ฝูงมอนสเตอร์รูปร่างประหลาดพุ่งตรงมาทางฉันอย่างไม่หยุดยั้ง

—มีพวกเลเวลสามพันขึ้นไปเยอะขนาดนี้ นี่มันล้อเล่นอะไรกัน!?

ฉันไม่มีทางคิดออกเลยว่าในที่แบบนี้ตัวเองจะทำอะไรได้บ้าง

“อะ…อาจารย์! หนีเถอะ!”

ลูนาเอลยกแขนทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัว

“เวทมนตร์บาเรียขั้นที่ยี่สิบเอ็ด 《เขตศักดิ์สิทธิ์แห่งเทพแห่งรัก อามอร์แซงก์ทัวรี่》!”

วงเวทขยายตัวออกเป็นวงกว้างราวห้าเมตร ก่อนที่กำแพงแสงสีชมพูจะผุดขึ้นมาจากรอบวง

เป็นเวทป้องกันของลูนาเอล — กำแพงแสงนั้นสกัดพวกมอนสเตอร์เอาไว้ได้อย่างสวยงาม

“โชคดีจริงๆ…”

ฉันยังไม่ทันจะโล่งใจได้เต็มที่ เหล่ามอนสเตอร์รูปร่างพิสดารก็เริ่มมาเกาะติดกำแพงแสงราวกับแมลงสาบแห่เข้าหาแสงไฟ

“ฮ๊าา!”
“กำแพงนี้จะกันได้แค่สิ่งที่มาจากด้านนอก ด้านในสามารถออกไปได้ และยังทำแบบนี้ได้ด้วย”

ลูนาเอลพูดพลางดึงดาบออกมาจาก 《ดิเมนชันพ็อกเกต》 แล้วเหวี่ยงไปยังฝูงมอนสเตอร์

ดาบทะลุผ่านกำแพงแสงออกไปและเจาะร่างของมอนสเตอร์จนระเบิดแหลกเป็นชิ้นเนื้อ ก่อนที่เศษเนื้อทั้งหมดจะถูกแสงดูดกลืนจนหายไป

…อย่างนี้นี่เอง ยังอยู่ด้านในแต่ก็สามารถโจมตีด้านนอกได้ด้วยสินะ

เป็นเวทป้องกันที่สะดวกสุดๆ แบบนี้ก็อาจจะสามารถเก็บเลเวลได้อย่างปลอดภัยที่นี่ก็เป็นได้

…แต่เดี๋ยวก่อน มอนสเตอร์เลเวลสามพันโดนโจมตีทีเดียวแตกกระจายแบบนี้ ลูนาเอลเองมีเลเวลเท่าไรกันแน่เนี่ย?

อยากจะลองใช้ 《เช็กสเตตัส》 ดูเหมือนกัน แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะถือว่าเสียมารยาทหรือเปล่า

จะส่องเองก็เกรงใจ จะขออนุญาตก็แอบกลัวอยู่ลึกๆ

“ยังไงก็ ช่วยยิงเวทโจมตีต่อเนื่องเอาไว้ด้วยนะ ถ้าพวกมันได้รับความเสียหายแม้เพียงเล็กน้อย ฉันจะเป็นคนจัดการต่อเอง”
“ข-เข้าใจแล้ว!”

ฉันร่ายเวทซ้อนกันเป็นวงคู่ เล็งไปยังเป้าหมายที่ดูอ่อนแอที่สุดในแถวหลังของกองทัพมอนสเตอร์—เจ้าลูกกลมๆ สีเหลืองที่ลอยไปมาอย่างไร้น้ำหนัก

ฉันมีเวทขั้นเก้าท่าหนึ่งที่เน้นพลังทำลาย ซึ่งเตรียมไว้สำหรับสถานการณ์คับขันเช่นนี้โดยเฉพาะ แม้จะใช้เวลาร่ายและความแม่นไม่สูง แต่มันคือท่าที่รุนแรงที่สุดที่ฉันมี

“เวทไฟขั้นที่เก้า 《ลำแสงมังกรเพลิง ดราโกเรย์》!!”

ลำแสงร้อนแรงสีแดงพุ่งออกจากใจกลางวงเวทคู่ แต่ว่าลูกกลมสีเหลืองกลับแปรเปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นโดนัทอย่างกะทันหัน แล้วปล่อยให้ลำแสงผ่านรูกลางไปอย่างพอดิบพอดี

—อ๊าก ทำไมในสถานการณ์วุ่นวายขนาดนี้ยังหลบได้แบบฉิวเฉียดเนี่ย!?

