“โอ๊ยๆๆ ท่านคานาตะช่างใจร้ายจริงๆ… ถ้าแค่บอกมาว่าเป็นสหายของท่านลูนาเอลล่ะก็ ข้าก็ยอมวางคทาตั้งแต่แรกแล้วล่ะ…”

ซาตานพูดพลางขยี้มือทั้งหกไปมา

รัศมีน่าเกรงขามเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนจางหายไปสิ้น ตอนนี้ร่างมันถูกย่างจนเกรียม เขาอันโอฬารก็ไหม้หายไปหมด

รวมถึงแท่นบัลลังก์กับผลึกที่ใช้เป็นพื้นก็ระเบิดกระจุยไปด้วย

“ป-เปล่าหรอก ก็นายเป็นฝ่ายบุกมาก่อนอยู่ฝ่ายเดียว ก็เลย…”

…ท่าทางเป็นมิตรมากเกินไปจนรู้สึกแปลกๆ…

ซาตานแม้จะโดนเวทมนตร์เล่นงานแต่ก็ยังรอดมาได้อย่างหวุดหวิด อาจเป็นผลจากแรงปะทะที่หักล้างกันกับการป้องกันของคทา

เจ้าตัวถึงกับอ้อนวอนขอชีวิตอย่างน่าสงสารจนฉันอดใจอ่อนไม่ได้ เลยยื่นยารักษาที่ลูนาเอลให้มาให้มันประทังชีวิตไปก่อน

ดูท่าซาตานเองก็น่าจะรู้จักลูนาเอลอยู่บ้าง และถ้าหมอนี่ตายไป เหล่ามอนสเตอร์ในหลุมอเวจี โคคิวทัสนี้ก็น่าจะออกอาละวาดจนโลกภายนอกเกิดหายนะได้

“แต่ขอบอกเลยนะครับ ว่าถ้าข้าหายไปจริงๆ ล่ะก็ พวกมอนสเตอร์จะหลั่งไหลออกมาจากแท่นบูชาด้านในทันทีแน่ ท่านไม่เคยได้ยินเรื่องนี้จากท่านลูนาเอลเลยรึ?”
“ก็… ไม่เคยได้ยินอะไรเป็นพิเศษเลยน่ะ…”

ฉันแค่รู้ว่าที่นี่มีทางออกเชื่อมไปยังภายนอก… สำหรับลูนาเอล เรื่องมีมอนสเตอร์อยู่ตัวหนึ่งที่เคยปล่อยมันไว้ในอดีต คงเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น

หากเธอมาเยือนที่นี่เมื่อหลายร้อยปีก่อน ก็คงลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามีซาตานอยู่

ถึงอย่างนั้น การที่เธอรู้เรื่องเวท 《มังกรแดง อโพคาลิปส์》 และบอกฉันไว้ก่อนหน้า อาจเป็นเพราะเคยพบกับซาตานมาก่อน

“ว่าแต่…ท่านเป็นผู้แทนของท่านลูนาเอล มาที่นี่ด้วยเหตุใดรึ? อย่าบอกนะ… ว่าต้องการคทานี่น่ะ?”

ซาตานรีบยกคทาออกห่างจากตัวผมแล้วมองมาด้วยสายตาไม่ไว้ใจ

ไอ้นั่นมันสำคัญขนาดนั้นเลยเรอะ…

“มะ…ไม่หรอก ฉันไม่ได้สนใจมันเป็นพิเศษอะไรหรอก”

ฉันตอบไป ซาตานก็ถอนหายใจโล่งอก

ว่าแต่คทาใหญ่ขนาดนั้นจะให้ฉันทำอะไรกับมันกัน…

ฉันหยิบ 《คัมภีร์ความทรงจำแห่งอะคาเซีย》 ออกมาจาก ดิเมนชันพ็อกเก็ต แล้วเปิดพลิกดู

ก็ไม่ได้สนใจแต่แรกหรอก…แต่เห็นเจ้าตัวหวงนักก็เริ่มอยากรู้ขึ้นมาเหมือนกัน

—
【คทาแห่งจุดจบทมิฬ】 《ระดับ: ตำนาน》
พลังเวท +3333

เป็นสัญลักษณ์ของราชาแห่ง “หลุมอเวจี โคคิวทัส”
ผู้ถือครองสามารถควบคุมเหล่ามอนสเตอร์ในดันเจี้ยนแห่งนี้ได้
รองรับการใช้เวทไฟระดับตำนานได้มากกว่ายี่สิบขั้น พร้อมเปิดใช้งานเกราะต้านเวทซึ่งดูดกลืนพลังเวทของผู้ใช้
สามารถปรับขนาดให้เหมาะกับผู้ใช้ได้โดยอัตโนมัติ
—

“เห… แรงชะมัดเลยแฮะ…”

ฉันพึมพำ ซาตานก็หันมามองผมตาค้าง

ฉันรีบส่ายหน้าให้โดยไม่พูดอะไร

…ถึงยังไงก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า คทาแห่งจุดจบทมิฬ นี่มันโคตรเก่งจริงๆ

ดูเหมือนจะถูกออกแบบมาให้รับมือกับศัตรูจำนวนมากในคราวเดียวโดยเฉพาะ
สามารถใช้เวทไฟรุนแรงแบบ 《มังกรแดง อโพคาลิปส์》 แล้วป้องกันการโจมตีระยะไกลด้วยเกราะเวทจากคทาได้

ฉันเองก็เชี่ยวชาญเวทไฟมากที่สุด พอได้คทานี้มาก็ยิ่งเสริมพลังให้ใช้เวทระดับสูงได้ง่ายขึ้นมาก

“…เปลี่ยนขนาดได้ด้วยแฮะ…”

ฉันพึมพำ ซาตานก็รีบกอดคทาไว้ด้วยหกแขนแน่น

“ม-ไม่ต้องห่วงน่า ฉันไม่ได้คิดอะไรเกินเลยหรอก…”
“จ-จริงนะครับ? จริงใช่ไหม?”

