“อย่างที่ว่า… ฉันเกลียดมนุษย์เข้าไส้ เพราะงั้นไม่จำเป็นต้องช่วยอะไรนายเลย แค่ได้เสียงแปลกหู เลยแวะมาดูด้วยความอยากรู้เท่านั้นเอง พยายามดิ้นรนแล้วก็ทรมานจนตายไปซะเถอะ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้องนายก็เลยมาดู แต่ก็ไม่มีอะไรสำคัญเลยสักนิด”

เด็กสาวพูดออกมาอย่างไร้อารมณ์

“ข-ขอร้องล่ะ! ถ้ามีอะไรที่ฉันพอทำได้ ฉันจะทำทุกอย่างเลยจริงๆ!”

ฉันนั่งลงกับพื้น ก้มหน้าจรดพื้นอย่างสิ้นหวัง

“เวทมิติขั้นที่แปด—《ถุงมิติ ดิเมนชันพ็อกเก็ต》”

เด็กสาวยื่นแขนออกไป

วงเวทปรากฏขึ้นตรงหน้า เธอสอดแขนเข้าไปในกลางวงเหมือนกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง

จากนั้นเธอก็ดึงขวดของเหลวสีแดงสดออกมาวางเรียงไว้บนพื้นสามขวด

“นี่มันของโปรดของฉันเลย…แต่ว่า…ก็เอาเถอะ”

ต่อมาเธอลังเลเล็กน้อย ก่อนจะหยิบผลไม้แปลกประหลาดคล้ายแอปเปิ้ลที่เปล่งประกายสีรุ้งออกมา

“นี่คือเรดโพชั่นฝีมือฉันเอง กับผลไม้ที่กินเท่าไรก็ไม่หมด ถ้ามีของพวกนี้ มนุษย์คนไหนมาถึงที่นี่ได้ ก็น่าจะพอใช้มันปีนกลับขึ้นไปยังผิวโลกได้…ไม่สิ—อย่างน้อยก็จะได้ทนทุกข์กับชีวิตไร้ทางออกไปอีกนานล่ะนะ พยายามดิ้นรนอย่างน่าสมเพชแล้วค่อยๆ ตายไปเถอะ”
“เอ่อ…? ค-คือ…เธอจะให้ฉันเหรอ?”

…เรดโพชั่นนั่นน่าจะเป็นยาฟื้นพลังสินะ?

“ของพวกนี้เอาทำให้นายทรมานได้นานขึ้น อย่าเข้าใจผิดล่ะ”
“อ-อ้อ…เข้าใจแล้ว…?”

ใบหน้าเธอไม่มีแววอะไรเลย ฉันเลยไม่รู้ว่าเธอให้ของพวกนี้ด้วยเจตนาแบบไหนกันแน่

“ข-ขอบคุณนะ…ฉันจะลองพยายามดู”

ฉันก้มหัวขอบคุณก่อนจะเก็บโพชั่นกับแอปเปิ้ลสีรุ้งมากอดไว้

…เอ่อ จะพกยังไงดีล่ะเนี่ย?

“…อย่าบอกนะ ว่านายไม่มีถุงเวทติดตัวเลย?”
“หือ? ถุงเวทคืออะไรเหรอ?”

เด็กสาวเอามือกุมหัว จากนั้นก็ร่าย 《ถุงมิติ ดิเมนชันพ็อกเก็ต》 อีกครั้ง แล้วควักถุงผ้าสีฟ้าใบเล็กออกมาจากในนั้น

“ใส่ของพวกนั้นไว้ในนี้”
“เอ๋ นี่มัน…”
“…มันจุของได้มากกว่าที่เห็นนะ อย่างน้อยพวกโพชั่นแค่นั้นก็ใส่ได้สบายๆ”

ฟังดูไม่น่าเชื่อ…แต่ในเมื่อเธอสามารถดึงของจากต่างมิติออกมาได้ ของแบบนี้ก็คงไม่แปลกอะไร

ต้องปรับตัวเข้ากับโลกนี้ซะ

“ข-ขอบคุณมาก คุณลิช…”
“…ชื่อของฉันคือ ลูนาเอล ‘ลิช’ คือคำเรียกนักเวทที่กลายเป็นผู้เป็นอมตะ ไม่ใช่ชื่อฉัน”
“ขะ-ขอบคุณมาก คุณลูนาเอล…ฉันจะไม่ลืมบุญคุณนี้แน่ แล้วจะกลับมาตอบแทนให้ได้”
“ไม่จำเป็น ฉันให้ของพวกนี้เพื่อจะได้ทำให้นายทรมานได้นานขึ้นต่างหาก”

…พูดจริงรึเปล่าก็ไม่รู้ เพราะสีหน้าเธอไม่มีอะไรเปลี่ยนเลย

ให้ของขนาดนี้เพื่อให้ฉันทรมานเนี่ยนะ…มันฟังยังไงก็ไม่ใช่แล้วมั้ง…

“งั้นก็…ขอให้นายตายอย่างปลอดภัย…ไม่สิ ขอให้นายทรมานต่อไปอีกนานๆ แล้วก็ตายอย่างช้าๆ ซะเถอะ”

…เหมือนเธอจะมีอะไรบางอย่างในใจที่เป็นกฎตายตัวซึ่งห้ามละเมิดนะ

“ข-ขอบคุณ…”

หลังจากบทสนทนาแสนประหลาดสิ้นสุดลง ลูนาเอลก็บินจากไปในทางเดิน

ผมลองใส่โพชั่นกับแอปเปิ้ลสีรุ้งลงในถุงเวทสีฟ้าที่เธอให้มา

แม้จะเป็นแค่ถุงผ้าใบเล็ก แต่มันกลับใส่ของทั้งหมดเข้าไปได้อย่างง่ายดาย

ไม่เสียแรงที่เรียกว่าถุงเวทจริงๆ

ผมพึมพำด้วยความประทับใจเบาๆ แล้วเอาเชือกผูกถุงมัดติดกับเข็มขัด

…ถึงสถานการณ์จะดีขึ้นนิดหน่อย แต่ความจริงที่ว่าฉันยังอยู่บนปากเหวแห่งความตายก็ยังไม่เปลี่ยน

จริงๆ ลูนาเอลดูใจดีมากกว่าที่คาดไว้ ฉันน่าจะอ้อนวอนเธอให้มากกว่านี้อีกหน่อย

ถึงจะดูหน้าด้านไปหน่อย แต่ก็เพราะชีวิตมันแขวนอยู่บนเส้นด้ายนี่นา

แต่ว่า…ตอนนี้เธอก็ไปแล้ว จะมาคิดเสียดายอะไรตอนนี้ก็สายไปแล้ว

“ลืมไปอย่างหนึ่ง”
“เหวอ!”

เสียงดังขึ้นมาจากด้านหลัง ทำเอาฉันสะดุ้งโหยงหันกลับไปทันที

ลูนาเอลกลับมายืนอยู่ตรงนั้น พร้อมกับดาบเล่มหนึ่งในมือ

“ดูเหมือนนายจะไม่มีอาวุธ คงโดนพวกมอนสเตอร์แย่งไปสินะ งั้นก็เอานี่ไปก็แล้วกัน ถึงสุดท้ายมันจะเป็นแค่ของขวัญส่งไปโลกหน้าก็ตาม”

ลูนาเอลโยนดาบลงพื้น

ใบดาบเสียบปักพื้นแน่น

มันเป็นดาบยาวดูเก่าๆ ดูจะทำจากหิน ด้านข้างสลักลวดลายแปลกประหลาดไว้

แม้จะดูไม่คม แต่พอดูจากที่มันปักพื้นได้อย่างง่ายดาย ก็น่าจะมีพลังบางอย่างที่น่ากลัวซ่อนอยู่

“ข-ขอบคุณนะ…”
“ก็พยายามดิ้นรนให้เต็มที่เถอะ”

เธอบินจากไปอีกครั้ง

…แต่เอาเข้าจริง ฉันถือดาบไปจะช่วยอะไรได้บ้างนะ

ควรจะก้มกราบขอร้องเธออีกครั้งดีไหม…

ไม่สิ เธอช่วยรักษาแผล ให้ยา กระเป๋าเวท แถมยังให้ดาบอีก จะไปขอมากกว่านี้ก็คงเกินไปจริงๆ

ที่สำคัญคือถ้าทำเธอไม่พอใจขึ้นมา อาจจะโดนอะไรที่แย่ยิ่งกว่าตายก็ได้

หลังจากมองแผ่นหลังของเธอลับตาไป ผมก็จับด้ามดาบแล้วลองดึงขึ้นมา

…ไม่ขยับเลย

ผมพยายามดึง เตะ ลูบคลำด้ามดาบดูอยู่นานเกือบครึ่งชั่วโมง แต่มันไม่ขยับสักนิด

ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย—เธอคิดว่าฉันจะดึงดาบนี่ขึ้นมาได้จริงๆ เหรอ?

ใบดาบมันฝังลงไปลึกขนาดนั้นแล้วนะ…

นี่มันต้องระดับผู้กล้าสวมหมวกเขียวจากในเกมเท่านั้นถึงจะถอดขึ้นมาได้แล้วมั้ง…

‘ถ้ามีของพวกนี้ มนุษย์คนไหนมาถึงที่นี่ได้ ก็น่าจะพอใช้มันปีนกลับขึ้นไปยังผิวโลกได้…ไม่สิ—อย่างน้อยก็จะได้ทนทุกข์กับชีวิตไร้ทางออกไปอีกนานล่ะนะ’

ทันใดนั้น ฉันก็นึกถึงคำพูดของลูนาเอล แล้วทุกอย่างก็กระจ่าง

“อ้อ…เธอคงเข้าใจว่าฉันมาถึงที่นี่ด้วยตัวเองสินะ…”

ฉันลองพยายามดึงดาบอีกครั้ง…แต่มันก็ยังคงไม่ขยับ

ฉันถอนหายใจแล้วพยักหน้าอย่างหนักแน่นคนเดียว

“…ปล่อยแม่งไว้ตรงนี้แหละ”

———————————————————

ผมทำเพจแล้วนะครับ กดที่ชื่อตรงนี้ได้เลย —> Quad_A/X