพกาล” อยู่ก็ดูหลุดโลกไปหน่อยแฮะ

“พวกเราก็ขอขอบคุณด้วย!”
“ถ้าไม่มีคุณ พวกเราคงไม่รอดมาถึงมานาลาร์คแน่!”

นักผจญภัยกับพ่อค้าคนอื่นๆ ก็เริ่มมารุมล้อมโพเมร่าด้วยเช่นกัน

“ม-ไม่ค่ะ เอ่อ…อะ เอ่อ…”

โพเมร่าเริ่มทำตัวไม่ถูก ใบหน้าแดงก่ำ คนที่ไม่ค่อยชินกับการเข้าสังคมอย่างเธอยิ่งโดนรุมชมก็ยิ่งลน

…ดูทรงแล้ว ถ้าไม่รีบพาเธอออกไป สถานการณ์จะยิ่งวุ่นวาย

“เฮ้ ยัยลูกครึ่งเอลฟ์”

ชายสวมหมวกปลายแหลมสีดำและคลุมทับชุดเดินตรงมาหาโพเมร่า

ดูจากอาวุธและอุปกรณ์แล้ว น่าจะเป็นนักผจญภัยระดับ C ขึ้นไป และประสบความสำเร็จไม่น้อย

“พูดตามตรงนะ ฉันคิดว่าแค่เรื่องโม้ ที่คนอย่างเธอที่เพิ่งเป็นนักผจญภัยชั้นล่างมาก่อน จู่ๆ ก็สร้างข่าวว่าทำลายเขตแดนเวทมนตร์จนคฤหาสน์พัง แล้วฝัง ‘โนตส์’ ลงใต้ดิน? ตอนนั้นฉันหัวเราะเยาะอาร์โลเบิร์กทั้งเมืองเลย แต่หลังจากที่เห็นกับตา…ก็ต้องยอมรับว่าฉันตาถั่วไปเอง”

ชายหมวกปลายแหลมพูดด้วยสีหน้า ‘รู้ทันทุกอย่าง’ ทั้งที่ฟังดูแปลกๆ ไปหมด

…ทำไมถึงมีออร่า “ตัวละครเทพ” แล้วพูดอะไรมั่วขนาดนี้นะคนนี้

“เอ๋…? เอ๋…?”

โพเมร่าถึงกับมึนงงอย่างจริงจัง

…คงถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้อง ลาก เธอออกมา

ฉันฝ่าฝูงชนเล็กๆ เข้าไปคว้ามือโพเมร่าไว้

“ไปกันเถอะโพเมร่า พวกเราก็มีธุระด่วนอยู่! ขอบคุณทุกคนมากนะครับ!”
“เดี๋ยวสิ คนที่ฉันมีธุระด้วยคือลูกครึ่งเอลฟ์นั่น…”

ชายคนนั้นพยายามจะคว้าไหล่ฉัน แต่ฉันก้มหลบอย่างรวดเร็ว

โพเมร่าก็เข้าใจว่าฉันโกหกอยู่เลยรีบสาวเท้าตาม

ฟิเลียก็วิ่งมาเคียงข้างพร้อมหัวเราะร่า

พอวิ่งออกมาสักพัก เราก็หยุดพักหายใจ

“…ออกมาถึงตรงนี้ ก็น่าจะปลอดภัยแล้วล่ะ”
“คานาตะซัง…แบบนี้ โพเมร่าจะอยู่รอดไปได้มั้ยคะ…?”

โพเมร่าทำหน้าห่อเหี่ยวเล็กๆ

“…ขอโทษจริงๆ โพเมร่า ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเรื่องมันถึงกลายเป็นแบบนี้…”

ขณะนั้น เสียงโห่ร้องจากด้านข้างก็ดังขึ้นมา

โพเมร่าสะดุ้ง เผลอกระตุกไหล่ขึ้นโดยอัตโนมัติ

แต่เมื่อหันไปมองก็พบว่า ต้นเสียงนั้นอยู่ที่ชายหนุ่มผมทองสวมเกราะคนหนึ่ง

ใกล้ๆ กันมี กิลด์นักผจญภัย ตั้งอยู่ นักผจญภัยหลายคนกำลังแห่ต้อนรับชายคนนั้น

“อัลเฟรดซัง! กลับมาแล้วสินะครับ!”
“ภารกิจปราบเรดโทรลจบเรียบร้อยเหรอครับ!?”
“โอ้ย อย่าตื่นเต้นกันนักเลย… แค่ลุยเรดโทรลสองตัวพร้อมกัน มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรหรอก…”

ชายหนุ่มผมทองรูปงาม นามว่า อัลเฟรด พูดพลางถอนหายใจ

“เอ๋!? คนเดียวจัดการเรดโทรลได้สองตัวเลยเหรอคะ!?”

เสียงโห่ร้องรอบตัวดังกว่าเดิม

“อย่าขวางทางท่านอัลเฟรด! พวกเรากำลังยุ่งอยู่นะ!”

นักดาบหญิงที่ยืนข้างอัลเฟรดช่วยกันสกัดฝูงชน

“แค่เรดโทรลก็ทำให้เมืองทั้งเมืองแตกตื่นได้ขนาดนี้…นึกว่าจะได้เจอกลุ่ม S ระดับสูงเสียอีก พอฟังมาดีๆ กลับกลายเป็นว่าแทบจะแก่ตายหมดแล้ว…ที่นี่อาจจะไม่ได้แข็งแกร่งอย่างที่คาดไว้ก็ได้”

อัลเฟรดพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

แม้จะดูหยิ่ง แต่จากกระแสนิยมรอบตัว ก็พอเดาได้ว่าเขาไม่ใช่พวกเก่งแต่ปาก

“ม-ไม่ใช่เรื่องของโพเมร่าเหรอคะ…แอบอายเลยค่ะ…”

โพเมร่าก้มหน้าพร้อมกดหมวกเบเร่ต์แน่นๆ

…คงกลายเป็น PTSD ไปแล้ว หลังจากถูกชมแบบผิดๆ บ่อยเกินไปช่วงนี้

ฉันรู้สึกผิดกับเธอจริงๆ

ฉันแอบใช้เวท 《เช็กสเตตัส》 กับอัลเฟรด

ถึงจะเสี่ยงหากอีกฝ่ายสังเกตเห็น แต่ในฝูงชนเยอะแบบนี้ ต่อให้รู้ตัวก็ไม่น่าจะเดาได้ว่าใครเป็นคนส่อง

———————————————
【อัลเฟรด อัลโกเบิร์ต】
เผ่าพันธุ์: มนุษย์
เลเวล: 76

HP: 274/289
MP: 243/266
———————————————

“…ไม่เห็นจะน่าทึ่งตรงไหนเลย”

ตอนแรกนึกว่าเขาพูดถ่อมตัว ที่ไหนได้—เขาจริงจังสุดๆ และ ‘ไม่น่าทึ่ง’ อย่างที่คาดไว้จริงๆ

ยังอ่อนกว่าโลวิสเกินครึ่งอีก

ยิ่งใช้เวทเช็กสเตตัส ยิ่งรู้สึกว่าไม่เข้าใจมาตรฐานของโลกนี้เข้าไปใหญ่

“มีอะไรเหรอคะ คานาตะซัง?”

โพเมร่าถามพลางเอียงคอมองอย่างสงสัย

“เปล่า ไม่มีอะไร”