ชายคนนั้นที่กำลังนำขบวนก็อบลินเดินมาอย่างเป็นระเบียบนั้น—ฉันจำหน้าเขาได้

ก็เมื่อครู่ ตอนที่กำลังเดินออกจากกิลด์นักผจญภัย เราเพิ่งจะเดินสวนกันไปหมาดๆ

“ฮิฮิฮิ… พวกแกก็คงต้องโทษความโง่ของตัวเองที่บังอาจไปหาเรื่องออคตาบิโอซังแล้วล่ะนะ ถ้าตอนนั้นยอมส่งถุงเวทมาให้ดีๆ อย่างน้อยก็แค่โดนรีดเงินไปตลอดชีวิตแทนที่จะต้องมาตายห่าแบบนี้!”

ชายร่างเล็กหัวเราะเสียงดังพลางยกมือขึ้นปิดปากอย่างจงใจ

ไอ้หมอนี่… เป็นลูกน้องของออคตาบิโอแน่ๆ

ดูท่ากลุ่มก็อบลินนี่ จะถูกเขานำมาจงใจเล่นงานเราโดยเฉพาะ

จากอารมณ์คลุ้มคลั่งเกรี้ยวกราดของก็อบลินแต่ละตัวแล้ว สงสัยแตรทรงเขาที่อยู่ในมือนั่นจะมีผลกระตุ้นความดุร้ายของมอนสเตอร์ด้วยก็เป็นได้

…แถมยังลงมือได้รวดเร็วเกินคาด

ระหว่างที่เรากำลังเตรียมตัวอยู่ หมอนี่คงอาศัยเส้นสายล้วงข้อมูลเกี่ยวกับกำหนดการของเรา แล้วดักรอไว้ก่อนล่วงหน้า

พูดให้ถูกคือ… ไม่ใช่แค่เอาจริง แต่ชัดเจนว่า ‘ชำนาญ’

“วิธีนี้แหละ ใสสะอาดที่สุดแล้ว แค่ระหว่างทำภารกิจ ดันพลาดตายไป—ก็แค่นั้น ต่อให้มีใครมาพูดอะไรทีหลังก็ไม่มีใครจับผิดได้หรอก ถ้าแค่ยืนกรานว่าไม่มีเจตนาร้ายล่ะก็ ยากที่ใครจะเอาผิดได้อยู่แล้ว ยิ่งมียัยหนูครึ่งเอลฟ์หน้าตาสะดุดตาอย่างนั้นเดินด้วย ก็ยิ่งสมเหตุสมผลเข้าไปใหญ่ พวกกระจอกน่ะ ถ้ารู้จักก้มหัวให้ดีๆ ก็คงไม่ต้องเจออะไรแบบนี้หรอก แต่นี่ดันคิดจะต่อต้าน… ออคตาบิโอซังน่ะเกลียดขี้หน้าพวกตัวกระจอกที่กล้าหือที่สุดเลยรู้มั้ย?”

เขาพูดพลางเก็บแตรเข้าที่ แล้วควักลูกกลมๆ สีเหลืองอ๋อยออกมาจากถุง

จากนั้นก็ขว้างมาทางโพเมร่า

“ลูกกลิ่น… ผลงานทำมือของฉันเอง คลุกด้วยเนื้อเน่ากับผลไม้หมัก—ฝีมือไม่เลวใช่ไหมล่ะ?”

ฉันเคยได้ยินมาว่า ก็อบลินนั้นชื่นชอบกลิ่นเนื้อเน่า

ของสิ่งนั้นคงถูกสร้างขึ้นเพื่อดึงความสนใจของมอนสเตอร์

เขาคงหวังจะใช้ลูกกลิ่นล่อเป้าให้ก็อบลินเปลี่ยนเป้าหมายจากตัวเขามาเป็นพวกเราแทน แล้วหนีไปอย่างลอยนวล

“กรี๊ด!”
“โพเมร่า! หมอบลง!”

ฉันกระโจนออกไปขวางหน้าโพเมร่า แล้วคว้าลูกกลิ่นที่ชายร่างเล็กขว้างมาไว้ได้ทัน

จากนั้นหมอนั่นก็หันหลังกลับไปมองก็อบลิน ก่อนจะฉวยโอกาสพุ่งตัววิ่งหนีผ่านด้านข้างของเราไป

“ชิ… นึกไม่ถึงว่าจะรับลูกกลิ่นได้เป๊ะขนาดนั้น ที่จริงก็แค่เผื่อไว้เท่านั้นเอง ไม่เป็นไรหรอก! ยังไงฉันก็เร็วกว่าพวกแกเยอะ! จำไว้นะเจ้าพวกน้องใหม่—ความแตกต่างที่ชัดเจนที่สุดระหว่างเลเวลน่ะ มันไม่ใช่พลังเวทย์หรือกำลังร่างกายหรอก แต่มันคือ… ความเร็ว! ก็อบลินกำลังเปลี่ยนเป้าแล้วล่ะ…”

ฉันขยับตัวไล่ตามชายร่างเล็กไปทางด้านข้าง แล้วยื่นเท้าออกไปกวาด

เขาล้มลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้นอย่างงดงาม

“เป็นไปไม่ได้…เร็วขนาดนี้มัน… อั๊ก!”

เขาฟาดร่างกระแทกพื้นอย่างรุนแรง

“จริงอย่างที่คุณว่า… ความเร็วในการเคลื่อนที่ชัดเจนที่สุดจริงๆ”

พอเขาเงยหน้าขึ้นมา ก็สบตากับฉันตรงๆ

ใบหน้าซีดเผือด เผยอปากอ้าค้างในอาการช็อก

“แ-แกเลเวลไหนกันแน่วะเนี่ย…!? ไม่สิ แกต้องไม่เกินร้อยแน่ๆ แท้ๆ…”

ดูเหมือนหมอนี่จะคิดว่าฉันยังไม่ถึงเลเวล 100 ด้วยซ้ำ

ถึงตอนนี้ฉันจะยังไม่เข้าใจโลกใบนี้ดีนัก แต่ชักเริ่มคิดว่า…ลูนาเอลคงจะฝึกฉันหนักเกินไปหน่อยแล้วล่ะ

หรือไม่ก็…การใช้ชีวิตอยู่ในเขาวงกตใต้ดินนานเกินไป อาจทำให้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเริ่มเพี้ยนไปบ้าง

ตอนนั้นเอง ก็อบลินทั้งยี่สิบตัวที่หมอนั่นพามาก็กรูกันเข้ามาใกล้

แต่ฉันไม่สามารถให้โพเมร่าหรือไอ้หมอนี่เห็นตอนใช้ [ดาบวีรชน กิลกาเมช] ได้

ดังนั้น ฉันจึงเก็บดาบกลับเข้าฝัก

“คะ-คานาตะซัง อย่าเพิ่งยอมแพ้นะคะ! โพเมร่าจะสู้ด้วย!… ในสถานการณ์แบบนี้ เขาคนนั้นก็ไม่มีทางเลือกแล้วล่ะค่ะ ต้องช่วยเราด้วยแน่นอน! ทั้งสามคนยังมีทางรอดอยู่ค่ะ!”

ฉันก้าวขึ้นไปข้างหน้า รับกระบองของก็อบลินลีดเดอร์ด้วยมือเปล่า ก่อนจะเตะเข้าที่อกมันเบาๆ

เนื้อขาดกระจุย กระดูกหักดังเป๊าะ ครึ่งบนของร่างก็อบลินที่เต็มไปด้วยลายสีแดงบินหายไปไกลสุดขอบฟ้า

“…หะ?”

ฉันเห็นสีหน้าของชายร่างเล็กที่นิ่งไปอย่างสิ้นเชิง

…การเตะนี่มันควบคุมแรงยากจริงๆ แฮะ

ฉันพุ่งไปอีกด้าน เจาะท้องของก็อบลินอีกตัวด้วยสันมือ ก่อนจะชักกลับอย่างรวดเร็ว

ร่างของมันจึงไม่ปลิวไปไกล

ดูท่าทางแบบนี้จะเหมาะกว่า

ถ้าชักมือออกก่อนเลือดจะกระเซ็น ผ้าคลุมก็ไม่เลอะเทอะด้วย

หลังการต่อสู้อันวุ่นวายผ่านพ้น ก็อบลินทั้งยี่สิบก็กลายเป็นซากกองพะเนิน

ถ้านับตามเวลาแล้ว—ยังไม่ถึงหนึ่งนาทีเลยด้วยซ้ำ

ถึงตอนนี้ ต่อให้ก็อบลินร้อยตัวมารุมทีเดียว ฉันก็คงไม่กลัวอีกแล้ว

…พูดให้ตรงกว่านั้น ถ้าใช้เวทมนตร์ได้ล่ะก็ ต่อให้มากกว่านั้นก็จัดการได้ภายในครั้งเดียวได้

“คะ-คานาตะซัง… ตะ…ตกลงคุณ…”

โพเมร่าพูดเสียงสั่น พร้อมกับทำท่าจะอ้าปากพะงาบๆ

…ถึงตอนนี้ คงปิดเรื่องนี้ไม่ไหวแล้วล่ะ

ถึงจะยังไม่รู้ว่าความลับของเลเวลสี่หลักจะถูกจับได้ง่ายแค่ไหนก็เถอะ

“ย-ยกโทษให้ฉันเถอะ! มันไม่ใช่อย่างที่คิดนะ! ฉันแค่โดนออคตาบิโอซังข่มขู่…!”

ชายร่างเล็กเหงื่อแตกเป็นสาย เหมือนสายน้ำไหลลงมาจากใบหน้าซีดเซียวของเขา

ฉันก้มลงคว้าเอาแตรมาจากเขาแล้วขว้างขึ้นกลางอากาศ ก่อนจะต่อยจนมันแหลกละเอียด

จากนั้นฉันจ้องเขม็งใส่หมอนั่นตรงๆ

เขาเบิกตากว้าง กลืนน้ำลายดังเอื๊อก

“ฉะ-ฉัน… จะออกจากเมืองนี้แน่นอน! จะไม่มีวันโผล่ให้พวกคุณเห็นอีก! ดะ-ดังนั้น ได้โปรดเถอะ!”

ฉันหลับตา คิดครู่หนึ่ง

ชายคนนี้—ตั้งใจจะมาฆ่าฉันกับโพเมร่า

จากคำพูดก่อนหน้านี้ อาจไม่ใช่ครั้งแรกของเขาด้วยซ้ำ

แต่ฉัน…ก็ยังไม่อยากลงมือสังหารใครที่กำลังขอชีวิต

“…ฝากบอกออคตาบิโอด้วย ว่าคราวหน้าจะไม่มีการไว้ชีวิตอีก”
“ร-รับทราบ! ผมจะไปบอกคุณออคตาบิโอให้แน่นอน!”

เขาค่อยๆ ลุกขึ้นหอบหายใจ แล้วลากขาลากเท้าเดินกระเผลกกลับไปทางเมือง

…หวังว่าแค่นี้จะทำให้พวกออคตาบิโอเลิกคิดจะหาเรื่องเราต่อก็คงดี

จากที่ได้ยินมา ดูเหมือนออคตาบิโอจะเกลียดพวกที่แม้จะอ่อนแอกว่า แต่กลับได้อยู่ในจุดที่ดีกว่าเขา

ถ้าได้ฟังเรื่องวันนี้จากชายร่างเล็กนั่นแล้ว… เขาอาจจะเลือกถอยก็ได้—ฉันหวังว่าอย่างนั้นนะ