อาการไม่สบายของลูนาเอลยังไม่ดีขึ้น แม้กระทั่งระหว่างทางกลับกระท่อม เธอก็ถูกกลืนลงไปทั้งตัวจากการโจมตีอย่างไม่ทันตั้งตัวของกลัตโตนีมิมิกที่แฝงตัวเป็นกำแพงอยู่

หากเป็นลูนาเอลตามปกติล่ะก็ คงหลบหลีกได้อย่างง่ายดายแน่นอน ทว่าในวันนี้ เธอกลับแทบไม่ขัดขืนเลยสักนิด ถูกกลืนกินลงไปอย่างง่ายดาย

ความรู้สึกสูญเสียที่มีต่อคานาตะ กำลังบีบคั้นจิตใจของลูนาเอลอย่างสาหัส

——แน่นอนว่าไม่นานหลังจากนั้น กลัตโตนีมิมิกก็ถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ ด้วยเวทมิติของลูนาแอล

เธอไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองเศษซากของกลัตโตนีมิมิกที่กลายเป็นกองซากปรักหักพัง

“……ยังไงก็รู้สึกไม่ค่อยดีอยู่ดี……เฮ้อ”

หลังจากกลับถึงกระท่อม ลูนาเอลก็นอนเหม่อบนเตียงอยู่พักหนึ่ง

“อาการสาหัสเลยนะ”

คลังเก็บของจอมจู้จี้——โนเบิลมิมิก——เอ่ยทักเธอ

แม้จะยังคงท่าทีลอยชายดูไร้สาระตามเคย แต่เขาเองก็เป็นห่วงเธอในแบบของตัวเอง

“……แค่รู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อยเท่านั้นเอง”

ลูนาเอลตอบเช่นนั้น ทว่าตัวเธอในฐานะลิชระดับสูงสุด ต่อให้เป็นพิษของปีศาจหรือเวทมนตร์ร้ายแรงเพียงใด ก็ไม่อาจส่งผลใดๆ ต่อร่างกายเธอได้

ควรจะเป็นผู้ที่ไม่มีวันรู้จักกับคำว่า ‘อาการไม่สบาย’ ด้วยซ้ำ

“ตอนละเมอ ยังเรียกชื่อ ‘คานาตะ…คานาตะ’ อยู่เลยนะ”

คำพูดของโนเบิลมิมิกทำให้ลูนาแอลหน้าแดง

“มะ ไม่จริงหรอก! เป็นไปไม่ได้แน่นอน! มะ หมายความว่าไงน่ะ? ฟังผิดแล้วแน่ๆ! ก็ ก็เพราะว่าฉันไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นเลยสักนิด…!”
“โกหกน่ะ จริงๆ แล้วก็ไม่ได้พูดแหละ”

ลูนาเอลชี้นิ้วมาที่โนเบิลมิมิกโดยไม่พูดอะไร

เขารีบหุบปากลงทันที แล้วก็หดตัวเล็กลง

“……ถ้าจะเสียใจขนาดนั้น ก็แค่ร้องไห้ขอให้เขาอยู่ต่อด้วยสิ”
“อย่าพูดเรื่องไร้สาระน่า เรื่องโหดร้ายแบบนั้น ฉันไม่มีทางทำได้อยู่แล้ว เดี๋ยวก็กลับมาใช้ชีวิตแบบปกติเหมือนเคยได้น่า เดี๋ยวก็ชินเอง…เพราะเวลาของฉันยังเหลืออีกมาก”
“งั้นทำไมไม่ตามเขาไปตั้งแต่แรกเล่า?”

ต่อคำถามของโนเบิลมิมิก ลูนาเอลก็ส่ายหน้าเบาๆ

“……ถ้าจะบอกว่าไม่เคยฝันอยากออกไปเดินทางร่วมกับเขาก็คงเป็นคำโกหก แต่ตัวฉันเป็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่นอกเหนือจากหลักแห่งโลกใบนี้ การเป็นผู้อมตะนั้นคือเช่นนั้น ฉันเองก็เหมือนกับผู้ตายไปแล้วในบางแง่มุม แค่การที่ฉันเผยตัวในที่ใดที่หนึ่ง ก็สามารถบิดเบือนศีลธรรมของสถานที่นั้นได้แล้ว”

กลุ่มเวทหรือจอมเวทที่ใฝ่หาการเป็นผู้อมตะ รวมถึงผู้มีอำนาจในประวัติศาสตร์ มีอยู่มากมายจนนับไม่ถ้วน

แม้รูปลักษณ์จะกลายเป็นอสูรกาย และถึงกับยอมเสียสติ ก็ยังเลือกจะยึดติดกับการมีชีวิตต่อไป

หากมีใครอย่างลูนาเอล——ลิชที่สมบูรณ์แบบ——เป็นที่รับรู้ขึ้นมา อาจกลายเป็นภัยใหญ่ที่เขย่ารากฐานของประเทศได้เลย

สำหรับผู้มีอำนาจ การได้ร่างที่ไร้ความชรา นั้นอาจมีค่ามากกว่าพลเมืองนับล้าน

“ฉันเองก็ไม่คิดว่าจะใช้ชีวิตข้างนอกได้ราบรื่นนัก และก็ไม่ถนัดเรื่องมนุษย์จริงๆ อีกทั้งการมีอสูรอย่างฉันอยู่เคียงข้างเขา คงไม่ใช่สิ่งดีแน่นอน”
“ถ้าเจตนาแน่วแน่ขนาดนั้น ก็คงพูดยังไงก็เปล่าประโยชน์ล่ะนะ…”

ลูนาแอลกอดผ้าห่มแน่น ซุกหน้าลงไปเหมือนต้องการซ่อนตัว

“แล้วเขาก็สัญญาไว้ด้วย ว่าจะกลับมาที่นี่อีกสักวัน…”
“ก็จริง…”

โนเบิลมิมิกพยักหน้าอย่างลึกซึ้ง ก่อนจะเอนตัวเหมือนกำลังครุ่นคิด

“แต่ว่า อาจจะไม่กลับมาก็ได้นะ”
“…มะ หมายความว่ายังไง?”

ลูนาแอลเอาผ้าห่มออกจากหน้า จ้องเขม็งด้วยนัยน์ตาคู่ฟ้าที่มีแววแดงของเธอ

“เผ่าพันธุ์อายุสั้นน่ะ ใจเปลี่ยนง่ายนะ ต่อให้ตอนนี้จะเต็มไปด้วยความรู้สึก แต่แค่ห้าปีก็เลือนรางได้แล้วล่ะ”
“คานาตะไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก!”
“มันก็ช่วยไม่ได้นี่นา ฝั่งนั้นมีอายุเต็มที่ก็แค่แปดสิบปีเอง จะให้เขาจำพระคุณที่เคยช่วยไว้แล้วใส่ใจไปตลอดชีวิตน่ะ มันออกจะเวอร์ไปหน่อยนะ ข้างนอกนั่นก็มีการช่วยเหลือกันแบบนี้ตั้งมากมาย ไม่ใช่เรื่องพิเศษอะไร”
“มะ ไม่จริง…ก็เขาบอกว่าชอบฉันด้วย…ทั้งที่ตัวเองบาดเจ็บก็ยัง…”

ลูนาแอลหน้าแดงจนลามไปถึงหู ดวงตาเบิกกว้าง มือไม้เริ่มลนลาน

“ตอนนี้น่ะใช่…แต่ข้างนอกน่ะ มีผู้หญิงที่ดูดีกว่าท่านตั้งเยอะ แถมยังเป็นมนุษย์เหมือนกันด้วย เขาก็อาจจะรู้จักกับรักครั้งใหม่ก็ได้”
“แต่อย่างน้อยเขาก็——”
“แล้วท่านก็ไม่มีเจตนาจะออกไปจากที่นี่หรือไปอยู่กับเขาด้วยใช่มั้ยล่ะ? จะให้เขาคิดถึงท่านตลอดไป ทั้งที่เจอกันแค่บางครั้ง…แบบนั้นมันเอาแต่ใจเกินไปนะ”

โนเบิลมิมิกส่ายตัวไปมา พลางถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยหน่าย

“…………”
“ตอนที่ท่านไล่เขาไปโดยไม่พูดอะไร ข้าก็คิดว่าท่านทำใจยอมลืมเขาไปแล้วซะอีก ที่ไหนได้ มาฝันเพ้อเจ้อไปคนเดียวอยู่แบบนี้…”

ลูนาเอลเงียบไปโดยสิ้นเชิง ดวงตาคู่สีประหลาดที่งดงามเต็มไปด้วยน้ำตา มือก็กำผ้าห่มแน่น ตัวสั่นระริก

“…ขะ ขอโทษนะ พอเห็นท่าทางท่านมันน่าเอ็นดู ก็เผลอพูดแรงไปหน่อย…”

เธอยกนิ้วขึ้นเล็งไปที่โนเบิลมิมิก

เวทมนตร์แผ่กระจายออกมา แสงสีดำเริ่มกลืนกินบริเวณรอบตัวเขา

โนเบิลมิมิกพยายามวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต แต่แรงดึงดูดจากเวทก็ไม่เปิดโอกาสให้เลย

“ขะ ขอโทษ! ขอโทษจริงๆ!!”

ตอนที่ลูนาเอลกำลังจะปล่อยเวทนั้นออกไป——

โนเบิลมิมิกดันเผลอพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมาอีกครั้ง

“แต่ข้าก็คิดนะว่า คานาตะคงไม่กลับมาหรอก”
“เวทมิติขั้นที่สิบเก้า 《ระเบิดมหาแรงโน้มถ่วง กราวิเบิร์น》”

แสงสีดำบิดตัวกลืนกินพื้นที่ทั้งหมดรอบตัว

เกือบทั้งหลังของกระโจมถูกแรงโน้มถ่วงถล่มจนพังยับ

“เวทมิติขั้นที่สิบสี่ 《ซ่อมแซมย้อนคืน รีแพร์》”

ซากกระโจมเริ่มซ่อมแซมตัวเองกลับคืนจากด้านใน

เวทนี้สามารถย้อนกลับเหตุผลและกู้คืนสิ่งที่ถูกทำลายให้กลับสู่สภาพเดิมได้

แม้จะใช้พลังเวทมากขึ้นตามความเสียหาย แต่สำหรับลูนาเอลแล้วก็ไม่ได้มากเกินไป

แต่หากสิ่งของนั้นเก่าเกินไป พลังเวทที่ต้องใช้จะพุ่งสูงจนควบคุมไม่ได้ และหากมีคำสาปหรือพลังเวทผิดปกติเกาะอยู่ ก็อาจซ่อมไม่ได้เลยเช่นกัน แม้จะไม่ใช่เวทสารพัดประโยชน์ แต่ก็ถือว่าสะดวกยิ่งนัก

“นึกว่าจะตายซะแล้ว…ไม่คิดว่าท่านจะจริงจังขนาดนั้น แม้ว่าข้าจะผิดก็เถอะนะ…”

ลูนาเอลยังใจดีพอจะลดแรงลง ทำให้โนเบิลมิมิกไม่ถูกกลืนเข้าไปเต็มๆ

“โนเบิล…ฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ ฉันจะออกไปข้างนอกด้วย”
“…หืม?”

โนเบิลมิมิกไม่เชื่อหูตัวเอง

เขาไม่คิดว่าเธอจะเปลี่ยนใจเอาตอนนี้

ตอนที่คานาตะจากไป โนเบิลมิมิกก็ได้ฟังคำอำลาทั้งหมดจากปากของเธอเอง

เขาไม่คาดคิดว่า หลังจากจากลากันอย่างสวยงามแบบนั้น จะกลับคำตามไปในเวลาเพียงไม่กี่วัน เพราะแค่โดนเขายุเล็กน้อย

“ไม่สิ ท่านก็มีมลทินจากยมโลก อีกทั้งก็ไม่ถนัดเรื่องมนุษย์ แล้วยังเรื่องศีลธรรมอีก…อย่าด่วนตัดสินใจเกินไปเลย…”
“…ฉันเคยบอกคานาตะไว้แล้วว่า ไม่ใช่ว่าจะไม่มีวิธีลดผลของมลทินจากยมโลก แค่มันลำบากในการเตรียมตัวนิดหน่อยเท่านั้นเอง”
“อ-อา ข้าก็เคยได้ยินอยู่หรอกนะ…”
“ถึงจะไม่ถนัดกับมนุษย์ แต่คุณพ่อเคยสอนฉันไว้ ว่าชีวิตคนเราควรเลือกทางเดินตามสิ่งที่เราชอบ ไม่ใช่หลีกเลี่ยงจากสิ่งที่ไม่ชอบ เพราะฉะนั้น ฉันจะอดทน”
“ท่านจะเปลี่ยนโหมดเร็วไปไหม…?”
“เรื่องศีลธรรมน่ะ…ไม่เป็นไรแน่นอน…ใช่…ถ้าไม่ถูกจับได้ก็ไม่มีปัญหาอะไร ฉันจะปิดบังให้ได้!”
“เดี๋ยวสิ! ตรงนั้นน่ะเป็นประเด็นสำคัญที่สุดเลยนะ!?”
“คนที่ต้อนฉันจนจนมุมก็คือโนเบิลไม่ใช่เหรอไง! แล้วจะให้ฉันทำยังไงอีกล่ะ!”
“ก็…ไม่ได้จะห้ามหรอกนะ แต่ว่า……อืมม…”
“มัวแต่ชักช้าไม่ได้แล้ว! ต้องรีบไปเริ่มทำผ้าคลุมที่ช่วยปิดกั้นมลทินจากยมโลก ไม่อย่างนั้นคานาตะอาจจะ——คานาตะจะไปหลงผู้หญิงคนอื่น——!”

ลูนาเอลบ่นพึมพำพลางลุกจากเตียง รีบเดินออกไปจากกระโจม

ดูเหมือนว่าจะไปหาวัตถุดิบสำหรับผ้าคลุมนั้น

โนเบิลมิมิกมองแผ่นหลังของเธอที่ค่อยๆ ห่างออกไปอย่างเลื่อนลอย

“ถ้าไม่พูดจายืดยาวแต่แรก แล้วรอให้เธอทำผ้าคลุมเสร็จแต่แรกก็ดีอยู่แล้วแท้ๆ…”

แม้แต่โนเบิลมิมิก ก็ไม่กล้าพูดความจริงข้อนั้นออกมาตรงๆ