เช้าวันจันทร์ ผมได้พบกับยูซึริฮะอีกครั้งในขบวนรถไฟขบวนเดียวกัน ทรงผมของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย ผมหน้าม้าถูกจัดแต่งอย่างสวยงาม ผมด้านหลังที่เคยดูรุงรังก็ถูกจัดทรงอย่างดี และแว่นตาก็เปลี่ยนเป็นกรอบที่ดูดีมีสไตล์พร้อมกับเลนส์ที่บางลง การแต่งกายก็เป็นชุดเดรสที่น่ารักเข้าคู่กับคาร์ดิแกนดีไซน์หรูหรา โดยรวมแล้วเธอดูน่ารักและสวยงาม ไม่มีความรู้สึกเฉิ่มหลงเหลืออยู่เลย

“ยูซึริฮะ ไปตัดผมมาเหรอ?”

จากที่เคยดูเฉิ่มๆ ตอนนี้เธอกลายเป็นสาวน้อยที่เปล่งประกายและให้ความรู้สึกสดใส

“อ๊ะ รู้ด้วยเหรอคะ? ที่จริงแล้วเมื่อวานฉันไปฮาราจูกุกับคุณอายาชิโระมาค่ะ! เธอช่วยแนะนำร้านเสริมสวยให้ แล้วก็ช่วยเลือกเสื้อผ้าที่เข้ากันให้ที่ร้านเสื้อผ้ามือสองด้วย คุณอายาชิโระเป็นคนที่ใจดีและวิเศษมากเลยค่ะ!”

ดูแลคนอื่นเก่งจริงๆ ผู้หญิงที่ภายนอกดูเป็นสไตล์จิไร แต่กลับสร้างแก๊ปโมเอะขึ้นมาเรื่อยๆ แบบนี้ ช่างเป็นเด็กที่น่ากลัวจริงๆ!

“ดีแล้วนี่! อืม ดูสดใสขึ้นเยอะเลยจริงๆ อืมๆ แต่ว่าระวังตัวด้วยนะ…พวกผู้ชายในสาขาต้องตาลุกวาวแน่ๆ”

สำหรับพวกผู้ชายในสาขาแล้ว เด็กคนนี้คงจะเป็นเหมือนกับ ‘นางเอกสาวเฉิ่มที่ฉันเท่านั้นที่รู้ว่าสวย!!’ แน่ๆ แต่ในความเป็นจริงมันไม่มีทางเป็นเหมือนในไลท์โนเวลหรอกนะ ที่จริงแล้วเมื่อวันเสาร์เธอก็เกือบจะโดนไอ้หนุ่มเพลย์บอยนั่นกินไปแล้วด้วยซ้ำ ความเป็นจริงมันช่างไร้เหตุผลสิ้นดี

“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้ามีรูปนี้ที่คุณอายาชิโระให้มาล่ะก็!!”

เธอยื่นรูปที่ถ่ายที่ร้านบิลเลียดมาให้ผมดู พอมาดูอย่างใจเย็นและพยายามมองอย่างเป็นกลางที่สุดเท่าที่จะทำได้ มันก็เป็นรูปที่ดูเหมือนกับผู้ชายหน้าโหดกำลังควงผู้หญิงอยู่ดีๆ นี่เอง

“ขอร้องล่ะ อย่าบอกใครว่าเป็นเมียเก็บเบอร์สองเลยนะ! ได้โปรดล่ะ! บอกว่าเป็นแค่เพื่อนก็พอ! ขอร้องล่ะ!!”

