ตามแผนที่วางไว้ ฉันใช้เวลาสองวันเต็มในการฝึกเวทมนตร์กับโพเมร่า

เราเร่งยัดเยียดเนื้อหาจากคัมภีร์เวทเข้าไปในหัวของเธอด้วยการโด๊ปยาเพิ่มสมาธิ และทำให้เธอเข้าใจเนื้อหาเหล่านั้นได้

เราฝึกซ้อมการร่ายเวทระดับสูงที่มีความเสี่ยงต่ำ โดยเน้นฝึกให้ออกเวทได้จริง

นอกจากเวทขาวและเวทภูติแล้ว ฉันยังช่วยให้โพเมร่าสามารถใช้เวทไฟ ซึ่งเหมาะกับการโจมตี ได้ในระดับที่น่าพอใจ

อย่างน้อยที่สุด ตอนนี้เธอก็มีพื้นฐานแน่นพอในสามสาขานี้แล้ว

ตลอดสองวันที่ผ่านมา ฉันเองก็ได้รับความรู้จากโพเมร่าเกี่ยวกับเมือง และความเป็นไปง่าย ๆ ในโลกภายนอก

วันแรกที่มาเยือนเมืองอาร์โลเบิร์ก ฉันยังเต็มไปด้วยความสับสน แต่ตอนนี้ก็ไม่ถึงกับเดินสะเปะสะปะเหมือนคนหลงอีกแล้ว

ถึงจะยังไม่ได้เข้าใจวัฒนธรรมต่างกันลึกซึ้ง แต่ก็นับว่าเริ่มปรับตัวได้ในระดับหนึ่ง

สำหรับการฝึกเวทมนตร์ของโพเมร่า ฉันคิดว่าควรหยุดไว้แค่การทบทวน แล้วมุ่งเน้นไปที่การเพิ่มเลเวลเพื่อเพิ่มพลังเวทแทนจะดีกว่า

ฉันกับโพเมร่าไปรับภารกิจเก็บสมุนไพรระดับ F จากสมาคมนักผจญภัย แล้วออกเดินทางไปยังทุ่งหญ้าที่อยู่ห่างจากเมืองออกมาเล็กน้อย

ได้ยินว่าหากเป็นมอนสเตอร์เลเวลสูง ก็อาจมีมูลค่าสูงจากเนื้อ หนัง เครื่องใน หรือเขี้ยวฟัน

ซากศพของมอนสเตอร์พวกนั้น หากอยู่ในสภาพดี สมาคมนักผจญภัยก็ยินดีจะรับซื้อ

แม้จะไม่ได้รับภารกิจล่ามอนสเตอร์โดยตรง แต่ถ้าเจอมอนสเตอร์ที่มีมูลค่า ก็สามารถเปลี่ยนเป็นเงินได้เหมือนกัน

หากส่งมอบซากมอนสเตอร์จำนวนมากหรือมีเลเวลสูง ก็อาจได้รับการประเมินผลงานและเลื่อนระดับนักผจญภัยได้

ถึงจะเพิ่งนึกได้ แต่วิธีนี้ดูจะเหมาะกับฉันมากกว่า

วัตถุประสงค์ของวันนี้คือเก็บสมุนไพรเพื่อสะสมผลงาน พร้อมกับล่ามอนสเตอร์เพื่อหาเงินและเลื่อนระดับไปด้วย

แม้การขายซากมอนสเตอร์จะโดนหักค่านายหน้าจากกิลด์นักผจญภัยค่อนข้างมาก แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้

คนเป็นนักผจญภัยธรรมดาไม่ได้มีเส้นสายกับพ่อค้าโดยตรง แถมต่อให้ต่อรองก็อาจกลายเป็นเรื่องวุ่นวายที่อีกฝ่ายไม่อยากยุ่ง

เคยได้ยินมาว่ามีนักผจญภัยบางคนโม้ว่า จะเป็นนายหน้าให้ในราคาถูกกว่าสมาคม แต่ชื่อเสียงของคนพวกนั้นก็มักจะไม่น่าไว้ใจเท่าไร

ให้สมาคมนักผจญภัยจัดการให้ทั้งหมดแบบนี้น่าจะปลอดภัยกว่าเยอะ

“ม-มาถึงเขตนอกเมืองแบบนี้แล้ว จะไม่เป็นอะไรแน่เหรอคะ…?”

โพเมร่ามองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง

“เรายังไม่ได้เดินไกลขนาดนั้นเลยนะ…”
“ม-ไม่ใช่เรื่องระยะทางหรอกค่ะ… แต่เป็นทิศทางมากกว่า… ตรงนี้… น่าจะย้อนกลับกันดีกว่ามั้ยคะ? ใกล้เมืองอาร์โลเบิร์กมี 《มหาป่ามรณะ》 อยู่น่ะค่ะ… แม้แต่นักผจญภัยระดับสูงยังไม่กล้าเข้าใกล้เลย… แถวนี้อาจเจอมอนสเตอร์ที่หลุดออกมาจากป่าโดยบังเอิญก็ได้…”

…มันก็ที่ที่ฉันออกมานั่นแหละ

ความจริง ลึกเข้าไปในป่าเป็นที่ตั้งของ หลุมอเวจี โคคิวทัส ด้วย

สำหรับคนอย่างโพเมร่า พวกมอนสเตอร์จากโคคิวทัสคงเป็นหายนะชัดๆ

ตอนฉันออกมานั้นไม่ได้เจอมอนสเตอร์เลย แต่ในป่าอาจมีพวกอันตรายกว่านั้นซ่อนอยู่ก็ได้

“งั้นเรากลับกันก่อนดีกว่า—”

แต่พอฉันพูดจบ เสียงหอนของหมาป่าก็ดังขึ้นมาจากที่ไกลๆ

“อ๊าววววววววววู้!!”

หมาป่าสีดำหกตัวกำลังพุ่งตรงมาทางนี้

“ดะ-ดาร์ควูล์ฟค่ะ! เป็นมอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ใน มหาป่ามรณะ!”

มาเร็วชะมัด

ถ้าจะถอย ควรทำตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว

แต่ถึงจะเลเวลสูงกว่าหน่อย ก็ไม่น่าเกินกว่าพวกในโคคิวทัส

ฉันยังสามารถปกป้องโพเมร่าไปพร้อมกับรับมือได้อยู่

ฉันชัก 《ดาบวีรชนกิลกาเมช》 ออกมา ตั้งท่า แล้วใช้ 《เช็กสเตตัส》 เพื่อตรวจดูเลเวลของศัตรูอย่างรวดเร็ว

ตัวที่อยู่ด้านหน้าสามตัว เลเวล 22, 20 และ 21 ตามลำดับจากซ้ายไปขวา

ฉันเก็บดาบกลับเข้าฝักอย่างเงียบๆ

…ระดับนี้ก็แค่ประมาณระดับล่างของ D เท่านั้นเอง

ถึงจะมีมากกว่านี้ ก็ไม่น่าจะเป็นปัญหา

อืม… มอนสเตอร์ที่อยู่นอกป่าก็ประมาณนี้สินะ

แค่ใช้มือเปล่ากำจัด แล้วให้โพเมร่าช่วยเก็บซากก็พอ

“ร-ระวังนะคะ คานาตะซัง! ดาร์ควูล์ฟถนัดการโจมตีเป็นทีมค่ะ! ถ้าเผลอแม้แต่นิดเดียว ถึงจะเป็นคุณก็อาจ—”
“ระดับนี้แหละ เหมาะกับการให้โพเมร่าใช้ฝึกเพิ่มเลเวลพอดี”
“……หือ?”

โพเมร่าตาโต หันมามองฉันด้วยใบหน้าเหวอสุดขีด

“ค-คานาตะซัง…? นี่… ล้อเล่นใช่มั้ยคะ…? ถึงจะสอนเวทให้โพเมร่าแล้วก็เถอะ… แต่โพเมร่าก็ยังแค่เลเวล 7 เองนะคะ…?”

ฉันกระโดดไปอยู่ด้านหลังเฉียงๆ ของเธอ

“เวทดินขั้นที่สี่ ‘โล่ดินเปราะ เคลย์ชิลด์’”

วงเวทปรากฏขึ้น ฉันยื่นแขนไปข้างหน้า

ก้อนดินจากพื้นรวมตัวกันตรงมือฉัน ก่อตัวเป็นโล่ดินขนาดใหญ่

“ม-มหัศจรรย์… แค่พริบตาเดียวก็สร้างโล่ที่ดูละเอียดแบบนี้ได้…”
“เวทแปรธาตุขั้นที่สิบห้า 《โลหะเวทศักดิ์สิทธิ์ มานาอาร์กอน》”

วงเวทอีกวงปรากฏขึ้นต่อเนื่อง

เปลวเพลิงสีเขียวเรืองแสงลุกไหม้ขึ้นบนโล่ดิน แล้วดินก็ค่อยๆ เปลี่ยนสภาพ

กลายเป็นโล่โลหะสีเขียวหยกแวววาว

《มานาอาร์กอน》 คือแร่เวทที่ก่อตัวจากพลังเวทของเส้นชีพจรโลกใต้ดินที่สะสมตัวเป็นเวลานาน แต่สามารถสร้างขึ้นได้ด้วยเวทแปรธาตุ

ลูน่าเอลเคยบอกว่า “เวทนี้ต้องใช้ให้ได้เด็ดขาด เพราะมีหรือไม่มีมัน ความต่างระดับก็เหมือนฟ้ากับเหว”

โพเมร่ายืนอึ้ง จ้องมือของฉันแล้วอ้าปากค้าง

“อะ…อะไรกัน…? ด-ดินก้อนนั้น… กลายเป็นโลหะเวทไปได้ยังไง…”
“ไม่เป็นไร การโจมตี ฉันจะรับไว้เอง… เธอแค่ใช้เวทโจมตีไปเรื่อยๆ ก็พอ”

ฉันใช้โล่มานาอาร์กอนสะบัดปัดดาร์ควูล์ฟที่กระโจนเข้ามาออกไป

ต่อให้มากันกี่ตัว ความเร็วระดับนี้ฉันก็ยังรับมือได้สบาย

“กี๊—! ฮือ!”
“ไม่เป็นไรนะ โพเมร่า! ฉันกันให้หมดแน่นอน!”
“แต่ว่า… แต่ว่า…”
“ไม่โจมตีก็เลเวลไม่ขึ้นนะ!”

ตอนแรกโพเมร่ากลัวจนขยับตัวไม่ได้ แต่สุดท้ายก็เริ่มโต้กลับได้ในภายหลัง

แม้จะใช้เวลานานเล็กน้อย แต่สุดท้ายโพเมร่าก็สามารถจัดการดาร์ควูล์ฟทั้งหมดด้วยเวทของเธอเองได้สำเร็จโดยสวัสดิภาพ