ฉันนั่งพิงกำแพงอยู่บนพื้นของเขาวงกตที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือด
ฉันยังไม่อาจยอมรับได้ว่าทำไมถึงเกิดอะไรแบบนี้ขึ้น

จากที่เจ้าสัตว์ประหลาดที่เรียกตัวเองว่าข้ารับใช้ของเทพนั่นพูดไว้ ที่นี่ควรจะเป็นดันเจี้ยนที่เลวร้ายที่สุดในต่างโลก โลครัวร์ —— 《หลุมอเวจี โคคิวทัส》

ดูเหมือนว่าแทนที่เขาจะฆ่าฉัน เขากลับส่งฉันมาที่นี่ในฐานะโชว์ที่น่าขยะแขยงและโหดร้ายแทน (แม้จะแค่การเอาชีวิตคนมาเล่นก็แย่เกินพอแล้วก็เถอะ)

“…ไม่ใช่เวลาจะมาหยุดอยู่เฉยๆ แล้ว ต้องหาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้…”

ฉันพึมพำกับตัวเอง

จากที่ไนอาโลเทปพูดไว้ ที่นี่คือที่ที่มีมอนสเตอร์น่ากลัวอาศัยอยู่
ยิ่งอยู่นานยิ่งไม่เข้าท่า
แม้ไม่รู้ว่าจะมีทางหนีรอดหรือเปล่า แต่จะมาถูกฆ่าตายในที่แบบนี้มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการแน่

ดูเหมือนไนอาโลเทปจะไม่ได้ให้พลังพิเศษโกงๆ อะไรกับฉันเลย
แต่——เขาบอกว่าได้ให้สกิลพื้นฐานที่ผู้ถูกอัญเชิญทุกคนจะได้รับมาคือ “ภาษาโลครัวร์” กับ “เช็กสเตตัส”

อาจจะใช้ประโยชน์จากมันได้

“ภาษาโลครัวร์” ก็น่าจะเป็นภาษาทั่วไปของโลกนี้
ไนอาโลเทปบอกว่าชอบจับมนุษย์จากโลกส่งมาเป็นโชว์
เพราะงั้นจะให้ความสามารถด้านภาษามาด้วยก็คงไม่แปลก

…อีกอย่าง ในนิยายแนวต่างโลกที่เขาบอกว่าเอาเป็นแรงบันดาลใจก็มีการให้ความสามารถด้านภาษากันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

ส่วน “เช็กสเตตัส”…น่าจะเป็นความสามารถที่เอาไว้ดูข้อมูลของตัวเองหรือคนอื่น
ฉันเคยอ่านเจอในนิยายแนวเดียวกันมาก่อน

“…《เช็กสเตตัส》”

ลองใช้กับตัวเองก่อนแล้วกัน
ฉันพึมพำเบาๆ พร้อมคิดในใจว่าอยากดูสเตตัสตัวเอง

ในหัวเหมือนมีอะไรบางอย่างผุดขึ้นมา —— ความรู้สึกว่าถ้าทำอย่างนี้จะสามารถตรวจสอบสเตตัสได้ เหมือนกับตอนที่ขยับแขนขาได้เอง และแล้ว รูปร่างที่คล้ายจอเกมก็ลอยขึ้นมาในหัว

 

————————————————

【คานาตะ คันบาระ】
เผ่าพันธุ์: มนุษย์
LV: 1

 

HP: 3/3
MP: 2/2
พลังโจมตี: 1
พลังป้องกัน: 1
พลังเวท: 1
ความเร็ว: 1

 

สกิลพิเศษ:
《ภาษาโลครัวร์ [Lv:–]》

สกิลทั่วไป:
《เช็กสเตตัส [Lv:–]》

————————————————

 

ออกมา…จริงๆ ด้วย
ถึงจะไม่มีอะไรให้เปรียบเทียบ แต่ฉันก็เดาได้ว่าคงเป็นค่าสเตตัสเริ่มต้น

ไนอาโลเทปก็พูดถึง “เลเวล” อยู่เหมือนกัน ดูท่าจะมีระบบแบบนั้นจริงๆ
ตามที่เขาเล่า โลกนี้มีกฎเกณฑ์เฉพาะของตัวเอง
การจัดการมอนสเตอร์จะช่วยเพิ่มเลเวลของฉันได้ไหมนะ?

