การโจมตีของมอนสเตอร์จบลงอย่างปลอดภัย ขบวนรถม้าก็เริ่มเคลื่อนตัวอีกครั้ง มุ่งหน้าสู่ “นครเวทมนตร์ มานาลาร์ค”

“ขอโทษนะ…เหมือนฉันโยนภาระทั้งหมดให้โพเมร่าเลย”

ฉันกล่าวพลางก้มศีรษะให้โพเมร่าในรถม้า

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ…หรือจะว่าไป มันก็อาจจะไม่เป็นไรก็ได้นะคะ…มั้ง…”

โพเมร่าทำหน้าไม่สบายใจนัก

…เธอคนนี้เพิ่งกลายเป็น “วีรสตรีแห่งอาร์โลเบิร์ก” จากการรักษาชาวเมืองและสลายขอบเขตเวทมนตร์ของโนตส์ แถมยังถูกเข้าใจว่าเป็นจอมอัญเชิญที่ควบคุมวิญญาณมังกรโบราณได้อีก

แน่นอนว่าคงมีหลายอย่างที่เธอคิดไม่ตก — และทุกอย่างนั้นก็คือสิ่งที่ฉัน “โยนให้” ตามน้ำไปเสียทั้งนั้น

“คือว่า…ฟิเลียจังเธอเป็นใครกันแน่เหรอคะ…?”

โพเมร่าเอ่ยถามด้วยแววตากังวล มองไปยังฟิเลีย

ก็คงถึงเวลาที่ต้องเล่าให้เธอฟังจริงๆ แล้ว

ยังไงพวกเราก็เดินทางร่วมกันต่อไปอีกนาน คงปิดไว้ตลอดไม่ได้

ฉันส่งสายตาไปยังฟิเลียเพื่อขอความเห็น

อยากแน่ใจว่าเธออนุญาตก่อนจะเปิดเผยตัวตน

ฟิเลียในตอนนั้นกำลังเอนตัวออกไปทางหน้าต่างรถม้า แหวกผ้าม่านอย่างร่าเริงและจ้องมองวิวภายนอก

เมื่อเห็นฉันมองไป เธอก็หันหน้ากลับมายิ้มกว้างให้

…น่ารักก็จริง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาหลุดโฟกัสแบบนั้นนะ

“ฟิเลียจัง…ฉันจะบอกโพเมร่าเกี่ยวกับตัวฟิเลียนะ ได้มั้ย?”

เมื่อฉันถาม เธอก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบเฉย

ดูเหมือนจะลังเลอยู่

ฉันไม่รู้ว่าเธอยังจำเรื่องในอดีตสมัยเป็น “เทพอสูรโซโรฟิเลีย” เมื่อห้าพันปีก่อนได้มากแค่ไหน

แต่อดีตของเธอนั้นไม่ใช่สิ่งที่ควรให้คนอื่นพูดแทนแบบลอยๆ แน่นอน

ฟิเลียยิ้มอีกครั้ง แล้วค่อยๆ คลานมานั่งบนตักของฉัน

“ฟิเลียจัง?”

เธอเงยหน้าขึ้นมองฉัน

“ฟิเลียไม่เข้าใจเรื่องยากๆ เพราะงั้น…ทุกอย่างที่เป็นฟิเลีย ฟิเลียจะยกให้คานาตะเป็นคนจัดการเลย~!”

เธอยิ้มตาหยีแล้วพูดอย่างสดใส

…ดูเหมือนเมื่อครู่นี้ที่เธอนิ่งคิดไป อาจจะเป็นเพราะตัวเธอเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเช่นกัน

บรรพบุรุษของโนตส์ใส่คำสาปหนักหน่วงลงไปในตัวฟิเลีย แถมยังโดนผนึกไว้นานเกินไป

เธออาจจะหลงลืมหรืองุนงงในสิ่งที่ตัวเองเคยเป็นก็ได้

หรืออาจจะแค่…เลือกที่จะไม่จำ เพราะสิ่งที่เคยเกิดขึ้นนั้นเจ็บเกินไป

ในฐานะคนที่ “อุ้ม” เธอไว้แบบนี้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรรับมืออย่างไรถึงจะถูก

แต่การที่เธอบอกว่า “ฝากไว้ที่ฉัน” ก็คงเป็นเพราะเธอเชื่อใจฉันมากพอ

“ฟิเลียจัง…”

ฉันเรียกเบาๆ เธอก็โน้มตัวลงมาเอนศีรษะพิงกับตัวฉัน

เปลือกตาเธอปิดลง พลางส่งเสียงหายใจเบาๆ อย่างมีความสุข

น่าจะเหนื่อยจากการตื่นเต้นเมื่อกี้ เลยเผลอหลับไป

…บางที ฉันอาจจะคิดมากเกินไปเองก็ได้

“เธอคือมนุษย์จากอดีต ที่โนตส์เป็นคนปลดผนึกออกมาน่ะ”
“หะ…หา?”

โพเมร่าถึงกับเบิกตากว้าง

“ดูเหมือนว่าโนตส์จะวางแผนล้มล้างอาณาจักรโดยใช้ฟิเลียจังน่ะ ตอนแรกฉันก็ไม่คิดว่าเธอจะมีพลังขนาดนั้น…แต่พอได้สู้กัน ฉันนี่ถึงกับเหงื่อซึมเลย”

ไม่คิดเลยว่าจะต้องต่อสู้กับร่างจำลองของตัวเองถึงสี่คน

โพเมร่าอ้าปากพะงาบๆ เหมือนพูดไม่ออก

“โพเมร่า?”
“แค่สามารถบีบให้คานาตะซังจนมุมได้ก็…ไม่ใช่คนธรรมดาแล้วนะคะ…!”
“นี่เธอคิดว่าฉันเป็นตัวอะไรน่ะ?”

โพเมร่าตกใจ รีบยกมือขึ้นปิดปาก

“แต่ไม่ต้องห่วง ตอนนี้ฟิเลียจังไม่มีเจตนาจะต่อสู้แล้ว คำสาปที่ใช้ควบคุมเธอก็ปลดออกหมดแล้วด้วย”
“อ-อืม…แต่ว่า…จ-จริงๆ แล้ว…แบบนี้มันจะ…ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ…?”

โพเมร่าถามอย่างไม่มั่นใจสุดๆ

ฉันเข้าใจเธอนะ

แม้ฉันเองก็เคยลังเล แต่พอได้อยู่กับฟิเลียในตอนนี้ จะให้ฆ่าทิ้งหรือปล่อยทิ้งไว้ก็ทำไม่ได้

พอเป็นแบบนั้น ทางเลือกก็มีแค่—พาเธอไปด้วย

“ฟี้~…”

ขณะที่ฉันคิดอยู่ ฟิเลียก็ส่งเสียงละเมอเบาๆ พลางเอนหัวบนตักฉันอีกนิด

เธอยิ้มบางๆ ขณะหลับใหล สีหน้าอิ่มเอม

โพเมร่าเห็นเข้า สีหน้าที่ตึงเครียดอยู่ก่อนหน้าก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง

…แล้วเธอก็ยิ้มตามออกมาโดยไม่รู้ตัว

“ฉันเข้าใจว่าเธอรู้สึกกังวลนะ…แต่ฉันก็ไม่สามารถทิ้งฟิเลียจังไว้ได้เหมือนกัน”
“นั่นสินะคะ…”

โพเมร่าพยักหน้าเบาๆ

หลังจากนั้น รถม้าก็เดินทางต่อไปโดยไม่มีเหตุการณ์วุ่นวายใดๆ

ในวันที่ห้าหลังออกเดินทาง พวกเราก็มองเห็นนครแห่งหนึ่งที่ล้อมรอบด้วยกำแพงสูง

ปลายยอดหลังคาทรงแหลมโผล่พ้นกำแพงขึ้นมา

“นั่นคือ…มานาลาร์คสินะ เมืองแห่งเวทมนตร์”
“ดูเหมือนจะใช่ค่ะ ถึงจะไม่ได้ห่างจากอาร์โลเบิร์กมากนัก แต่โพเมร่าเองก็เพิ่งเคยมาครั้งแรกเช่นกัน ที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องหอสมุดเวทมนตร์และศูนย์วิจัยเวทแปรธาตุที่ดีที่สุดในอาณาจักรเลยค่ะ”
“แบบนี้…ลูนาเอลคงดีใจแย่เลย ถ้าได้มาเยือนที่นี่…”

ฉันเผลอพึมพำออกมาเบาๆ

ลูนาเอลมีมลทินจากยมโลกติดตัวอยู่ จึงไม่อาจมาที่นี่ได้ในความเป็นจริง

แต่ถ้าให้เดา เธอคงสนใจคัมภีร์เวทมนตร์หรือผลงานวิจัยสมัยใหม่ไม่แพ้ใคร

จากแค่ยอดหลังคาที่เห็นข้ามกำแพง ก็ดูเหมือนเมืองนี้จะงดงามมากทีเดียว

หากเป็นไปได้—อยากจะพาเธอมาเยี่ยมด้วยกันสักครั้ง

“คานาตะซัง…?”

เสียงของโพเมร่าทำให้ฉันได้สติกลับคืน

“อะ ขอโทษที พอดีเผลอคิดอะไรเพลินไปนิด ฟังไม่ทันน่ะ”
“ไม่หรอกค่ะ…คือว่า ลูนาเอลซัง—เธอเป็นอาจารย์เวทของคุณใช่มั้ยคะ?”

โพเมร่าถามอย่างคลางแคลงใจ

“ใช่ ถึงจะไม่ใช่แค่เวทมนตร์ แต่ศาสตร์การต่อสู้ทั้งหมดของฉันก็ได้มาจากเธอเลยล่ะ”

โพเมร่าดูเหมือนจะให้ความสนใจลูนาเอลเป็นพิเศษ

หรือคิดว่าฉันแต่งเรื่องขึ้นเอง?

“ทำไมเหรอ?”
“เปล่าค่ะ…แค่เวลาคุณพูดถึงลูนาเอลซัง…คือ…มันรู้สึกได้ว่าคุณ ‘อิน’ เป็นพิเศษน่ะค่ะ…”
“ก็เธอเป็นคนช่วยชีวิตฉันไว้นี่”

ไม่รู้ว่าอะไรที่ติดใจโพเมร่าอยู่

“จากชื่อ…ดูเหมือนจะเป็นผู้หญิงใช่มั้ยคะ แล้ว…ลูนาเอลซัง อายุประมาณเท่าไรเหรอคะ?”
“…แปดสิบ…น่ะ”

เผลอจะพูดว่า “พันนิดๆ” ออกไปแล้ว โชคดีที่ห้ามปากทัน

ถ้าหลุดว่าลูนาเอลเป็นลิชเข้า จะกลายเป็นเรื่องใหญ่

ถึงจะไว้ใจโพเมร่า แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรพูดพร่ำเพรื่อ

“แปดสิบเหรอคะ…งั้นลูนาเอลซังก็เป็นผู้อาวุโสนี่เอง…”

โพเมร่าถอนหายใจอย่างโล่งอก

ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างผิดไป…แต่ก็คงไม่เป็นไร เพราะยังไงลูนาเอลก็คงไม่มีโอกาสเจอหน้าโพเมร่าแน่ๆ

“แล้วมันทำไมเหรอ?”
“ปะ เปล่าค่ะ! ไม่ใช่อะไรแบบนั้นเลยนะคะ ก็แค่…แหะๆๆ…!”

โพเมร่าเขินจัดจนหน้าแดง หันหน้าหนี

…ไม่ค่อยเข้าใจ แต่ดูเหมือนเธอจะสบายใจขึ้นแล้วก็พอใจล่ะนะ