หลังจากจบการเก็บเลเวลใน 《กระจกต้องสาปแห่งแดนบิดเบี้ยว》 ฉันก็กลับมายังกระโจมของลูนาเอลอีกครั้ง

ที่นั่น ฉันทบทวนเวทมนตร์พื้นฐาน, ฝึกสมาธิ, ปรุงยา, ฝึก 《ศาสตร์จิตคู่ขนาน》 ตามแผนวันนี้ให้เสร็จ จากนั้นจึงเริ่มลงมือทำอาหาร

“เก่งขึ้นกว่าข้าแล้วนะ คานาตะ!”

โนเบิลมิมิกพูดอย่างชื่นชม

แน่นอนว่าถ้าวัดกันด้วยเลเวล ตอนนี้ถ้าฉันปะทะกับเจ้านั่นตรงๆ ก็คงเป็นฉันที่เหนือกว่า

เมื่อก่อนตอนเห็นระดับของโนเบิลมิมิก ฉันยังตกใจจนแทบร้องว่า “ตัวอะไรเนี่ย!” เลยแท้ๆ ไม่คิดเลยว่าจะตามทันได้ในเวลาแค่นี้

“ก็… นายพยายามมาได้ไกลขนาดนี้แล้วนะ… เอ่อ… คะ…คา…”

ลูนาเอลพูดมาครึ่งหนึ่งก่อนจะหน้าแดงแล้วติดอ่างไปดื้อๆ

“นาย…!”

แล้วก็รีบกระแอมกลบเกลื่อนไป

…เธอกำลังจะพูดอะไรนะ?

“ให้อภัยเธอด้วยนะ เจ้านายไม่ค่อยชินกับการเรียกชื่อคนน่ะ”
“ไม่ใช่นะ! แค่ใจลอยนิดหน่อยเท่านั้นเอง!”

ลูนาเอลขึ้นเสียงใส่โนเบิลมิมิก

…ว่าไปแล้ว เธอไม่เคยเรียกฉันด้วยชื่อเลยสักครั้งก็ว่าได้

จริงด้วย ไม่เคยเลยสักครั้งเดียว

บางทีอาจจะอย่างที่โนเบิลมิมิกพูด—เธอคงไม่ชินกับการเรียกชื่อใครก็เลยพยายามเลี่ยงตลอด

“ฉันอยากให้เธอเรียกชื่อฉันสักครั้งนะ”

ฉันพูดออกไปตามที่ผุดขึ้นมาในหัว ลูนาเอลจึงเหลือบมองมาทางฉันด้วยแววตาดุๆ

“…แม้แต่นายเองก็จะล้อฉันงั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่นะ! ฉันแค่อยากให้เธอเรียกชื่อฉัน… แค่นั้นเอง!”
“ม-ไม่เห็นจะต้องรอถึงตอนนี้เลย ฉันว่าก็เคยมีโอกาสเรียกอยู่นะ…ม-ไม่เป็นไรล่ะ”

…เคยเหรอ? หรือผมแค่ลืมไปเอง?

ลูนาเอลหลับตา ตั้งสมาธิสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด

ดูจากท่าทีแล้ว ต้องเตรียมตัวขนาดนี้เลยเหรอ…
พอเธอตั้งใจเกินไป ฉันเองก็พลอยรู้สึกประหม่าไปด้วยเลย

เธอเผยอริมฝีปากเหมือนจะพูด ทว่ากลับค้างอยู่อย่างนั้น

อะไรของเธอเนี่ย ท่าหลอกเหรอ!? ฉันเองก็เริ่มร้อนผ่าวที่หน้าแล้วสิ

“คะ-คะ-คานาตะ……ซัง?”

ลูนาเอลก้มหน้า พูดออกมาเบาๆ

ฉันเองก็รู้สึกดีใจที่ได้ยินชื่อตัวเองจากปากเธอ แต่ก็อดเขินไม่ได้จนต้องยกมือขึ้นปิดหน้าตามไปด้วย

“มะ-ไม่ต้องเติม ‘ซัง’ ก็ได้…”

โนเบิลมิมิกมองไปรอบๆ ภายในกระโจม

“…นี่ข้าถูกบังคับให้ดูอะไรเนี่ย?”

บรรยากาศรอบๆ ล่องลอยแปลกๆ แต่ฉันก็หันกลับมาใส่ใจกับการทำอาหารต่อ

แม้จะพยายามวางตัวตามปกติ แต่ก็รู้สึกว่าหน้าตัวเองจะเผลอยิ้มออกมาอยู่ตลอด ฉันเลยเผลอตบหน้าตัวเองเบาๆ ไปหลายครั้งระหว่างทำอาหาร

ตอนที่ฉันกำลังยกอาหารออกไปเสิร์ฟ ลูนาเอลก็ลุกขึ้นมาช่วย แล้วโนเบิลมิมิกก็หันไปทางเธอ

“งั้นการฝึกถัดไป จะให้เจ้านั่นทำอะไรต่อดีล่ะ?”