ฉันสูดหายใจเข้า จัดระเบียบความคิดให้สงบ
ถึงจะเกิดเรื่องคาดไม่ถึงไปหมด แต่ถ้าไม่ปรับตัวก็อยู่รอดไม่ได้แน่

ต้องมีทางรอดอยู่บ้าง
แน่นอนว่า ต้องมีมอนสเตอร์สุดโหดในนี้แน่ แต่ไนอาโลเทปก็พูดเอาไว้ว่า…

“พูดให้เข้าใจง่าย ๆ ก็เหมือนกับดันเจี้ยนลับในเกมน่ะ
เต็มไปด้วยไอเทมระดับสูงสุดของโลก และมอนสเตอร์ระดับเลวร้ายสุดขั้วกำลังรอเธออยู่”

ใช่แล้ว…ที่นี่น่าจะมีไอเทมสุดยอดอยู่
ถ้าหาได้ก่อนเจอมอนสเตอร์ อาจพอเอาตัวรอดได้
หลังจากนั้นค่อยหาทางออกจากที่นี่ พร้อมๆ กับเก็บข้อมูลเกี่ยวกับโลกนี้ไปด้วย

“โอเค…ไปกันเลย”

ฉันแนบหูกับกำแพง แล้วค่อยๆ เดินแบบไม่ให้มีเสียง
ถ้าเจอกับมอนสเตอร์โดยไม่พร้อม ฉันมีสิทธิ์ตายได้ในทันที

ฉันเคยเล่นเกมแนว Roguelike Dungeon Crawler มาก่อน แนวที่ต้องบุกฝ่าเขาวงกตแบบสุ่ม เก็บของ อัพเลเวลไปเรื่อยๆ

ถ้าเปรียบกันก็เหมือนกับถูกโยนเข้ากลางดันเจี้ยนลึกสุดตั้งแต่เลเวลหนึ่งแบบไม่มีของอะไรเลย
ถ้าถูกมอนสเตอร์เจอแบบไม่มีแผน คงโดนฆ่าในพริบตาแน่นอน

“ฉันก็ยังพอใช้สมองได้อยู่แฮะ…อาจจะรอดก็ได้มั้ง…”

แม้จะอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แต่ก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมานิดหน่อย
การมองโลกในแง่ดีนับเป็นคุณสมบัติดีที่ฉันมีอยู่

“…หืม?”

เดินไปสักพักก็พบทางตัน
มีกระดูกผุสีดำทรุดตัวพิงกำแพงอยู่ ปล่อยกลิ่นเน่าเหม็นออกมา

ดูน่าขนลุก แต่ก็ไม่ถึงกับน่าสยดสยอง
แค่โครงกระดูก ฉันก็เคยเห็นในงานศพมาแล้ว

ที่สำคัญ——โชคดีชะมัด
โครงกระดูกนั้นกำดาบสีทองอร่ามไว้แน่น

ไม่ผิดแน่ ของหายากชัดๆ
ถ้ามีดาบนี่ ก็อาจจะต่อกรกับมอนสเตอร์ได้บ้างก็ได้

“ขอยืมหน่อยแล้วกันนะครับ…”

ฉันจับดาบแล้วดึงออกมา
โครงกระดูกก็ร่วงพังลงมา ฉันกระโดดถอยไปข้างหลังอย่างตกใจ

…รู้สึกเหมือนทำอะไรไม่เหมาะสมเข้าให้แล้วแฮะ

ฉันพยายามจะใช้《เช็กสเตตัส》กับดาบทองดู แต่ก็รู้สึกได้เลยว่าทำไม่ได้
ดูเหมือนสกิลที่มีจะใช้ได้กับสิ่งมีชีวิตเท่านั้น
ถ้ามีสกิลหรือไอเทมอื่นคงใช้ได้ แต่ตอนนี้ยังไม่มี

ฉันลองสะบัดดาบเบาๆ —— ทันใดนั้น ดาบทองก็หายวับไป

“หา?”

ความเจ็บปวดแล่นวาบขึ้นบนแขน
ไม่ใช่แค่ดาบทองที่หายไป——
ท่อนแขนขวาของฉันตั้งแต่ข้อศอกลงไป…หายไปแล้ว!

“ข-ขอ…ขอบคุ…”

ที่ทางตันด้านหน้า ปรากฏปากขนาดใหญ่บนผนัง
ปากนั้นขยับเคี้ยวกรุบกรับ แล้วถุยกระดูกแขนสีดำคล้ำกับดาบทองออกมา

——นั่นแขนของฉันนี่!

 

————————————————

เผ่าพันธุ์: กลัตโตนีมิมิก
LV: 1381

HP: 9027/9027
MP: 5919/5919

————————————————

 

ฉันใช้《เช็กสเตตัส》โดยสัญชาตญาณ
ค่าต่างๆ มันคนละโลกกับที่ฉันคิดไว้จริงๆ!

“อ-อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!”

ฉันร้องลั่น กุมแขนที่ถูกกัดขาด วิ่งหนีสุดแรงไปอีกทาง

“ขอบ…คุณนะ…”

เสียงไร้อารมณ์ของกลัตโตนีมิมิกดังตามมา

พอเลี้ยวหัวมุม ฉันก็ล้มลงตรงนั้น
แม้จะคิดว่าจะต้องหนีต่อ แต่ขาฉันก็สั่นจนขยับไม่ได้
ใจเต้นระรัว ราวกับหัวใจจะทะลุออกมาทางปาก

ฉันคิดง่ายเกินไป —— หรือไม่ก็แค่พยายามหลอกตัวเอง

แม้ที่นี่จะเป็นโลกที่เหมือนในเกม แต่นี่ไม่ใช่ “โลกของเกม”
ฉันแค่หลอกตัวเองว่าถ้าหยุดก็ไม่ได้อะไร แต่ถ้าตายก็จบกันจริงๆ

ตั้งแต่แรกฉันก็ไม่มีทางชนะเลย
นี่คือเกมโชว์ของพวกบ้าบอพวกนั้นต่างหาก

แม้จะได้อาวุธเจ๋งแค่ไหน ก็ไม่คิดเลยว่าจะชนะสัตว์ประหลาดแบบนั้นได้

“เริ่มเกมมาก็ตันแล้วเหรอวะ เกมห่วยแตกอะไรเนี่ย…”

ไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว
อยากนอนตายอยู่ตรงนี้

“ขอโทษนะ…คุโรมารุ…ฉันคงไม่ไหวแล้วล่ะ…”

ตอนที่ฉันก้มหน้าฟุบลงกับพื้น——
ก็ได้ยินเสียงบางอย่างหนักๆ กำลังใกล้เข้ามา

พอเงยหน้าขึ้นดู

ก็มี “คน” ร่างยักษ์ไม่มีหัว สูงเกินสองเมตรยืนอยู่
มันมีผิวสีเทาหม่น รูปร่างคล้ายนักซูโม่
ที่ท้องมีปากขนาดใหญ่แหวกออก ราวกับเป็นหัวแทน

 

————————————————

เผ่าพันธุ์: พรีเดเตอร์
LV: 1821

HP: 9418/9418
MP: 5081/6054

————————————————

 

ก็รู้อยู่แล้วล่ะ——แต่ว่า ที่นี่แม่งมีแต่มอนสเตอร์ที่โคตรจะอันตรายเลย

ครั้งนี้คงจบจริงๆ แล้ว…
ฉันทำใจยอมรับกับความตายที่อยู่ตรงหน้า.