เมื่อการสอบจบการศึกษา (ซึ่งจริงๆ แล้วไม่ใช่การสอบจบการศึกษา) จบลงและฉันกลับมาที่กระท่อม โนเบิลมิมิกก็ลากตัวผ่านพื้นเข้ามาใกล้ทันที

“เป็นไงบ้างล่ะ คานาตะ?”
“ฉันโค่นมังกรดินเลเวล 150 ได้โดยปลอดภัยดีล่ะ”
“โอ้! ข้าคิดว่ายังเร็วไปสำหรับเจ้าแล้วเชียว แต่เจ้าทำได้จริงรึเนี่ย! ไม่เลวนี่หว่า!”

โนเบิลมิมิกกระโดดเด้งดึ๋งไปมาแสดงความยินดีกับฉัน

แต่แล้วจู่ๆ มันก็หยุดเด้งลงไปเฉยๆ แล้วก้มหน้าหลุบลงเหมือนหมดแรง

“…แต่ แบบนี้ข้าก็คงเหงาแล้วสินะ”
“อะ… เอ่อ… ยังไม่จบหรอก อาจารย์ยังจะช่วยฝึกให้ฉันต่ออยู่น่ะ”
“หือ?”
“ก็… อาจารย์บอกว่า ถ้าออกไปข้างนอกตอนนี้ ฉันอาจยังรับมือไม่ได้ แล้วยังมีความเสี่ยงจะถูกล่าเพราะเป็นผู้ถูกอัญเชิญด้วย”
“…แต่ว่า ถ้ามีเลเวลเกิน 150 แล้ว ตัวปัญหาน่าจะเป็นเจ้า…”

โนเบิลมิมิกเหลือบมองไปทางลูนาเอล ก่อนจะปิดฝากล่องสมบัติของตัวเองแน่นสนิท

ฉันเองก็เผลอเหลือบตามองลูนาเอล แล้วก็เห็นเธอเบือนสายตาหลบไป

ฉันหันกลับมาทางโนเบิลมิมิก

“มะ… เมื่อกี้นายจะพูดอะไรรึเปล่า?”
“…เอาเถอะ ข้าเองก็ไม่รู้เรื่องโลกภายนอกมากนัก อย่าพูดอะไรเกินจำเป็นเลยดีกว่า”

…รู้สึกเหมือนมีอะไรแปลกๆ อยู่แฮะ

วันนั้นฉันก็ฝึกเวทย์เบาๆ แล้วพักผ่อน อาจารย์อนุญาตให้ใช้วัตถุดิบทำอาหารเพิ่มอีกหน่อย ฉลองให้ฉันที่แข็งแกร่งพอจะต่อสู้ได้ในระดับหนึ่งแล้ว

วันถัดมา ฉันออกนอกกระท่อมพร้อมดาบในมือ ตามลูนาเอลไป

“วันนี้จะโค่นโกเลมเลเวล 100 เหรอ?”

ความจริงคือการฝึกกับมอนสเตอร์ที่ระดับสูงกว่าตัวเองจะได้ประสิทธิภาพดีที่สุด

แต่ว่า โกเลมที่สร้างจากเวท 《หุ่นดิน แซนด์พิวพา》 มีขีดจำกัดแค่ระดับนั้น

ถ้าใช้ 《ราชาแห่งพสุธา แซนด์ไทแรนต์》 จะสร้างโกเล็มได้ถึงเลเวล 200 ก็จริง แต่ร่างมันใหญ่เกินไป ทำให้ล่าจำนวนมากได้ไม่ค่อยมีประสิทธิภาพ

“ฉันยังมีเวทอีกแบบที่สร้างมอนสเตอร์ที่ทั้งเล็กและแข็งแกร่งกว่าได้… แต่วันนี้ยังไม่ใช้ดีกว่า… ตอนนี้นายเลเวลสูงขึ้นแล้ว และก็… มีวิธีที่มีประสิทธิภาพกว่านี้อยู่”

ลูนาเอลพูดคล้ายอ้ำอึ้ง ราวกับไม่อยากอธิบาย

…วิธีอื่นที่มีประสิทธิภาพกว่าในการเพิ่มเลเวลงั้นเหรอ?

“แต่มอนสเตอร์ชั้นนี้มันยังโหดเกินไปไม่ใช่เหรอ? ต่อให้มีอาจารย์ช่วย แต่ฉันก็ไม่คิดว่าจะสร้างดาเมจให้พอได้ค่าประสบการณ์…”

พวกมอนสเตอร์ในชั้นนี้ส่วนมากเลเวลราวๆ 2000

ฉันทำยังไงก็คงทำดาเมจแทบไม่ได้ และถ้าโดนโจมตีแม้เพียงเฉียดๆ ก็อาจตายได้ทันที

…แม้ว่าฉันจะมี 《วงแหวนแห่งอูโรโบรอส》 ทำให้คงไม่ถึงตายก็เถอะ

“《ดิเมนชันพ็อกเก็ต》”

ลูนาเอลเรียกวงเวทขึ้นมา เอื้อมมือเข้าไปในวงเวทแล้วหยิบกระจกวงกลมออกมา

มันถูกคลุมด้วยผ้าลายวงเวท

“นั่นคือ…?”
“ลองเปิด 《คัมภีร์ความทรงจำแห่งอะคาเซีย》 ดูสิ”

ฉันทำตามที่เธอบอก แล้วเปิดบันทึกขึ้นดู

 

————————————————

【กระจกต้องสาปแห่งแดนบิดเบี้ยว】 《ระดับ: ตำนาน》

กระจกที่สร้างโดยนักเล่นแร่แปรธาตุแห่งอาณาจักรโบราณ เพื่อใช้ในการอัญเชิญปีศาจผู้รอบรู้มารับใช้กษัตริย์

ทว่าไม่สามารถอัญเชิญปีศาจตนนั้นได้สำเร็จ

กระจกกลับเชื่อมต่อกับช่องว่างระหว่างมิติ ทำให้เหล่าปีศาจชั้นสูงหลั่งไหลเข้ามาจำนวนมาก ในคืนเดียวอาณาจักรนั้นก็ล่มสลาย

————————————————

 

อึก… ไอเท็มอันตรายระดับมหากาฬชัดๆ!

กระจกแบบนี้มาอยู่ในดันเจี้ยนนี้ได้ยังไงกัน!?

หรือว่า พวกไนอาโลเทปนั้นกำจัดไอเท็มที่มีไว้ไม่ไหว เลยเอามายัดใส่ หลุมอเวจี โคคิวทัส กันแน่?

“น… นี่มันไม่ใช่ของที่หยิบออกมาเล่นๆ ได้เลยไม่ใช่เหรอครับ!?”
“ไม่ได้จะปล่อยให้ปีศาจออกมา เราต่างหากที่จะเข้าไปล่าพวกมันในกระจก พวกมันจะกรูกันมาเอง เป็นทางเก็บเลเวลที่ง่ายมากเลยนะ”
“เข้าไปในกระจก…!? มันจะปลอดภัยจริงเหรอ!? แล้ว… พวกปีศาจนั่นเลเวลประมาณเท่าไหร่กันได้?”
“…นายสามารถโค่น 《ราชาแห่งพสุธา แซนด์ไทแรนต์》 ของฉันได้ด้วยตัวคนเดียว งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก ถ้าจะเพิ่มเลเวลต่อจากนี้ ใช้กระจกนี้นี่แหละดีที่สุด แม้จะยากสักหน่อย แต่มันเป็นวิธีที่เร็วที่สุดแล้ว”

ลูนาเอลวาง กระจกต้องสาปแห่งแดนบิดเบี้ยว ไว้บนพื้น

“มาเถอะ ไปกัน”
“คะ… ครับ อาจารย์!”

ฉันตอบกลับ แต่ลูนาเอลกลับเบือนหน้าหนีอย่างมีเลศนัย

…แปลกแฮะ ท่าทางเธอดูมีอะไรบางอย่าง

มีเรื่องไม่ดีอะไรแอบซ่อนอยู่รึเปล่านะ?

แต่อย่างไรก็ตาม… ฉันจะเชื่อในตัวลูนาเอล

ฉันเดินมายืนเคียงข้างเธอ

เธอใช้มือซ้ายเปิดผ้าที่คลุมกระจก เงยหน้ามองฉันเล็กน้อย แล้วดึงแขนเสื้อฉันเบาๆ อย่างลังเล

ลูนาเอลเคลื่อนตัวเข้าไป หายวับเข้าไปในผิวกระจก

ฉันเองก็ถูกดึงเข้าไปเช่นกัน

“วะ—อ๊า!”

ฉันร่วงลงกระแทกพื้นทันที

รีบยันเข่าลุกขึ้น แล้วสำรวจรอบตัว

บรรยากาศโดยรอบชวนให้ขนลุก

แสงรุ้งพาดผ่านพื้นและอากาศ บิดเบี้ยวไปทั่ว

ด้านหลังมีรอยแยกสีดำขนาดใหญ่ คิดว่าน่าจะเป็นประตูเชื่อมกลับไปยังโลกเดิมนะ

ลูนาเอลยืนอยู่ข้างฉัน

“อาจารย์… พวกปีศาจอยู่ที่ไหน…?”

ยังไม่ทันที่เธอจะตอบ ดวงตาจำนวนมากก็ผุดขึ้นทั่วอากาศ

หมอกดำที่มีปากขนาดใหญ่ รูปปั้นมีหนวดเหมือนปลาหมึก วัวสามตาคอยาวผิดปกติบินไปมาโดยไม่มีปีก… ทั้งหมดนี่มันเหมือนนรกยิ่งกว่า โคคิวทัส ซะอีก

ยังมีเทวดาที่มีเลือดไหลจากปากและตา หรือยักษ์ที่มีดวงตาปกคลุมทั้งร่างกายอีกด้วย

เหล่าสัตว์ประหลาดชวนสยองนับไม่ถ้วนล้อมพวกเราไว้

ใน โคคิวทัส ยังพอมองว่าเป็นสิ่งมีชีวิตได้บ้าง แต่พวกนี้… ไม่แน่ใจว่าควรเรียกว่า ‘สิ่งมีชีวิต’ หรือเปล่าด้วยซ้ำ

น… นี่มันใช่พวกเหมาะสำหรับเก็บเลเวลจริงๆ เหรอ!?

หรือว่า… พวกมันอาจจะเลเวลแค่ 80 ก็ได้มั้ง

ฉันรีบใช้สกิล 《เช็กสเตตัส》

 

————————————————

เผ่าพันธุ์：％＃＆ｈあ＝
Lv ：3142

 

HP ：15082/15082
MP ：17595/17595

————————————————

 

อะ… อะไรกันครับเนี่ย!?!?

โคคิวทัส ยังอยู่ราวๆ เลเวล 2000 แต่ไอ้พวกนี้… 3142 เลยเหรอ!?

ช่องว่างระหว่างเจ้าพวกนี้กับมังกรดินเลเวล 150 มันต่างเกินไปแล้ว!!