ผมกับยูซึริฮะนั่งอยู่ที่ม้านั่งในย่านการค้า รอให้เธอหยุดร้องไห้ ในระหว่างนั้นผมก็โทรหาอายาชิโระ

“มีอะไรยะ? แล้วนี่หายหัวไปไหน? งานเลี้ยงจะเลิกแล้วนะยะ นายสัญญากับฉันแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะเอสคอร์ทฉันน่ะ?”

อายาชิโระที่รับสายดูเหมือนจะพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอยู่หน่อยๆ ผมรู้สึกผิดที่ผลสุดท้ายแล้วก็ไม่ได้อยู่ร่วมงานเลี้ยงกับเธอจนจบ

“คือมันอธิบายสั้นๆ ลำบากน่ะ พอจบงานเลี้ยงแล้วช่วยมาที่ปลายๆ ย่านการค้าหน่อยได้ไหม? อยากให้ช่วยหน่อยน่ะ”

“ให้ช่วย? นายเนี่ยนะจะมาขอให้ฉันช่วย?”

“อืม อายาชิโระ พึ่งเธอได้คนเดียวเท่านั้นแหละ ช่วยฉันที”

ยูซึริฮะยังคงสะอึกสะอื้นอยู่ แต่ผลสุดท้ายแล้วคนที่ทำให้เด็กคนนี้ร้องไห้ก็คือผู้ชาย ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะให้มีผู้หญิงอยู่ข้างๆ เธอ

“อ๊ะ อ๊ะ! อย่างนั้นเหรอ อย่างนั้นสินะ! ได้สิ พอจบงานเลี้ยงแล้วจะไปนะ รอสักครู่นะ ท่านผู้นี้”

ดูเหมือนว่าน้ำเสียงของเธอจะเปลี่ยนเป็นอารมณ์ดีขึ้นมาในทันที ตอนแรกก็นึกว่าจะรบกวนเธอซะอีก แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่แบบนั้นแฮะ ก็ดีไป แล้วไม่นานอายาชิโระก็มาถึง

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ!! พอถูกเรียกมาดูก็เจอกับเด็กสาวน่ารักๆ กำลังร้องไห้อยู่นี่นา! นี่มันเรื่องอะไรกันเหรอ!”

คุณอายาชิโระมองมาที่ผมกับยูซึริฮะด้วยดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น มือของอายาชิโระลูบไปที่แก้มของยูซึริฮะ

“เด็กสวยจังเลยนะ เอาล่ะๆ หยุดร้องไห้ได้แล้วนะ น้ำตาไม่เหมาะกับเธอหรอกนะ ยิ้มหน่อยสิ”

ยูซึริฮะหลับตาลงอย่างจั๊กจี้ แล้วก็หยุดร้องไห้ในทันที ถึงจะยังกอดผมแน่นอยู่ แต่ก็ดูสงบลงมากและสีหน้าก็ดีขึ้นแล้ว อายาชิโระสุดยอดไปเลย

“แล้ว? นี่มันสถานการณ์อะไรกันเหรอ? เล่ามาให้หมดเปลือกเลยนะ!”

ผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังอย่างละเอียดตั้งแต่ต้นจนจบ แต่เพราะเป็นอายาชิโระน่ะนะ ผู้หญิงคนนี้ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่ล่ะก็

“อย่างนี้นี่เอง แสดงว่านายหิ้วกลับบ้านสำเร็จก็เลยอยากจะมาอวดฉันสินะ แล้วก็กะว่าจะชวนฉันไปเล่น 3P ด้วยสินะ ขอโทษนะ ฉันตัดสินใจแล้วว่าครั้งแรกของฉันจะต้องอยู่ในห้องของแฟนหนุ่มสุดที่รักกันสองต่อสองในโลกที่ร้อนแรงของเราเท่านั้น แล้วอีกอย่าง 3P กับผู้หญิงที่หน้าอกใหญ่กว่าตัวเองน่ะขอผ่านดีกว่านะ”

“ฮะฮ่า! มีแต่เรื่องให้ตบมุกเต็มไปหมดเลยโว้ย!!”