“ยิงต่อไป”

ลูนาเอลพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

ย-ยิงไปเรื่อยๆ แล้วมันจะโดนจริงเหรอ!?

หรือที่จริง ต่อให้โดนก็คงไม่ส่งผลอะไรเลยรึเปล่า!?

ในตอนที่ฉันเผลอมองไปข้างหน้า ลูกกลมสีเหลืองที่หลบเวทฉันได้ก็แสดงสีหน้าโกรธเกรี้ยวขึ้นมา

มันแยกร่างเป็นห้าก้อน แล้วแต่ละก้อนก็ขยายใหญ่ขึ้น พร้อมกับงอกแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อจากทั่วทั้งร่าง

ฉันนี่มันโง่จริงๆ ที่คิดว่ามันเป็นตัวที่อ่อนที่สุด

ในที่แบบนี้ไม่มีทางมีมอนสเตอร์อ่อนๆ อยู่หรอก

ก้อนกล้ามเนื้อทั้งห้าช่วยเหลือฝูงมอนสเตอร์รุมตีใส่กำแพง

กำแพงแสงเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

“ม-ไม่เป็นไรจริงเหรอเนี่ย!?”
“ไม่เป็นไร ยังมี 《วงแหวนแห่งอูโรโบรอส》 อยู่ และฉันก็อยู่กับนายด้วย”
“แสดงว่า…มันมีโอกาสที่กำแพงจะแตกสินะ!?”

…ช่างเถอะ ตอนนี้ต้องเชื่อมั่นในลูนาเอลและทุ่มสุดตัว

เวทมนตร์อาจจะยิงไม่โดนก็ได้

แต่พวกอสูรก็แนบอยู่กับกำแพงอยู่แล้ว ถ้าเป็นการโจมตีโดยตรงผ่านอาวุธน่าจะยังพอมีลุ้น

ฉันวิ่งเข้าหากลุ่มมอนสเตอร์รูปร่างน่าขยะแขยง แล้วฟันใส่พวกมันจากอีกด้านของกำแพง

เป้าหมายคือเจ้าตัวที่มีร่างเป็นสุนัข แต่หัวเป็นชายวัยกลางคนใส่มงกุฎ กำลังนั่งหอบหายใจแลบลิ้นอยู่หน้าแนวกำแพง

แม้จะกลัวแทบตาย แต่หากไม่เสี่ยงก็ไม่มีทางได้อะไรกลับมา

ดาบของฉันฟันเข้าไปที่หัวของมัน

ด-ดีเลย! ถ้ามันได้รับดาเมจแม้เพียงนิดล่ะก็…!

…แต่ดาบหยุดนิ่งอยู่ตรงที่ฟันเข้าไป ไม่ขยับเลยแม้แต่นิด

ขยับแขนไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ดูเหมือนว่ามันใช้ปากกัดคมดาบเอาไว้

《ดาบเวทมนตร์แห่งผู้โง่เขลา》 เป็นอาวุธสำคัญที่ช่วยเสริมค่าพลังของฉันซึ่งยังอ่อนแออยู่ได้

แถมมันยังเป็นของลูนาเอลที่ฉันยืมมาอีกต่างหาก

“ค-คืนมานะ ไอ้หมาบ้า!”

ฉันไม่มีทางยอมให้มันเอาไปแน่

ฉันออกแรงดึงกลับ

“ปล่อยมันเดี๋ยวนี้นะ!”

เสียงตะโกนของลูนาเอลดังมา

หัวชายคนนั้นหมุนมาทางฉัน แล้วทันใดนั้นร่างของฉันก็ถูกลากไปตามพื้น

“อึก!”

ร่างถูไถไปกับพื้น ความเจ็บปวดแผ่ซ่านจนมือที่จับดาบไว้ถึงกับหักผิดรูป

เมื่อเงยหน้าขึ้น ฉันก็เห็นใบหน้าผู้ชายสวมมงกุฎอยู่ตรงหน้า

—ตอนนั้นเองฉันก็รู้ตัวว่า ตัวเองหลุดออกมาจากเขตของ [อามอร์แซงก์ทัวรี่] แล้ว

การออกจากด้านในไม่มีข้อจำกัด

หมอนั่นแค่ลากดาบออกมา ฉันก็โดนลากตามมาด้วยแล้ว

คิดตื้นเกินไปจริงๆ

มอนสเตอร์หมานั่นหอบหายใจอย่างดีใจขณะมองลงมาที่ฉัน

“คู๊น คูน คู๊น…”

—จะตายแล้ว

คิดได้แค่นั้น ร่างฉันก็ถูกฉีกเป็นสองส่วน

ความรู้สึกช่วงล่างหายไปหมดสิ้น

ทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองกลับมานอนอยู่บนพื้นอย่างครบถ้วน

ดูเหมือน 《วงแหวนแห่งอูโรโบรอส》 จะใช้พลังเวทของเจ้าของเพื่อคืนชีพให้ฉันแล้ว

รอดมาได้จริงๆ ด้วย นึกว่าจะตายซะแล้ว…

การกลับมาจากปากเหวของความตายนี่ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเลย

หัวสมองว่างเปล่า รู้สึกหงุดหงิดไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก

…รวมถึงความเจ็บก่อนตาย ฉันไม่อยากเจอแบบนั้นอีกแล้วจริงๆ

“อะ…”

รอบตัวฉัน มีลูกกลมสีเหลืองกล้ามโตสามก้อนล้อมไว้

คือเจ้าพวกที่ฉันเคยยิง 《ดราโกเรย์》 ใส่นั่นแหละ

แต่ตอนนี้พวกมันไม่โกรธแล้ว กลับยิ้มแย้มอย่างยินดีแทน

—แต่ไม่ใช่ความยินดีที่มีให้ฉันแน่

ถึงฉันจะไม่ค่อยหัวไว แต่แค่นี้ยังพอเข้าใจ

หมัดมหาศาลที่มองไม่ทันประเคนใส่ฉันทันที

แขนแต่ละข้างทิ้งเงาซ้อนกันหลายชั้นในสายตาฉัน

…แล้วเมื่อรู้สึกตัวอีกที ฉันก็นอนแผ่อยู่ในกระโจมของลูนาเอล

ฝะ-ฝันไปเหรอ?

พอหันไปข้างๆ ก็เจอเธอกำลังมองหน้าฉันอยู่เงียบๆ

พอเราสบตากัน เธอก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วลุกขึ้น

“…ถ้าอยากจะเพิ่มเลเวลให้ทันเวลาในช่วงสั้นๆ ตอนนี้ก็มีแต่วิธีเก็บเลเวลที่นั่นเท่านั้นแหละ แต่ดูท่าจะลำบากไม่น้อยเลยนะ”

—สุดท้ายฝันร้ายที่ว่า มันก็เป็นความจริง

“วะ-วันนี้เอาเป็นว่าพักผ่อนให้เต็มที่ก่อนเถอะ นายก็คงเหนื่อยมามากแล้ว”
“ไม่ล่ะ ฉันจะไปอีกครั้ง คราวนี้ไม่เป็นไรแล้ว”

…พูดตามตรง ฉันไม่อยากกลับไปหาฝันร้ายแบบนั้นอีก

แต่ถ้าจะมาหยุดอยู่ตรงนี้ ก็จะรู้สึกผิดต่อลูนาเอลเกินไป

วันนี้ฉันยังทำอะไรไม่สำเร็จเลยด้วยซ้ำ

การโจมตีด้วยอาวุธนั้นไม่ควรทำแต่แรก

ควรใช้เวทให้มากเข้าไว้ แล้วรอจังหวะด้วยความอดทน

ฉันนี่มันโง่จริงๆ

พอหันไปมองลูนาเอล เธอก็หลบสายตาฉันอย่างเงียบๆ

“…ถ้า…หากมันลำบากเกินไป นายไม่ต้องฝืนก็ได้นะ นายอาจจะ…ยังไม่พร้อมเท่าไร ลองกลับไปเริ่มที่การปราบโกเล็มก็…”

เธอพูดแบบนั้น แต่ฉันรู้ดีว่า ต่อให้ฆ่าโกเลมได้เป็นร้อยเป็นพันตัว ฉันก็ไม่มีวันสู้พวกมอนสเตอร์พวกนั้นได้

ไม่รู้ต้องใช้เวลาสักกี่ปี และฉันก็ไม่อยากให้ลูนาเอลต้องมาลำบากกับฉันตลอดไป

เพราะยังไง ฉันก็เป็นคนที่ถูกเธอปฏิเสธไปแล้วด้วยซ้ำ

“ฉันจะทำให้ได้ ตอนนั้น…ฉันอาจจะมัวหลงไปกับภาพประหลาดในกระจกจนไม่อยู่กับตัว แต่คราวหน้าฉันจะตั้งสติให้ได้แน่นอน…!”
“อะ-อืม…”

ลูนาเอลตอบกลับเสียงเบาอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก

โนเบิลมิมิกที่อยู่ใกล้ๆ มองเราทั้งสองด้วยแววตาเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง…