ระหว่างที่ลูนาเอลกำลังทำอาหารให้ ฉันก็อ่านโน้ตพลางพูดคุยกับโนเบิลมิมิกไปด้วย

“บอกว่าจะทำอาหารก็จริง แต่อย่าคาดหวังให้มาก เจ้านายไม่ได้มีงานอดิเรกพรรค์นั้นหรอก”

…เจ้าหีบนี่พูดอะไรน่าโดนดุอีกครั้งจริงๆ

ฉันหันไปมองห้องครัว แต่ลูนาเอลไม่ได้มีท่าทีจะรู้ตัวว่าถูกแอบมองมาอยู่เลย

ฉันจึงถอนหายใจเบาๆ อย่างโล่งอก

“จะย่างทั้งตัว หรือบดเป็นยา ก็ไม่เรียกว่าอาหารหรอก”

…พอฟังแบบนี้แล้ว ก็พอจะนึกภาพออกเลย

จริงอยู่ที่ลูนาเอลน่าจะไม่ยึดติดกับวิธีการปรุงอาหารเท่าไร สนใจแต่จะจัดการให้เสร็จไวๆ แล้วไปศึกษาสมุนไพรวิเศษมากกว่า

ภาพหัวไก่ทองคำสองหัวที่ถูกย่างจนเกรียมวางเรียงกัน ลอยวูบผ่านเข้ามาในหัว

พูดถึงก็…เธอบอกว่าจะยกหัวของ “รา” ให้ฉันกินไม่ใช่เหรอ…

จ-จะออกมาเป็นยังไงก็เถอะ ฉันจะกินให้หมดอย่างเอร็ดอร่อยให้ดูเลย!

“เจ้านายของข้าคงไม่ได้เรื่อง แต่ก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยล่ะ”

โนเบิลมิมิกเอนตัวเข้ามาหาฉันคล้ายก้มหัวให้
แต่ยิ่งเห็นว่ามันทำท่าจริงจังมากเท่าไร ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนมันกำลังล้อเลียนลูนาเอลมากขึ้นเท่านั้น

“ถ้าโดนชกขึ้นมาจะไม่รู้ด้วยนะ ถึงจะไม่สนใจเรื่องอาหาร แต่อาจารย์ก็เป็นคนที่ใส่ใจมากเลยนะ”
“แกเชื่ออย่างนั้นจริงเหรอ? ทำตัวเย็นชา ทำหน้าทำตาว่าเก่งไปหมด แต่จริงๆ ก็ชอบทำพลาดบ่อยออก”
“ม-ไม่ใช่แบบนั้นหรอกน่า…”
“งั้นมองหน้าข้าแล้วพูดอีกทีสิ”

ฉันเบือนหน้าหนีไปมองโน้ตแทน
…ก็แค่พื้นฐานยังมีอะไรต้องจำอีกตั้งเยอะเท่านั้นแหละ

“เฮ้ อย่าทำเมินกันสิ แบบนี้มันแปลว่ายอมรับแล้วนะ เฮ้ย”

โนเบิลมิมิกคลานวนไปรอบๆ ตัวฉัน ราวกับต้องการให้สนใจ
แ-แอบไปฟ้องลูนาเอลดีไหมเนี่ย?

“อาจารย์ไม่ได้ทำอาหารหรูๆ ก็ไม่ได้แปลว่าทำไม่ได้นะ แค่ไม่สนใจเฉยๆ พอใช้ชีวิตคนเดียวมานานก็มีบ้างที่จะทำอะไรแบบขอไปที แถมถ้าทำยาเก่ง แสดงว่ามือไม้ก็คงประณีตพอตัว แถมต้องทำตามสูตรเป๊ะๆ ได้แน่นอน ถ้าคิดจะทำจริงๆ ล่ะก็ ไม่น่ามีปัญหาหรอกน่า”
“ถ้างั้นแกไม่อยากกินอะไรนอกจากการย่างทั้งตัวกับยาบดรึไง?”
“วันนี้ก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องทำอาหารหรูๆ อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”

ในตอนที่ฉันกับโนเบิลมิมิกพูดคุยกัน เสียงระเบิดดังสนั่นก็ดังขึ้นมาจากทางห้องครัว

“…มอนสเตอร์บุกงั้นเรอะ?”