โนเบิลมิมิกถามแบบหยอกๆ

พอได้ยิน ฉันก็ชะงัก

นั่นเป็นเรื่องที่ผมกับลูนาเอลหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงตั้งแต่กลับมาจาก 《กระจกต้องสาปแห่งแดนบิดเบี้ยว”》แล้ว

“เลเวล…ไม่สิ คงไม่ต้องเก็บแล้วล่ะ ยินดีด้วยนะ”

—นั่นคือคำพูดของลูนาเอลหลังจบการฝึกวันนี้

มันคือคำประกาศว่าการฝึกของฉันสิ้นสุดลงแล้ว

ลูนาเอลเคยพูดไว้หลายครั้งว่า เมื่อจบการฝึก ฉันจะต้องออกจากที่นี่ทันที

ลูนาเอลหลับตา นิ่งเงียบไป

โนเบิลมิมิกเองก็เหมือนจะสังเกตได้จากท่าทีของเธอ จึงหยุดการเคลื่อนไหวแล้วมองเธอเงียบๆ

แล้วลูนาเอลก็ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ

“…ถึงแค่นี้แหละ นายแข็งแกร่งพอที่จะเอาตัวรอดในโลกภายนอกได้แล้ว การฝึก…ขอให้จบลงที่ตรงนี้แหละ”

คำพูดของลูนาเอลฟังดูหนักแน่นและกดดัน

…ฉันรู้ดีอยู่แล้วว่าจะต้องเกิดขึ้น แต่พอถูกพูดออกมาตรงๆ ก็ยังอดรู้สึกเศร้าไม่ได้

ฉันไม่รู้จะพูดอะไรตอบไปดี ได้แต่ก้มหน้าเงียบอยู่ตรงนั้น

ทั้งที่เป้าหมายแต่แรกคือต้องออกไปจากที่นี่แท้ๆ
แต่วันเวลาที่ได้หัวเราะไปกับลูนาเอลและโนเบิลมิมิกระหว่างการฝึกกลับกลายเป็น “ความปกติ” ที่มีค่าสำหรับฉันโดยไม่รู้ตัว

หากออกจากที่นี่ไป ฉันคงไม่ได้พบพวกเธออีกแล้ว

“จบการฝึกแล้วสินะ! งั้นก็จัดงานฉลองเจ็ดวันเจ็ดคืนส่งคานาตะออกเดินทาง…”
“ไม่ ออกไปวันนี้เลยจะดีกว่า”

ลูนาเอลพูดแทรกขึ้นมาอย่างเย็นชา

โนเบิลมิมิกที่กำลังยืดตัวด้วยความดีใจ ก็ชะงักแล้วหดตัวลงนั่งก้มหน้าอย่างหดหู่

“เพราะนายอยู่ ฉันเลยไม่ได้ทำอะไรที่อยากทำเลยสักอย่าง…จะบอกว่าฉันไม่รู้สึกอะไรเลยกับวันเวลาที่อยู่ด้วยกัน ก็คง…โกหกน่ะนะ แต่ก็อย่าอยู่ที่นี่ต่อโดยไม่มีเหตุผลเลย”
“อาจารย์…คือว่า…”
“ไม่ต้องใส่ใจกันขนาดนั้นก็ได้ ตอนแรกก็แค่เพราะอารมณ์ชั่ววูบ กับอยากหาคนคุยแก้เบื่อเฉยๆ สำหรับฉันที่มีชีวิตอมตะ หลายสิบวันก็เป็นแค่ช่วงสั้นๆ เท่านั้น และแน่นอน…ฉันไม่ได้รู้สึกผูกพันอะไรขนาดนาย ฉันก็หวังว่านายจะไม่เข้าใจผิดไปเองนะ…”

…ฉันไม่รู้จะตอบกลับยังไงดี

คำพูดของเธอ—ตรงไหนคือความจริงกันแน่?

ฉันคิดว่าเธอเป็นคนขี้อายและพูดไม่เก่ง…แต่ถึงอย่างนั้นก็คงไม่ถึงกับพูดแบบนี้แน่ๆ

หรือว่าทั้งหมดนี่…แค่ฉันเข้าใจไปเองคนเดียว?

“เจ้านาย แบบนี้มันดีแล้วเหรอ?”
“อะไรเหรอ โนเบิล?”
“ปะ…เปล่า”

ลูนาเอลเริ่มขยับอีกครั้ง ช่วยยกจานไปวางบนโต๊ะอาหาร

ระหว่างนั้น ฉันได้แต่มองเธออย่างเหม่อลอย

“…มีที่ที่อยากไปก่อนจากกันอยู่ พอทานข้าวเสร็จแล้วช่วยไปกับฉันได้มั้น?”

ลูนาเอลหันมาถามฉันที่ยังคงยืนนิ่งอยู่

…ที่ที่อยากไป ก่อนจากกัน?

โนเบิลมิมิกรีบถามว่า “ข้าไปด้วยได้ไหม?” แต่ลูนาเอลแค่ชี้นิ้วไปทางมันโดยไม่พูดอะไร มันจึงถอยหลังกลับไปอย่างเงียบๆ