ฉันยังคงเดินต่อไปในป่าพร้อมกับพวกโลวิส

“หากอยากพักเมื่อไหร่ บอกได้เลยนะครับ เราจะเดินตามจังหวะของท่านคานาตะเอง”
“อ-อืม… ขอบคุณนะ…”

โลวิสพูดพร้อมกับยิ้มติดหนึบบนหน้าและก้มหัวให้ฉันไม่หยุด

รู้สึกขนลุกจนแทบทนไม่ไหว ขอร้องล่ะ หยุดทำแบบนั้นทีเถอะ

“ถ้าท่านต้องการ ผมยินดีนวดคลายกล้ามเนื้อให้ด้วยนะครับ”
“…ขอบใจนะ แต่ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก…”
“ถ้าอย่างนั้น ถ้าเดินแล้วลำบาก ผมอุ้มท่านเองก็ได้ ให้ผมได้ดูแลเถอะครับ”
“ไม่เป็นไร”

ดาเมียกับโยซากุระ—ลูกน้องของโลวิส—ต่างก็คอยมองสถานการณ์อยู่ห่างๆ ด้วยท่าทางกระสับกระส่าย ทั้งคู่คุยกันเบาๆ เป็นระยะ

เห็นได้ชัดว่า ความน่าเชื่อถือของโลวิสในสายตาพวกเขากำลังดิ่งเหวอย่างต่อเนื่อง

ก็ไม่แปลกใจเลย

“แต่พอรู้ว่าท่านเป็นผู้ถูกอัญเชิญ ก็เข้าใจขึ้นมากเลยล่ะครับ ผมเคยได้ยินในตำนานอยู่บ่อยๆ แถมเคยเจอด้วยตัวเองอยู่สองสามคน”
“แสดงว่ามีเยอะเลยสินะ…”

จากที่ไนอาโลเทปพูดมา ดูเหมือนพวกนั้นจะส่งผู้ถูกอัญเชิญที่ติดตั้งพลังพิเศษระดับโกงหรือไอเทมแปลกๆ มาที่โลกนี้แบบไม่คิดอะไรมากนัก

น่ารำคาญสุดๆ …แต่ในมุมมองของพวกนั้น คงคิดว่า “ก็เป็นโลกที่เราสร้างเอง จะทำอะไรก็เรื่องของเรา” ประมาณนั้นสินะ

“ผู้ถูกอัญเชิญนั้น ล้วนแต่เป็นผู้มีพลังวิเศษควบคู่ไปกับคุณธรรมอันสูงส่ง ผมเองก็คิดว่าท่านคานาตะอาจจะเป็นหนึ่งในนั้น”

โลวิสยังคงประจบสอพลอไม่หยุด

…ถึงจะได้ฟังว่าผู้คนในโลกนี้มองผู้ถูกอัญเชิญอย่างไร ก็เถอะ แต่รู้สึกขนลุกจริงๆ

ช่วยทำตัวปกติหน่อยได้ไหม คนคนนี้ดูเหมือนจะปรับโหมดชีวิตแบบสุดโต่งจริงๆ

“แต่ท่านโลวิสครับ ก่อนหน้านี้ท่านยังพูดอยู่เลยว่า ผู้ถูกอัญเชิญส่วนใหญ่มักจะโผล่ไปยุ่งเรื่องไม่เข้าเรื่อง แล้วก็เป็นพวกไม่รู้จักเจียมตัวใช่ไหมครับ ท่านยังคุยอวดเลยว่าเคยฆ่าไปสองคน…”
“หุบปากซะ ไอ้ดาเมีย!! ถ้าแกยังพูดมากอีกละก็ ฉันจะจับเย็บตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยคอยดู!”

โลวิสตะคอกใส่ดาเมียจนฟองน้ำลายกระเด็น

จะจริงจังไปถึงไหนกัน

…แต่ดูยังไง คนคนนี้ก็ไม่น่าไว้ใจ ปล่อยไว้เฉยๆ คงไม่ดี น่าจะส่งให้คนที่เหมาะสมจัดการจะดีกว่า

เรียกว่าคนดีคงไม่ได้แน่นอน

“เอาเถอะครับ… ถ้าท่านเป็นผู้ถูกอัญเชิญจริงๆ ก็ไม่แปลกที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรแถวนี้ เดี๋ยวผมจะมอบแผนที่โดยรอบให้ไว้ใช้ครับ”

โลวิสยื่นกระดาษม้วนหนึ่งมาให้ฉัน

ดูเหมือนจะเป็นแผนที่รอบๆ ป่า

ขนาดของป่าดูเข้าใจง่ายก็จริง แต่ไม่เห็นมีจุดบอกเลยว่าตอนนี้อยู่ตรงไหน

“โอ๊ะ ขอโทษครับ ผมลืมชี้ตำแหน่ง ตอนนี้พวกเราอยู่แถวๆ นี้ แล้วก็มุ่งหน้าไปทางนี้ครับ”

ดูเหมือนจะเดินมาใกล้ชายป่าแล้ว แต่ระยะห่างจากเมืองใกล้ที่สุดก็ยังพอมีอยู่บ้าง

“ถ้าท่านไม่ถือสา ผมขอเสนอสิ่งนี้… เข็มทิศเวทมนตร์ที่สามารถใช้งานได้แม้ในเขตที่มีพลังเวทบิดเบี้ยว เป็นอุปกรณ์ที่แม้แต่ในตลาดก็หาแทบไม่ได้ หวังว่าจะช่วยท่านคานาตะได้ไม่มากก็น้อยครับ”

ว่าแล้วโลวิสก็หยิบสร้อยคอทองที่มีเข็มทิศติดอยู่ขึ้นมาจากอกเสื้อ

“ม-ไม่นะคะ! นั่นมันของโปรดของท่านโลวิสไม่ใช่หรือ!? แถมถ้าไม่มีของนั่น เราก็ไม่สามารถเข้าส่วนลึกของดันเจี้ยนระดับสูงได้อีก! ต่อให้มีเงินก็หาซื้อไม่ได้แท้ๆ…”

โยซากุระร้องลั่นด้วยสีหน้าตื่นตกใจ

“ก็บอกแล้วไงว่าอย่าพูดมาก! มัวแต่คิดถึงเรื่องข้างหน้าอยู่ได้! ทำไมถึงไม่เข้าใจเรื่องง่ายๆ แค่นี้กัน!”

โลวิสตวาดกลับด้วยท่าทางดุดันราวกับยักษ์ แล้วก็หันมายิ้มอ่อนโยนใส่ผมอย่างรวดเร็ว

“เชิญครับ ท่านคานาตะ”
“อะ อืม… ขอบใจนะ…”

ดูจะเป็นของมีค่ามากจริงๆ

แต่ฉันก็ไม่อยากจะเอาเปรียบเขามากเกินไปนัก ถ้าขูดรีดมากไป คงกลายเป็นหนี้บุญคุณไม่จบไม่สิ้น

ฉันเปิด《คัมภีร์ความทรงจำแห่งอะคาเซีย》จากถุงเวทแล้วเปิดดูข้อมูลของไอเทมชิ้นนั้น

 

———————————————

【เข็มทิศทองคำแห่งราชานักผจญภัย】《ระดับ: A ชั้นล่าง》

 

เข็มทิศที่ทำจากแร่พิเศษและสลักเวทมนตร์เฉพาะ ทำให้มีความทนทานสูงต่อสนามเวทมนตร์

 

แม้อยู่ในดันเจี้ยนระดับสูง ก็จะไม่มีวันหลงทางหากพกไว้

———————————————

 

“ระดับ A ชั้นล่าง, หืม…”

จากที่ลูนาเอลเคยบอก ระดับของไอเทมมีทั้งหมด 9 ระดับ ไล่จาก F, E, D, C, B, A, S และต่อด้วยระดับตำนานและระดับเทพนิยาย

แม้จะไม่แน่ใจในเกณฑ์ แต่ถ้าคิดว่าอยู่ระดับกลางๆ ของชั้นบน ก็คงถือว่าใช้ได้

ในหลุมอเวจี โคคิวทัสยังมีของระดับตำนานกับเทพนิยายกลิ้งอยู่ทั่ว ไม่เห็นจะรู้สึกว่ามีค่าขนาดนั้นเลย

“ของระดับนี้ ไม่น่าจะเป็นปัญหามั้ง”

ของแค่ระดับ A ชั้นล่าง คงไม่ถึงกับทำให้เกิดปัญหาใหญ่ตามมา

พอพูดจบ โลวิสก็มีสีหน้ากระตุกเล็กน้อย

…เฮ้อ หลุดพูดออกไปเสียงดังอีกแล้ว

ไม่น่าเผลอพูดต่อหน้าคนให้แบบนั้นเลย

“อา…ขอโทษที ขอบคุณมากนะ ไว้จะใช้ให้เกิดประโยชน์ละกัน”

ฉันโยนของนั้นลงไปในถุงเวท

“อ-อย่าปาเข้าไปแบบนั้นเลยครับ…เอ่อ ไม่สิ ไม่มีอะไรครับ…”

โลวิสมองถุงเวทของฉันด้วยสีหน้าเจ็บปวด

“อะ เอ่อ…ว่าแต่ ถ้าท่านคานาตะเดินทางคนเดียว อาจจะเร็วกว่าก็ได้นะครับ!? ม-ไม่ใช่ว่าอยากจะรีบแยกกันหรอกนะครับ แค่…พวกเรามันเข้าเมืองได้ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่…”
“อืม…”

ก็จริง ถ้าต้องเดินไปตามจังหวะของคนเลเวลแค่ 180 ก็คงเสียเวลาโดยใช่เหตุ

“…แต่ว่าฉันก็ยังอยากฟังเรื่องเกี่ยวกับโลกนี้ให้ละเอียดกว่านี้ ขอให้เดินทางด้วยกันอีกสักพักได้มั้น?”
“อ๊ะ… คะ ครับ! เป็นเกียรติมาก! จะขอติดตามท่านต่อไปครับ!”

โลวิสดูเหมือนจะถอนหายใจอย่างหมดหวัง แต่ก็รีบเปลี่ยนท่าทีทันที