เวลาผ่านไปหนึ่งสัปดาห์นับตั้งแต่ฉันเข้ามาเป็นศิษย์ของลูนาเอล

ฉันกำลังฝึกเขียนสูตรเวทกลางอากาศด้วยมือข้างเดียว พลางอ่านคัมภีร์เวทไปด้วย

…พอจะเริ่มเข้าใจเวทมนตร์ในแง่ของ ‘ความรู้สึก’ ได้บ้างแล้ว

เวทมนตร์นั้นคล้ายวงจรไฟฟ้า
ถ้าเปรียบเทียบจริงๆ วงเวทและสูตรเวทก็เหมือนกับแผงวงจร ส่วนเวทมนตร์ก็คือเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ทำงานจากมัน
พลังเวท…ก็เทียบได้กับกระแสไฟฟ้านั่นแหละ

พอเริ่มนึกภาพแบบนี้ออก ความเข้าใจก็ง่ายขึ้นมาก
แน่นอนว่าส่วนใหญ่ก็เป็นผลของไอเทมโกงอย่าง ‘การแสวงหาของราชันจอมเวท’ ที่ช่วยเพิ่มความสามารถในการเข้าใจน่ะนะ

ฉันเชื่อมสูตรเวทเข้าด้วยกันแล้วตัดมันออกสลับไปมาอย่างคล่องแคล่ว ระหว่างนั้นก็นึกย้อนถึงวันแรกที่ถูกส่งมายังโลกนี้

“…นายพูดอะไรออกมาน่ะ? ที่ฉันจะช่วยเปิดทางออกให้ ก็เพราะไม่อยากให้นายมาเกะกะอยู่ในชั้นนี้ต่างหาก พอฝึกเสร็จแล้วก็รีบๆ ออกไปจาก ‘หลุมอเวจี โคคิวทัส’ ซะเถอะน่า”

—ตอนฉันขอร้องให้ลูนาเอลยอมให้ฉันอยู่ที่นี่ต่อ นั่นคือคำปฏิเสธที่ได้กลับมา
น้ำเสียงของเธอเย็นชามาก

แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรทำให้รู้สึกอึดอัดอีกเลย

ฉันยกแขนขึ้นมองดูตัวเอง
ตอนนี้ฉันสวมชุดคลุมสีดำสนิท

เป็นของที่ลูนาเอลเอามาให้ตอนเช้าวันที่สอง บอกว่า “เจออยู่ในซอกหนึ่งของโนเบิล”
แต่พอฉันแอบไปสืบจาก ‘คัมภีร์ความทรงจำแห่งอะคาเซีย’ ภายหลัง ก็พบว่าชื่อจริงของมันคือ ‘ผ้าคลุมของลูนาเอล’

ดูเหมือนเธอจะแอบจัดเตรียมมันไว้ตั้งแต่คืนแรก
คงตั้งใจจะปิดไว้ไม่ให้ฉันรู้ แต่สุดท้ายก็เก็บงานไม่เรียบร้อยอยู่ดี
จนฉันได้แต่ครุ่นคิดว่า ควรรู้สึกขอบคุณที่เธอลงแรงทำทั้งคืน หรือทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นจะดีกว่ากันแน่
จนกระทั่งวันนั้นฉันฝึกอะไรไม่เป็นเรื่องเลย

ใช่แล้ว…ถึงฉันจะเป็นแบบนั้น ลูนาเอลก็ยังคงอ่อนโยนกับฉันเหมือนเดิม
และโนเบิลมิมิกก็ยังคอยกระซิบถ้อยคำเสียดสีเจ้านายของมันให้ฉันได้ยินอยู่เสมอ

ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย

…เพียงแต่ ฉันไม่สามารถพูดความต้องการว่า “อยากอยู่ที่นี่ต่อ” ออกไปได้อีกแล้ว

“เตรียมตัวเรียบร้อยหรือยัง? ได้เวลาแล้ว”

เสียงของลูนาเอลดังขึ้น
ฉันหลับตาลงชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าและลุกขึ้นยืน

“ถ้าล้มเหลวก็ไม่เป็นไรนะ คานาตะ”

ฉันยิ้มรับคำของโนเบิลมิมิก

…วันนี้คือการทดสอบว่าฉันมีความสามารถพอจะรับมือกับมอนสเตอร์ได้แล้วรึเปล่า
พูดอีกอย่างก็คือ… การสอบจบการศึกษา นั่นเอง

เลเวลของฉันตอนนี้ ถึงเป้าหมายเลเวล 100 แล้ว

จะว่าไปจริงๆ แล้ว…ฉันก็ยังอยากอยู่กับลูนาเอลและโนเบิลมิมิกอีกสักหน่อยนะ
แต่ลูนาเอลไม่คิดว่าการที่ฉันอยู่ที่นี่นานเกินไปจะเป็นเรื่องดีเท่าไร

ถ้าความสามารถฉันเพียงพอแล้ว
ก็จะพิสูจน์ให้เห็นในวันนี้แหละ

พอออกจากกระโจม ฉันกับลูนาเอลก็พากันเดินไปจนถึงขอบสวน

ตลอดทาง ลูนาเอลไม่พูดอะไรเลย
ตั้งแต่มีการตัดสินใจเรื่องการสอบ เธอก็ดูห่างเหินออกไป

คงมีหลายอย่างที่เธอรู้สึก แต่เธอก็เป็นคนที่พูดไม่เก่งเหมือนฉันนั่นแหละ

เมื่อเธอถอยห่างจากฉันในระยะหนึ่ง ลูนาเอลก็ชูแขนขึ้น

“เวทดินขั้นที่สิบเอ็ด — 《ราชาแห่งพสุธา แซนด์ไทแรนต์》!”

วงเวทขนาดใหญ่ผุดขึ้นกลางอากาศ
พื้นดินโดยรอบเริ่มปูดโปนขึ้นอย่างรุนแรง
กลายเป็นมังกรดินความยาวเกือบ 20 เมตร
ปากอ้ากว้าง เผยให้เห็นเขี้ยวเรียงราย

“ก๊วอออออออออออออ!!”

นี่คือเวทระดับสูงของธาตุดิน เป็นเวอร์ชันพัฒนาเพิ่มจาก 《หุ่นดิน แซนด์พิวพา》 ที่เธอใช้สร้างโกเลมเมื่อก่อน

จากที่ฉันสืบมา—
แซนด์พิวพาสามารถสร้างโกเลมได้ตามระดับพลังเวทที่ใช้ ตั้งแต่เลเวล 1 ไปจนถึง 100
แต่แซนด์ไทแรนต์นั้น สามารถสร้างโกเลมได้สูงถึงเลเวล 200

มังกรดินที่อยู่ตรงหน้า มีอักขระคำว่า “เลเวล 150” สลักไว้ที่หน้าผาก

“เวทไฟขั้นที่เจ็ด — 《ม่านเพลิง เฟลมฟูม》!”

กำแพงเพลิงพุ่งขึ้นมากั้นกลางระหว่างฉันกับมังกรดิน พุ่งขึ้นจนถึงเพดาน

“ทำอะไรอยู่กันน่ะ? เวทไฟใช้กับโกเลมไม่ได้ผลนักหรอกนะ…”

เสียงของลูนาเอลดังแว่วมา
แน่นอน ฉันรู้ดี

แต่แซนด์ไทแรนต์ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่จะจัดการได้ด้วยเวทระยะไกลง่ายๆ
พลังทำลายจากระยะไกลของฉันยังด้อยกว่าการโจมตีประชิดมาก
แถมโกเลมก็มีพลังป้องกันที่สูง

อีกทั้งมันยังเร็วกว่าเราเสียอีก หากประจัญหน้าโดยตรงอาจโดนสอยก่อนได้

ฉันจึงใช้เวทเป็นตัวเบี่ยงเบนสายตา แล้วเข้าโจมตีจริงจากระยะประชิด

“เวทลมขั้นที่สาม — 《ปีกวายุ ฟลูเกล》!”

