ระหว่างที่ฉันมุ่งหน้าไปหาโลวิส ฉันใช้《เช็กสเตตัส》เพื่อเช็กระดับของเขา

———————————————

【โลวิส โลดเกรย์】
เผ่า: มนุษย์
Lv: 181

 

HP: 94 / 796
MP: 427 / 778

———————————————

 

“แ-แค่เลเวล 181 เองเหรอ…”

แบบนี้ไม่ว่าจะมองยังไงก็ไม่มีทางเป็นการต่อสู้ที่สูสีได้เลย

ไม่น่าเชื่อว่าหมอนั่นจะกล้าเบ่งได้ขนาดนั้น ทั้งที่แค่เลเวลเท่านี้เอง

จากที่เขาพูดไว้ ฉันนึกว่าจะต้องเป็นพวกโหดเหี้ยมอำมหิตเสียอีก

เขาบอกว่าพวกตัวเองคล้ายๆ ทหารรับจ้างนอกกฎหมาย ฉันก็เลยคิดว่าจะเป็นพวกที่รับงานสกปรกจากผู้มีอำนาจหรืออะไรเทือกนั้น แต่จากที่เห็นตอนนี้…ดูเหมือนจะเป็นแค่แรงงานเถื่อนเสียมากกว่า

“แค่…แค่เลเวล 181 งั้นเหรอ…?”

โลวิสจ้องฉันราวกับเห็นสิ่งที่ไม่อาจเชื่อได้

ฉันสบตาเขากลับไป เขาก็ร้องเสียงหลงแล้วถอยหลังหนีทันที

ดาเมียกับโยซากุระกระโดดออกมายืนขวางหน้าฉันทันที

“ท่านโลวิส! ระหว่างนี้ขอให้รีบหนีไป! พวกเราจะถ่วงเวลาให้…!”
“ทั้งสองคนถอยไป! อย่าทำอะไรไร้สาระ!”

โลวิสตะโกนสั่งเสียงดังทั้งที่ก้มหน้าอยู่

ทั้งสองคนชะงักตัวสั่นเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ ถอยออกมา

จากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เขาน่าจะรู้แล้วว่าไม่มีทางเอาชนะฉันได้ แต่ดูเหมือนยังจะคิดจะทำอะไรอีก

บางทีเขาอาจจะไม่อยากเอาลูกน้องมาเป็นโล่กำบังเท่านั้นก็ได้

ถึงจะบอกว่าตัวเองเป็นพวกนอกกฎหมาย เป็นคนนอกสังคม อะไรแบบนั้น แต่ดูเหมือนว่าเขาจะยังมีจรรยาบรรณของตัวเองอยู่บ้าง

ไม่สิ…หรือว่าเขาจะมีไพ่ลับอะไรที่สามารถพลิกสถานการณ์ได้แม้จะมีระดับต่างกันขนาดนี้?

ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันก็ต้องระวังเอาไว้ให้ดี…

ฉันเฝ้าดูว่าเขาจะทำอะไรต่อไป แล้วจู่ๆ โลวิสก็ทรุดตัวลงคุกเข่า ก่อนจะโน้มตัวลงกราบกับพื้นอย่างลื่นไหล

“ไว้ชีวิตด้วยเถอะ…ไม่สิ ได้โปรดเมตตาด้วยครับ! ผมขอร้องล่ะครับ! อย่างที่เห็นเลยครับ!”
“…หะ?”

ตัดสินใจได้ไวเกินไปแล้ว…

จนเริ่มสงสัยเลยว่านี่ใช่คนเดียวกับเมื่อกี้จริงๆ หรือเปล่า

ฉันหันไปมองสองลูกน้องที่อยู่ข้างหลังเขาเพื่อดูว่าฉันคิดผิดไปรึเปล่า แต่ทั้งสองคนก็ดูงงไม่แพ้กัน ขณะที่มองแผ่นหลังของโลวิสอย่างตะลึง

“ผมรู้ดีว่ามันเห็นแก่ตัวที่มาพูดแบบนี้ ทั้งที่เป็นฝ่ายลงมือก่อน หากมีอะไรที่ผมหรือพวกเราทำได้ ไม่ว่าอะไรก็ยินดีครับ! ขอแค่…ขอแค่ชีวิตไว้ด้วยเถอะครับ!”

โลวิสพูดพลางส่ายหน้าไปมาราวกับจะเจาะรูกับพื้นด้วยหน้าผาก

“ทะ…ท่านโลวิส ข้า…ผิดหวังในตัวท่านจริงๆ ครับ ไม่คิดเลยว่าท่านจะยอมลดตัวลงถึงขนาดนี้เพื่อเอาตัวรอด…”

ดาเมียพูดด้วยเสียงปนผิดหวัง

ฉันเองก็คิดแบบนั้น

การขอชีวิต ถ้าเป็นคนธรรมดาทั่วไปก็คงไม่แปลก

แต่หมอนี่…อุตส่าห์เปิดตัวมาอย่างยิ่งใหญ่ แถมยังเป็นฝ่ายจู่โจมก่อนแท้ๆ แล้วพอแพ้กลับมาก้มกราบขอชีวิตแบบนี้ มันดูอนาถเกินไปหน่อย

“ตะ…ตอนที่ท่านพูดว่าขอตายกลางสมรภูมิได้ก็คงเป็นสุขที่สุด ข้าคิดว่าท่านพูดจริง…แต่มันเป็นแค่คำโกหกงั้นหรือ? ไม่ใช่ว่าข้าจะว่าอะไรถ้าท่านไม่อยากตาย แต่นี่มัน…”

โยซากุระก็กล่าวต่อด้วยน้ำเสียงตำหนิ

“หุบปาก!”

โลวิสทุบพื้นด้วยหมัด

“ที่ข้าพูดคือ ‘ถ้าได้ตายกลางศึกก็ถือเป็นโชคดีที่สุด’ ไม่ใช่ว่าข้าอยากตายเพราะโดนหินหล่นทับตายอย่างอนาถแบบนั้นสักหน่อย!”

โลวิสตะโกนพลางน้ำลายกระเด็นกระจาย

นี่…คิดว่าคนอื่นเป็นอะไรเนี่ย

“ฟังนะ ดาเมีย โยซากุระ จำเอาไว้ให้ดี บนโลกใบนี้มีตัวประหลาดบางชนิดที่ไม่สามารถเข้าใจได้ด้วยเหตุผลใดๆ ทั้งสิ้น ข้าเองก็เคยเจอคนแบบนั้นเมื่อสิบปีก่อน แล้วก็เข้าใจได้ว่าการคิดว่าพวกนั้นเป็นมนุษย์เหมือนเรานั้นมันเป็นความหลงตัวเองขั้นร้ายแรง ข้าไม่อายที่จะก้มหัวให้กับพวกนั้น ถ้าต้องอธิษฐานต่อพระเจ้า เจ้าจะรู้สึกแปลกใจไหมที่ต้องถ่อมตัว? หากมีใครตายอย่างไร้ความหมายเพราะดื้อดึง ข้าก็จะหัวเราะเยาะพวกเขาด้วยความสมเพช สองคนรีบก้มหัวลงซะ ก้มหัวแบบเดียวกับข้าเลย!”

ดาเมียกับโยซากุระสบตากันด้วยสีหน้างุนงง

แต่พอเห็นโลวิสส่งสัญญาณบังคับไม่หยุด ทั้งสองก็ยอมคุกเข่าลงและก้มหัวให้ฉันตาม

น…นี่พวกเขากำลังทำอะไรกันเนี่ย?

“…ช่างเถอะ ยังไงก็ได้ รีบไปให้พ้นจากตรงนี้ซะเถอะ…”

ฉันเองก็ไม่ได้อยากฆ่าใครอย่างจงใจอยู่แล้ว

โลกนี้อาจจะถือว่าเรื่องเอาชีวิตกันเป็นเรื่องธรรมดา อย่างที่ลูนาเอลเคยเปรยให้ฟัง

แต่ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นฝ่ายลงมือฆ่าใครก่อนด้วยตัวเอง

แม้ใจหนึ่งอยากลากพวกเขาไปส่งเป็นอาชญากรที่เมืองไหนสักแห่ง แต่ฉันก็ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกนี้เลย

ยิ่งยุ่งยากก็ยิ่งไม่อยากเสียเวลา

เว้นแต่ปล่อยไว้แล้วจะเป็นภัยภายหลัง…แต่ระดับแค่โลวิส ไม่น่าทำอะไรฉันได้อยู่แล้ว

พอมองดูพวกเขาอีกครั้ง ฉันก็เห็นว่าโยซากุระเงยหน้าขึ้นมานิดหน่อยเพื่อเช็กว่าโลวิสยังก้มหัวอยู่หรือเปล่า พอเห็นว่ายังก็รีบก้มลงอีกครั้ง

“…ว่าแต่ จริงสิ ฉันพอนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องอยากขอร้องอยู่เหมือนกัน”

ฉันเปลี่ยนใจจากคำพูดก่อนหน้านี้

เพราะจริงๆ แล้ว ฉันก็กำลังลังเลอยู่เหมือนกันว่าจะทำยังไงดี

“คืออะไรหรือครับ? ขอแค่บอกมาเถอะครับ!”

โลวิสยังคงพูดโดยที่หัวติดอยู่กับพื้น

…อยากให้เลิกทำแบบนั้นได้แล้ว พูดยากชะมัด

“ฉันอยากไปที่เมืองที่ใกล้ที่สุด…ช่วยพาไปได้ไหม?”

กับพวกเขา ฉันไม่ต้องเกรงใจอะไรมาก

พวกเขามีบุญคุณติดตัวฉันอยู่มากมาย

สำหรับคนที่ไม่รู้ทางอะไรเลยอย่างฉัน การมีไกด์ที่ไม่ต้องรักษาน้ำใจกันให้มากนักถือว่าเป็นเรื่องดี

“อย่างนี้นี่เอง! ท่านเพิ่งเดินทางมาจากที่ไกลๆ สินะครับ! งั้นเรื่องนี้ขอให้พวกเราจัดการเอง! จะนำทางให้เต็มที่เลยครับ!”