“เดี๋ยวๆ นี่มันอะไร!? อะไรกันครับเนี่ย!? เดี๋ยวๆ ปืนเหรอ!? บ้าไปแล้ว! ไม่สิ! ทำไมถึงมาชี้ปืนใส่ผมกันล่ะ!? แล้วพวกคุณเป็นใครกันแน่น่ะ!?”

แค่ถูกตำรวจล้อมก็ช็อกพอแล้ว แต่นี่ถึงกับเอาปืนมาจ่อใส่หน้า เป็นใครที่ไหนก็ต้องสติหลุดเป็นธรรมดา

นัตสึกิแทบจะเผลอใช้เวทมนตร์ไปแล้ว แต่ก็อดกลั้นไว้ได้

ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดแท้ๆ แต่กลับถูกเล็งปืนใส่ มันไม่สมเหตุสมผลเลย

ที่สำคัญ—ญี่ปุ่นเป็นประเทศสงบสุขแท้ๆ เด็กม.ต้นแสนบริสุทธิ์โดนล้อมพร้อมปืนแบบนี้มันหมายความว่าไงกัน!?

“เงียบไป! ยกมือขึ้น!”
“โอเคๆ เข้าใจแล้ว! แต่เดี๋ยวก่อน! พวกคุณเป็นตำรวจจริงรึเปล่า!? ขอดูบัตรหน่อย! แบบในละครที่ FBI ยื่นให้ดูนั่นไง!”
“พวกเราไม่ใช่ FBI!”
“ก็รู้อยู่หรอกน่า! ก็แค่เปรียบเทียบเฉยๆ! อย่างน้อยก็ต้องยืนยันตัวตนก่อนจะมาขู่กันสิ! แล้วอีกอย่าง ทำไมผมถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยเนี่ย!”

ความโกรธเริ่มปะทุ นัตสึกิขึ้นเสียงใส่ไปอย่างเหลืออด แล้วจู่ๆ เหล่าตำรวจก็แสดงอาการหวาดผวาออกมาอย่างชัดเจน

“—หา?”

นัตสึกิรู้สึกผิดปกติ ทำไมผู้ใหญ่ที่เป็นฝ่ายเล็งปืนใส่เด็กถึงเป็นฝ่ายหวาดกลัวกันล่ะ?

“นี่…พวกคุณเป็นตำรวจจริงๆ เหรอ?”
“อย่าขยับ! เรารู้แล้วว่าเธอเป็นผู้มีพลังจิต! ถึงพวกเราจะไม่มีพลัง แต่ถ้าเธอคิดจะขัดขืน อย่าหวังว่าจะรอดจากกระสุนพวกนี้ไปได้!”
“——หือ?”

คำพูดของตำรวจในชุดสูททำให้นัตสึกิแทบไม่อยากเชื่อหู

(เดี๋ยวๆๆ เมื่อกี้ว่าไงนะ? ผู้มีพลังจิตเหรอ? ถ้าเป็นนักเวทย์ล่ะก็พอเข้าใจว่าอาจจะมีคนเห็นตอนใช้เวท…แต่ก็ไม่มีใครมองมานี่นา แล้วทำไมถึงกลายเป็นผู้มีพลังจิตล่ะ?)

เขาเอียงคอด้วยความงุนงง ก่อนจะนึกถึงสมมติฐานบางอย่างขึ้นมาได้

“อย่าบอกนะว่า…โลกนี้มีผู้มีพลังจิตจริงๆ เหรอฟร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา!?”
“พูดอะไรน่ะ! ก็เธอเองนั่นแหละ! ถึงจะยังเด็กแต่ก็เป็นพวกผู้มีพลังจิตเร่ร่อนใช่มั้ย!”
“ไม่ครับ คือว่า มันเข้าใจผิดกันน่ะ—”
“ปกติเราจะอธิบายสถานการณ์ให้เข้าใจ ช่วยให้รับรู้พลังและตัวตนของตัวเอง แต่กรณีของเธอไม่ใช่!”
“ทำไมล่ะ!?”
“อย่ามาทำเล่นลิ้น! หลังจากใช้พลังขนาดนั้นออกมาแล้วยังกล้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีกเรอะ!”

(แย่ล่ะสิ ถึงจะไม่มีใครเห็น แต่สงสัยพลังมันคงแรงไปจนไปสะกิดเรดาห์ที่ไหนเข้าแล้วแน่ๆ…)

นัตสึกิแอบกัดฟันในใจ

คำว่า “ผู้มีพลังจิต” ทำให้เขานึกถึงพวกตัวละครจากไลท์โนเวลหรือมังงะขึ้นมาโดยอัตโนมัติ แต่ที่น่าตกใจคือ ดูเหมือนตำรวจเองก็รู้จักคำนี้ด้วยเหมือนกัน

เขาเคยคิดมาตลอดว่าถ้าโลกนี้มีพวกมีพลังพิเศษจริง ก็ต้องเป็นพวกที่หลบซ่อนจากสังคม ไม่ใช่คนที่ตำรวจรู้จักกันดาษดื่นแบบนี้

(หน้าเราโดนเห็นแน่ๆ แต่ถ้าจะฝ่าวงล้อมล่ะก็…ไม่สิ ถ้ามีกล้องวงจรปิดหรือโดรนอะไรอีกล่ะ? ถ้างั้นก็ต้องเล่นงานให้เรียบ แล้วทำลายอุปกรณ์ทั้งหมดก่อนมั้ยนะ?)

ขณะที่คิดแผนการสุดอันตรายอยู่นั้น ชายวัยกลางคนในเครื่องแบบตำรวจเดินออกมาจากข้างหลังกลุ่ม พร้อมหญิงสาววัยประมาณยี่สิบที่แต่งเครื่องแบบเหมือนกัน

“ดูท่า พวกนายจะลำบากกันแฮะ”

ชายคนนั้นไม่ได้ถือปืนในมือ แต่มีปืนพกติดที่เข็มขัด ส่วนหญิงสาวข้างๆ กลับต่างจากคนอื่นอย่างชัดเจน—เธอถือดาบไว้ในมือซ้าย

(อ๊ะ…คนคนนี้…?)

“ท่านสารวัตร!”
“—หือ?”

นัตสึกิจำชายที่ถูกเรียกว่า “สารวัตร” ได้ทันที

ถึงจะผ่านมาหกปีตามความรู้สึก แต่ภาพลักษณ์เขาไม่เปลี่ยนไปเลยจากในความทรงจำ

ชายรูปร่างสูงใหญ่ ผมสีขาวแซมดำตัดสั้นเกรียน—ไม่มีข้อสงสัยใดๆ เขาคือเพื่อนของแม่ และเป็นคุณอาที่นัตสึกิรักใคร่เหมือนพ่อ

“ลุงอาโอยามะเหรอ!?”
“หา? —เดี๋ยว! เฮ้ย จริงดิ!? ผู้มีพลังจิตเร่ร่อนคือแกเองเหรอฟระ…นัตสึกิ!?”

เพิ่งกลับจากต่างโลกมาไม่ทันไร—แต่ดูท่านัตสึกิจะโป๊ะแตกกับคนรู้จักซะแล้ว…