“เอ๋? เอาไงดีน้า? น่าคิดจังเลยนะคะ? อุฟุฟุ”

ยูซึริฮะที่ยิ้มอย่างสดใสเหมือนกับเด็กขี้แกล้งนั้นไม่มีความรู้สึกในแง่ลบหลงเหลืออยู่อีกแล้ว เป็นรอยยิ้มที่น่ารักจริงๆ จากนั้นพอมาถึงสถานีโคมาบะ-โคไดมาเอะ พวกเราก็เดินผ่านประตูตรวจตั๋วออกมาข้างนอก วิทยาเขตโคมาบะอยู่ตรงหน้าสถานีเลย แต่ผมก็เหลือบไปเห็นคู่ที่ไม่อยากจะเจอที่สุดอันดับ 1 และ 2 อยู่ที่แผงขายลอตเตอรี่หน้าสถานีจนได้

“อ๊า อดอีกแล้ว!”

ภรรยาซื้อสลากแบบขูดแล้วก็ขูดพลาดอีกตามเคย เธอชอบซื้อลอตเตอรี่เป็นงานอดิเรก ถึงแม้ว่าหลังจากที่คบกับผมได้สักพักเธอก็เลิกซื้อไปอย่างสิ้นเชิงโดยไม่ทราบสาเหตุก็เถอะ

“อะฮะฮ่า! ริริเสะนี่ดวงเรื่องลอตเตอรี่ไม่ดีจริงๆ เลยนะ ดูสิ! ฉันถูกสองพันเยนแน่ะ!”

“เอ๋ ขี้โกง! โธ่! ฮิโรโตะน่ะถูกลอตเตอรี่ตลอดเลยนะ! หรือว่านายแอบดูดวงของฉันไปรึเปล่า?!”

“ไม่จริงสักหน่อยน่า เพราะงั้นวันนี้เอาเงินนี้ไปกินข้าวที่โรงอาหารร้านแพงๆ นั่นกันเถอะ! เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”

“ว้าว! อยากไปร้านนั้นอยู่พอดีเลย น่าสนุกจัง…อ้าว? โทคิวะคุง? หวัดดี”

ผมที่กำลังแอบเดินผ่านไปเงียบๆ เพื่อจะเข้าวิทยาเขตถูกภรรยาจับได้จนได้ เธอกล่าวทักทายอย่างร่าเริง แต่เพื่อนสมัยเด็กที่เป็นชายชู้ของเธอ ฮาโทกิริ กลับทำแค่ขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ ผมทำแค่พยักหน้าให้เล็กน้อยแล้วก็เดินเข้าวิทยาเขตไปพร้อมกับยูซึริฮะ

“อ๊ะ เดี๋ยวสิ!”

พอเข้ามาในวิทยาเขตได้ไม่นาน ภรรยาก็เดินตามมาทันข้างๆ ผม ผมจึงหยุดเดินโดยอัตโนมัติ อ่า…ผมที่เป็นตู้ ATM ในนามของชีวิตแต่งงานคงจะขัดขืนคำสั่งของภรรยาไม่ได้สินะ…เกลียดนิสัยที่ติดตัวมานี่ชะมัด แถมข้างหลังภรรยายังมีฮาโทกิริเดินตามมาเป็นแพ็คคู่ด้วย ความเกลียดชังของผมจึงไม่ได้เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า แต่เป็นยกกำลังสองเลยต่างหาก

“มีอะไร?”

วันนี้ภรรยาก็ยังคงแต่งตัวอย่างสวยงามเหมือนเคย เสื้อถักสีสว่างกับกระโปรงบานสไตล์ผู้ประกาศข่าวหญิงที่ดูใสซื่อแต่แฝงความร้ายกาจ หน้าอกที่ใหญ่โตและได้รูปซึ่งดันเสื้อถักออกมานั้นมีพลังทำลายล้างสูงมาก พวกหนุ่มซิงเห็นเข้าคงไม่ใช่แค่ตายในทันที แต่อาจจะตายซ้ำตายซ้อนได้เลย

“ไม่ใช่ ‘มีอะไร’ สิ! ทักทายกันดีๆ หน่อยสิ! อยู่ๆ ก็เดินผ่านไปเฉยๆ แบบนี้มันน่าเศร้านะ!”