ฉันร่ายเวทต่อเนื่อง
สายลมผลักร่างฉันขึ้นฟ้า
ทะลุผ่านม่านเพลิง แล้วพุ่งขึ้นหลังของมังกรดิน

มังกรดินที่ตามฉันไม่ทัน ตะปบเล็บลงบนพื้นดินอย่างรุนแรง

ฉันเลยฟันหลังมันด้วย ดาบเวทมนตร์แห่งผู้โง่เขลา

แผลใหญ่ปรากฏกลางหลังมังกรดิน ฝุ่นทรายฟุ้งกระจาย
ฉันอาศัยแรงสะท้อนจากดาบกระโจนขึ้นอากาศ ใช้ ฟลูเกล รอบสอง พุ่งอ้อมไปด้านที่เป็นจุดอับสายตา

กับศัตรูระดับนี้ ดาบเวทมนตร์แห่งผู้โง่เขลา ก็ยังใช้ได้ผลดีอยู่

“กรร…”

มังกรดินที่มองไม่เห็นฉัน ชะงักไปชั่วขณะ

ฉันไม่พลาดจังหวะนั้น ฟันขาหน้าทิ้งจากส่วนโคนแล้วถอยออกมา
ร่างมหึมาของมันทรุดลงไปข้างหน้า

ฉันร่ายวงเวทขนาดใหญ่ขึ้นตรงหน้า

มังกรดินมองเห็นฉันก็พุ่งใส่ทันที ทั้งที่ตัวเองยังเสียจังหวะอยู่

นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ

เวทระดับสูง มักใช้เวลาร่ายนาน
จึงมีกลยุทธ์สู้กับเวทเหล่านี้ด้วยการโจมตีก่อนมันจะเสร็จสมบูรณ์

ฉันคาดไว้ว่ามันจะลนลานโจมตีในจังหวะนี้

ฉันทำทีใช้วงเวทใหญ่บังหน้าเพื่อหลอกล่อมันโดยเฉพาะ

ทันใดนั้น ฉันก็ดึงบางส่วนของสูตรเวทจากวงเวทใหญ่ มาเสริมเข้ากับ ฟลูเกล

ลมผลักฉันพุ่งทะยานไปข้างหน้า
ลอดกรงเล็บของมังกรดินที่กำลังพุ่งเข้ามา แล้วแทงลึกเข้าที่ต้นคอของมัน

หัวของมังกรดินโอนเอน
ร่างใหญ่ล้มลงกระแทกพื้น
ฉันกระโดดขึ้นหลังมันอีกครั้ง แล้วแทงดาบสุดแรง

ร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน
สุดท้าย มังกรดินก็หยุดนิ่ง
ร่างของมันแตกเป็นเสี่ยงๆ ทั่วร่าง

—ฉันสามารถเอาชนะมังกรดินเลเวล 150 ได้อย่างปลอดภัย

ฉันเลนหันไปมองลูนาแอร์
เธอมองฉันกลับมาด้วยตาไร้แวว

…มะ-ไม่มีปฏิกิริยาอะไรหน่อยเหรอ!?

“ผะ-ผ่านแล้วนะ! อาจารย์! ฉันทำสำเร็จแล้ว!”
“เอ๊ะ…อ-อืม จริงด้วย ยินดีด้วยนะ”

พอฉันพูดขึ้น ลูนาเอลถึงเหมือนนึกขึ้นได้ว่าการสอบจบได้สิ้นสุดลงแล้ว และเอ่ยคำตอบกลับมาอย่างเก้ๆ กังๆ