“ที่ว่าจะตบก็คือข้างล่าง…”

“ไม่ให้พูดโว้ย!! มันแรงเกินไปแล้ว!!”

คุณอายาชิโระยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ คงจะเมาเหล้าอยู่ด้วยล่ะมั้ง แถมยังดูสนุกสุดๆ ไปเลย

“คุณคานาตะคะ ครั้งแรกที่สำคัญของฉันก็…อยากจะอยู่กันแค่สองคนค่ะ!!”

คำพูดแรกของยูซึริฮะหลังจากที่หยุดร้องไห้กลับเป็นมุกใต้สะดือซะงั้น ติดเชื้ออายาชิโระไปซะแล้ว

“อย่าไปเล่นตามมุกใต้สะดือของยัยนี่สิ!”

“แต่ว่าถ้าเป็นครั้งที่สองเป็นต้นไปล่ะก็! ถ้าเป็นผู้หญิงที่ใจดีอย่างคุณอายาชิโระล่ะก็สามคนก็ได้ค่ะ! หน้าอกที่ใหญ่โตอย่างเดียวของฉันก็มีหัวนมอยู่สองข้างนะคะ!! เชิญทั้งสองคนดูดได้เลยค่ะ!!!”

“เฮ้ย อายาชิโระ!! เด็กบ้านนอกเพิ่งจะเข้ากรุงก็โดนเธอทำให้แปดเปื้อนความมืดของเมืองกรุงไปแล้วไม่ใช่รึไง!! จะทำยังไงกับเรื่องนี้ดีหา!”

อายาชิโระทำหน้าภูมิใจ น่ารำคาญชะมัด แต่การที่ทำให้เธอหยุดร้องไห้และกลับมาร่าเริงได้ก็เป็นผลงานของยัยนี่แหละ

“อุฟุฟุ โทษฐานที่ทิ้งฉันไว้คนเดียวยังไงล่ะ แต่ก็ดีแล้วล่ะนะ ที่นายไม่ใช่ไอ้เศษสวะที่จะทิ้งผู้หญิงที่กำลังเดือดร้อนไป สายตาของฉันไม่ผิดจริงๆ ด้วย และการที่พานายมาในวันนี้ก็เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องจริงๆ ผลงานชิ้นโบแดงของฉันเลยนะเนี่ย!”

“ก็…นั่นสินะ ถ้าไม่มีเธออยู่ก็คงจะแย่ไปแล้วล่ะ”

“ใช่แล้ว เพราะงั้นยูซึริฮะ! เธอต้องขอบคุณฉันไปจนวันตายเลยนะ! เรียนสาขาคณิตศาสตร์ก็น่าจะเข้าใจเรื่องเหตุและผลกับตรรกะดีอยู่แล้วนี่! คนที่พานายคนนี้มาในวันนี้ก็คือฉัน! ดังนั้นจะบอกว่าคนที่ช่วยเธอก็คือฉันก็ไม่ผิดเลยสักนิด!”

อะไรกันเนี่ย? ถึงจะดูเหมือนเป็นเหตุผลปัญญาอ่อน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องโกหกซะทีเดียวนี่มันน่าหงุดหงิดชะมัด แต่ยูซึริฮะกลับทำหน้าเหมือนกับถูกฟ้าผ่าแล้วก็จับมือของอายาชิโระไว้

“ช่างเป็นตรรกะที่สมบูรณ์แบบอะไรอย่างนี้!! ขอบคุณค่ะคุณอายาชิโระ!! ขอบคุณจริงๆ ค่ะ!!”

แล้วยูซึริฮะก็โผเข้ากอดอายาชิโระ อายาชิโระก็ลูบหัวของยูซึริฮะอย่างอ่อนโยน

“อา…หน้าอกนิ่มจังเลยนะ นี่สินะความรู้สึกของพระเอกไลท์โนเวลตอนที่ช่วยนางเอกอกโตแล้วก็เจอฉากเซอร์วิสโดยบังเอิญน่ะ ดีจัง! ดีมากๆ เลย!”

ผู้หญิงคนนี้ดูสนุกจริงๆ เลยนะ แต่ก็ต้องขอบคุณที่ทำให้ยูซึริฮะกลับมาร่าเริงได้ การให้กำลังใจแบบนี้คงจะเป็นเพศเดียวกันถึงจะดีที่สุดล่ะมั้ง ได้รับความช่วยเหลืออย่างมากเลย

แล้วไม่นานทั้งสองคนก็ผละออกจากกัน อายาชิโระก็นั่งลงที่ม้านั่งด้วย ผม ยูซึริฮะ อายาชิโระ ตามลำดับ ยูซึริฮะยังคงจับมือของผมกับอายาชิโระไว้อยู่ ดูเหมือนว่าความกังวลและความกลัวจะยังคงหลงเหลืออยู่บ้าง เอาไงดีล่ะเนี่ย ตอนแรกก็คิดว่าจะไปส่งเธอที่บ้าน

“ยูซึริฮะพักอยู่ที่ไหนเหรอ? เดี๋ยวไปส่งที่บ้านให้”

“เอ๊ะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ! เกรงใจแย่เลย! ฉันพักอยู่ที่หอพักของมหาวิทยาลัยที่มิตากะน่ะค่ะ! ที่นั่นค่อนข้างจะไกลจากสถานีรถไฟพอสมควรเลยค่ะ เกรงใจจริงๆ ค่ะ!”

เรื่องหอพักที่มิตากะเคยได้ยินมาอยู่บ้าง ได้ยินมาว่าถูกเรียกว่าเกาะกลางทะเลทรายอะไรทำนองนั้น แต่ค่าหอพักก็ถูกมากเลยล่ะ

“ไม่เอาน่าผู้ชายคนนี้! กำลังจะเปลี่ยนอาชีพเป็นหมาป่าส่งของแล้ว! แต่ก็โชคร้ายนะ งานเลี้ยงครั้งแรกในชีวิตของยูซึริฮะต้องมาพังไม่เป็นท่า น่าสงสารจัง”

นั่นสินะ ผมคิดแบบนั้น การที่งานเลี้ยงครั้งแรกในชีวิตต้องมาเป็นแบบนี้มันน่าสมเพชเกินไปแล้ว

“นั่นสินะคะ แต่ว่าฉันก็ได้เจอกับทั้งสองคนนะคะ! แค่นั้นก็เพียงพอแล้วค่ะ!”

ยูซึริฮะพูดพร้อมกับยิ้มให้ผม แต่ถึงอย่างนั้นก็น่าสงสารอยู่ดี งานเลี้ยงมันสนุกนะ ไม่อยากให้เธอมีความรู้สึกที่ไม่ดีกับมันเลย หลังจากที่เข้าสู่สังคมการทำงานแล้ว งานเลี้ยงสังสรรค์ก็ค่อนข้างจะสำคัญอยู่เหมือนกันนะ แล้วผมก็คิดอะไรดีๆ ขึ้นมาได้

“อายาชิโระ ยูซึริฮะ สองคนมีเคอร์ฟิวไหม?”

“ฉันไม่มีหรอกนะ แค่โทรบอกพ่อก็โอเคแล้ว”

“หอพักของฉันไม่มีเคอร์ฟิวค่ะ”

เงื่อนไขโอเคแล้ว อายาชิโระคงจะเดาความคิดของผมออกแล้วล่ะมั้ง เธอมองมาด้วยสายตาที่คาดหวังอะไรบางอย่าง ยูซึริฮะเอียงคอสงสัย ดูเหมือนกับแฮมสเตอร์เลย น่ารักชะมัด

“พรุ่งนี้วันอาทิตย์! เที่ยวกันให้ถึงเช้าไปเลย!! ไปต่อรอบสองกัน!! มาสนุกให้สุดเหวี่ยงแล้วก็ลืมเรื่องแย่ๆ ไปซะ!!”

“หืม! ก็ดีนะ! ไปๆ!”

คุณอายาชิโระนี่เข้ากันได้ดีจริงๆ เลยนะ ผู้หญิงแบบนี้ฉันชอบมาก!

“รอบสอง…ก็คือสามคนนี้สินะคะ?”

“ใช่แล้ว ไปกันเถอะ!”

ผมยื่นมือไปให้ยูซึริฮะ ยูซึริฮะมองมาที่มือนั้นแล้วก็ยิ้มกว้างก่อนจะจับมือของผม

“ค่ะ! ไปค่ะ!”

แล้วผมก็ดึงมือของยูซึริฮะแล้วก็วิ่งเหยาะๆ ไปตามย่านการค้า อายาชิโระก็วิ่งตามมาอย่างสนุกสนาน พวกเราทั้งสามคนออกเดินทางไปสู่รอบสองด้วยกัน

ที่ที่มาถึงคือร้านบิลเลียด มีโต๊ะปาเป้าด้วย

“ที่นี่คือร้านโปรดของฉันเอง!”

ในชีวิตรอบแรก ถึงจะเป็นพวกเก็บตัวแต่ผมก็มีเพื่อนอยู่บ้างเหมือนกัน ก็เคยมาเที่ยวเล่นอยู่บ้าง ที่นั่นก็คือร้านนี้แหละ

“เห…ร้านดีเหมือนกันนะ มีโซฟากับโต๊ะให้ด้วย เก๋ไก๋ชะมัดเลยนะ”

ข้อดีของร้านนี้คือโต๊ะบิลเลียดแต่ละโต๊ะจะมีโซฟาให้ด้วย ตอนที่รอคิวก็สามารถนั่งเล่นสบายๆ ที่โซฟาได้

“ว้าว บิลเลียด…!? ดูเป็นผู้ใหญ่เกินไปแล้วค่ะ!”

ยูซึริฮะดูตื่นเต้นกับโต๊ะบิลเลียดมากเลยแฮะ เธอจ้องมองโต๊ะกับลูกบิลเลียดด้วยดวงตาที่เปล่งประกายระยิบระยับ ปฏิกิริยาที่บริสุทธิ์แบบนี้ดีจังเลยนะ ผมเองก็เริ่มจะสนุกขึ้นมาแล้ว

“สองคนจะดื่มอะไรดี? เดี๋ยวสั่งให้”

“รอบสองแล้วนี่นา ดื่มอะไรที่ชอบก็ได้ใช่ไหมล่ะ? ไอ้วัฒนธรรมที่ว่าต้องสั่งเบียร์สดก่อนน่ะอยากจะให้มันหายไปซะทีนะ เอาไวน์แดงก็แล้วกัน แล้วก็ผลไม้รวม”

“อ๊ะ เข้าใจเลยค่ะ! ทั้งที่อยากจะดื่มอะไรที่ชอบแท้ๆ แต่กลับรู้สึกเหมือนต้องสั่งเบียร์อย่างเดียวมันน่าเบื่อมากเลยค่ะ! เบียร์ในเหยือกก็ไม่ซ่าแล้วก็ไม่อร่อยด้วย! งั้นขอเป็นโชจูมันเทศแบบไม่ผสมอะไรเลย ไม่ต้องใส่น้ำแข็งนะคะ แล้วก็ครีมชีสหน้าอิบุริกักโกะค่ะ”

อายาชิโระก็เป็นไปตามที่คิดไว้อยู่หรอกนะ แต่เมนูที่คุณยูซึริฮะสั่งนี่มันดูแก่แดดจังเลยแฮะ

“งั้นฉันขอเป็นเบียร์ขวดแทนเบียร์สดก็แล้วกัน ของแกล้มก็เป็นถั่วแล้วกันนะ”

ส่วนตัวแล้วผมชอบเบียร์ขวดขนาดประมาณขวดน้ำ 500 มล. ของต่างประเทศ ผมเดินไปสั่งที่เคาน์เตอร์ แล้วไม่นานเครื่องดื่มกับของแกล้มก็มาเสิร์ฟ ผมถือถาดนั้นไปที่โซฟาที่ทั้งสองคนนั่งอยู่

“เอ้า…อะแฮ่ม…ชนแก้วรอบสอง!”

“”ชนแก้ว!””

ถึงจะเป็นการชนแก้วกันแค่สามคน แต่มันก็เป็นการชนแก้วที่สนุกที่สุดในชีวิตเลยล่ะ ผมเชื่อว่าไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่คิดแบบนั้น ทั้งสองคนก็คงจะคิดเหมือนกัน