ภรรยาทำแก้มป่องอย่างโกรธๆ นี่เป็นสีหน้าตอนที่ยังไม่ได้โกรธถึงขีดสุด ถ้าจะให้เทียบก็คือสีหน้าตอนที่ผมลืมเอาขยะไปทิ้ง หลังจากนี้แหละที่จะน่ารำคาญ เธอจะเริ่มบ่นจู้จี้จุกจิก จะว่าไปแล้ว เมื่อวันก่อนผมก็เพิ่งจะปฏิเสธเธอไปอย่างสุดตัวแท้ๆ แต่ก็ยังจะเข้ามาทักอีก ความจำระดับปลาทองเหมือนเดิมเลยนะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าสอบเข้ามหาลัยเราได้ยังไง

“นี่ๆ โทคิวะคุงเป็นคนขี้อายเหรอ? แต่ว่านะกลับอยู่กับผู้หญิงสวยๆ ตลอดเลยนะ”

ภรรยามองไปที่ยูซึริฮะซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ผมด้วยความสนใจ

“เป็นเด็กที่น่ารักจังเลยนะ! ฉันชื่ออิงาราชิ ริริเสะค่ะ! อยู่สาขาสถาปัตยกรรมเดียวกับโทคิวะคุง! แล้วเธออยู่สาขาอะไรเหรอ?”

ภรรยาแนะนำตัวเองกับยูซึริฮะด้วยรอยยิ้มที่สดใสและเป็นกันเองอย่างมาก เธอมักจะก้าวล้ำเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของคนอื่นอยู่เสมอ ยูซึริฮะสะดุ้งเล็กน้อยแล้วก็หลบไปอยู่ข้างหลังผม เธอกำมือที่ชายเสื้อแจ็คเก็ตของผมแน่น พวกเก็บตัวมักจะกลัวแสงสว่างของพวกตัวท็อป เพราะมันน่ากลัวยังไงล่ะ แต่ยูซึริฮะกลับรวบรวมความกล้าแล้วก็เอ่ยปากพูดออกมา

“คณะวิทยาศาสตร์ สาขาคณิตศาสตร์ค่ะ…”

ก้าวหน้าไปมากเลย! แนะนำตัวเองได้แล้ว!! ผมอยากจะเข้าไปกอดเธอให้กับความพยายามนั้นจริงๆ!

“สาขาคณิตศาสตร์เหรอ เก่งจังเลยนะ! หัวดีนี่เอง! ฉันน่ะเกลียดคณิตศาสตร์มากเลยล่ะ ขอนับถือเลย! เรื่องลิมิตอะไรนั่นไม่เข้าใจเลยสักนิด! อะฮะฮ่า!”

แต่ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นขีดจำกัดแล้ว ยูซึริฮะตาเริ่มหมุนเป็นวงกลม คงจะไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปยังไงดีสินะ เพราะงั้นล่ะมั้ง จู่ๆ ยูซึริฮะก็หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมา

“ฉัน! เป็นเมียเก็บเบอร์สองค่ะ!!”

เธอยื่นรูปนั้นให้ภรรยาดู ภรรยามองไปที่รูปแล้วก็ทำตาโตก่อนจะเอียงคอสงสัย แล้วฮาโทกิริก็ดูเหมือนจะตกใจ

“เมียเก็บเบอร์สอง…? เบสบอลเหรอ? ถ้าเด็กคนนี้เป็นเบสสอง งั้นโทคิวะคุงที่ถ่ายรูปด้วยกันก็เป็นเบสหนึ่ง? พิชเชอร์? หรือว่าแคชเชอร์?”

