ชายหนุ่มผู้เรียกตัวเองว่า “ลูซิเฟอร์” แต่งตัวเนี้ยบในสูทสีเทา และแน่นอน—หน้าตาหล่อเหลาเกินมาตรฐาน

ดูจากที่เรียกโคอุเมะว่า “มายแองเจิ้ล” ก็พอเดาได้ว่าเป็นคนรู้จักของเธอแน่นอน

(หือ? พลังของหมอนี่…รู้สึกคล้ายๆ กับโคอุเมะเลยแฮะ หรือว่าเป็นญาติกัน?)

ถึงจะรู้สึกถึงความต่างระหว่าง “พลังเวท” กับ “พลังเทพ” อยู่บ้าง แต่นัตสึกิก็สัมผัสได้ว่าพลังของลูซิเฟอร์คล้ายกับโคอุเมะอย่างน่าประหลาด

“แหวะ! ไอ้พี่ชายบ้าบอ!?”

ทันทีที่โคอุเมะพูดออกมา ทุกคนก็รู้ทันทีว่าลูซิเฟอร์เป็น พี่ชายของเธอ
นัตสึกิกับกิงโกะถึงกับตาโตด้วยความตกใจ

แต่พอคิดให้ดี—ในเมื่อพ่อของโคอุเมะเคยถูกขับไล่ออกจากสวรรค์และกลายเป็น ซาตาน ไปแล้ว
ก็ไม่แปลกที่พี่ชายจะตกสวรรค์ตามไปด้วย

ถึงอย่างนั้น สำหรับกิงโกะแล้ว มันก็หนักเกินไปหน่อย
แค่ไม่กี่วันก่อนเธอยังเป็นแค่ตำรวจสาวนิดๆ ที่มีญาณสัมผัสเบาๆ
แต่ตอนนี้ต้องมาร่วมบ้านกับทั้ง “ผู้กล้ากลับจากต่างโลก”, “เทวดา”, “มนุษย์ต่างดาว” และล่าสุดคือ “เลขาของซาตาน”

จะไม่ให้ช็อกก็เกินไปแล้ว!

ท่ามกลางความช็อกของสองมนุษย์ ลูซิเฟอร์หันไปมองน้องสาว แล้วคลี่รอยยิ้มสดใสบนใบหน้าหล่อเนี้ยบที่เดิมดูสุขุม

“พี่ชายสุดที่รักของเธอไงล่ะ! มายสวีทแองเจิ้ลโคอุเมะจัง!”
“โอ้ย ไม่เป็นไร ก็แค่พี่ชายซิสค่อนธรรมดาคนนึงแหละ”
“อืม เราจะปฏิบัติกับเขาในฐานะพี่ชายโคอุเมะจังละกัน”

นัตสึกิกับกิงโกะรีบตัดสินใจ
ไม่เรียกเขาว่า “ปีศาจลูซิเฟอร์” แต่เรียกว่า “พี่ชายของโคอุเมะ” แทน
ภาระทางจิตใจก็เบาลงเยอะ

“ใครรักกันล่ะฟะ! ไปนอนพักผ่อนกับไอ้พ่อบ้านั่นในนรกไปเลยไป๊! แล้วรู้มั้ยว่าปีศาจพลังสูงห้ามมาโลกมนุษย์นะ! เดี๋ยวจะฟ้องก็อดเลยนี่!”
“แต่ก็อดนั่นแหละที่ผิดกฎก่อนเลยนะ แล้วเธอก็เหมือนกันนั่นแหละ มายซิสเตอร์”
“…กฎมันมีไว้เพื่อแหกอยู่แล้ว ก็อดนั่นแหละผิด”
“ใช่ๆ ก็อดนี่โคตรเละเทะ”

พี่น้องพยักหน้าพร้อมกันอย่างเข้าอกเข้าใจราวกับโลกนี้มีแค่พวกเขาสองคน

ในเมื่อลูซิเฟอร์ไม่ได้แผ่ความเป็นศัตรูออกมา และจะปล่อยให้เขายืนหน้าประตูบ้านต่อไปก็คงแปลก นัตสึกิจึงเชื้อเชิญ

“เอ่อ…เชิญเข้าบ้านก่อนดีกว่าครับ”
“……ขอบคุณนะ อ้อ นี่ของฝากเล็กๆ น้อยๆ”
“อุตส่าห์ลำบาก ขอบคุณนะครับ”

ลูซิเฟอร์ยื่นตะกร้าผลไม้ที่ใส่แอปเปิลมาให้นัตสึกิ
ทันทีที่รับมา เขาก็สะดุด—รู้สึกได้ถึง พลังเวทแผ่ออกมาจากผลไม้

“เป็นผลไม้ท้องถิ่นจากเมืองหนึ่งในนรกน่ะ เรียกว่า แอปโป้ว์ กินแล้วจะฟื้นพลังเวทได้ทันทีเลยล่ะ”
“หมายถึง…ก็คือแอปเปิล?”
“ไม่ใช่ แอปโป้ว์ น่ะ”
“…ทำไมต้องห่อลิ้นด้วยอะ เอาเถอะ ขอบคุณก็แล้วกันครับ”
“อ้อ อีกอย่างครับ…เคยมีคนฆ่ากันเพื่อแอปโป้ว์พวกนี้ด้วยนะ”
“อย่าเอาของแบบนี้ม๊าาาา!!”

ถึงจะไม่คิดกินแน่ๆ แต่นัตสึกิก็ตั้งใจจะเอาไปเก็บไว้ในไอเทมบ็อกซ์ทีหลัง เพื่อกันแม่มาเจอเข้าซะก่อน

“เชิญจิบชาได้เลยนะครับ ใช้ชาดีๆเลยล่ะ”
“โอ้ ขอบคุณมากนะ! ฉันชอบ เจแปนีสกรีนที มากเลย!”

…ทำไมอยู่ๆ ถึงพูดเหมือนคนต่างชาติขึ้นมาแบบนั้นเนี่ย?

พูดญี่ปุ่นคล่องปรื๋อ แต่พอพูดถึงชาเขียวกลับออกเสียงเหมือนคนเพิ่งหัดพูด
สงสัยจะสร้าง “คาแรกเตอร์” เหมือนกับที่โคอุเมะทำล่ะมั้ง—เลยไม่พูดอะไรต่อ

“ว่าแต่ ทำไมถึงมาบ้านเราเหรอครับ?”
“เดี๋ยวก่อนนน!”

ก่อนลูซิเฟอร์จะได้ตอบ โคอุเมะก็ดันลุกขึ้นขัดจังหวะ

“หือ? มีอะไรเหรอ?”

นัตสึกิถาม
แต่โคอุเมะกลับยิ้มด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์แบบปีศาจซะเอง

“ก่อนอื่นก็…แนะนำตัวก่อนจ้า!”
“มา…มายซิสเตอร์!? ฉันก็แนะนำตัวไปแล้วนี่นา!”
“แค่ ‘ลูซิเฟอร์’ มันชื่อตำแหน่งชัดๆ! ไหนล่ะชื่อจริงของบ้านลูซิเฟอร์!? ถ้าเป็นพี่ฉันก็ต้องมีชื่อเต็มสิ!”
“มะ…ไม่ได้นะ!”
“เอ้าๆ เร็วเข้า! สำหรับข้อมูลเธอไว้ก่อนเลยว่า ‘โคอุเมะ’ นี่แหละ เป็นชื่อที่นัตสึกิกับกิงโกะน้ำตาไหลพรากเพราะซึ้งในความไพเราะมาแล้วนะ!”
“ไม่ได้น้ำตาไหลซักนิดค่ะ!”
“ใช่—แต่ก็เป็นชื่อที่ดีนะ…”

ดูท่าว่าลูซิเฟอร์คงจะเคยถูกลงโทษโดยก็อดแล้วโดนตั้งชื่อญี่ปุ่นให้…และดูเหมือนจะ ไม่ชอบ ชื่อนั้นอย่างแรง

“โคอุเมะจัง…อย่าฝืนให้ฉันพูดเลยนะ”
“นั่นสิ เรียกลูซิเฟอร์ก็พอแล้วมั้ง”
“ไม่ด้ายยย! ชื่อ เป็นของสำคัญนะเว้ย!”

พอดูโคอุเมะที่พยายามบีบบังคับให้ลูซิเฟลพูดชื่อจริงแล้ว ทั้งนัตสึกิกับกิงโกะก็เริ่มรู้สึก อยากรู้ขึ้นมาทันที

ทั้งคู่เป็นพวกที่มีนิสัยชอบเล่นไปตามเกมอยู่แล้ว จึงเริ่มต้นช่วยชงทันที

“สวัสดีครับ ผม ยูระ นัตสึกิ!”
“โย่! ฉัน อาโอยามะ กิงโกะค่า!”

พร้อมรอยยิ้มหวาน ทั้งคู่ประสานเสียง

“แล้ว…คุณชื่ออะไรเหรอคะ/ครับ?”

ลูซิเฟอร์ทำหน้าราวขมคอ ก่อนค่อยๆ พูดออกมาอย่างจำนน:

“…ลูซิเฟอร์ อิชชิน เพียวร์ น่ะ”

ชื่อที่แม้แต่คนญี่ปุ่นยุคใหม่ยังต้องผงะ
นัตสึกิกับกิงโกะถึงกับทำหน้าแหยๆ แล้วพูดพร้อมกันว่า

“…อืม เข้าใจละว่าทำไมถึงไม่อยากบอกชื่อ”