…ร่างยักษ์แต่พูดสุภาพแบบนี้ มันชวนให้รู้สึกประหลาดจริงๆ…

“แสดงว่าท่านลูนาเอลยังมีชีวิตอยู่งั้นสินะ…เฮ้อ…”

ซาตานยกหน้าขึ้นก่อนจะทรุดตัวลงคล้ายหมดแรง

ดูท่าจะเคยโดนลูนาเอลอัดฝ่ายเดียวมาน่าดู

ถ้าคราวนี้ซาตานไม่ประมาทนัก การต่อสู้อาจจะยืดเยื้อกว่านี้ก็ได้

แทนที่จะพึ่งพาคทา เขาน่าจะใช้การหลบหลีกและตอบโต้ด้วยความเร็วเข้าต่อกร คอยหาช่องโหว่ในจังหวะการโจมตีของฉัน

ซาตานมีปีกที่งดงามติดอยู่ ก็น่าจะใช้วิธีนั้นได้อยู่

‘เจ้ามาที่นี่เพื่อสิ่งใด? อยากได้ยาอายุวัฒนะรึ? หรือพวกเทพเจ้าปลอมๆ ที่เจ้าศรัทธาบอกว่าที่นี่มีทางรอด? หรือแค่อยากรู้ว่าข้างในมีอะไรแล้วเดินดุ่มเข้ามา?’

ซาตานเคยพูดไว้แบบนั้น

…ว่าแต่ คนสุดท้ายที่มันเจอ อาจจะเป็นลูนาเอลก็ได้

ถ้าเป็นเธอ ก็ไม่แปลกที่จะเดินลงมาถึงนี่เล่นๆ เพื่อดูว่ามีอะไรอยู่ในสุด แล้วแกล้งซาตานนิดหน่อยก่อนกลับไป

“ว่าแต่… ก่อนหน้านี้ไม่ได้บอกไว้เหรอ ว่าไม่มีใครรอดออกไปจากที่นี่ได้เลยแม้แต่คนเดียว?”

ฉันถาม ซาตานเงียบไปเล็กน้อย

“…ก็ท่านลูนาเอลไม่ได้ออกจากหลุมอเวจี โคคิวทัสนี่ครับ”

…เล่นคำชัดๆ เลย…

แล้วนี่ไม่มีใครชนะซาตานได้เลยจริงเหรอ?

ถึงจะเก่งก็เถอะ แต่ฉันไม่คิดว่าเจ้าหมอนี่จะขัดขวางเหล่านักผจญภัยที่มาถึงด้านในได้หมดทุกคน

“ง-งั้น… ที่ท่านมาที่นี่เพราะอะไรล่ะ?”

ฉันชี้ไปที่ 《คทาแห่งจุดจบทมิฬ》 โดยไม่พูดอะไร

ใบหน้าซาตานบิดเบี้ยวด้วยความสิ้นหวัง

“ข-ขี้โกง! ท่านบอกเองไม่ใช่เหรอว่าไม่ได้ต้องการมัน! ไร้เมตตาจริงๆ! ได้โปรดเถอะ ถ้าไม่มีคทานี้ข้าอาจควบคุมมอนสเตอร์ที่นี่ไม่ไหวนะ! มันจะเป็นหายนะแน่ๆ! โอ้ สัตว์นรก! ปีศาจ!”
“ข-ขอโทษที ฉันแค่…อยากรู้ว่านายจะมีปฏิกิริยายังไง แค่ล้อเล่นไปหน่อยน่ะ”

…ปีศาจน่ะ ก็แกเองไม่ใช่เรอะ… แต่ช่างมันเถอะ

“ง-งั้น แล้วมาถึงชั้นลึกสุดของหลุมอเวจีนี้ทำไมกันแน่? ต้องมีเหตุผลสำคัญอะไรแน่ใช่ไหมครับ?”
“ก็… อาจารย์—ลูนาเอลบอกว่า ถ้าอยากออกไปข้างนอกให้เร็ว ก็มาจากทางล่างนี่แหละ…”

ซาตานเบิกตาโพลง หันหลังไปมองข้างหลังตัวเองก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่

“…ด้านในสุดมีวงเวทส่งกลับทางเข้าติดตั้งไว้อยู่ ข้าจะพาไป… แต่ได้โปรด อย่ากลับมาอีกเลยนะครับ…”
“ด-ได้… ขอบคุณมากที่กรุณา”

ฉันเดินตามหลังซาตานที่ย่ำเท้าอย่างเหนื่อยอ่อนไปอย่างเงียบๆ