ดูเหมือนว่าภรรยาจะไม่เข้าใจความหมายของคำว่าเมียเก็บเบอร์สอง คนสมัยนี้จะไม่รู้จักก็ไม่แปลกหรอกนะ

“ความหมายของคำว่าเมียเก็บเบอร์สองน่ะไว้ไปหาในเน็ตทีหลังก็แล้วกัน…นั่นเป็นรูปที่ถ่ายไว้เป็นที่ระลึกเมื่อวันเสาร์น่ะ ไปเล่นบิลเลียดกันมา อายาชิโระคนนั้นก็อยู่ด้วยนะ ยูซึริฮะเป็นเพื่อนใหม่ของฉันน่ะ”

ทำไมผมถึงต้องมาอธิบายแก้ตัวเป็นพัลวันขนาดนี้ด้วยนะ ไม่ว่าภรรยาจะคิดยังไงผมก็ไม่ควรจะใส่ใจไม่ใช่เหรอ

“บิลเลียด! ว้าว น่าสนุกจังเลยนะ! คราวหน้าถ้าจะไปเล่นอีกชวนฉันไปด้วยนะ!”

“ถ้ามีโอกาสนะ”

ตามไวยากรณ์ของพวกเก็บตัวแล้ว คำว่า ‘โอกาส’ น่ะไม่มีวันมาถึงหรอก แล้วอีกอย่าง เวลาภรรยาเล่นบิลเลียดทีไรก็มักจะทำเป็นเก่งแล้วพยายามจะแทงลูกหมุนจนพลาดแล้วก็ทำผ้าสักหลาดบนโต๊ะขาดทุกที ไม่อยากจะเล่นด้วยหรอก

“จะรอนะ! อุฟุฟุ”

“พอได้แล้วน่าริริเสะ! บอกแล้วไง! ว่าไม่ควรจะไปยุ่งกับเขาน่ะ!”

ฮาโทกิริที่เงียบมานานในที่สุดก็พูดแทรกขึ้นมา เขามองมาที่ผมอย่างคาดโทษ

“นายนี่มันเป็นคนที่เจ้าเล่ห์จริงๆ นะ ไม่คิดเลยว่าจะไปสร้างสายสัมพันธ์กับคุณโคโย ยูซึริฮะ แห่งสาขาคณิตศาสตร์ไว้ได้!”

“หา? อะไรนะ? สายสัมพันธ์?”

อะไรของเจ้านี่ ผมเอียงคอสงสัย ยูซึริฮะเองก็เอียงคอสงสัยเหมือนกัน

“กล้าดียังไงมาขัดขวางโอกาสในอนาคตของริริเสะเมื่อวันก่อน ทั้งที่ตัวเองก็แอบไปสร้างคอนเนคชั่นกับคุณโคโยไว้แท้ๆ! รู้จักละอายใจบ้างสิ?”

“ฉันไม่เข้าใจที่แกพูดเหมือนเดิมนั่นแหละ ไม่เข้าใจเลยสักนิด ไม่เข้าใจพอๆ กับทฤษฎีบทสุดท้ายของแฟร์มาต์เลย”

แล้วการบ่นถึงชายชู้คนนี้ต่อให้มีที่ว่างมากแค่ไหนก็คงจะเขียนไม่พอ

“คุณคานาตะคะ! ทฤษฎีบทสุดท้ายของแฟร์มาต์น่ะถูกพิสูจน์ไปแล้วนะคะ!”

“เอ๊ะ? เหรอ? สาขาคณิตศาสตร์สุดยอดไปเลย”

ขอบคุณการตบมุกของยูซึริฮะที่ทำให้ผมฉลาดขึ้นมาอีกหนึ่งอย่าง

“ดูเหมือนว่าจะหลอกคุณโคโยได้แนบเนียนดีนะ ทั้งที่ซ่อนความทะเยอทะยานอันต่ำช้าไว้แท้ๆ แต่ก็ยังทำเป็นสนิทสนมกับคนอื่นได้นะ? นายนี่มันเป็นคนเลวจริงๆ เลยนะ”

ฮาโทกิริจ้องมาที่ผมด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม คนที่สมควรจะถูกดูถูกเหยียดหยามมันควรจะเป็นแกไม่ใช่รึไง

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่รู้เรื่อง?”