โนเบิลมิมิกพูดพลางตะลึงงัน
ฉันคว้าดาบแล้วพุ่งตรงไปยังห้องครัวทันที
จะช่วยได้หรือไม่ก็ไม่รู้ แต่ถ้าเป็นอันตรายต่อผู้มีพระคุณล่ะก็ แค่ความเป็นไปได้ก็เพียงพอแล้วที่จะเสี่ยงตาย

…ห้องครัวที่เหมือนจะถูกลูกไฟลูกใหญ่ม้วนผ่านหายไปทั้งแถบ เหลือเพียงเศษซากของเครื่องครัวกระจัดกระจายเต็มพื้น
เศษเนื้อของมอนสเตอร์ที่ไหม้เกรียมแตกกระจายไปทั่ว
ลูนาเอลยืนอยู่กลางภาพนั้นอย่างเหม่อลอย

ที่เท้าของเธอมีหัวของ “รา” ไก่ทองคำ วางอยู่
เช่นเดียวกับส่วนผสมอื่นๆ ที่กลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว

“ม-มอนสเตอร์บุกเหรอ!? ไม่เป็นอะไรนะ!?”
“อาหาร…ล้มเหลวน่ะ”
“หะ…?”

ฉันเหลือบตามองกำแพงและพื้นซึ่งดูเหมือนจะถูกแรงระเบิดซัดกระเด็น
รู้สึกเหมือนหูแว่วไปว่าเธอพูดว่า ‘ทำอาหารล้มเหลว’ แล้วมันถึงกลายเป็นแบบนี้
มันดูเหมือนใช้เวทมนตร์ระดับสูงยิงมามากกว่าอีก…

“ขอโทษนะ พยายามจะทำในสิ่งที่ไม่ถนัด ทั้งที่ไม่น่าฝืนเลย ฉันนี่มันโง่จริงๆ”

ลูนาเอลก้มศีรษะลงอย่างหมดแรง
ถึงน้ำเสียงจะราบเรียบเหมือนเดิม แต่ก็ดูออกว่าเธอเสียใจจริงๆ
ต้องปลอบให้ได้ไม่ว่าจะยังไง!

“…ก็แค่เสแสร้งอยากทำเป็นเก่งอีกนั่นแหละ”

โนเบิลมิมิกตามมาซ้ำอีกดอก
แต่ดูเหมือนลูนาแอลจะไม่มีแรงจะโต้เถียงด้วยด้วยซ้ำ
บรรยากาศน่าอึดอัดจนไม่รู้จะทำยังไงดี…

“อะ-อ้อ! ฉันเคยทำอาหารเองมาบ้างอยู่นะ! ให้ฉันจัดการแทนก็ได้! ไว้ใจได้เลย!”
“แต่จะให้แขกรับหน้าที่แบบนี้มันก็…”
“ฉันได้รับความช่วยเหลือมาตลอดขนาดนี้ ขอแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเถอะ! แค่ช่วยบอกวิธีใช้เครื่องครัวพวกนี้ให้ก็พอ!”

ดังนั้น ฉันก็กลายเป็นคนทำอาหารแทนอย่างไหลลื่น
อุปกรณ์ครัวนั้นใช้พลังเวทจากแร่ที่เรียกว่า ‘หินเวท’ เป็นเชื้อเพลิง นอกนั้นก็ไม่มีอะไรซับซ้อนมากนัก
โดยรวมแล้วก็คล้ายๆ ที่เคยใช้มาพอสมควร

ฉันขอให้โนเบิลมิมิกเปิดคลังให้ดู แล้วคัดเลือกวัตถุดิบที่ดูจะใช้ได้จากข้างใน ตรวจสอบข้อมูลผ่าน บันทึกแห่งอะคาเซีย แล้วนำเนื้อกับน้ำนมของมอนสเตอร์ ผักและเครื่องเทศมาทำสตูว์
…ด้วยความที่วัตถุดิบส่วนใหญ่มีราคาสูงเพราะมาจาก หลุมอเวจี โคคิวทัส ฉันก็อดลังเลไม่ได้
แต่พอถามขออนุญาตแล้วก็ใช้มันอย่างระมัดระวัง
ลองชิมดูแล้ว ด้วยความที่วัตถุดิบดีเยี่ยม แม้จะทำแค่ตามสูตรง่ายๆ ก็อร่อยจนแปลกใจ

ฉันตักสตูว์ใส่จานแล้วยื่นให้
ลูนาเอลรับมันไว้ด้วยท่าทางเหมือนเห็นของแปลกประหลาด แล้วค่อยๆ ยื่นช้อนตักสตูว์ขึ้นมา

“ป-เป็นไงบ้าง…?”

พอลูนาเอลได้ลิ้มรสคำแรก เธอก็ห่อตัวลง ใบหน้าแดงก่ำ
กำลังจะถามว่าเป็นอะไร ก็เห็นน้ำตาคลออยู่ที่ดวงตาของเธอ

ห-หรือว่า ทำพลาดเหรอ!?

“ข-ขอโทษนะ ไม่ถูกปากเหรอ?”
“ไม่ใช่…แค่ไม่ได้กินอาหารที่คนทำให้นานมากแล้ว ก็เลย…”

ลูนาแอลเช็ดน้ำตา แล้วตักอีกคำเข้าปาก

“ขอบคุณนะ…อร่อยมากจริงๆ”

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นลูนาเอลยิ้ม
ฉันถึงกับตะลึงกับความเจิดจ้านั้นไปครู่หนึ่ง

และจากที่เห็นเมื่อครู่ ฉันก็เข้าใจขึ้นมาทันที
แม้ไม่รู้ว่าในอดีตของลูนาแอลมีอะไรเกิดขึ้น แต่ดูจากท่าทีแล้ว เธอคงใช้ชีวิตอยู่คนเดียวในส่วนลึกของดันเจี้ยนแบบนี้มาโดยตลอด …เธอคงเหงามาก

ฉันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ตัดสินใจได้ทันที

“ถ-ถ้าไม่รบกวนอาจารย์ล่ะก็…คือว่า ฉัน…ขอใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ต่อได้มั้ย?”
“เอ๊ะ…”

ลูนาเอลเบิกตากว้าง ก่อนจะหน้าแดงจัด ขยับปากพะงาบๆ

โนเบิลมิมิกที่แอบเข้าใกล้หม้อสตูว์เตรียมจะขโมยกินอยู่ข้างหลังก็ถึงกับสะดุ้งเฮือก
มันเหลียวมองฉันกับลูนาเอลสลับไปมาอย่างกระสับกระส่าย

ลูนาเอลเงียบไปพักใหญ่
ฉันได้แต่นั่งรอคำตอบอย่างสงบ

เธอเงยหน้าขึ้นมา
…ใบหน้านั้นกลับคืนสู่สีหน้าเย็นชาดั่งเคย

“…พูดอะไรออกมาน่ะ ฉันบอกแล้วว่าจะช่วยให้ออกไปจากชั้นนี้ได้เร็วๆ จะได้ไม่ต้องเกะกะอยู่ที่นี่ พอฝึกเสร็จเมื่อไร ก็รีบออกไปจาก หลุมอเวจี โคคิวทัส ซะเถอะ”

ลูนาเอลกล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ
โนเบิลมิมิกก็เหมือนจะหดหัวลงราวกับหดหู่ตามไปด้วย