ฉันลองหยิบไอเทมที่ลูนาเอลหยิบยื่นมาให้ทีละชิ้น แล้วเปิด《คัมภีร์ความทรงจำแห่งอะคาเซีย》ตรวจสอบดูไปด้วย

ก่อนอื่น… ฉันหยิบสร้อยคริสตัลสีแดงขึ้นมา แล้วค่อยๆ เปิดหนังสือดู

 

————————————————

【การแสวงหาของราชันจอมเวท】 《ระดับ: ตำนาน》

 

สร้อยคอที่ผนึกวิญญาณของชายผู้เคยรวมแผ่นดินที่เต็มไปด้วยสงครามไว้ด้วยเวทมนตร์ และก้าวขึ้นเป็นราชันแห่งมหาอาณาจักร

แม้จะกลายสภาพเป็นเพียงเครื่องประดับ ความกระหายในเวทมนตร์ของราชันจอมเวทยังคงไม่เสื่อมคลาย

เสริมพื้นฐานและความเข้าใจในเวทมนตร์ของผู้สวมใส่ให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

————————————————

 

ฉันก้มมองดูคริสตัลบนสร้อยคออีกครั้ง
มีบางอย่าง… คล้ายควันสีขาวล่องลอยอยู่ข้างในด้วย

ค-คือ… ใส่อันนี้เข้าไปแล้วจะไม่เป็นอะไรแน่นะ?
จะไม่ถูกวิญญาณสิงใช่ไหม!?
…ไม่สิ ลูนาเอลเป็นคนหยิบยื่นมาให้เอง คงไม่เป็นไรหรอก
ไหนๆ เธอก็บอกว่าจะสอนเวทมนตร์ให้ด้วย ถ้ามีของแบบนี้คงช่วยได้เยอะเลย

ฉันคล้อง《การแสวงหาของราชันจอมเวท》เข้าที่คอ แล้วหยิบแหวนสีเงินวาววับขึ้นมาแทน
มันเป็นแหวนรูปร่างประหลาด เป็นงูที่มีหัวสองหัวอยู่คนละฝั่งพันรัดกันเป็นวงแล้วสยายปีก 
เห็นแล้วชวนให้นึกถึงจิตวิญญาณเด็กหนุ่มผู้คลั่งไคล้ความเท่แบบมืดมนขึ้นมาเล็กน้อยเลย
ฉันใช้นิ้วจิ้มหัวงูอย่างกล้าๆ กลัวๆ แล้วเปิด《คัมภีร์ความทรงจำแห่งอะคาเซีย》อีกครั้ง

 

————————————————

【วงแหวนแห่งอูโรโบรอส】 《ระดับ: ตำนาน》

 

เศษซากของอสรพิษสองหัวขนาดมหึมา ที่เคยแผดเผาทวีปทั้งทวีปด้วยเพลิงสีดำในยุคโบราณ
ด้วยความเป็นอมตะ มันจึงต้องคำสาปให้กลายเป็นหินและหดตัวลงจนเหลือสภาพในปัจจุบัน
ถึงจะกลายเป็นหิน แต่ภายในยังคงเต็มไปด้วยพลังอาฆาตของอสรพิษอมตะ

เมื่อผู้สวมใส่ดับสูญ วงแหวนจะใช้พลังเวทมนตร์ฟื้นคืนชีวิตให้

————————————————

 

“ฮะ! ไ-ไอ้นี่ฉันถือไว้ได้จริงๆ เหรอ!?”

ฉันเผลอร้องเสียงหลง แล้วหันไปมองลูนาเอลด้วยสายตาอ้อนวอน

“แน่นอนสิ ถ้ามีวงแหวนนี้ นายก็รอดชีวิตได้ แม้ว่าจะถูกฆ่าก็ตาม ระดับการใช้พลังเวทก็ขึ้นอยู่กับระดับของนายเอง ดังนั้นต่อให้เป็นนายก็ยังใช้งานได้ แต่… อาจใช้ได้ไม่บ่อยนักหรอกนะ”

ไม่ใช่เรื่องนั้นสิ! ฉันหมายถึง ถึงมันจะกลายเป็นหินแล้วก็เถอะ… ให้ฉันถือมอนสเตอร์แบบนี้ไว้จริงๆ น่ะดีแล้วเหรอ!?
…แต่ก็นะ ถ้ามันอันตรายจริงๆ ลูนาเอลคงไม่ยื่นมาให้หรอก
เอาวะ ใส่ก็ใส่

สุดท้าย ฉันค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบดาบที่ดูธรรมดาๆ ขึ้นมา
…โล่งอก ไม่หนักเกินไป ฉันถือได้สบายๆ เลย

ดาบไม่สั้นไม่ยาว กำลังพอดีมือ ดูแล้วน่าจะใช้ง่ายพอสมควร
ตรงด้ามมีคริสตัลสีม่วงฝังอยู่ นอกนั้นก็ดูเหมือนดาบทั่วไป

 

————————————————

【ดาบเวทมนตร์แห่งผู้โง่เขลา】 《ระดับ: ตำนาน》

 

พลังโจมตี：+300
พลังเวทมนตร์：+300

 

ดาบเวทมนตร์ที่ถูกมอบให้แก่นักเดินทางจากโลกอื่น ผู้ได้รับการเลือกจากเทพเจ้าว่าเป็น “วีรชน” แห่งโลกนี้

ด้วยคริสตัลจากโลกชั้นที่สูงกว่าที่ฝังอยู่ จึงมีสมรรถนะสูง ทว่ากลับมีน้ำหนักเบา แม้แต่มือใหม่ก็สามารถใช้ได้

เจ้าของคนแรก ถูกลอบสังหารหลังมาถึงโลกนี้ได้เพียงครึ่งปี

————————————————

 

โอ้! มีอาวุธที่สร้างมาสำหรับมือใหม่แบบนี้ด้วยแฮะ
ว่าแต่…《ดาบเวทมนตร์แห่งผู้โง่เขลา》เนี่ย จากคำอธิบายแล้ว ดูเหมือนจะเป็นของคนที่ถูกส่งมาที่โลกนี้ในแบบเดียวกับฉันเลย

…แค่ชื่อก็บอกใบ้มากพอแล้ว
คงเป็นแค่ของเล่นในโชว์ของไนอาโลเทป พอเริ่มหลงตัวเองก็โดนฆ่าตาย แล้วชีวิตของเขาก็กลายเป็นเรื่องขำขันของเหล่าเทพเจ้า
…ถ้าไอ้บ้านั่นยังเฝ้ามองฉันอยู่ล่ะก็ จะยอมปล่อยให้ฉันรอดไปง่ายๆ มั้ยนะ?

“ดูเหมือนนายจะถืออาวุธได้ไม่มีปัญหานะ”

ลูนาเอลกล่าวด้วยน้ำเสียงโล่งใจ
ดูเหมือนเธอจะกังวลอยู่เหมือนกัน ว่าฉันอาจตายคามืออีกครั้งหลังหยิบอาวุธขึ้นมา

แต่ก็นะ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าความหนักเบาของอาวุธในโลกนี้จะสัมพันธ์กับค่าพลังโจมตีขนาดนี้
…แน่นอน ถ้าเหมือนในแง่ของเกม ถ้าให้มีการเพิ่มพลังโจมตีแบบไร้ขีดจำกัด ก็คงต้องทำอาวุธให้หนักขึ้นด้วยสินะ

“เอ่อ… มีเกณฑ์อะไรสำหรับการเลือกอาวุธรึเปล่า?”
“เกณฑ์เหรอ ถ้าค่าพารามิเตอร์พื้นฐานของตัวนายสูงกว่าค่าที่อาวุธเสริมให้ ก็สามารถใช้อาวุธนั้นได้อย่างไม่มีปัญหาหรอก”

เข้าใจละ…
ตอนที่ดูสถานะก่อนหน้านี้ พารามิเตอร์ของฉันมีแต่ค่า ‘1’ เต็มไปหมดเลยนี่หว่า…
ถ้างั้นดาบสุดแกร่งที่ลูนาเอลเอามาให้ตอนนั้นก็คงใช้งานไม่ได้อยู่แล้วล่ะ

ฉันสวม《การแสวงหาของราชันจอมเวท》ที่คอ ใส่《วงแหวนแห่งอูโรโบรอส》ที่นิ้ว แล้วถือ《ดาบเวทมนตร์แห่งสติปัญญาโง่เขลา》เอาไว้ในมือ
จากนั้นก็ลองใช้《เช็กสเตตัส》ตรวจสอบตัวเอง

 

————————————————

【คานาตะ คัมบาระ】
เผ่าพันธุ์：มนุษย์
เลเวล：1

HP：3/3
MP：2/2
พลังโจมตี：1+300
พลังป้องกัน：1
พลังเวทมนตร์：1+300
ความเร็ว：1

สกิลติดตัว：
《ภาษาโลครัวร์ [Lv:–]》

สกิลทั่วไป：
《เช็กสเตตัส [Lv:–]》

————————————————

 

อุปกรณ์ไม่ได้แสดงค่าตรงๆ แต่มีการแยกช่องค่าสถานะเสริมให้ต่างหากสินะ
…ส-สุดยอด ค่าสเตตัสขึ้นอยู่กับไอเทมจริงๆ สินะ
ต่อให้เป็นศัตรูเก่งแค่ไหนก็น่าจะสร้างความเสียหายได้เหมือนกันล่ะนะ

“ดูเหมือนนายจะพร้อมแล้วนะ งั้นเรามาเริ่มการฝึกกันเถอะ”
“ค-ครับ!”

ฉันรีบขานรับ แต่ดูเหมือนลูนาเอลจะยังรู้สึกเหมือนขาดอะไรอยู่ เธอเงียบไปเหมือนรอคอยบางอย่างจากฉัน
ม-มีอะไรที่ฉันต้องทำด้วยเหรอ!?
ม-ไม่สิ หรือว่า…

“ข-ขอฝากตัวด้วยนะ อาจารย์!”

ลูนาเอลพยักหน้าด้วยท่าทางพึงพอใจ แล้วก้าวออกจากกระท่อมไป
…ว่าแล้ว เธออยากให้เรียกว่า อาจารย์ จริงๆ สินะ