ผมเองก็เริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว ตอนนั้นเอง ภรรยาก็เปิดปากพูด

“นี่ฮิโรโตะ เธอบอกว่าคุณโคโยน่ะมีชื่อเสียงเหรอ? จะว่าไปแล้วในวันปฐมนิเทศเธอก็เอารูปของคุณโคโยให้ฉันดูนี่นา บอกว่าถ้าเจอให้เข้าไปทักด้วย”

วันปฐมนิเทศ หมอนี่สร้างกลุ่มขึ้นมา กลุ่มนั้นยังคงอยู่จนถึงตอนนี้ ไม่สิ ดูเหมือนว่าจะยิ่งขยายอิทธิพลในหมู่เด็กปีหนึ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยซ้ำ ถึงขนาดที่มีคนเหน็บแนมว่าเป็น ‘สภานักเรียน’ เลยทีเดียว

“อืม คุณโคโยน่ะเป็นคนดังในแวดวงหนึ่งเลยล่ะ เธอเคยได้ยินเรื่องสกุลเงินอิเล็กทรอนิกส์ไหม?”

“อะไรเหรอ? เงินที่เติมในบัตรโดยสารรถไฟเหรอ?”

จะว่าไปแล้วช่วงนั้นสกุลเงินอิเล็กทรอนิกส์ยังไม่เป็นที่รู้จักในหมู่คนทั่วไปเท่าไหร่เลยนี่นะ ถ้าซื้อไว้ตั้งแต่ตอนนี้จะรวยเลยรึเปล่านะ?

“ไม่ใช่ มันคือระบบเงินตราแบบใหม่ที่ประยุกต์ใช้เทคโนโลยีบล็อกเชนแบบ P2P น่ะ”

“พีทูพี?? เครื่องเล่นเกมเหรอ?”

ตอนที่สกุลเงินอิเล็กทรอนิกส์โด่งดังขึ้นมา ภรรยาก็ไม่ได้แสดงความสนใจเป็นพิเศษเลย จะว่าไปแล้วเธอเป็นประเภทที่ไม่ค่อยยึดติดกับเงินทองเท่าไหร่ ตอนที่เดทกันช่วงแรกๆ เธอก็เป็นประเภทที่หารกันเป๊ะๆ ตลอดเลย เป็นประเภทที่หารกันจนถึงเศษหนึ่งเยนเลยล่ะ เลยน่ารำคาญไปอีกแบบ แล้วก็ไม่เคยเรียกร้องของขวัญราคาแพงด้วย แต่แฟนเก่าของเธอทุกคนกลับมีรายได้สูงกว่าผม ดูเหมือนว่าจะชอบผู้ชายที่หาเงินเก่งสินะ

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ เดี๋ยวไว้จะอธิบายให้ฟังดีๆ ก็แล้วกัน! เอาเป็นว่าคุณโคโยน่ะสุดยอดมาก การที่จะได้สกุลเงินอิเล็กทรอนิกส์มาน่ะจำเป็นต้องมีการขุด แต่ว่ามันต้องใช้พลังในการคำนวณมหาศาล ค่าไฟคอมพิวเตอร์ก็ไม่ใช่ถูกๆ การใช้ไฟฟ้านั้นก็ส่งผลเสียต่อภาวะโลกร้อนด้วย คุณโคโยคือแฮกเกอร์อัจฉริยะที่พัฒนาอัลกอริธึมที่ช่วยลดปริมาณการคำนวณนั้นลงได้ถึง 3% แล้วก็เผยแพร่ให้คนทั่วโลกใช้ฟรีเลยนะ! เป็นบุคลากรที่ยอดเยี่ยมที่สร้างคุณประโยชน์ให้แก่โลกเลยนะ!”

ไม่ใช่แค่ตกใจธรรมดา แต่ตกใจสุดๆ เลยต่างหาก ยูซึริฮะเป็นบุคลากรที่ยอดเยี่ยมขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย