ทันทีที่โพเมร่ากางวงเวทขึ้น ออคตาบิโอก็เงื้อขวานแล้วพุ่งเข้าใส่เธอ

“ฮ่า! ฉันสั่งให้เจ้าออฟฟ์ไปสืบมาหมดแล้ว ว่าแกใช้ได้แต่เวทขาวกระจอกๆ! อยากลองก็ลองดูให้เต็มที่เลยแล้วกัน!”

โพเมร่าเล็งคฑาใหญ่ใส่ออคตาบิโอ

“เวทไฟขั้นที่ห้า 《ฝูงหิ่งห้อยเพลิงแดง แฟลร์ฟลาย》!”

กลางวงเวทพลันเปล่งประกายแสงสีแดงขึ้นมา

ฉันเห็นเข้า ก็ถึงกับหน้าซีด

“พะ…โพเมร่า ฉันว่าไม่จำเป็นต้องใช้เวทก็ได้นะ……!”

แค่ใช้ไม้คฑาฟาดให้ปลิวไปก็พอจะสยบออคตาบิโอได้แล้ว

เพราะความต่างของเลเวลมันห่างกันจนเกินจะเปรียบเทียบได้

แม้เวทขั้นที่ห้าจะรุนแรง แต่ในสถานการณ์นี้ มันอาจทำให้ออคตาบิโอถึงขั้นไหม้ละลายกลายเป็นไอไปเลยก็ได้

“อ๊ะ จริงด้วย! พอประหม่าเมื่อไหร่ก็เผลอใช้แรงเกินทุกทีเลยค่ะ…!”

โพเมร่ารีบลดปลายคฑาลง

ลูกไฟสีแดงที่ปล่อยออกจากวงเวทลอยไปในอากาศ ก่อนจะพุ่งตกลงพื้นตรงเท้าออคตาบิโอ

“เวทขั้นที่ห้าเนี่ยนะ……!? ก็แอบตกใจอยู่นิดหน่อยหรอก…แต่ดูเหมือนจะควบคุมไม่ถนัดนักสินะ”

ออคตาบิโอยิ้มเหยียด

ผิดแล้ว—เธอไม่ได้พลาด

《ฝูงหิ่งห้อยเพลิงแดง แฟลร์ฟลาย》ไม่ใช่เวทที่ใช้โจมตีด้วยลูกไฟ แต่เป็นเวทที่เน้นแรงระเบิดจากเปลวเพลิงต่างหาก

พื้นใต้เท้าออคตาบิโอระเบิดขึ้น

“อุว๊ะ!?”

ร่างของออคตาบืโอลอยโด่งขึ้นกลางอากาศจากแรงระเบิด ก่อนจะตกกระแทกพื้นอย่างน่าสังเวช

“โอ้ยยยย ร้อน! เจ็บโว้ยยยย…!”

เขานอนดิ้นพล่านบนพื้น มือกุมขาไว้แน่น

กางเกงไหม้จนหลุดลุ่ย เผยให้เห็นขาที่เนื้อแหว่งหลุดจนเห็นกระดูก ผิวโดยรอบไหม้เกรียมเป็นสีแดงคล้ำ

ถ้าโดนเข้าเต็มๆ มีหวังตายคาที่แน่

“มะ…ไม่จริง เป็นไปไม่ได้…ฉัน…ฉันคนนี้เนี่ยนะ…จะแพ้ให้กับเอลฟ์กระจอกๆ แบบนี้…!?”

ออคตาบิโอร้องครวญคราง มือยังกุมขาที่เนื้อหายไปแทบครึ่ง

หากไม่มีเวทขาวชั้นสูงหรือโพชั่นพิเศษ ก็ไม่มีทางรักษาให้หายดีได้อีก

ออคตาบิโอจะไม่มีวันวิ่งได้เหมือนเดิมอีก และย่อมไม่อาจก่อเรื่องชั่วร้ายแบบนี้ได้อีกแล้ว

“ไม่นะ…ไม่มีทาง…เป็นไปไม่ได้…หรือออฟฟ์มันสืบมาผิด…แต่ว่า ทำไม…ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้…!?”
“……เท่านี้คุณคงเข้าใจแล้วนะครับ อย่ามาแตะต้องพวกเราอีกล่ะ”
“ไอ้เวรตะไล…!”

ออคตาบิโอกัดฟัน พยายามยกแขนที่กำขวานขึ้น—แต่พอโพเมร่าเล็งคฑาใส่ เขาก็หมดแรงปล่อยมันหล่นลงพื้น

“ฉัน…ฉันผิดไปแล้ว…ขออภัยด้วย…ต่อไปนี้จะกลับตัวเป็นคนใหม่…”

เขาเงยหน้าขึ้น พูดเสียงเจ็บปวด

ทว่าในชั่วพริบตา เขากลับฉีกหน้ายิ้มดั่งอสูรใส่โพเมร่า

“เอ๊ะ…”

โพเมร่าถอยครึ่งก้าวด้วยสีหน้าสับสน

ออคตาบิโอใช้ขาข้างที่ยังดีเหยียบพื้นพุ่งตัวขึ้น แล้วเหวี่ยงขวานใส่ศีรษะโพเมร่า

“โดนหลอกแล้วล่ะโว้ย! ไปตายซะ!”

เขาเงื้อขวานฟาด—ใบหน้าที่ยิ้มสะใจกลับแปรเปลี่ยนเป็นงุนงงทันควัน

เพราะเมื่อเหวี่ยงเสร็จ ขวานในมือของเขาหายไปแล้ว

ฉันกระโจนขึ้นตอนที่เขากระโดด หมุนตัวไปด้านหลังเขา แล้วแย่งขวานออกจากมือทันที

“หาย…ไป?”
“……แม้ขาจะขยับไม่ได้ดีนัก แต่ผมก็ไม่คิดว่าคุณจะยังกล้าลุกมาทำแบบนี้ได้อีกนะ”

ฉันเงื้อขวานขึ้น แล้วฟันแขนของเขาขาดสะบั้นตั้งแต่หัวไหล่

“อ๊ากกกกกกกก!! เจ็บ เจ็บบโว้ยยยยยยยยย!!”

ออคตาบิโอกรีดร้อง กอดไหล่ตัวเองพลางร่วงตกสู่พื้น

ความรู้สึกที่ตัดเนื้อมนุษย์แตกต่างจากตัดพวกปีศาจ มันเป็นสัมผัสที่น่าขยะแขยง

หากเลือกได้ ฉันก็ไม่อยากทำแบบนี้อีก

แต่เขาเมินคำเตือนของฉัน และทรยศข้อตกลงที่ตัวเองเป็นคนเสนอ

ไม่มีใครรู้ว่าทางการจะเข้ามายุ่งเกี่ยวกับความขัดแย้งระหว่างนักผจญภัยมากแค่ไหน

ฉันเป็นแค่นักเดินทางไร้ชื่อ ส่วนโพเมร่าก็เป็นแค่ลูกครึ่งเอลฟ์ที่ไม่ได้รับการยอมรับในเมืองนี้

หากปล่อยให้ออคตาบิโอรอดกลับไปแบบครบแขนขา เขาจะต้องกลับมาล้างแค้นในไม่ช้าแน่นอน

“โอ๊ย เจ็บบ เจ็บโว้ย! ทะ…ทำอะไรลงไปน่ะ…ฉันเหลือแขนเดียวแล้วนะ…จะให้เป็นนักผจญภัยยังไงได้อีกล่ะวะ!! แขนของฉัน…แขนฉันหายไปแล้ว!!”

ออคตาบิโอกอดแขนที่ขาดของตัวเองไว้แน่น ร้องไห้สะอึกสะอื้น

“คุณคิดว่ารอดมาได้แค่นี้ยังน้อยไปงั้นสินะครับ?”
“ฮะ…ฮี๊ยยย!”

ฉันโยนขวานลงพื้น แล้วชัก《ดาบวีรชน กิลกาเมช》ออกมา

ออคตาบิโอกรีดร้อง เขวี้ยงแขนที่ขาดทิ้งแล้วลุกขึ้นยืนโซซัดโซเซ ก่อนจะลากขาหนีไปทางเมืองอาร์โลเบิร์ก

หลังจากนี้เขาคงไม่กล้ามายุ่งกับพวกเราอีก

ฉันเก็บ《กิลกาเมช》เข้าฝัก

หลังจากจบเรื่องกับออคตาบิโอ ฉันกับโพเมร่าก็กลับไปล่าไอรอนคาวต่อ

โชคดีที่ก่อนพระอาทิตย์ตก เราสามารถล่าได้ถึงห้าตัว

การรับภารกิจใกล้เมืองแบบนี้ ทำให้ลุยได้จนวินาทีสุดท้าย

พวกเรานำเขาวัวทั้งห้าไปส่งที่กิลด์ และขายเนื้อบางส่วนได้ด้วย

ในที่สุด ฉันกับโพเมร่าก็ได้เลื่อนเป็นนักผจญภัยระดับ C อย่างเป็นทางการ

ระดับ C ถือว่าเป็นขอบเขตที่ได้รับการยอมรับว่าเป็นนักผจญภัยชั้นแนวหน้าแล้ว

ตอนที่เจ้าหน้าที่ประกาศการเลื่อนระดับ บรรยากาศในกิลด์ก็คึกคักขึ้นเล็กน้อย

รอยที่ยืนอยู่ไกลๆ อ้าปากค้างมองมาทางฉันด้วยสายตาเหลือเชื่อ

ฉันกับโพเมร่าตัดสินใจฉลองกันเล็กน้อยที่《เตาไฟของพรานป่า》—ร้านเหล้าแนะนำของเธอ

ที่นี่มีบริการปรุงอาหารจากวัตถุดิบที่ลูกค้านำมาเอง

เสน่ห์ของร้านคือ ‘ได้กินเนื้อจากสัตว์ที่ตัวเองล่ามา’

พวกเราเก็บเนื้อไอรอนคาวไว้หนึ่งตัวเพื่อใช้ทำอาหาร

ตอนที่เห็นสเต๊กชิ้นมหึมาที่ล้นจานออกมา ก็รู้สึกถึงความสำเร็จอย่างแท้จริง

ร้านที่โพเมร่าแนะนำมานั้นดีเกินคาด

การตกแต่งในร้านใช้หนังและหัวของมอนสเตอร์ประดับให้ดูมีบรรยากาศเฉพาะตัว

ราคาก็พอสมควร เลยไม่ค่อยวุ่นวายเกินไป

“เออคือ…รอยซังกับโฮลี่ซังดูเหมือนเคยมากันสองคนบ่อยๆ…โพเมร่าเลยอยากมาลองบ้างค่ะ”

ฉันฟังโพเมร่าพูดด้วยท่าทีดีใจ ฉันก็รู้สึกหน้าแข็งเล็กน้อย

ไม่รู้จะตอบอะไรกลับไปดีเลย

“ไม่คิดเลยว่าจะมีเบียร์แถมมาด้วย”

บนโต๊ะมีเบียร์อยู่สองแก้ว

ร้านนี้เหมือนจะให้เบียร์แก้วแรกเป็นบริการฟรี คล้ายๆ กับอาหารเรียกน้ำย่อย

ฉันไม่ใช่คนที่ชอบดื่มนัก ดื่มแล้วจะรู้สึกไม่ดีซะมากกว่า

ไม่คิดว่าการเมาจะสนุกตรงไหน

แม้จะพอสนใจรสชาติของเหล้าโลกนี้อยู่บ้าง แต่อยากลองแค่จิบเดียวก็พอ

ฉันเดาว่าโพเมร่ายังไม่ถึงยี่สิบดีแน่ แต่เจ้าของร้านก็ไม่ถามอายุ แค่เอาเบียร์มาเสิร์ฟเงียบๆ

ดูเหมือนว่าโลกนี้จะไม่มีข้อจำกัดเรื่องอายุในการดื่ม

“นี่เป็นครั้งแรกของโพเมร่าเลยค่ะ ทั้งการเข้าร้านเหล้า ทั้งการดื่มเบียร์! ตื่นเต้นจังค่ะ!”
“มันไม่ได้ดีขนาดนั้นหรอกครับ…ค่อยๆ จิบดู ถ้าไม่ชอบก็อย่าฝืนนะ”

ฉันยิ้มแห้ง แล้วชนแก้วกับโพเมร่าเบาๆ เพื่อฉลองค่ำคืนนี้ด้วยกัน