ฉันกำดาบเวทมนตร์แห่งผู้โง่เขลาไว้แน่น แล้วเดินตามลูนาเอลออกไปนอกกระโจม

“เวทดินขั้นที่หก 《หุ่นดิน แซนด์พิวพา》”

ลูนาเอลชูแขนขึ้นสูง
วงเวทส่องแสงปรากฏขึ้นกลางอากาศ ก่อนที่ดินรอบตัวจะค่อยๆ รวมตัวกันเป็นร่างของยักษ์ไร้ศีรษะตัวหนึ่ง

“โก…โก…โอโกกก!”

หุ่นดินคำรามต่ำพลางยกแขนอันแข็งแกร่งขึ้นสูง

“นี่คือโกเลม”
“ตัวเดียวกับที่อาจารย์เคยใช้ตอนเก็บกวาดห้องเลย”
“…เห็นด้วยเหรอ?”

ลูนาเอลหรี่ตาใส่ฉันด้วยสีหน้าค่อนข้างไม่พอใจ
ฉันรีบยกมือขึ้นปิดปากโดยสัญชาตญาณ
แย่ล่ะ…แต่เดิมฉันตั้งใจว่าจะไม่บอกเรื่องที่แอบเห็นลูนาเอลทำความสะอาดฐาน เพื่อเห็นแก่หน้ากันแท้ๆ

“มะ…มันแบบว่า แค่เหลือบไปเห็นผ่านช่องประตูเฉยๆ น่ะ ไม่ได้ตั้งใจ…ว่าแต่ ตอนนั้นไม่ได้ทำความสะอาดเหรอ?”

ลูนาเอลถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วกลับไปเป็นสีหน้าเย็นชาไร้อารมณ์ตามเดิม

“ก็แค่เก็บของจากการทดลอง ไม่ได้ทำเพื่อนายหรอก แค่ของมันเกะกะเฉยๆ”
“งะ…งั้นเองสินะ! เข้าใจแล้ว!”

…ถึงจริง ๆ ฉันจะเห็นชัดเลยว่าเธอใช้หุ่นดินขัดพื้นอย่างขยันขันแข็งก็เถอะ
แต่เอาเถอะ เก็บเงียบไว้ดีกว่า เดี๋ยวเธอจะเกรงใจเกินไปเสียเปล่าๆ
ฉันสงสัยจริงๆ ว่าจะสามารถตอบแทนบุญคุณของเธอได้สักแค่ไหนกันนะ…

“เอาเถอะ ฉันปรับความแข็งแกร่งของมันไว้แล้ว นายน่าจะจัดการได้สบายๆ”

ลูนาเอลชี้ไปที่หน้าผากของโกเลม
ตัวเลข 10 ถูกสลักไว้เด่นชัด

โอ้ เข้าใจง่ายดีแฮะ
ฉันลองใช้《เช็กสเตตัส》เช็กดูอีกที

————————————————

เผ่าพันธุ์: โกเลม
เลเวล: 10

 

HP: 34/34
MP: 24/24

————————————————

เมื่อเทียบกับสัตว์ประหลาดในที่แห่งนี้แล้ว มันดูน่ารักไปเลย
ฉันเบาใจไปได้บ้าง…แต่พอคิดดีๆ ถึงจะดูไม่เท่าไรในที่แห่งนี้ มันก็ยังแข็งแกร่งกว่าฉันในตอนนี้อยู่ดี
แค่ฟันโดนก็คงฆ่าได้เพราะดาบเวท แต่ทั้งความเร็วและพละกำลังของมันคงสูงกว่าฉันมาก

“เวทดินขั้นที่สี่ 《เชือกดิน ไบนด์》”

ลูนาเอลร่ายเวทอีกบท
เชือกดินเส้นหนาๆ หลายเส้นพุ่งออกมาจากวงเวท รัดแขนขาโกเลมแน่น

“โอะ…โอโก…”

โกเลมพยายามดิ้น แต่ไม่อาจหลุดจากพันธนาการได้

“เอาล่ะ เชิญเลย”
“ขะ…ขอบคุณครับ”

เอ่อ…ง่ายขนาดนี้จริงดิ…?
ฉันก้าวเข้าไปหาโกเลมอย่างกล้าๆ กลัวๆ แล้วฟันดาบใส่มันข้างตัว

“โกร๊า!”

แขนที่ฟันขาดกระเด็น ดินที่ประกอบร่างโกเลมแตกกระจาย มันถูกแรงสะบัดกระเด็นไปกระแทกผนังเสียงดังลั่น ก่อนจะสลายตัวกลายเป็นเศษดิน

แรงสะท้อนจากดาบทำเอาฉันเสียการทรงตัว ทรุดลงนั่งกับพื้น
มะ…ไม่น่าเชื่อเลย…!
สมกับเป็นของแถมสุดยอดที่ไนอาโลเทปให้มา
ตอนดูตัวเลขมันไม่สูงนักจนทำให้ฉันแอบกังวล แต่พอได้เห็นกับตา..มันสุดยอดจริงๆ

…แต่ถึงจะใช้งานได้ ผลข้างเคียงก็แรงเอาเรื่อง
แค่ฟันครั้งเดียวไหล่ก็เจ็บแปลบแล้ว
ฉันลุกขึ้นปัดดินบนเสื้อ

รู้สึกว่าร่างกายร้อนวูบจากข้างใน
พอลองเช็กด้วย《เช็กสเตตัส》ดู ก็เห็นว่าตัวเองขึ้นเป็นเลเวล 3 แล้ว
ยะ…เยี่ยมเลย ฉันแข็งแกร่งขึ้นแล้ว!
คิดถึงเลเวลของโกเลมแล้วก็ดูเหมือนจะขึ้นน้อย แต่พอคิดว่ามีการช่วยเหลือจากลูนาเอลที่คอยรัดโกเลมไว้ ก็คงจะได้ค่าส่วนแบ่งน้อยลงสินะ

“อาจารย์ เลเวลฉันขึ้นแล้วล่ะ!”

พอฉันหันกลับไปมองลูนาเอล ก็เห็นเธอกำลังเรียกวงเวทจำนวนมหาศาลล้อมรอบตัว

“《หุ่นดิน แซนด์พิวพา》”

รอบๆ ลูนาเอล โกเลมกว่า 20 ตัวก็ปรากฎขึ้นมา
ทุกตัวมีเลข 10 บนหน้าผาก

“เอ้า ลุยกันต่อเลย คราวนี้อย่าปล่อยให้ตัวเองปลิวตามแรงดาบนะ พยายามทรงตัวให้ตรงด้วย”

ฉันก้มมองแขนตัวเอง
แขนฉันจะไหวไหมเนี่ย…?
แต่ไม่! ในเมื่อลูนาเอลอุตส่าห์ทำเพื่อฉันแล้ว จะมาบ่นไม่ได้เด็ดขาด…!

…หลังจากนั้นประมาณชั่วโมงหนึ่ง ฉันก็ค่อย ๆ ฟันโกเลมจนหมด
ลูนาเอลช่วยรัดตัวละตัวด้วย《เชือกดิน ไบนด์》แล้วให้ฉันฟันทีละตัว
ตอนนี้ฉันเลเวล 10 แล้ว
รู้สึกว่าการฟันแต่ละครั้งแรงสะท้อนเริ่มเบาลง แต่ความเหนื่อยสะสมก็หนักหนาขึ้นเรื่อยๆ

แขน…แขนฉันสั่นไปหมด…
ฉันเผลอทำดาบหล่น พอจะเก็บขึ้นมาก็ดันล้มลงไปด้วย

“ไหวมั้ย? ฉันคงไม่เข้าใจดีเท่าไหร่ เพราะร่างกายตอนนี้เหนื่อยยากขึ้นกับแข็งแรงกว่ามนุษย์ทั่วไปมาก ถ้าเหนื่อยก็บอกได้เลยนะ”

ลูนาเอลรีบเดินเข้ามาหาฉัน

“ขะ…ขอโทษที…”

คงต้องหยุดวันนี้แค่นี้แล้วล่ะ
ทั้งกายทั้งใจเหนื่อยล้าเต็มที

ลูนาเอลนั่งยอง ๆ ข้างตัวฉัน แล้วเอาหน้าเข้ามาใกล้

“…ขอแตะตัวหน่อยได้ไหม? ถ้าไม่ชอบก็บอกได้เลยนะ”
“…? แน่นอน ไม่มีปัญหาเลย”

ทำไมถึงดูเกรงใจขนาดนั้นนะ?
หรือเพราะเธอเป็นลิชเลยกลัวว่าฉันจะรังเกียจหรือเปล่า?

ได้ยินอย่างนั้น ลูนาเอลก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง
จากนั้นค่อยๆ เอื้อมมือบางๆ มาลูบแขนฉันอย่างเบามือ ราวกับตรวจสอบสัมผัสของเนื้อหนังมนุษย์
มะ…มะ…มันจั๊กจี๊จัง…
เธอสวยจนแทบเหนือจริง ทำเอาหน้าฉันร้อนผ่าวขึ้นมา
หน้าฉันคงไม่แดงเถือกไปแล้วหรอกนะ…!?

“ขะ…ขอโทษที พอถูกสัมผัสแบบนั้น มัน…มันรู้สึกเขินน่ะ…”

ลูนาเอลสะดุ้งน้อยๆ ก่อนรีบชักมือกลับ แล้วส่ายหน้าแรงๆ

“มะ…ไม่เป็นไร แขนนายตึงมาก ถ้าเป็นแบบนี้ วันนี้คงซ้อมต่อไม่ได้แล้วล่ะ”

เสียงเธอดูสั่นนิดๆ

…แม้จะเป็นการเก็บเลเวลอย่างมีประสิทธิภาพ แต่ดูท่าเส้นทางยังอีกยาวไกล
ก็ใช่ว่าปกติจะเลเวลขึ้นรวด 10 ในวันเดียวได้ง่ายๆ หรอก
แต่เพราะเจอสัตว์ประหลาดเลเวลหลักพันมาแล้ว เลยเผลอรู้สึกว่ามันยังเพิ่มน้อยไป

“เวทมิติขั้นที่ยี่สิบสอง 《ฟื้นฟูย้อนคืน เรโทรเกรด》”

ลูนาเอลร่ายเวทย์
วงเวทย์สีขาวปรากฏขึ้น และร่างกายของฉันก็ถูกปกคลุมไปด้วยแสง
มันโอบล้อมฉันทั้งตัวและความเจ็บปวดก็หายไปจากร่างกายของฉัน
เป็นเวทที่คุ้นเคย และถือเป็นการใช้งานครั้งที่สี่แล้ว
มันเป็นเวทมนตร์อันน่าเหลือเชื่อที่สามารถจัดการและย้อนกลับการเจ็บป่วยเพื่อรักษาเป้าหมายได้

โอ้…อย่างนี้ก็กลับมาลุยได้แล้ว

“ขอบคุณมา——”
“《หุ่นดิน แซนด์พิวพา》”

ทันใดนั้นเอง โกเลมยี่สิบกว่าตัวก็ปรากฏขึ้นรอบตัวลูนาเอลอีกครั้ง
ครั้งนี้ตัวเลขที่หน้าผากเป็น 20

“เอาล่ะ มาต่อกันเถอะ”

ฉันกะพริบตาปริบๆ
เอ๋…? ไม่ได้หมายความว่าจะให้พักก่อนเหรอ!?
แม้ร่างกายจะหายเจ็บ แต่จิตใจฉันยังเหนื่อยล้าแทบขาดใจอยู่เลยนะ…!?

ทันใดนั้นเอง คำพูดเมื่อกี้ของลูนาเอลลอยขึ้นมาในหัว

‘ไหวมั้ย? ฉันคงไม่เข้าใจดีเท่าไหร่ เพราะร่างกายตอนนี้เหนื่อยยากขึ้นกับแข็งแรงกว่ามนุษย์ทั่วไปมาก ถ้าเหนื่อยก็บอกได้เลยนะ’

เข้าใจแล้ว…เธอไม่รู้จักความเหนื่อยของมนุษย์ธรรมดาจริงๆ นั่นแหละ

…จะปฏิเสธไแก็ได้ แต่พอเห็นเธอเตรียมตัวขนาดนี้แล้วก็บอกไม่ลง
ไหนๆ เธอก็เสียเวลาและพลังงานมาช่วยฉันแล้ว
ถ้าทำตัวอ่อนแอ ก็คงไปไม่ถึงเลเวลเป้าหมายแน่นอน

“บางทีวันนี้คงไม่ไหวแล้วสินะ?”
“มะ…ไม่เลย! ถ้าร่างกายปกติดีอยู่ ฉันก็พร้อมสู้ตาย!”

ฉันตอบกลับไปอย่างแข็งขัน
จะใช้ลูกฮึดฝ่าไปให้ได้เลย!

…แม้ว่าจะเริ่มจับทางการฟันดาบอย่างเบาแรงได้แล้ว แต่โกเลมเลเวล 20 ก็แข็งแกร่งกว่าเลเวล 10 หลายเท่า การซ้อมคราวนี้เหนื่อยหนักกว่ารอบแรกสองเท่าเต็มๆ
และหลังจากลากสังขารที่แทบกลายเป็นซากฟันโกเลมจนหมดได้แล้ว…

…ฉันก็พบว่ารอบถัดไปถูกล้อมด้วยโกเลมเลเวล 30 แล้ว.