“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย! นัตสึกิ๊~~~~~~~~!! พลังของเอ็งมันอะไรกันแน่วะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!”
“อ๊ะ โคอุเมะจัง”
“‘อ๊ะ โคอุเมะจัง’ บ้านแกสิเฟร๊ยยยยยยยยยยยยย!!”

ระหว่างทางจากบ้านตระกูลมินาซึกิกลับเข้าเมือง จู่ๆ โคอุเมะที่ตัวไหม้เกรียมครึ่งตัวก็พุ่งออกมาจากป่าไผ่ (TN: อ้ะ ไก่ย่างครึ่งตัว)

“ปีกที่อุตส่าห์ซ่อมใหม่เพิ่งจะเสร็จ ก็โดนย่างอีกรอบเนี่ยนะ!? แขนก็เกือบกลายเป็นถ่านไปแล้วด้วย!”
“อา…ขอโทษนะ พยายามไม่ใช้พลังเต็มที่แล้วนะเนี่ย”
“แล้วที่ทำไปนั่นยังไม่ใช่เต็มที่อีกเรอะ!?”

โคอุเมะหน้าซีดเผือด “มันเป็นไปไม่ได้หรอกน่า…” เธอพึมพำ

“เอ๊ะ? แล้วแจ็คล่ะ?”
“ไอ้เอเลี่ยนนั่นน่ะ ยานมันพังไปแล้ว เลยให้พวกมาลากกลับไปแล้วล่ะ”
“ห๊าาา!? ยานพังเหรอ!? ทำไมล่ะ!?”
“ก็เพราะเอ็งนั่นแหละเฟ้ย! ทะลวงทะลายยันบาเรียของลูซิเฟอร์แถมยังทำลายยานอวกาศอีกต่างหาก! นายนี่มันเทพทำลายล้างใช่มั้ยวะ!?”

นัตสึกิช็อกไปทันที

เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะเผลอทำลายยานของเพื่อนซี้ไป เขาเริ่มคิดไม่ตกว่าจะขอโทษยังไงดี หรือจะชดใช้ยังไงได้บ้าง

“อ่า แจ็คฝากมาบอกว่าไม่ต้องใส่ใจน่ะ เพราะรู้ว่ายังไงนายก็ต้องใส่เต็มอยู่ดีนั่นแหละ”
“แจ็ค…เพื่อนซี้ตัวจริง…”
“แล้วตกลงนายฆ่าท่านเทพประจำถิ่นนั่นไปแล้วสินะ?”
“อื้ม”
“ไม่แปลกหรอก ถ้ารับพลังนั่นเข้าไปแล้วยังไม่ตายล่ะก็ ป่านนี้คงถูกเชิญขึ้นสวรรค์ไปแล้วล่ะ”

แม้จะยังรู้สึกอะไรบางอย่างเกี่ยวกับมินาซึกิ มิสึจิ แต่ตอนนี้นัตสึกิก็ตัดสินใจไม่ยึดติดอีกต่อไป

เขาบิดขี้เกียจเล็กน้อย แล้วก็ถามเรื่องที่ค้างคาใจอยู่

“นี่ๆ โคอุเมะจัง ยานของแจ็คมันเป็นทรงจานบินจริงๆ ป่ะ?”
“เป็นแบบอดัมสกี้เลยเฟ้ย!”
“จริงดิ!?”
“หมอนั่นบอกว่าเป็นแนวเรโทรหรืออะไรสักอย่างนั่นล่ะ แต่ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจแฮะ มันน่าตื่นเต้นตรงที่ฉันเพิ่งเคยเห็นยานอวกาศครั้งแรกนี่แหละ แล้วก็ดูมันพังคาตาอีกตะหาก หัวใจฉันนี่เต้นตุ้บตั้บไม่หยุดเลย!”
“ดีจังงงงง~!”
“แต่พอยานพัง หมอนั่นกับพวกจะกลับบ้านเกิดกันยังไงฟะ?”
“ก็มีเพื่อนอยู่ละมั้ง ยังไงก็คงมีอะไรคล้ายแท็กซี่มารับนั่นแหละ”

แม่ของนัตสึกิก็ชอบทั้งโคอุเมะ แจ็ค แนนซี่ แล้วก็กิงโกะด้วย คงไม่เป็นไรถ้าจะให้อยู่สักพัก

เรื่องทริปก่อนแต่งจะยาวแค่ไหน เดี๋ยวค่อยไปถามอีกที

“พอเรื่องวุ่นๆ จบแล้ว ก็ไปหาของกินเล่นกันปะ? ใช้พลังเยอะจนหิวเป็นบ้าเลย”
“เทวทูตเวลาใช้พลังเยอะๆ ก็หิวเป็นด้วยเหรอ?”
“แน่นอนเฟ้ย! ฉันน่ะ อยากซัดราเม็งจับกังแคลสูงๆ เลยล่ะตอนนี้!”
“อ้วนขึ้นไม่รู้ด้วยนะ”
“บ้าบอ! ฉันน่ะ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยอ้วนสักครั้งเฟ้ย!”

นัตสึกิเริ่มคิดว่าได้ไปกินราเม็งกับโคอุเมะคงสนุกไม่น้อย

“อ๊ะ แต่ก่อนอื่น ฉันขอจัดการเรื่องนึงให้เสร็จก่อนนะ”
“เรื่องอะไรฟะ? ยังมีคนต้องเก็บอีกเรอะ?”
“ไม่ถึงกับฆ่าหรอก…แค่จะเคลียร์เรื่องกับคนที่อ้างตัวเป็นเพื่อนสมัยเด็กสุดน่ารำคาญหน่อยน่ะ”

โคอุเมะเอียงคออย่างงงๆ นัตสึกิเลยตอบสั้นๆ “เดี๋ยวก็จบละ ไม่ต้องสนใจหรอก”

“โอ้ว!”

นัตสึกิขอบคุณที่เธอไม่ถามอะไรให้ยุ่งยาก แล้วก็เดินต่อไปยังตัวเมืองอย่างช้าๆ

■

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง—

อายาคาวะ อันสึ นั่งเหม่อบนชิงช้าที่สวนสาธารณะ

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมถึงลืมสถานที่แห่งนี้ไปได้ ทั้งที่นี่คือที่แรกที่เธอเคยเล่นกับนัตสึกิ

แต่หลังจากพบกับยูโตะ เธอก็ไม่เคยกลับมาที่นี่อีกเลย

ตอนที่เธอเอาแต่เล่นกับยูโตะ นัตสึกิเองก็ยังคงเล่นอยู่ที่นี่กับคาสึโตะและเพื่อนคนอื่นๆ เหมือนเดิม

เธออดคิดไม่ได้ว่า ถ้าตอนนั้นเธอเลือกอยู่กับนัตสึกิแทน บางที “ตอนนี้” ก็คงเปลี่ยนไป

ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมถึงผลักไสนัตสึกิออกไป

และก็ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ถึงกลับมานึกถึงความรู้สึกต่อนัตสึกิขึ้นมาอีกครั้ง

…แต่ถึงอย่างนั้น อันสึก็ยังคิดว่า “มันยังทันอยู่” อยู่ดี

คำพูดของนัตสึกิเมื่อก่อนนั้น น่าเสียดายที่ยังเข้าไม่ถึงใจเธอ

มือถือก็ไร้ข้อความ ไม่มีใครส่งมาสักคน

แม้แต่คาสึโตะ ที่เคยติดต่อมารัวๆ ก็เงียบหายไปตั้งแต่แยกกันที่บ้านยูระ

“คนใจร้าย…” เธอบ่นในใจ

แล้วในตอนนั้นเอง เงาของใครบางคนก็ทาบทับร่างของเธอ

“――อา…”

เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความหวังว่า…อาจเป็นพี่ชายที่มาตามหาเธอ

แต่สิ่งที่เธอเห็น คือ มิฮาระ ยูโตะ ผู้ที่ยังคงมีรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าเหมือนเคย

—ทว่า สำหรับอันสึในตอนนี้ รอยยิ้มนั้น…กลับดูบิดเบี้ยวอย่างประหลาด

“หาตั้งนานแน่ะ…อันสึ”

 

___________

UFOแบบอดัมสกี้