――ในเวลาไล่เลี่ยกับที่คานาตะหลุดพ้นจาก หลุมอเวจี โคคิวทัส บริเวณชั้นใต้ดินที่ 95 ของ หลุมอเวจี โคคิวทัสนั้นเอง…

ลูนาเอลกำลังสำรวจภายในชั้นนั้นอยู่

ที่หลุมอเวจี โคคิวทัสนี้ มีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นมอนสเตอร์ที่เมื่อวานยังไม่มีอยู่ดีๆ ก็โผล่มา หรือไอเทมลึกลับที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อนก็จู่ๆ ปรากฏขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

ว่ากันว่า สิ่งมีชีวิตและวัตถุต้องห้ามที่เทพเจ้าไม่รู้จะเก็บไว้ที่ไหน ถูกรวบรวมไว้ที่นี่และมอบหมายให้ปีศาจดูแล แต่ความจริงเป็นเช่นไรนั้นไม่มีใครรู้แน่ชัด

อย่างหนึ่งที่กล่าวได้แน่นอนคือ สถานที่แห่งนี้ลึกลับและไร้ตรรกะเสียจนแม้แต่คนที่มาเยือนก็อาจพลั้งเผลอเชื่อในทฤษฎีแปลกประหลาดเหล่านั้นได้ง่ายๆ

มันคือแดนต้องห้ามเกินกว่าที่สติปัญญาของมนุษย์จะไขถึง

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น สำหรับลูนาเอลซึ่งใช้ชีวิตอยู่ ณ สถานที่แห่งนี้มายาวนานกว่าพันปีแล้ว หลุมอเวจี โคคิวทัสก็เป็นแค่สถานที่เดินเล่นเท่านั้น

สถานที่ที่มีมอนสเตอร์แปลกใหม่และไอเทมเกิดขึ้นไม่หยุดเช่นนี้ ย่อมเหมาะสมกับชีวิตอันยืนยาวของเธอ

นอกจากฝึกฝนเวทมนตร์ การเก็บสะสมไอเทมจากที่นี่ก็คืองานอดิเรกของลูนาเอล

มอนสเตอร์แบบไหนจะปรากฏตัวมาก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะเธอมีพลังมากพอจะโค่นแม้แต่ซาตานที่เหล่าเทพยกให้เป็นปีศาจแข็งแกร่งที่สุดในโลกนี้ได้ด้วยมือข้างเดียว

――อย่างน้อย หากเป็น “เธอในยามปกติ” ก็ใช่

ทว่า วันนี้ ลูนาเอลกลับเดินอย่างเหม่อลอย สีหน้าไร้วิญญาณดั่งร่างที่จิตใจหลุดลอยไปไหนเสียแล้ว

เธอเคยคิดว่าตัวเองชินแล้วกับวันเวลาที่ไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลย—ฝึกฝนและสำรวจอย่างโดดเดี่ยวซ้ำไปซ้ำมา

วันเวลาที่ไร้จุดมุ่งหมาย ไม่มีเป้าหมายที่ควรไปถึง ไม่มีความตื่นเต้น—แทบจะเหมือนเธอได้กลายเป็นวิญญาณเร่ร่อน

แม้จะเป็นเช่นนั้น เธอก็ไม่เคยรู้สึกสงสัยใดๆ กับมัน

เพราะเดิมที ลูนาเอลสิ้นหวังกับโลกนี้ และเดินทางมายังหลุมอเวจี โคคิวทัสราวกับเป็นการฆ่าตัวตายทางอ้อม

ทว่า การได้ใช้ชีวิตประหลาดๆ ร่วมกับชายหนุ่มนามว่าคานาตะเป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนครึ่ง ได้หลอมละลายตรรกะในใจของเธอจนหมดสิ้น

เมื่อกลับคืนสู่วันเวลาธรรมดาที่เคยรับรู้ว่าเป็น “ความว่างเปล่า” เพียงแค่วันที่สอง ความสิ้นหวังในใจเธอก็เริ่มแผ่ซ่านอีกครั้ง

เธอเอื้อมมือแตะผนังและพิงตัวอย่างไร้เรี่ยวแรง

“…คานาตะ…”

เธอพึมพำเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงอาลัยอาวรณ์ แล้วถอนหายใจเบาๆ

“…ไม่น่าปล่อยให้เขาออกไปจากหลุมอเวจี โคคิวทัสเลย… ถ้าอย่างนั้น… ฉันควรจะเปลี่ยนเขาให้กลายเป็นลิชแบบเดียวกับฉันเสียตั้งแต่แรก…”

แต่ทันทีที่ได้ยินถ้อยคำที่หลุดออกมาจากปากตัวเอง เธอก็เบิกตากว้าง ส่ายหน้าแรงๆ

ความคิดแบบนั้น—แม้เพียงแวบหนึ่งก็ไม่ควรมีอยู่

เป็นสิ่งที่ไม่มีวันได้รับการให้อภัย

หากเธอทำอะไรเช่นนั้นลงไป ลูนาเอลจะต้องเป็นคนแรกที่ตราหน้าตัวเองไปชั่วชีวิต

ลูนาเอลกอดตัวเองเบาๆ และหลับตา

เธอย้อนนึกถึงช่วงเวลาที่คานาตะโอบกอดเธอโดยไม่ลังเล แม้จะเต็มไปด้วยมลทินแห่งยมโลกก็ตาม

พอเรียกสติกลับคืนมาได้บ้าง เธอก็ค่อยๆ คลายแขนออก

(…โนเบิลเองก็ดูเป็นห่วงฉันอยู่ด้วย วันนี้กลับก่อนเวลาจะดีกว่า…)

ขณะที่เธอคิดเช่นนั้นและกำลังจะเดินย้อนกลับเส้นทางเดิม—เธอก็เห็นคานาตะยืนอยู่ไกลๆ

ใบหน้าของเธอคลายลงเพียงเล็กน้อย ความรู้สึกอุ่นวาบจากภายในร่างกายแผ่ซ่านขึ้นมา

แต่เธอก็รีบข่มความรู้สึกไว้ แล้วรีบวิ่งเข้าไปหาเขา

“คะ… คานาตะ!? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ!? ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าให้ออกไปยังโลกภายนอก! แบบนี้ไม่ได้นะ! ต้องรีบออกไปเดี๋ยวนี้!”

เมื่อเข้าไปใกล้ คานาตะจึงค่อยๆ หันมาทางเธอ

แต่ใบหน้านั้น—ไม่ใช่ใบหน้าของคานาตะที่เธอรู้จัก

มันคือรอยยิ้มเต็มใบหน้าที่น่าสะพรึงกลัวและไม่น่าไว้ใจอย่างยิ่ง

“คานา…”

ไม่ทันจะพูดจบ คานาตะก็พุ่งเข้ากอดเธออย่างรวดเร็ว

เสื้อผ้าบางๆ ตรงไหล่ที่ถูกเขาจับไว้ฉีกขาดออก

ลูนาเอลมองดู ก็เห็นว่าทั้งสองแขนของคานาตะบวมเป่ง ปลายมือกลายเป็นกรงเล็บยักษ์

ทันใดนั้น ท้องของเขาก็ฉีกออกตามแนวตั้ง และบางสิ่งที่ดูเหมือนรากไม้ก็พุ่งออกมาทะลุร่างของเธอ

ร่างเล็กของลูนาเอลลอยขึ้นจากพื้น

แขนยาวผิดธรรมชาติของมันยังคงจับเธอไว้แน่น

“แค่ก! แก… ไม่ใช่คานาตะ… แกคือ… แฟนทัสมา!”

ร่างของสิ่งที่เหมือนคานาตะเริ่มซีดขาว เปลี่ยนรูปร่างเป็นมนุษย์คลุมผ้าขาวแบบผิดธรรมชาติ

แฟนทัสมา—มันคือตัวอันตรายที่ถูกเรียกว่า “อสูรภาพลวง”

มันสามารถทำให้ผู้ที่มองเห็นเข้าใจผิดว่ามันคือคนสำคัญของตนได้

หากเป็นลูนาเอลในยามปกติ คงไม่มีทางตกหลุมพรางกลลวงเพียงเท่านี้

แต่ตอนนี้ จิตใจของเธอกำลังไม่มั่นคง—และนั่นคือช่องว่างร้ายแรง

“เคตะเคตะเคตะ เคตะเคตะ…”

แฟนทัสมาหัวเราะ

“…ประมาทเกินไป…”

ลูนาเอลเอ่ยเบาๆ ขณะมองดูช่องโหว่ขนาดใหญ่บนหน้าท้องของตน

ทันใดนั้น เธอก็ระเบิดพลังฝืนแรงของแขนแฟนทัสมาที่จับเธอไว้ และเอื้อมมือแนบไปที่ศีรษะทรงกลมสีขาวของมัน

วงเวทเปล่งแสงแผ่กระจายออกจากกลางศีรษะ

“เวทมิติขั้นที่สิบแปด—《ขุดเจาะมิติ ดริลลิ่ง》”

หัวของแฟนทัสมาถูกลบหายไปอย่างสวยงาม ร่างกายไร้หัวร่วงลงพื้นทันที

《ขุดเจาะมิติ ดริลลิ่ง》คือเวทมนตร์ที่ตัดพื้นที่ที่กำหนดให้หลุดออกไปยังอีกมิติหนึ่ง

แม้พิสัยจะไม่กว้างนัก แต่จุดแข็งของมันคือความเร็วในการร่าย

ลูนาเอลร่ายเวทเดิมซ้ำอีกครั้ง ตัดรากไม้ที่พุ่งจากท้องของแฟนทัสมาให้ขาด แล้วบิดตัวหลุดจากการถูกเสียบทะลุ

เธอเช็ดเลือดสีฟ้าขาวที่ไหลจากปาก แล้วมองดูเสื้อผ้าที่ขาดตรงไหล่ กับช่องโหว่ตรงหน้าท้องของตน

“…ฉัน…พลาดให้กับมอนสเตอร์ระดับแค่นี้งั้นหรือ…”

แม้จะถูกโจมตีก่อน แต่ใช่ว่าลูนาเอลจะพ่ายแพ้เพียงเพราะเรื่องเท่านี้

“เวทมิติขั้นที่ยี่สิบสอง—《ฟื้นฟูย้อนคืน เรโทรเกรด》”

บาดแผลและเสื้อผ้าของลูนาแอลเริ่มฟื้นสภาพกลับคืนอย่างรวดเร็ว

《ฟื้นฟูย้อนคืน เรโทรเกรด》ไม่ใช่เวทมนตร์ฟื้นฟูของสายเวทขาว แต่เป็นเวทมิติ

มันไม่ได้ “รักษา” บาดแผล แต่ย้อนห่วงโซ่เหตุผลให้ร่างกายกลับไปยังจุดก่อนถูกทำลาย

จึงไม่ได้จำกัดเฉพาะแค่เนื้อหนังของสิ่งมีชีวิต

แม้จะมีเวทเฉพาะสำหรับซ่อมวัตถุอยู่แล้ว แต่เวทนี้ที่ใช้กับสิ่งมีชีวิตก็ยังคงมีประโยชน์ แม้ประสิทธิภาพจะด้อยกว่าก็ตาม

ทว่า สำหรับการซ่อมแซมแค่นี้ ก็ถือว่าเล็กน้อยเกินกว่าจะเรียกว่าปัญหาสำหรับลูนาเอล

“…แบบนี้ มีหวังโดนโนเบิลหัวเราะเยาะเอาแน่…”

ลูนาเอลพึมพำกับตัวเอง แล้วเดินกลับทางเดิมสู่กระท่อมที่พักของเธอ